Γεννήθηκε στο Νιού Τζέρσεϊ, πριν από πενήντα χρόνια, αλλά μετακόμισε στη Νέα Υόρκη στις αρχές του ’90 για να κυνηγήσει το όνειρό του να γίνει ηθοποιός. Και τα κατάφερε με τους δικούς του όρους παρόλο που το ύψος του ήταν από την αρχή ένας ανασταλτικός παράγοντας για πολλούς ρόλους. Ο Peter Dinklage ήξερε από την αρχή τι δεν ήθελε να κάνει: ξωτικά και λέπρεκον. Το ντεμπούτο του το έκανε το 2003 με το έργο “The Station Agent” και στη συνέχεια έπαιξε στον Ριχάρδο τον Γ’ στο Public Theatre.
Εμείς τον γνωρίσαμε μέσα από τις 8 σεζόν του “Game of Thrones” ως Tyrion Lannister. Τώρα που ολοκληρώθηκε η σειρά έχει επιστρέψει στα παλιά του θεατρικά λημέρια και αυτό το διάστημα πρωταγωνιστεί στο μιούζικαλ “Cyrano”, μια εκδοχή του έργου “Cyrano de Bergerac” του Edmond Rostand. Η παράσταση περιλαμβάνει τραγούδια του συγκροτήματος National και ο Dinklage ως πρώην πανκ ροκάς ερμηνεύει τις μπαλάντες με βροντερή φωνή. Παλαιότερα είχε τη δική του πανκ μπάντα, με κάποιους φίλους, που λεγόταν Whizzy αλλά στην παράσταση υποστηρίζει ότι “προσπαθεί” να τραγουδήσει. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η γυναίκα του Erica Schmidt.
Το χαρακτηριστικό που έχει ο χαρακτήρας του έργου είναι η μεγάλη μύτη αλλά ο Dinklage, στη δική του ερμηνεία, χρησιμοποιεί ως ύψος του. “Πιστεύω ότι αυτό το έργο μπορεί να δουλέψει για οποιονδήποτε με οποιοδήποτε φυσικό χαρακτηριστικό. Ποτέ δεν εστίασα στη μύτη. Το να είμαι αυτός που είμαι, με έκανε να σκεφτώ ‘Πού είναι το πρόβλημα; Γιατί ο Rostand, ο συγγραφέας, δεν το πήγε ένα βήμα πιο πέρα;'” λέει στο The New Yorker.
Στο παρελθόν είχε δηλώσει ότι θα ήθελε να μην παίζει μόνο κυνικούς χαρακτήρες αλλά μια φορά να είναι αυτός που θα κερδίσει το κορίτσι σε ένα ρομαντικό έργο. Φαίνεται πως ήρθε η ώρα να το κάνει. “Είμαι ρμαντικός. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι. Έκανα τη θητεία μου με τους ρόλους των κακών. Υπάρχει όμως ένα δώρο σε αυτούς (σ.σ. τους ρομαντικούς). Κοιτάω τον Cary Grant, που πιστεύω είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς που έχουμε, που έπαιζε πάντα ρομαντικούς τύπους. Ή τον Harrison Ford -ηθοποιούς σαν αυτούς. Υπάρχει ένα πραγματικό προσόν σε αυτό χωρίς όμως να το παρακάνεις. Δεν παίρνεις όλη την προσοχή όπως οι κακοί αλλά υπάρχει μια μεγάλη ομορφιά στο να παίζεις ειλικρινά και αβίαστα. Πάντα προσεγγίζω κάθε ρόλο με το πώς είμαι σαν χαρακτήρας. Γιατί αυτό, πιστεύω, είναι η βάση του να είσαι άνθρωπος.”
Στην ίδια συνέντευξη αναφέρθηκε και στα πρώτα του χρόνια στη Νέα Υόρκη που χρειαζόταν να κάνει κι άλλες δουλειές προκειμένου να επιβιώσει. “Ήμουν σε ένα γραφείο για κάποιο καιρό, πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Με έπιανε όμως τρόμος στην ιδέα ότι δεν θα μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς μου. Και απέρριπτα ρόλους που δεν ήταν ακριβώς “ρόλοι”: δηιαφημιστικά και τέτοια. Οπότε έμεινα σε αυτή τη συνθήκη για χρόνια” αναφέρει. “Προτιμούσα να κάνω αυτό από το να εξευτελίζω τον εαυτό μου”.
Είχε βάλει κανόνες από την αρχή, να μην κάνει το ξωτικό του Άγιου Βασίλη και λέπρεκον. “Δεν ήταν αραίτητα κανόνας. Απλά τίποτα μόνο για τα λεφτά. Προφανώς, όλοι δουλεύουμε για να πληρωνόμαστε αλλά αν βάλεις το χρήμα ή τη δόξα πάνω από οτιδήποτε άλλο τότε δεν είσαι σε ένα μονοπάτι που οδηγεί στην ευτυχία.”
