Στα χέρια μου έφτασε πριν λίγους μήνες ένα CD -κι όμως υπάρχουν ακόμα- με τίτλο «Singing to strangers» κάποιου Jack Savoretti, που μέχρι τότε μου ήταν εντελώς άγνωστος. Η Χριστιάνα Φινέ, από τους The Hubsters, επέμενε να τον ακούσω γιατί θα ήταν το επόμενο talk of the town. Και μπουμ! Τον Οκτώβρη ήρθε στην Ελλάδα για να κάνει το πρώτο του live στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου. Μικρή παρένθεση: Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στη Ρώμη, στο στούντιο του Ennio Morricone που είναι στο υπόγειο μιας τεράστιας εκκλησίας.
Στην Ελλάδα, o Jack Savoretti είναι ήδη δημοφιλής. Το live του, στις 14 Οκτωβρίου, το επιβεβαίωσε. Τα τραγούδια του «What More Can I Do?», «When We Were Lovers», «Candlelight» που είναι το highlight του άλμπουμ και φυσικά το ομώνυμο «Singing to strangers» έχουν ήδη μπει στις playlist του ελληνικού κοινού που ξέρει απ’ έξω κάθε στίχο τους. Πληθωρικός στη σκηνή, δοτικός με το κοινό και ανεπιτήδευτα ειλικρινής με όσα τραγούδησε αλλά και όσα είπε. Ανάμεσά τους, ιστορίες με πρωταγωνίστρια την 8χρονη κόρη του, Connie.
Μια μέρα μετά, χωρίς να έχει χάσει ούτε 1% από το χαμόγελο και την ενέργεια της προηγούμενης νύχτας, το Marie Claire τον συνάντησε στην σουίτα του 6ου ορόφου, στο ξενοδοχείο Hilton.
«Ήρθα πρώτη φορά στην Αθήνα 20 χρόνια πριν. Ταξίδευα με το σακίδιό μου, αλλά έμεινα -όπως και τώρα- για 24 ώρες. Κάθε φορά, είμαι εδώ μόνο για μία νύχτα. Ελπίζω ότι αυτό είναι μια καλή δικαιολογία να ξανάρθω για περισσότερο» μας λέει ξεκινώντας και κοιτώντας αχόρταγα την θέα της Ακρόπολης από το παράθυρο.
Βλέπεις διαφορές;
Ωραία ερώτηση! Ήμουν σε διαφορετικό σημείο της πόλης τότε, κυρίως στο λιμάνι, που ήταν περισσότερο χαοτικό. Αυτή η μεριά είναι περισσότερο ωραία και ήρεμη. Χθες ήμασταν στο ιστορικό κέντρο και σήμερα έχω αυτή τη θέα της Ακρόπολης, που είναι απίστευτη. Νιώθω ότι υπάρχει μια θετική ενέργεια στην Αθήνα. Έχει κάτι πολύ ενδιαφέρον, δίνει την αίσθηση της νέας. Σαν να υπάρχει μια στροφή, κάτι να έχει αλλάξει. Χθες, ήμουν με την φίλη μου Άλισον Δαμιανού που ξεκίνησε 10 χρόνια πριν το The Meet Market και τώρα μου μιλάει για μια εντελώς διαφορετική ενέργεια. Μου λέει πως η Αθήνα έχει αναγεννηθεί κι αυτό είναι πολύ ωραίο κι ελπίζω να έχω την ευκαιρία να έρθω περισσότερες μέρες για να το απολαύσω. Γιατί το νιώθω. Υπάρχουν κάποιες πόλεις που επισκέπτεσαι και νιώθεις ότι έχουν προβλήματα και κάποιες που αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν “ξαναγεννηθεί”. Στην Ιταλία, στο Μιλάνο, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Υπάρχει νέα αύρα. Στη Λισαβόνα, επίσης. Υπάρχουν πόλεις στην Ευρώπη που έχει περάσει η «σκούπα» των ετών. Σίγουρα η Αθήνα ανήκει σε αυτές.
