Όλοι όσοι έχουν παρακολουθήσει την τηλεοπτική σειρά «Nobody Wants This» του Netflix γνωρίζουν, λίγο πολύ, ότι βασίζεται στην αληθινή ιστορία αγάπης της δημιουργού της, Erin Foster, με τον πλέον σύντροφό της, τον μουσικό παραγωγό Simon Tikhman.
Λιγότερο γνωστός είναι ο αγώνας της 42χρονης σήμερα Foster να γίνει μητέρα, που κατέληξε στη γέννηση της κόρης της, Noa, τον περασμένο Μάιο, μετά από 20 κύκλους εξωσωματικών, οι περίπου μισοί από τους οποίους, μάλιστα, ήταν ενώ δούλευε τη σειρά, προκαλώντας έκπληξη για το πώς κατάφερνε να συνδυάσει αυτές τις απαιτητικές θεραπείες με τη δημιουργία ενός show που βρέθηκε στην κορυφή της τηλεθέασης.
Σε μια νέα συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Allure είπε ότι ο αγώνας της κατά της υπογονιμότητας άρχισε, ουσιαστικά, στα 34 χρόνια της, όταν διαπίστωσε ότι είχε υπερβολικά χαμηλό απόθεμα ωαρίων. Αποφάσισε να προχωρήσει σε κατάψυξη ωαρίων. Τα πρώτα οκτώ δεν οδήγησαν σε εγκυμοσύνη και, μέχρι τα 36 της, βρέθηκε αποστραγγισμένη οικονομικά και κυρίως συναισθηματικά. «Ένιωθα τρομαγμένη. Αυτό είναι κάτι που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος: το να καταψύξεις ωάρια δεν είναι πάντα η λύση».
Στα 34 χρόνια της διαπίστωσε ότι είχε υπερβολικά χαμηλό απόθεμα ωαρίων. Αποφάσισε να προχωρήσει σε κατάψυξη ωαρίων. Τα πρώτα οκτώ δεν οδήγησαν σε εγκυμοσύνη και, μέχρι τα 36 της, βρέθηκε αποστραγγισμένη οικονομικά και κυρίως συναισθηματικά.
Κατέληξε τελικά να εξασφαλίσει 20 ωάρια, από τα οποία έγιναν πέντε εμβρυομεταφορές. Ήταν η πέμπτη που οδήγησε σε εγκυμοσύνη. «Όπως έχω πει και στο παρελθόν, η εξωσωματική είναι σαν ένα εθιστικό παιχνίδι τζόγου: πάντα νομίζεις ότι την επόμενη φορά θα έχει αποτέλεσμα. Και δεν ξέρεις πώς να σταματήσεις. Υπήρξαν πολλές φορές που είπα, αυτό ήταν, δεν θα το ξανακάνω. Τελείωσα. Αλλά μετά, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Έβλεπα κάποιο σημάδι από το σύμπαν και σκεφτόμουν, τώρα είναι η στιγμή. Τώρα θα πετύχει».
Όταν πούλησε την ιδέα της σειράς στην τηλεόραση, λίγο πριν από τον Covid, ήταν στη δέκατη αποτυχημένη προσπάθεια. «Τα οιστρογόνα μου είχαν καταβυθιστεί. Ο οργανισμός μου είχε αντιδράσει άσχημα στο χάπι που σου δίνουν στην αρχή ενός κύκλου [για να παράγεις ωάρια]. Τα οιστρογόνα μου είχαν εξαντληθεί και είχα τρελές εξάψεις για έξι εβδομάδες. Περίπου κάθε 45 δευτερόλεπτα, το σώμα μου ίδρωνε ή γινόμουν κατακόκκινη. Πετούσα τα ρούχα μου, ένιωθα σαν να καίγεται το σώμα μου. Ήταν ένας διαπεραστικός πόνος. Τόσο δύσκολο, δεν μπορούσα να γράψω. Δεν μπορούσα να δουλέψω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ. Και χρησιμοποιούσα τον Covid σαν δικαιολογία. Προφανώς, δεν είχα τίποτα άλλο παρά χρόνο για συγγραφή. Αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Ήμουν ερείπιο, τρελαμένη και δυστυχισμένη. Είχα αρρωστήσει από τις εξωσωματικές».
