Η ερώτηση κάθε φορά που παρακολουθούμε τα σόου στην Εβδομάδα Υψηλής Ραπτικής παραμένει η ίδια: μπορούν άραγε να συνεχίσουν να μας κάνουν να ονειρευόμαστε σε μία digital εποχή που συνεχώς αυτοματοποιείται; Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια οδύσσεια χρώματος και κομψότητας με εντυπωσιακό φινάλε! Οι εφήμερες τάσεις δεν επηρεάζουν τη νοοτροπία της Υψηλής Ραπτικής που κουβαλάει ραπτικές αξίες περασμένων ετών και ουσιαστικά στοχεύει να χτίσει μια γκαρνταρόμπα για όλες τις περιστάσεις προσαρμοσμένη στο σήμερα. Η ιδέα της είναι σίγουρα σύγχρονη όσον αφορά τα σχήματα, τα χρώματα και τα υλικά, αλλά φαίνεται επίσης ότι έχει σχεδιαστεί για να ζει σε έναν παράλληλο κόσμο φαντασίας. Και ενώ στο παρελθόν μια γυναίκα που αγόρασε ένα couture φόρεμα ήταν απλώς για να είναι όμορφη, σήμερα θέλει να μοιάζει νεότερη: περισσότερο mademoiselle από madame.
Mετά το θάνατο του Hubert de Givenchy πριν μερικούς μήνες σε ηλικία 91 ετών, η Clare Waight Keller θεώρησε ηθικά σωστό να αφιερώσει ολόκληρη τη συλλογή στον ιδρυτή του οίκου που πίστευε στην χάρη και την κομψότητα (ακόμα και η μουσική υπόκρουση του σόου ήταν το τραγούδι «Moon River» της αιώνιας μούσας του Givenchy, Audrey Hepburn). Κεντρικός άξονας της συλλογής ήταν το παιχνίδι ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό που η σχεδιάστρια ξεχώρισε από την έρευνά της στα αρχεία του οίκου, στοιχείο το οποίο πάντα λάτρευε παρά τον bohemian ρομαντισμό που παρουσίασε στον οίκο Chloé. Οι σειρήνες της φαντασίας της απέπνεαν αύρα υπερηρωίδας περπατώντας με χάρη και δυναμισμό μέσα στα δομημένα αλλά αέρινα φορέματα με αστραφτερές λεπτομέρειες. Η Waight Keller αρνείται να αφήσει τη δύναμη μιας γυναίκας να πέσει θύμα ρομαντισμού, όμως επέλεξε σε αυτά τα δύο στοιχεία να συνυπάρξουν αρμονικά. Χρησιμοποίησε τις βραδινές τουαλέτες σαν δήλωση της εσωτερικής δύναμης των γυναικών καθώς πιστεύει στην ομορφιά που ακτινοβολεί προς τα έξω.
Οσον αφορά τους υπόλοιπους σχεδιαστές, η δημιουργία ντελικάτων φορεμάτων που κάνουν τις γυναίκες να δείχνουν όμορφες ήταν το κύριο μήνυμα της σεζόν. Ο Giorgio Armani εξέφρασε ανοιχτά την πρόθεσή του να δείξει στη νεότερη γενιά ένα μέρος των πρωταρχικών σχεδιαστικών αρχών της παλιάς σχολής. Ο πρωτοπόρος των red-carpet εμφανίσεων χρειάστηκε να δημιουργήσει περισσότερο από ενενήντα εντυπωσιακά look για να το πετύχει αλλά ήταν μια ωδή στις timeless λαμπερές εμφανίσεις για οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.