Σε κάποιο από τα νησιά μας έχεις πάει;
Έχω επισκεφτεί την Ίο, τη Σαντορίνη, τη Μύκονο κι άλλο ένα κατά λάθος. Νομίζαμε ότι φτάσαμε στη Μύκονο αλλά κατεβήκαμε σε λάθος νησί. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα νησιά του Αιγαίου, μου φαίνεται ότι λεγόταν Μάξιμος ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα. Ήταν στο δρόμο μας από τη Σαντορίνη προς Μύκονο. Μείναμε για λίγες ώρες μόνο. Θυμάμαι ότι αγάπησα τη Μύκονο. Αυτό ήταν 20 χρόνια πριν, ήταν πολύ διαφορετικά από το πως είναι η Μύκονος σήμερα. Αγάπησα και τη Σαντορίνη. Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω και να εξερευνήσω περισσότερο τα νησιά. Όλοι όσοι ξέρω ήρθαν στην Ελλάδα για διακοπές. Ήμουν ο μόνος που δεν ήρθα φέτος. Πήγαμε στην Φορμεντέρα (σ.σ. ανήκει στις Βαλεαρίδες νήσους της Ισπανίας), που έχουμε ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα και πηγαίνουμε συχνά, αλλά όσοι συναντούσα μου έλεγαν ότι πρέπει να επισκεφτώ τα ελληνικά νησιά.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στους Έλληνες, τους Ισπανούς και τους Ιταλούς.
Οπωσδήποτε! Όταν έφτασα στην Αθήνα ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Υπάρχει μια οικειότητα που πιστεύω οφείλεται στη μεσογειακή νοοτροπία. Όταν είμαι κάπου στη Μεσόγειο το νιώθω πολύ περισσότερο οικεία απ’ ότι όταν είμαι στη βόρεια Ευρώπη. Στη νότια Ευρώπη νιώθω άνετα.
Σε συστήνουν ως Βρετανό τραγουδιστή αλλά για πολλούς -όπως και για μένα- είσαι σίγουρα Ιταλός. Εσύ πως νιώθεις;
Ναι, είναι αστείο! Ακόμα και στην Αγγλία οι περισσότεροι θεωρούν ότι είμαι Ιταλός παρότι γεννήθηκα στην Αγγλία κι έχω αγγλικό διαβατήριο. Είμαι πολύ Άγγλος, υπάρχουν κομμάτια του εαυτού μου που είναι πολύ βρετανικά. Έχω τεράστιες επιρροές από εκεί, σέβομαι ότι μορφώθηκα εκεί ως παιδί και ότι γεννήθηκα στην Αγγλία. Σίγουρα όμως έχω και μια δυνατή σύνδεση με την Ιταλία. Μια τεράστια αγάπη. Κάτι που νιώθω γενικά για τη Μεσόγειο. Είναι παράξενο αλλά, κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μου είναι στη Μεσόγειο. Για αυτό παραμένω πολύ κοντά σε αυτή και για αυτό νιώθω πολύ οικεία ακόμα κι αν είμαι στην Ισπανία, στην Ελλάδα ή την Ιταλία.
Οι πολυπολιτισμικές σου ρίζες πιστεύεις ότι σε έχουν κάνει καλύτερο μουσικό;
Δεν πιστεύω ότι με έκαναν καλύτερο μουσικό. Μου άνοιξαν περισσότερο το μυαλό μου. Με έκαναν, γενικά, περισσότερο ανοιχτό στους διαφορετικούς τρόπους που οι άνθρωποι κάνουν κάποια πράγματα. Οπότε ναι, έχει επηρεάσει τη μουσική μου αλλά κυρίως με έχει κάνει πιο ανοιχτό σε ιδέες που άλλοι αντιλαμβάνονται δύσκολα. Αν έχεις μεγαλώσει με μια συγκεκριμένη κουλτούρα μπορεί να σου φανεί τρομακτικό να απορροφήσεις τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους οι άλλοι λειτουργούν. Ευτυχώς για μένα, μεγαλώνοντας με μια μητέρα που η μητέρα της ήταν Γερμανίδα και ο πατέρας της Πολωνός και να έχω και την άλλη μεριά που ήταν Ιταλοί -που σημαίνει ότι υπήρχαν πάντα προφορές και διαφορετικός τρόπος ομιλίας- με έμαθε να μην κρίνω τους ανθρώπους κατευθείαν από αυτό. Με έκανε να έχω μεγαλύτερη ευαισθησία και υπομονή με τους ανθρώπους κι αυτό έχει επηρεάσει και την μουσική μου.
