Όσο τραγικά κι αν είναι τα γεγονότα σε ένα μέρος του πλανήτη, στον υπόλοιπο η ζωή συνεχίζεται. Δεν μπορούμε όμως, από την άλλη, να κλείνουμε τα μάτια απέναντι σε μια τόσο μεγάλη κτηνωδία όσο είναι η δολοφονία δεκάδων μικρών παιδιών, η οποία μάλιστα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν στις ΗΠΑ είχαν τεθεί περιορισμοί στην οπλοκατοχή και την οπλοχρησία.
Τον αιωνίως χαρούμενο πλανήτη του Instagram σχολιάζει η Ρούλα Ρέβη, επιλέγοντας να πατήσει «παύση» στις όμορφες εικόνες και να κάνει ένα σχόλιο για τη σφαγή στην Αμερική. Η φωτογράφος γράφει:
«Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, και κριτικάρει, οφείλω να πω, το γιατί οι άνθρωποι σε αυτή την πλατφόρμα τα κακά νέα τα μοιράζονται και εκφράζονται για αυτά μόνο σε ιστορίες που χάνονται την επόμενη μέρα. Καμία φορά ξεχνάω ποιος έγραψε τι, π.χ. για αυτό που έγινε χτες στο Τέξας στη μακρινή (ίσως και όχι) Αμερική.
«Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, και κριτικάρει, οφείλω να πω, το γιατί οι άνθρωποι σε αυτή την πλατφόρμα τα κακά νέα τα μοιράζονται και εκφράζονται για αυτά μόνο σε ιστορίες που χάνονται την επόμενη μέρα. Καμία φορά ξεχνάω ποιος έγραψε τι, π.χ. για αυτό που έγινε χτες στο Τέξας στη μακρινή (ίσως και όχι) Αμερική».
»Και μετά λέω πως θα ανεβάσεις δίπλα μια άλλη ανάρτηση, όπως μια φωτό ευχάριστη, διασκεδαστική, πουλήστερη κ.λπ., θα σε νομίζουν για τρελή ή αδιάφορη, ρηχή και χωρίς ουσία. Όμως φαντάσου έναν κόσμο που το feed του είναι μόνο παραλία, προϊόντα, χαρά, ψεύτικα χαμόγελα, και μετά σκέψου ότι ρε παιδί μου, τα παιδιά μας μπορεί να μην καταλάβουν και να μας ρωτάνε όταν θα μάθουν τις ιστορίες όλες αυτές, θα μας ρωτάνε τι κάναμε εκείνη τη μέρα, γιατί δεν είπαμε κάτι και γιατί δείχναμε τόσο χαρούμενοι ή γιατί πουλάγαμε κάτι ενώ στη “μακρινή” χώρα της κατανάλωσης και της δύναμης σκοτώνονταν κάποια παιδιά χωρίς λόγο, χωρίς να υπάρχει ορατός πόλεμος, μια μέρα που πήγαν σχολείο, μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
»Εσύ τι θα πεις στα παιδιά όταν θα σε ρωτήσουν: Τι έκανες εκείνη τη μέρα; Μήπως να δείχνουμε πως σκεφτήκαμε πως δεν μας νοιάζει η ΡΟΗ των φωτογραφιών, απλά θέλω να βρεθεί κάπου χαμένο αλλά αφημένο εκεί σε ένα cloud η άποψή μου, η λύπη μου, η στάση μου. Θα μου πεις, οι άνθρωποί σου ξέρουν ποιος είσαι, εσύ τους στέλνεις σήματα για αυτό, όταν όμως χτες, 25/5/2022, ένα παιδί σκότωσε τόσα παιδιά και είχες την ευκαιρία να γράψεις ή να πεις κάτι γι’ αυτό, γιατί δεν το έκανες; Τι είναι αυτό που σε σταμάτησε, τι είναι το Ίνσταγκραμ που ενώ μας δείχνεις ακόμα και το βρακί σου δεν σε αφήνει, δεν επιτρέπεις ΕΣΥ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ.
«Τι είναι αυτό που σε σταμάτησε, τι είναι το Ίνσταγκραμ που ενώ μας δείχνεις ακόμα και το βρακί σου δεν σε αφήνει, δεν επιτρέπεις ΕΣΥ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ»
»Εσύ τι θα απαντήσεις σε αυτά; Εγώ θα δώσω το κωδικό του cloud στα παιδιά μου, αστεία κληρονομιά, το ξέρω, όμως είναι πραγματική και αυτή. Δεν θέλω να πω πως εδώ έπαιζα το θέατρο για να σου βγάλω λεφτά να πας σχολείο. Εδώ ήμουν κάποιες μέρες και ο εαυτός μου, αυτό θα πω.
»Το μυαλό μου, όσο χαρούμενη και να με δείτε σήμερα, είναι κλεισμένο στα δωμάτια που είναι τώρα αυτή τη στιγμή οι γονείς αυτών των παιδιών, είναι εκεί και το λέω το γράφω έστω και το αφήνω εδώ, στο μέρος που έχω πρόσβαση, αυτήν που έχω για να εκφραστώ.
»Καλημέρα».
Δείτε την ανάρτηση:
View this post on Instagram
