Ο σχεδιαστής Βασίλης Ζούλιας έχει κατά καιρούς εκδηλώσει με πολλούς τρόπους την αγάπη και το σεβασμό προς τη μητέρα του. Με αφορμή αυτή τη φορά την γιορτή της μητέρας, έκανε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook για τη μητέρα του την οποία άλλοτε έχει χαρακτηρίσει ως βασίλισσά του.
Συγκεκριμένα ο δημιουργός των κόκκινων χαλιών έγραψε: ” αγαπημενη μου Μητερα…χρονια σου πολλα…
σαν τωρα θυμαμαι τη στιγμη που πηρες την αποφαση να φυγεις απο τον κακοποιητικο γαμο σου…
εβρεχε και ηταν χειμωνας γυρω στο 70 στην Ανδρο…
μου εβαλες ενα παλτουδακι και κασκολ εσυ μια καμπαρντινα και μαντηλι στο κεφαλι μια βαλιτσα πραγματα και φυγαμε με το βραδυνο για την Αθηνα…
η ηταν πρωι που εμοιαζε με νυχτα….
σαν νεορεαλιστικη ταινια του Φελλινι…
Μπραβο σου!
ησουνα νεα και ομορφη και πηρες την ζωη στα χερια σου με τον δυσκολο δρομο…δουλευοντας σκληρα για να μην μου λειψει τιποτα…ενω μπορουσες και αλλοιως αν ηθελες…αλλα τελικα δεν μπορουσες …οι αρχες σου ηταν παντα πανω απ τις οποιες δυσκολιες…
Κακη κουβεντα απ το στομα σου δεν ακουσα ποτε και για κανεναν….ακομη και για τον Πατερα μου η θαλεγα κυριως για αυτον..και αν ακουγες καμμια φορα την θεια μου να τον βριζει εσυ ελεγες …σε παρακαλω Μαρια μου ειναι ο πατερας του παιδιου μου…σημερα σε ευχαριστω για αυτο…
σε ευχαριστω που δεν με δηλητηριασες για αυτον αν και θα μπορουσες…τοσα που ειχες τραβηξει..
Τοσα χρονια μονοι μας ανδρα δεν ειδα ποτε στο σπιτι και οταν ηρθε η ωρα να κανεις τον δευτερο γαμο σου μου φερθηκες σαν να ημουνα μεγαλος…με πηγες στην Σονια να τον γνωρισω και αφου φαγαμε γλυκο ολοι μαζι και εφυγε μου λες…Βασιλακη μου τι λες μου ζητησε να παντρευτουμε αλλα μονο αν πεις εσυ το ναι…
ημουνα 11 χρονων…και φυσικα ειπα ναι ..
ηθελα τοσο να σε δω ευτυχισμενη…40 και χρονια μετα ειστε ακομα μαζι με αυτον τον αγιο ανθρωπο…
Στην εφηβεια μου σε τσακισα σαν ναθελα να σε εκδικηθω …σημερα ξερω κανεις δεν εφταιγε…
πονουσα τον εαυτο μου πονουσα και σενα ασταματητα και βασανιστικα….
απο το χερι σου εφυγα και πηδηξα στο κενο μπροστα σου…
σαν ναθελα να σε τελειωσω και σενα μαζι με μενα….
θυμαμαι σουλεγα στο παραληρημα μου…τι φταιω εγω που με γεννησες για να ποναω???τοσα ηξερα τοσα ελεγα τοτε..
Για ολα εφταιγες εσυ…και εσυ εκει…παντα να πιστευεις σε μενα και να ελπιζεις….εκει διπλα μου σαν σακκος του μποξ…
Καποια στιγμη στα 29 μου αρχισε η θεραπεια μου…
και ετσι ξαναβρεθηκαμε…μπορεσα επιτελους να σου πω…το
σ αγαπω…μα ποσο δυσκολο ηταν αυτο…
να θελω να σου πω σ αγαπω και αντι αυτο να σε ποναω και αλλο…με λογια σκληρα και αλυπητα…
τα πετρινα χρονια της αναρρωσης μου…ημουν και εγω σκληρος σαν πετρα ακομη….
σιγα σιγα μαλακωσα ηρθε και το συγγνωμη …στην ωρα του και αυτο…σημερα μενει η αγαπη και μονο αυτη…
αγαπη και σεβασμος στην υπεροχη Μητερα που τελικα ησουνα παντα ….οχι εσυ δεν αλλαξες ποτε…δεν χρειαζοταν …
Σ αγαπω γιατι επιτελους μ αγαπω.