Αντίστοιχα, σε έχουν επηρεάσει και τα παιδιά σου;
Οπωσδήποτε! Αν συγκρίνω τους δίσκους που έκανα πριν με αυτούς που έκανα αφότου απέκτησα παιδιά, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πριν, ήμουν συνεχώς θυμωμένος και πολύ αγχωμένος. Όταν είσαι νεότερος έχεις περισσότερη ενέργεια, όλα έχουν να κάνουν με εσένα και όλη αυτή η ενέργεια περιστρέφεται γύρω από σένα. Ήμουν σαν κινούμενη ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. (Γελάει.) Καθετί που έβλεπα και το θεωρούσα άδικο, το έλεγα. Πολύ ενέργεια και πολύ οργή. Ήμουν οργισμένος συνεχώς. Έπειτα ήρθαν τα παιδιά μου. Συνηθίζω να λέω ότι πέρασα τη δεκαετία των 20 προσπαθώντας να μην νιώθω τίποτα, να μην με αγγίζει τίποτα. Δεν μου άρεσε να νιώθω πράγματα στα 20. Τα παιδιά όμως σου θυμίζουν πόσο υπέροχο είναι να νιώθεις. Δεν μπορείς να το αποφύγεις. Από τη στιγμή που τα παιδιά μπαίνουν στη ζωή σου νιώθεις πράγματα. Νιώθεις αγάπη και κάποιες φορές θυμό, φόβο. Ανησυχείς για αυτά όλη την ώρα. Ανησυχώ για αυτά αυτή τη στιγμή που μιλάμε. (Γελάει). Τι κάνουν στο σχολείο; Τι συμβαίνει; Όλες οι αισθήσεις σου είναι ξαφνικά ενεργές αλλά ταυτόχρονα μαλακώνουν γιατί δεν αφορά πια εσένα, αλλά κάτι άλλο. Αυτό άλλαξε τη μουσική μου δραματικά. Με έκανε περισσότερο ρομαντικό. Όχι με την έννοια του “μωρό μου, σ’ αγαπώ” και των ρομαντικών τραγουδιών. Πλέον εκτιμώ τα πάντα, τις όμορφες στιγμές… Εκτιμώ τις στιγμές περισσότερο από τα συναισθήματα. Μπορείς να το ακούσεις αυτό και στον τελευταίο δίσκο. Είναι ρομαντικός με την έννοια του απλόχερου.Έτσι νιώθω, το δέχεσαι ή όχι, αλλά είναι αυτό που είμαι. Στο παρελθόν ήμουν περισσότερο: “γιατί δεν καταλαβαίνεις;” , “γιατί ο κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται;”. (Γελάει.) Τώρα, η ζωή είναι όμορφη ξανά.
