Είναι άνθρωποι που χαρίζουν απλόχερα το χρόνο, τις αντοχές και τα αποθέματα αγάπης που έχουν, στους άλλους. Συναντήσαμε μερικούς από αυτούς τους εθελοντές της διπλανής ή και λίγο πιο μακρινής πόρτας και συνομιλήσαμε για το Marie Claire Δεκεμβρίου.
Aπό τις Εβίτα Τσιλοχρήστου, Μία Κόλλια
Φωτογράφος: William Faithful
Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ιδρυτής της Κοινωνικής Κουζίνας «Ο Αλλος Ανθρωπος»
Σοφία Κατού, εθελόντρια στο ΠΙΚΠΑ Βούλας, καθηγήτρια Αγγλικών
«Ο γιος μου στην Δ’ Δημοτικού έγινε φίλος με ένα παιδί από το ορφανοτροφείο. Αφού πήρα την έγκριση από εκεί, τον παίρναμε συχνά στο σπίτι για να περνούν χρόνο μαζί. Οταν τον γύριζα πίσω, με έβλεπαν τα άλλα παιδιά και ήθελαν και εκείνα να μένω λίγο μαζί τους να παίζουμε. Ετσι, από τότε ασχολούμαι με αυτά τα παιδιά, μία με δύο φορές την εβδομάδα. Είναι διαφορετικών ηλικιών και διαφορετικών προβλημάτων. Πηγαίνουμε σινεμά, σε μουσεία, για σουβλάκια στη Γλυφάδα, θέατρο, μπορεί να πάμε και στην εκκλησία ή και να μαγειρέψουμε – ανάλογα με το τι δύνανται πρακτικά να κάνουν και την ηλικία τους. Οσα έχουν πολύ βαριές παθήσεις, αλλά μπορούν τουλάχιστον να δουν τον ήλιο τα βγάζουμε μια βόλτα μέσα στο ίδρυμα με το καροτσάκι». Εκεί φιλοξενούνται παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς του, παιδιά κυρίως με προβλήματα εγκεφαλικά, κινησιολογικά κ.ά. «Η ουσία για όλα τα παιδιά με πρόβλημα είναι ότι διψούν να βρεθούν με τον “κανονικό” κόσμο, διψούν για επικοινωνία, θέλουν να νιώσουν φυσιολογικά. Με δυο λόγια, διψούν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Ακόμα και παιδιά με πολύ βαριές περιπτώσεις, που δεν επικοινωνούν καθόλου με το περιβάλλον, μπορεί να χαμογελάσουν αμυδρά όταν τους προσφέρεις κάτι. Λυγίζω όταν με ρωτούν πώς θα ήταν άραγε η ζωή τους αν δεν τα είχε παρατήσει η γυναίκα που τα γέννησε – δεν ξέρουν καν τι σημαίνει “μητέρα” και δεν χρησιμοποιούν τη λέξη! Λυγίζω, επίσης, με την αντίδραση των άλλων όταν υιοθετείται ένα παιδί. Τα περισσότερα χαίρονται που το βλέπουν να φεύγει και να πηγαίνει σε μια οικογένεια, όμως εκείνα με τις βαριές αναπηρίες, που είναι εκεί πάρα πολλά χρόνια και δεν τα υιοθετεί κανείς, μας ρωτούν “Γιατί όχι εμένα;”. Πρέπει, όμως, να μάθεις να αντέχεις και να μην αντιδράς με υπερβολή. Αντέχεις, όμως, γιατί η αγάπη και η ανταπόδοση που παίρνεις από αυτά τα παιδιά δεν συγκρίνονται με τίποτα».
Γρίτζαλη Δαμασκηνή, εθελόντρια Συλλόγου «Η Αγκαλιά», ιδιωτική υπάλληλος
Αλίκη Τσερκέζογλου, εθελόντρια, γυναικολόγος ογκολόγος, επιστημονική υπεύθυνος και διευθύντρια της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας «Γαλιλαία»
Εδώ και 13 χρόνια η Αλίκη Τσερκέζογλου βρίσκεται εθελοντικά στο τιμόνι της διεύθυνσης της «Γαλιλαίας», της πρώτης μονάδας στην Ελλάδα που παρέχει, στο πλαίσιο μιας διεπιστημονικής προσέγγισης, ολοκληρωμένη ανακουφιστική φροντίδα σε καρκινοπαθείς και ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο του κινητικού νευρώνα. O ξενώνας στα Σπάτα φιλοξενεί ασθενείς απ’ όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής. Για την Αλίκη Τσερκέζογλου, όποιος κάνει εθελοντισμό συνειδητοποιεί ότι περισσότερα παίρνει παρά δίνει: «Η δύναμη που δίνεις στους ανθρώπους αλλά και στην οικογένειά τους για να περάσουν αυτή την πολύ μεγάλη δοκιμασία σε κάνει να δεις την καθημερινή ζωή με άλλο μάτι. Είναι πολλά τα δώρα που μπορεί να πάρει κανείς από έναν τέτοιο χώρο και δημιουργούνται αληθινές σχέσεις, διαδικασία που τη σκέφτεσαι και νιώθεις μόνο ευγνωμοσύνη».Η «Γαλιλαία» στηρίζεται αποκλειστικά σε δωρεές και υπήρξε όραμα του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Νικόλαου, που υποστηρίζει ότι «οι πολλοί όταν δίνουν από λίγο μπορούν να μαζέψουν πολλά» και που δεν διστάζει να αναζητά στο διάλογο πίστης και επιστήμης το κοινό καλό από την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών. Στη «Γαλιλαία» οι πάσχοντες και οι συγγενείς τους βρίσκουν την ασφάλεια ενός νοσοκομείου, την άνεση ενός σπιτιού και κυρίως τη θαλπωρή μιας μεγάλης οικογένειας. Σαράντα πέντε γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, φυσιοθεραπευτές, ιερείς και πάνω από 150 εκπαιδευμένοι εθελοντέςβρίσκονται όλο το 24ωρο στο πλευρό των ασθενών και των οικείων τους στο δύσκολο ταξίδι της νόσου: από τη διάγνωση μέχρι την ύφεση ή την υποτροπή και το τελικό στάδιο. «Οταν φτάνουν σε εμάς οι ασθενείς μπορεί να έχουν εξαντληθεί οικονομικά από τις πολλαπλές θεραπείες, ενώ υπάρχει πολύ μεγάλο φορτίο για την οικογένεια. Ολο αυτό δεν αφορά μόνο εκείνον που “φεύγει”, αλλά και αυτούς που μένουν πίσω. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεται κάποιος κοντά τους. Υπάρχει μάλιστα στη συνέχεια και εποπτεία από ψυχολόγο για κάθε μέλος της διεπιστημονικής ομάδας που το υφίσταται όλο αυτό». Εθελοντής στη Μ.Α.Φ. «Γαλιλαία» μπορεί να γίνει κανείς κάνοντας απλώς μια αίτηση και συμπληρώνοντας κάποιες ώρες εκπαίδευσης.
