Έχει βραβευτεί με Όσκαρ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της στην «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου. Έχει προταθεί δύο ακόμα φορές για το αγαλματίδιο της κινηματογραφικής Ακαδημίας, για τις ταινίες «The Father» και «Η Χαμένη Κόρη». Έχει ξεχωρίσει για πολλές ακόμα ερμηνείες, όπως στις τηλεοπτικές σειρές «The Crown» και «Broadchurch». Η Olivia Colman, μια από τις κορυφαίες ηθοποιούς της γενιάς της, ακομπλεξάριστη, αστεία και αφοπλιστικά ειλικρινής, γίνεται πηγή έμπνευσης και σε μια συνέντευξή της στο «Talks».
«Για κάποια χρόνια είχα δουλέψει ως καθαρίστρια και μου άρεσε πραγματικά, ήταν ένας καλός τρόπος να υποστηρίξω τον εαυτό μου». Επίσης έκανε μαθήματα τυφλού συστήματος, «για να συμπληρώνω το εισόδημά μου ως γραμματέας» λέει, σχετικά με τις δουλειές που έχει κάνει στο παρελθόν. Η ίδια προσθέτει ότι «το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι η υποκριτική – σε όλα τα άλλα είμαι πραγματικά κακή! Κάποια στιγμή ήθελα να γίνω μαία, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα μου ταίριαζε γιατί δεν μπορώ να συγκρατήσω εύκολα τα συναισθήματά μου. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το διαχειριστώ σωστά».
«Κάποια στιγμή ήθελα να γίνω μαία, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα μου ταίριαζε γιατί δεν μπορώ να συγκρατήσω εύκολα τα συναισθήματά μου. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το διαχειριστώ σωστά».
Μάλιστα η ευαισθησία της, τη δυσκολεύει και στα γυρίσματα, όπως σχολιάζει: «Σε ένα γύρισμα για το “Crown”, η Helena Bonham Carter έλεγε κάτι πολύ συγκινητικό κι εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να αντιδράω σε αυτό. Για να μην ακούω την Helena, έπρεπε να τραβήξουν με την κάμερα το πίσω μέρος του κεφαλιού μου ενώ εγώ φορούσα ακουστικά όπου έπαιζε στο ραδιόφωνο το δελτίο καιρού».
Η 49χρονη ηθοποιός στην ίδια συνέντευξη πρόσθεσε ότι είναι ένα «μυστήριο» τα παιχνίδια της τύχης, με κάποιους να καταλήγουν να κάνουν καριέρα ως ηθοποιοί και άλλοι να αποχωρούν. Σήμερα νιώθει πολύ τυχερή που της προτείνουν ρόλους, δεδομένου μάλιστα ότι «όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερες είμαστε.
«Όταν αποφοίτησα από τη δραματική σχολή, υπήρχε ένα πλήθος νέων γυναικών που, για κάποιον λόγο, αποφάσισαν να ακολουθήσουν διαφορετικά μονοπάτια. Όταν είσαι σαράντα κάτι, υπάρχουν λιγότερες συνομήλικές σου γυναίκες ηθοποιοί και μέχρι να γίνεις 80, είναι ακόμα λιγότερες. Όμως αυξάνονται οι γυναικείοι ρόλοι, γιατί το απαιτούμε εμείς ως κοινό και γιατί υπάρχουν περισσότερες γυναίκες “κουβαλητές” των νοικοκυριών, που αποφασίζουν τι θα παίξει στην τηλεόραση, οι οποίες αναζητούν ηρωίδες να ταυτιστούν. Αρκετά. Ακόμα δεν υπάρχει ισοτιμία, αλλά πλησιάζει».
«Όταν είσαι σαράντα κάτι, υπάρχουν λιγότερες συνομήλικές σου γυναίκες ηθοποιοί και μέχρι να γίνεις 80, είναι ακόμα λιγότερες. Όμως αυξάνονται οι γυναικείοι ρόλοι, γιατί το απαιτούμε εμείς ως κοινό»
Στην ίδια συνέντευξη, περνάει ένα ακόμα αισιόδοξο μήνυμα: «Όσο μεγαλώνω νιώθω τη δημιουργικότητά μου να ικανοποιείται όλο και περισσότερο, δεδομένου μάλιστα ότι μπορώ να παίξω μεγαλύτερους ρόλους. Πλέον, μου ανατίθενται περισσότεροι πρωταγωνιστικοί ρόλοι από ό,τι στο ξεκίνημά μου».
