Μεγαλώνοντας η διαδικασία της ενδοσκόπησης, της αυτοκριτικής και της αναθεώρησης ολοένα και ενισχύεται, κυρίως ως απόρροια της ανάγκης μας για εξέλιξη και αυτοβελτίωση. Βέβαια, το να μπορέσει κανείς να τα βρει με τον εαυτό του, να μη στρουθοκαμηλίζει, να καταλαβαίνει τα σφάλματα του παρελθόντος και να μην τα επαναλαμβάνει δεν είναι αυτονόητο κατόρθωμα που έρχεται αυτόματα με το πέρας των χρόνων· θέλει δουλειά πολλή με τον εαυτό μας, τόση που δεν είναι όλοι πρόθυμοι να την κάνουν. Η Jane Fonda, η Gillian Anderson και η Isabel Marant από την πλευρά τους σε ερώτηση του Net-A-Porter, αποκαλύπτουν τι θα συμβούλευαν σήμερα τον 20χρονο εαυτό τους, σε περίπτωση που αυτό ήταν εφικτό.
Jane Fonda, ηθοποιός και ακτιβίστρια
«Θα έλεγα στον εαυτό μου ότι το «Όχι» είναι μία ολοκληρωμένη πρόταση. Στα 20, ήμουν σαν σουρωτήρι – δεν είχα όρια· Ήθελα απεγνωσμένα να είμαι αρεστή, οπότε συμφωνούσα με οτιδήποτε ήθελε οποιοσδήποτε. Νόμιζα ότι ο ρόλος μου ήταν να ικανοποιώ τους άλλους. Ήμουν περίπου 60 όταν έμαθα ότι το «Όχι» είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση. Για πολλά χρόνια, ήταν σα να βρισκόμουν σε μια βάρκα που δεν είχε κουπιά – και μεταφέρεσαι από το ρεύμα σε μια κατεύθυνση που δεν θέλεις απαραίτητα να πας ή πρέπει να πας. Στη συνέχεια, σιγά σιγά – μέσα από τη ζωή, την ψυχοθεραπεία, τη μελέτη και το είδος των ανθρώπων που επέλεξα και με επέλεξαν – ξεκινάς να ανακαλύπτεις την αξία του να έχεις ένα κουπί. Και μπορείς να το βάλεις στο νερό και μπορείς όντως να καθοδηγήσεις τον εαυτό σου».
Gillian Anderson, ηθοποιός
«Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Η δική σου γνώμη είναι η μοναδική που μετράει. H ενίσχυση της πίστης στον εαυτό σου είναι δραστική, ζωτικής σημασίας και απαραίτητη για την ευημερία σου, μέχρι την τελευταία σου πνοή.
Πήγα σε ένα μικρό λύκειο στο Μίσιγκαν, χωρίς τμήμα θεάτρου. Υπήρχε ένας επικείμενος διαγωνισμός για όλη την πόλη, όπου τα σχολεία έπαιζαν ένα έργο από τις παραγωγές τους και ήθελα να συμμετάσχω, παρόλο που δεν είχαμε σχολική παράσταση. Τι σχέση έχει αυτό με την αυτο-φροντίδα; Λοιπόν, το βράδυ πριν από την παράσταση, ο φίλος μου εκείνη την περίοδο, και κάποιοι από τη μπάντα του, πρότειναν ότι θα ήταν διασκεδαστικό να βάλουμε κόλλα στις κλειστές κλειδαριές του σχολείου μου, ώστε να μη μπορεί κανείς να μπει. Και αντί να πω, «Αυτό πραγματικά δεν είναι πολύ ωραίο πράγμα και, ούτως ή άλλως, έχω ένα έργο να παίξω αύριο μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους, για να μην φανώ αδύναμη, να μην κάνω χαλάστρα ή ότι δεν ήμουν διασκεδαστική, είπα “Ναι αμέ, είμαι μέσα”. Η ασφάλεια μας κυνήγησε όλους, αλλά εγώ ήμουν αυτή που έπιασαν, γιατί πάτησα ένα καρφί. Με πήγαν στη φυλακή και έπρεπε να καλέσω τους γονείς μου για να με βγάλουν. Την επόμενη μέρα, έπαιξα το παιχνίδι σε αναμονή και με μια τρύπα στο πόδι μου. Την επόμενη μέρα, έπαιξα χάλια στο έργο και με μία τρύπα στο πόδι μου.
Τώρα είμαι πολύ καλή στο να μην ξοδεύω ενέργεια σε ό,τι λένε άλλοι για μένα, [αλλά] πρέπει να πιστέψω ότι αν είχα αρχίσει να υιοθετώ αυτές τις υγιείς συνήθειες νωρίτερα στη ζωή, θα ήταν ευκολότερο να επανέρχομαι όταν ξεστρατίζω… Πάντως, είτε το πιστεύεις είτε όχι, κερδίσαμε σ’ εκείνο το θεατρικό διαγωνισμό».
Isabel Marant, σχεδιάστρια
«Δεν ένιωθα πολύ ασφαλής όταν ήμουν 20 ετών. Δεν αγαπούσα πραγματικά τον εαυτό μου. Μου έλειπε πολλή αυτοπεποίθηση, κάτι που, στο τέλος, νομίζω ότι είναι αρκετά φυσιολογικο σε εκείνη την ηλικία. Φορούσα πολύ make up προσπαθώντας να φαίνομαι μεγαλύτερη, και κατά κάποιο τρόπο για να κρυφτώ. Νομίζω ότι τα είκοσι είναι μια περίοδος στην οποία ψάχνεις τον εαυτό σου και μια ηλικία που μπορείς να παίξεις πολύ με την εμφάνισή σου. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνεις, για να βρεις τον εαυτό σας και να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση».