«Ο οργανισμός μου είχε αντιδράσει άσχημα στο χάπι που σου δίνουν στην αρχή ενός κύκλου [για να παράγεις ωάρια]. Τα οιστρογόνα μου είχαν εξαντληθεί και είχα τρελές εξάψεις για έξι εβδομάδες. Περίπου κάθε 45 δευτερόλεπτα, το σώμα μου ίδρωνε ή γινόμουν κατακόκκινη».
Έμεινε έγκυος την περίοδο της απεργίας των σεναριογράφων στην Αμερική. Μέχρι να επιστρέψει στη δουλειά, υπέφερε από ναυτία. «Έκανα εμετό στον κάδο σκουπιδιών στο γραφείο». Τουλάχιστον, όπως διαπίστωσε, τα γυρίσματα λειτούργησαν ως ο «καλύτερος αντιπερισπασμός, γιατί αποσπούσαν το μυαλό μου. Δεν χρειαζόταν να περιμένω για εννέα μήνες και να σκέφτομαι μόνο τι θα μπορούσε να πάει στραβά… Κάτι που έκανα ούτως ή άλλως. Μια φορά μού πέρασε η ναυτία για λίγες ώρες και με έπιασε πανικός. Ήμουν στο Νάσβιλ και έκλεισα μια πτήση για να επιστρέψω σπίτι, να δω τον γιατρό μου και να τον ρωτήσω: Γιατί σταμάτησα να έχω ναυτία; Μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά;».
Η συμβουλή που θα έδινε σε άλλες γυναίκες που βιώνουν παρόμοιες εμπειρίες; «Να κάνετε μια συζήτηση με τους ανθρώπους στη ζωή σας, λέγοντάς τους τι δεν θέλετε να σας πουν. Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι μια δοκιμασία για εσένα οι εξωσωματικές. Ότι δοκιμάζει την υπομονή σου με τους άλλους, που λένε ανοησίες, γιατί δεν το έχουν περάσει ποτέ. Προσπαθούσα να μείνω έγκυος πάρα πολύ καιρό και άκουγα ερωτήσεις όπως: “Πήγες διακοπές; Σταμάτησες να το σκέφτεσαι; Μόλις σταματήσεις να το σκέφτεσαι, θα συμβεί”. Ξέρω ότι είχαν καλές προθέσεις, αλλά πρέπει να καταλάβουν ότι όταν κάνεις οποιαδήποτε σύσταση, είναι σαν να κατηγορείς εμάς που δεν τα έχουμε καταφέρει. Όταν κάποιος σου λέει “Αυτή τη δίαιτα τη δοκίμασες; Διάβασες αυτό το βιβλίο; Δοκίμασες αυτό το σμούθι;” σου δίνει το μήνυμα ότι κάνεις κάτι που σε εμποδίζει από το να μείνεις έγκυος. Αλλά εμείς νιώθουμε ήδη έτσι. Ήδη κατηγορούμε τον εαυτό μας. Ήδη κάνουμε σκέψεις όπως “γαμώτο, ήπια ένα ποτήρι κρασί. Ίσως δεν έπρεπε να το κάνω. Ίσως δεν είμαι τόσο υγιής όσο θα έπρεπε”.
«Όταν κάποιος σου λέει “Αυτή τη δίαιτα τη δοκίμασες; Διάβασες αυτό το βιβλίο; Δοκίμασες αυτό το σμούθι;” σου δίνει το μήνυμα ότι κάνεις κάτι που σε εμποδίζει από το να μείνεις έγκυος. Αλλά εμείς νιώθουμε ήδη έτσι. Ήδη κατηγορούμε τον εαυτό μας».
»Μια άλλη συμβουλή μου είναι ότι πιθανότατα θα υπάρξει μια στιγμή που θα χρειαστεί να είσαι ανοιχτή στο να γίνεις μαμά με έναν τρόπο που δεν ήθελες αρχικά. Που μπορεί να χρειαστεί να πεις: Είμαι έτοιμη να κάνω αυτό που δεν ήθελα, ό,τι κι αν είναι. Ίσως περισσότερες εξωσωματικές. Ίσως η παρένθετη μητρότητα. Ίσως με δωρεά σπέρματος ή ωαρίων. Κάποια στιγμή, άρχισα να αναρωτιέμαι: Μήπως να χρησιμοποιήσω τα ωάρια της αδερφής μου; Πώς θα ήταν; Υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικές επιλογές. Αλλά μπορώ να πω αυτό: Από τη στιγμή που γίνεσαι μαμά, δεν σε νοιάζει πώς έφτασες μέχρι εκεί».