Σε έχουν δει τα παιδιά σου σε κάποιο live;
‘Όχι αρκετά αλλά με έχουν δει. Προσπαθώ να περιορίσω γιατί είναι ακόμα πολύ μικρά και μπορεί να είναι αποπροσανατολιστικό. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό τα παιδιά να βλέπουν τους γονείς τους χαρούμενους, επιτυχημένους, δημιουργικούς και να δουλεύουν. Κι από μένα και από τη γυναίκα μου (σ.σ. είναι παντρεμένος με τη Βρετανίδα ηθοποιό Jemma Powel) το βλέπουν αυτό. Ωστόσο, ο φόβος μου όταν έρχονται στις συναυλίες είναι το στοιχείο της δόξας, που δεν θεωρώ πολύ υγιές για ένα παιδί. Μπορεί να μπερδευτεί όταν βλέπει τυχαίους ανθρώπους να έρχονται – κάτι που ευτυχώς μου συμβαίνει μόνο στις εμφανίσεις και όχι όταν περπατάω στο δρόμο. Όταν τα παιδιά έρχονται στις συναυλίες αναρωτιούνται ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί θέλουν να βγάλουν φωτογραφία μαζί σου, γιατί σου κάνουν ερωτήσεις; Δεν μπορούν να το καταλάβουν. Και όταν τα παιδιά είναι εκεί κάποιες φορές γίνονται επίκεντρο της προσοχής του κόσμου και δεν μου αρέσει αυτό. Προσπαθώ να τα προστατέψω από αυτό. Ήταν μαζί μου όμως στο Wembley γιατί ήταν ξεχωριστή βραδιά και στο Hyde Park στο Λονδίνο που ήταν φανταστικά και τα παιδιά ήταν στη σκηνή κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Ήταν απίθανο αλλά είναι λεπτό ζήτημα. Βλέπω ότι τα μπερδεύει και δεν θέλω να σκέφτονται αν επιλέξουν να κάνουν κάτι αντίστοιχο ότι είναι έτσι. Δεν ξέρουν για τα τελευταία 15 χρόνια, βλέπουν ότι αυτό κάνει ο μπαμπάς και μοιάζει εύκολο. (Γελάει.)
Είπες μια ενδαφέρουσα ιστορία σχετικά με το τι πιστεύει η κόρη σου ότι κάνεις και πώς προέκυψε ο τίτλος του άλμπουμ «Singing to strangers”. Κάποιος τη ρώτησε τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου κι εκείνη απάντησε: “τραγουδάει σε αγνώστους.”
Αγαπώ το γεγονός ότι το σκέφτεται έτσι. Δεν το θεοποιεί και δεν το μεγαλοποιεί ακόμα. Αν συνεχίσει να έρχεται σε συναυλίες, όσο περισσότερο θα έρχεται τόσο περισσότερο θα χάνει αυτή την αθώα ματιά. Θα αλλάξει βέβαια έτσι κι αλλιώς μεγαλώνοντας αλλά θέλω να διατηρήσω αυτή την αθωότητα όσο περισσότερο μπορώ. Είναι 8, δεν είναι 18. Δεν θέλω να την σπρώξω να δει τον κόσμο. Έχει πολύ χρόνο μπροστά της για να χάσει την αθωότητά της αλλά τώρα θέλω να την προστατέψω όσο περισσότερο μπορώ.
Μιλάς πολύ για την κόρη σου. Νιώθεις ότι είναι η μούσα σου;
Όχι μόνο η μούσα μου. Είναι η σύμβουλός μου, η κριτικός μου. Με την κόρη μου βρήκα το ταίρι μου. Είναι η πιο δυνατή γυναίκα που ξέρω. Είναι μόλις 8 και καταφέρνει να με τρομοκρατήσει. (Γελάει.) Κι έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με πολλές δυνατές γυναίκες, με τη μητέρα μου, την αδερφή μου, τη γυναίκα μου στη συνέχεια. Όλες τους πολύ δυνατές γυναίκες αλλά η κόρη μου, με εμένα, ξέρει ακριβώς που να πατήσει. Με την καλή και την κακή έννοια. Είναι και το πρώτο μου παιδί. Ο γιος μου (σ.σ. ο 5χρονος Winter), είναι ο καλύτερός μου φίλος. Είναι εκείνος ο ήρωάς μου. Θέλω να γίνω περισσότερο σαν εκείνον. (Γελάει.) Και νομίζω πως συμβαίνει αυτό σε όλους τους μπαμπάδες, με έναν τρόπο καταλήγουμε να έχουμε είδωλα τους γιους μας. Η κόρη μου, θα ακουστεί περίεργο αλλά, είναι η πρώτη γυναίκα που μπορώ και καταλαβαίνω. Γιατί είναι τόσα πολλά πράγματα σε εσάς που – παρόλο που προσπάθησα σκληρά μεγαλώνοντας κυρίως με γυναίκες- δεν έχω καταφέρει να τα καταλάβω πλήρως. Δεν μπορούμε οι άντρες. Είναι πολλά πράγματα που μας χωρίζουν και η κατανόηση δεν μπορεί να φτάσει πολύ μακριά. Με την κόρη σου όμως μπορώ να καταλάβω λίγα παραπάνω πράγματα γιατί υπάρχουν πολλά στοιχεία του εαυτού μου σε εκείνη και τα βλέπω.
