Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «βασίλισσα της νύχτας» και sex symbol και μεσουρανεί επί δεκαετίες στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Η φωτογραφία της συνεχίζει να φιγουράρει στις κοσμικές στήλες των εφημερίδων και των περιοδικών. Το κοινό σχηματίζει ουρές μετά τις παραστάσεις της για ένα αυτόγραφο ή για μία φωτογραφία μαζί της, όπως διαπιστώσαμε μετά την παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ», στην οποία εμφανίζεται.
Λαμπερή, σαγηνευτική, μπριόζα, σε κάθε εμφάνισή της επί σκηνής ξεσηκώνει τους θεατές, οι οποίοι τη χειροκροτούν, ενώ κάποια στιγμή τους αιφνιδιάζει κατεβαίνοντας από τη σκηνή και πηγαίνοντας ανάμεσά τους. Η πολυτάλαντη Ζωζώ Σαπουντζάκη παραδίδει επί σκηνής μαθήματα αισιοδοξίας και ζωντάνιας και το κοινό όπως είναι φυσικό την αποθεώνει!
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη σε μία εκ βαθέων εξομολόγησή της στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων μιλάει για τον πρόσφατο θάνατο της αδελφής της, για την παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ» και για τη μεγάλη καλλιτεχνική της πορεία.
Η διαχρονική σταρ μεταξύ άλλων τονίζει πως όταν αγαπάς τη ζωή στα προσφέρει όλα, ενώ δηλώνει ευχαριστημένη απ΄ την καριέρα της, υπερήφανη για τον εαυτό της και πως έχει να δώσει ακόμα στον καλλιτεχνικό χώρο…
Ακολουθεί η συνέντευξη της Ζωζώς Σαπουντζάκη στον Νίκο Γιώτη για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:
Ερ. Συλλυπητήρια για τον χαμό της αδελφής σας, με την οποία είχατε ξεκινήσει μαζί τα πρώτα σας καλλιτεχνικά βήματα…
Απ. Σας ευχαριστώ. Όντως μαζί ξεκινήσαμε και ήμασταν πολύ δεμένες. Είχαμε βγει μικρά παιδάκια στο θέατρο στη Θεσσαλονίκη, όταν κάποια πρωταγωνίστρια την οποία γνώριζε ο πατέρας μου από την Κωνσταντινούπολη, η Ζωζώ Νταλμάς, είχε έρθει στο σπίτι μας επί της Τσιμισκή όπου μέναμε και με είδε να χορεύω, τεσσάρων- πέντε χρονών τότε εγώ. Είπε λοιπόν στον πατέρα μου ότι έχω ταλέντο, αλλά ο πατέρας μου γελούσε χωρίς να δώσει σημασία στα λεγόμενά της επειδή ήμουν πολύ μικρή. Μετά από ένα δύο χρόνια είπε στον πατέρα μου πως «ο Οικονόμου ζητάει ένα μικρό παιδί για έναν ρολάκο”»και πως «η Ζωζώ είναι κατάλληλη επειδή η φωνούλα της είναι βραχνή». Ο πατέρας μου δέχθηκε κι έτσι ξεκίνησα. Στο δεύτερο έργο εμφανιστήκαμε μαζί με την αδελφή μου σε μία οπερέτα, κι από κει και πέρα γίναμε γνωστές ως «Σαπουντζάκια». Αργότερα η Βάσω αρραβωνιάστηκε και σταμάτησε το θέατρο και συνέχισα μόνη μου…
Ερ. …Και διαπρέψατε στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Φέτος, όπως και πριν από έξι χρόνια, συμμετείχατε στην παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ». Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Απ. Η συνεργασία μας όντως ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια, οπότε πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο Badminton μ΄ έναν διαφορετικό θίασο. Ίσως το στυλ τότε ήταν λίγο πιο παλιό. Τώρα ήταν πιο νέοι αλλά εξίσου ταλαντούχοι ηθοποιοί με πολύ καλές φωνές. Νομίζω ότι ήταν μία από τις ωραιότερες παραστάσεις. Όλα ήταν εξαιρετικά και τα σκηνικά και τα κοστούμια. Και δεν μιλάω για τα δικά μου τα οποία είναι πανάκριβα. Αυτά που βγαίνω στο φινάλε με το μαγιό και τα στρας είναι από τη Μαντάμ Φεβριέ από το Παρίσι. Υπήρξα πάρα πολύ σπάταλη στη δουλειά μου. Ξόδεψα πάρα πολλά χρήματα κι έχω ένα βεστιάριο που είναι για μουσείο και πραγματικά είναι κρίμα να μην γίνει κάτι…
Ερ. Στο τέλος κάθε παράστασης το κοινό σάς αποθέωνε κι εσείς δείχνατε να το απολαμβάνετε…
Απ. Όντως και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη οι θεατές με αποθέωναν. Ίσως περισσότερο στη Θεσσαλονίκη, όπου το ζεστό τους χειροκρότημα στο Μέγαρο Μουσικής, δεν σταματούσε με τίποτε και στεκόμουν στο κέντρο της σκηνής να το απολαύσω. Το «ρουφούσα» το χειροκρότημα γιατί μου ανήκει. Έχω δικαίωμα να το «ρουφάω» όταν από παιδί κάνω αυτήν τη δουλειά και την υπηρετώ μέχρι σήμερα. Γιατί δεν νομίζω ότι υπήρξε καμία άλλη -εκτός από τις αδελφές Καλουτά- που να υπηρέτησε επί τόσα χρόνια το θέατρο και με τόση αγάπη όσο εγώ. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη σε κάθε εμφάνισή μου γινότανε χαμός και μετά τις παραστάσεις το καμαρίνι μου γέμιζε κόσμο!
Ερ. Πάντως κάποια στιγμή «αιφνιδιάζετε» το κοινό, αφού κατεβαίνετε από τη σκηνή και τραγουδάτε και χορεύετε δίπλα στους θεατές…
Απ. Αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο μου άρεσε πάντοτε. Να κατεβαίνω από τη σκηνή, να κάθομαι στις αγκαλιές των θεατών ή να χορεύω!
