Από το πρωί της Πέμπτης η σορός του Κώστα Βουτσά τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στη Μητρόπολη Αθηνών. Πλήθος κόσμου ήταν εκεί από νωρίς για να αποχαιρετήσει τον σπουδαίο ηθοποιό που έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τετάρτης σε ηλικία 88 ετών. Στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης βρέθηκαν και οι δύο κόρες του Νικολέτα και Θεοδώρα που απέκτησε από το δεύτερο γάμο του με την Θεανώ Παπασπύρου.
Η Νικολέτα δεν ακολούθησε τα επαγγελματικά βήματα του μπαμπά της. Η Θειδώρα μπήκε στον κόσμο του θεάματος βρίσκοντας ενδιαφέρον στη σκηνοθεσία. Και οι δύο όμως ακολουθούν στη ζωή τους όσα τους έμαθε ο πατέρας τους.
“Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Στο σπίτι όμως δε μας άφησε ποτέ να καταλάβουμε τη δύναμή του. Δε μας έλεγε τι να κάνουμε και δε μας έδινε συμβουλές. Είναι… ήταν πολύ διακριτικός μαζί μας. Σε περιστάσεις που χρειαζόμασταν την καθοδήγησή του συζητούσε μαζί μας και μας έλεγε τις σκέψεις του πάνω στο θέμα. Συζητούσε πολύ μαζί μας” περιγράφει η Θεοδώρα.
“Οι καλύτερες συζητήσεις γινόντουσαν στο καμαρίνι. Πήγαινα μαζί του από μικρή. Πήγαινε δυο-τρεις ώρες πριν την παράσταση. Ετοιμαζόταν και μου έδινε τις πιο σημαντικές «πληροφορίες» τόσο απλά, τόσο αβίαστα- όπως όταν έπαιζε στη σκηνή- τόσο φυσικά….”
“Πίστευε στην κρίση μας και στον τρόπο που μας μεγάλωσε και μας άφηνε να χρησιμοποιήσουμε εμείς όπως πιστεύαμε καλύτερα την πληροφορία που μας έδωσε. Μερικές φορές τον ακούγαμε… άλλες όχι” συνεχίζει η ίδια.
“Η πείρα δε μεταδίδεται και δεν αγοράζεται. Οι σκέψεις όμως που προέρχονται από την πείρα μπορούν να εμπνεύσουν και να ανοίξουν παράθυρα όταν οι πόρτες έχουν κλείσει. Σε σκεφτόμαστε τώρα μπαμπά, οι κόρες σου και οι γυναίκες σου. Φαίνεται σαν να έκλεισε η μεγαλύτερη πόρτα.”
“Έχεις αφήσει πολύ φως πίσω σου, αρκετό να μας συντροφεύει όλες μας μια ζωή. Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μας άφησες είναι που μας έδειξες πως να αγαπάμε τη ζωή, να περπατάμε μπροστά, να στεκόμαστε στην κουιντα- στο σκοτάδι, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, να βρίσκουμε τη δύναμη μέσα μας και να πατάμε με δύναμη στην σκηνή, στο φως, μπροστά στον κόσμο… και να χαμογελάμε” περιγράφει.