Θα ακουστεί κλισέ αλλά, από τον τρόπο που μιλάς για αυτά, νιώθω ότι έχει βρει το νόημα της ζωής με τα παιδιά.
Το νόημα της δίκης μου ζωής, σίγουρα! Τώρα όλα έχουν λογική για μένα και αυτή είναι η ουσία. Ακόμα και σε επαγγελματικό επίπεδο, με έχει κάνει να απολαμβάνω αυτό που κάνω. Γιατί τώρα ξέρω για ποιον το κάνω. Πριν ήταν μόνο για μένα και πάντα έμοιαζε ανεπαρκές. Αυτό με έκανε να αμφισβητώ τον εαυτό μου, γιατί ποτέ δεν ήταν αρκετό. Ακόμα και με την γυναίκα μου, προσπαθώντας να κάνω πράγματα για εκείνη, πάλι δεν ήταν ποτέ αρκετά. Έμοιαζαν λάθος. Τώρα με τα παιδιά μου είναι αλλιώς. Όταν κάνουμε περιοδεία μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί το κάνουμε εαυτό, τι συμβαίνει, γιατί χρειάζεται να το κάνουμε. Όταν επιστρέφω σπίτι και βλέπω τη ζωή και τι τους παρέχει όλο αυτό που κάνω, τότε λέω αυτό είναι καλό και έχει νόημα. Με κάνει να χαίρομαι και τη δουλειά μου.
Και όντως τη χαίρεσαι. Στην συναυλία στην Αγγλικανική Εκκλησία ήσουν τόσο δοτικός με τον κόσμο κι ας ήταν ένας τόσο μικρός χώρος. Λίγους μήνες μάλιστα μετά το Wembley.
Αυτό είναι κάτι που ήρθε με το πέρασμα του χρόνου και το ανακάλυψα πρόσφατα. Έρχεται με την ηλικία. Κάνοντας αυτό το πράγμα για σχεδόν 20 χρόνια υπάρχει μια νέα εκτίμηση για το τι είναι αυτό και τι σημαίνει να συνδέονται οι άνθρωποι με τη μουσική σου. Το να βρισκόμαστε στην Αθήνα, που δεν έχουμε εμφανιστεί ξανά, και να συστηνόμαστε σε ανθρώπους που ξέρουν κάθε λέξη από τα τραγούδια, αυτό με ξετρελαίνει. Είτε είναι 100 άνθρωποι είτε είναι 100.000. Δεν έχουμε ξανάρθει αλλά είναι απίστευτο ότι η μουσική μου ταξιδεύει. Οπουδήποτε αλλού έχουμε παίξει έπρεπε να δουλέψουμε σκληρά. Στην Ιταλία, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στη Γαλλία το κάνουμε για περίπου 10 χρόνια. Κάνουμε περιοδεία και το παλεύουμε σκληρά. Στην Ελλάδα δεν έχουμε έρθει ποτέ και ξαφνικά κάτι συνέβη. Το ίδιο μας συνέβη και στην Πολωνία. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει από μόνο του, πετάω. Γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το φτάσεις. Όταν προκύπτει φυσικά ή από άλλους ανθρώπου, που δουλεύουν για εμάς, είναι απίθανο. Ήμουν ενθουσιασμένος στο live και όχι μόνο εγώ, η μπάντα μου δεν μπορούσε να το πιστέψει. Γιατί δεν είχε να κάνει με τον αριθμό των ανθρώπων αλλά το συναίσθημα που υπήρχε στο χώρο. Μπορει να παίξεις μπροστά από 40.000 κόσμου και να μην νιώσεις τίποτα και να παίξεις μπροστά σε 10 και να θες να κλάψεις στην αγκαλιά τους επειδή το νιώθουν τόσο δυνατά. Χθες βράδυ, ήταν μια από αυτές τις νύχτες και είπαμε ότι η Ελλάδα θα είναι μέρος της ζωής μας για τα επόμενα χρόνια. Είναι σαν να συναντάς ένα νέο φίλο και σκέφτεσαι ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι συναρπαστικό.
