Η Εβδομάδα Μόδας Υψηλής Ραπτικής του Παρισιού έκλεισε με τον τρόπο που αξίζει, όχι μόνο στον θεσμό, αλλά και σε όλους όσοι παρακολουθούμε τη μόδα και αναζητούμε διαρκώς νέα πράγματα σ’ εκείνη.
Η επίδειξη του Maison Margiela ήταν ένα μεγάλο θεατρικό δρώμενο: Για το ξεκίνημα της παράστασης, ο σκηνοθέτης Baz Luhrmann δημιούργησε ένα φιλμ νουάρ με hints για όλα όσα θα ακολουθούσαν. Είναι φανταστικό το πώς η Πόλη του Φωτός μπορεί να κρύβει μέσα της τόση σκοτεινιά, μέσα από την οποία πάλι να ξεφεύγουν αχτίδες, πέφτοντας πάνω στους πρωταγωνιστές του υπόκοσμου των 20s, αλλά και της Belle Epoque. Ένα παιχνίδι με flashbacks βγαλμένα από την ιστορία της πόλης, αλλά και της και της προσωπικής πορείας του σχεδιαστή John Galliano στο χώρο διαδραματίστηκε κάτω από τη Γέφυρα Alexandre III και το φως της πρώτης πανσελήνου της χρονιάς, συμβόλου της αρχής του τέλους του χειμώνα.
«Cause tonight it’s me myself and I»: Έτσι ξεκίνησε το τραγούδι του Lucky Love και της Gospel χορωδίας του, με τον Γάλλο ερμηνευτή – σωσία του Freddie Mercury να ερμηνεύει αισθαντικά, αλλά όχι υπερβολικά, την εισαγωγή του σόου. Σε μία άλλη εποχή, ο ίδιος θα μπορούσε να είναι μέλος ενός απάνθρωπου freak show, μιας και γεννήθηκε με ένα μόνο χέρι. Ο,τι περπάτησε σε αυτή την πασαρέλα θα μπορούσε να είναι κομμάτι αυτού του freak show, με τον Galliano να αντιστρέφει τους πόλους του καθώς πρέπει και της λανθάνουσας διαστροφής, όπως μόνο εκείνος μπορεί.
View this post on Instagram
Ο σχεδιαστής, που ανέλαβε τον οίκο Margiela πριν από δέκα χρόνια, εισήγαγε νέες τεχνικές επεξεργασίας των υφασμάτων, ώστε να πέφτουν πάνω στο σώμα αποδίδοντας τις κινήσεις που κάνουμε υποσυνείδητα. Οι πρώτες ύλες του, η οργάντζα, το μαλλί, το τούλι, το μετάξι, όλα αυτά υπήρχαν στον σκοτεινό παρισινό κόσμο άλλων εποχών και τώρα βρήκαν ευκαιρία να βγουν στο φως της πανσελήνου, σαν μαριονέτες που ζωντανεύουν κάτω από μία ευχή ή κατάρα – ή και τα δύο μαζί.
Τα σκούρα χρώματα έντυσαν εταίρες, τα παστέλ πορσελάνινες κούκλες, τα μπροκάρ και τα τουίντ κυρίες που ίσως κάποτε να ψώνιζαν από τα μεγάλα σαλόνια της μόδας του περασμένου αιώνα. Kαι κάπως έτσι ο ζόρικος κόσμος από τα καμπαρέ και τα υπόγεια συναντήθηκε με τους Bon Chic Bon Genre, σε μία συλλογή ρούχων που κατοικούσε στο μυαλό του σχεδιαστή επί ένα χρόνο και κατασκευάστηκε μέσα σε εννέα μήνες.
View this post on Instagram
Ειδική μνεία αξίζει στο μακιγιάζ που επιμελήθηκε η Pat McGrath και που ακόμα προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν οι συνάδελφοί της και οι δημοσιογράφοι ομορφιάς. Πώς δημιουργείς σε ένα πρόσωπο το εφέ μίας πορσελάνινης κούκλας με τον τρόπο που το είδαμε στο σόου; Μάλλον δεν θα μάθουμε, μας αρκεί όμως το ότι το είδαμε.
Το βράδυ της Παρασκευής 26 Ιανουαρίου, οι λύκοι της μόδας ξύπνησαν χάρη στο φεγγάρι κι άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους με τα χαρακτηριστικά τους ουρλιαχτά, για να διαδώσουν το μήνυμα στο σκοτεινό δάσος της δημιουργικότητας: Η Υψηλή Ραπτική συνεχίζει να είναι εδώ και απάντησε καταφατικά στο ερώτημα του τραγουδιού του Lucky Love, «Am I finally enough for you? Am I worth your precious time?».
Πηγή φωτογραφιών: Launchmetrics/ Spotlight