Η υπερβολή απουσίαζε από τον Dior. Η Maria Grazia Chiuri αποφάσισε γι’αυτή τη συλλογή να ανοίξει διάλογο με το ατελιέ και τα αρχεία του οίκου παρουσιάζοντας ένα ρομαντικό κίνημα χωρίς φεμινιστικά συνθήματα, μόνο αιθέριες σιλουέτες σε σαμπανιζέ αποχρώσεις – αυτή ήταν η καλύτερη συλλογή της Chiuri για τον οίκο του Christian Dior. Σύμφωνα με άρθρο στο Βof, δήλωσε μετά το τέλος του σόου: «H αληθινή αξία ενός couture κομματιού φαίνεται όταν αυτό φορεθεί, πράγμα το οποίο στη σημερινή εποχή των κορεσμένων εικόνων και ερεθισμάτων φαντάζει αρκετά επαναστατικό concept. To να επιλέξεις να βυθιστείς στ’αρχεία του οίκου είναι τόσο ευλογία όσο και κατάρα για τον σχεδιαστή που έρχεται σε επαφή με το bête noire δηλαδή την κληρονομιά – είναι πάντα μια δύσκολη απόφαση: απαιτεί τόλμη και μια τιτάνια προσπάθεια να απορροφήσει τα πάντα μόνο για να τα ξεχάσει πάλι γρήγορα. Διαφορετικά, είναι εύκολο να πέσει στην παγίδα της αντιγραφής».
Ο Giambattista Valli είναι ο σχεδιαστής που ξέρει να χειρίζεται καλύτερα τον όρο υπερβολή στη μόδα – μερικές από τις τουλέτες του απαιτούν αρκετά μέτρα από τούλι για να δημιουργηθούν – οπότε αποτέλεσε έκπληξη το πρώτο look της συλλογής που ήταν ένα μαύρο bandeau με φιόγκο και ψηλόμεσο παντελόνι. Βέβαια, με μια προσεκτική ματιά διαπίστωνες ότι ίσως αυτό ήταν το πιο extravagant look: οι αλυσίδες στα πέδιλα ήταν κατασκευασμένες εξ’ολοκλήρου από διαμάντια Chopard.
Μια πρακτική πτυχή της μεγαλοφυΐας του Lagerfeld (ο μοναδικός couturier σε δύο οίκους) είναι η ικανότητά του να ανανεώνει συνεχώς την πιο iconic από τις θαυμαστές γκαρνταρόμπες. Ξεκινώντας από γραμμικές σιλουέτες σε τουίντ ύφασμα μακρύ σακάκι, φούστα μέχρι το γόνατο ή τον αστράγαλο – πρόσθεσε κρυστάλλινα φερμουάρ κατά μήκος των μανικιών, στο περίγραμμα γύρω από το άνοιγμα της φούστας και στις κομψές Chanel τουαλέτες. Για ακόμα μία φορά, ο Lagerfeld πέτυχε αυτό το οξυρρώμο είδος μόδας στο οποίο είναι τόσο επιδέξιος και το οποίο πολλοί σχεδιαστές μπορούν μόνο να ονειρεύονται: κάθε συλλογή να είναι άμεσα αναγνωρίσιμη αλλά και εντελώς φρέσκια από την προηγούμενη.
Ο οίκος Fendi, επίσης, συνεχίζει να παρουσιάζει θαύματα που το μυαλό μπορεί να ονειρεύεται και τα χέρια να εκτελούν, μεταφέροντας τα σχέδια πέρα από την άκρη του αδύνατου. Ο Karl Lagerfeld έκανε την couture συλλογή ένα παιχνίδι μαντέματος για τους θεατές, δουλεύοντας πάνω σε διάφορα υφάσματα και μοτίβα – ακόμη και πούλιες – για να προσεγγίσει τη γούνα που προσπαθεί να περιορίσει.
Η επαναφορά της υψηλής ραπτικής στις ρίζες της σήμαινε μια σταδιακή επανεξέταση και μια σύγχρονη αναμόρφωση της ιστορίας της, την οποία μπορούν να διεκπεραιώσουν μόνο καλλιτεχνικά ανήσυχα πνεύματα χωρίς να πέσουν στην παγίδα της νοσταλγίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Pierpaolo Piccioli, του οποίου το ποιητικό όραμα για τον Valentino μεταφράζεται στα ονειρεμένα σχέδιά του, ένα μανιφέστο χάρης και συναισθήματος, και ο John Galliano, του οποίου η δημιουργική κυριαρχία παραμένει απαράμιλλη.
Μήπως αισθανθήκατε απομακρυσμένη από την πραγματικότητα; Το πιο πιθανό! Η ονειροπόληση είναι ζωτικής σημασίας, αρκεί να κρατάτε τα πόδια σας στο έδαφος.