Άρα, θα επιστρέψετε;
Πιστεύω πως ναι. (Γελάει.) Κρίνοντας από τη χθεσινή βραδιά, αν δεν ξανάρθω θα είναι μεγάλη ανοησία. Πιστεύω ότι σίγουρα θα έρθουμε ξανά στην Αθήνα.
Η αίσθηση που έχεις όταν παίζεις, είναι σαν να είσαι με την παρέα σου;
100%. Αυτά τα παιδιά είναι σαν αδέρφια μου. Κι αυτό είναι κάτι που πάντα ήθελα. Για πολλά χρόνια, πριν αποκτήσω τη μπάντα μου, ταξίδευα πολύ και τα πρώτα 7 χρόνια της καριέρας μου ήμουν πάντα μόνος. Άνοιγα ή συμμετείχα σε συναυλίες άλλων. Συχνά, έβλεπα τον διαχωρισμό του καλλιτέχνη με τη μπάντα, της μπάντας με την ομάδα και ήταν κάτι που δεν μου άρεσε. Δεν το καταλάβαινα και κάποιος φορές ήταν άγριο. Πάντα έλεγα ότι αν είναι να το κάνω αυτό με μια μπάντα, θέλω να είμαστε όλη η ομάδα μαζί. Όλοι για έναν κι ένας για όλους, όπως οι τρεις σωματοφύλακες. Έτσι νιώθω για τη μπάντα.
Πιστεύεις ότι αυτό που κάνεις είναι αποτέλεσα ομαδικής δουλειάς;
Δεν το πιστεύω απλά, το ξέρω. Είμαι τυχερός γιατί όταν τα πράγματα πάνε καλά κερδίζω το χειροκρότημα αλλά όταν δεν πάνε, δείχνω σαν ηλίθιος. Οπότε λέω πάντα ότι σε αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί αλλιώς δεν θα δουλέψει. Δεν θέλω να νιώθει κάποιος διαφορετικά. Μου αρέσει να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν ότι συμμετέχουν σε αυτό. Αν προχωρήσουμε μπροστά, προχωράμε όλοι. Έχει να κάνει με το να νιώθουν ότι επενδύουν όσο περισσότερο γίνεται. Όταν γράφω, το κάνω με την μπάντα μου. Σε αυτό το δίσκο όλα τα παιδιά της μπάντας συμμετέχουν και πραγματικά ήθελα να είναι μέρος του. Για να καταλάβουν τι πραγματικά είναι και όχι απλά να παίζουν τα κομμάτια, να συνδεθούν, να βγουν έξω και να μιλούν για αυτά. Έτσι έρχονται στη δουλειά με διαφορετική αντιμετώπιση και θεωρώ ότι αυτό είναι καλό.
Το γεγονός ότι όλα τα τραγούδια είναι πτυχές της ζωής σου, πιστεύεις, έπαιξε ρόλο στην τόσο μεγάλη αποχή που γνώρισε ο δίσκος;
Ακόμα κι αν δεν το επιδίωκα, πάντα η μουσική έχει έναν δικό της τρόπο να λειτουργεί. Δεν μπορείς να πεις ψέματα στη μουσική. Μπορείς να πεις ψέματα στους ανθρώπους αλλά όχι σε εκείνη. Όταν γράφεις μουσική, απλά σου βγαίνει από μέσα σου. Είναι σαν ένα είδος αυτοψίας. Υπάρχει μια ειλικρίνεια που πάντα βγαίνει. Δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που άγγιξε τους ανθρώπους το άλμπουμ μου, θα μου άρεσε να το σκέφτομαι έτσι, αλλά θεωρώ ότι έχει να κάνει με το στοιχείο του ρομαντισμού. Θεωρώ ότι αυτό άγγιξε τον κόσμο. Θα αναφερθώ ξανά στην κόρη μου. Έπαιζα μουσική πριν τρία χρόνια αλλά δεν ήξερα τι να κάνω με το επόμενο άλμπουμ μου. Είχα ήδη δύο άλμπουμ που πήγαν καλά στο Ηνωμένο Βασίλειο και ήξερα ότι όλοι περίμεναν κάτι ανάλογο. Δεν ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ απλά για να το κάνω και σκεφτόμουν τι λείπει. Συνέχισα να σκέφτομαι τι λείπει στον κόσμο. Άκουγα πολλούς Ιταλούς, Ισπανούς και Γάλλους μουσικούς, Jacques Brel, Charles Aznavour, Luigi Tenco, Joan Manuel Serrat, Patty Pravo -όλους αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς μου έκαναν θραύση τη δεκαετία του ‘60. Έπαιζα τα τραγούδια τους στην κόρη μου τα απογεύματα και χόρευε και κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε: «μπαμπά γιατί κανείς δεν γράφει τέτοια μουσική πια;» Και είπα, αυτό είναι! Γιατί κανείς δεν κάνει ρομαντική μουσική πια; Υπάρχουν τόσα πολλά τραγούδια αγάπης αλλά δεν είναι ρομαντικά. Ο ρομαντισμός δεν έχει να κάνει μόνο με τον έρωτα. Έχει σχέση με τον θάνατο, τη φιλία, με τα παιδιά σου. Ο ρομαντισμός δεν είναι απλά “μωρό μου, σ’αγαπώ”. Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι η πιο αντι-ρομαντική μέρα του χρόνου, αν με ρωτάς. (Γελάει.) Το ραδιόφωνο εκείνη τη μέρα είναι γεμάτο από αφιερώσεις αγάπης. Είναι τρυφερές αλλά δεν είναι ρομαντικές. Κι αυτό είναι που διαφοροποιεί αυτό το άλμπουμ. Οι άνθρωποι θέλουν ρομαντισμό. Στο σινεμά, θέλουν ρομαντισμό. Τo Netflix είναι γεμάτο ρομαντισμό, γεμάτο περίτεχνες, ρομαντικές ιδέες. Η μουσική όμως στις μέρες μας έχασε λίγο τον ρομαντισμό της. Οπότε πιστεύω αυτό είναι που βρήκε ανταπόκριση και δεν έχει να κάνει με το ότι είναι για μένα τα κομμάτια. Οι άνθρωποι μπορούν να είναι ρομαντικοί όταν τον ακούν. Το είδα και στην αγγλικανική εκκλησία που οι άνθρωποι έκλειναν τα μάτια τους ενώ τραγουδούσαν. Αυτό είναι ρομαντικό. Είχαν μια ρομαντική στιγμή σε μια εκκλησία. Αυτό δεν έχει να κάνει με τον έρωτα ή εμένα.
Έχεις κάποιο αγαπημένο κομμάτι από το “Singing to strangers”;
Δεν έχω κάποιο αγαπημένο κομμάτι αλλά έχω ένα για το οποίο είμαι πολύ ευγνώμων. Είναι το “Candlelight”. Όταν η ιδέα για το άλμπουμ ξεκίνησε και το έλεγα στους ανθρώπους, με ρωτούσαν τι εννοώ. Όταν έγραψα το κομμάτι ήταν σαν να λέω, αυτό εννοώ, ακούστε το. Δεν είναι ένα τραγούδι που λέει “σ ‘αγαπώ”, για την ακρίβεια είναι λίγο πρόστυχο κι “άτακτο”, αλλά είναι ρομαντικό. Ελπίζω ότι είναι ρομαντικό ακόμα και με το φως του κεριού, για αυτό που λέμε χαριτολογώντας ότι πρέπει να ανάψεις κερί για να είσαι ρομαντικός. Το έλεγα με χαμόγελο αλλά σε βάζει στο όλο το κλίμα. Ήταν αυτό που μου επέτρεψε να φτιάξω αυτό το άλμπουμ γιατί είπα στον εαυτό μου ότι θέλω να πάω στη Ρώμη, να πάρω τη μπάντα και να φτιάξω ένα ιταλικό άλμπουμ όπως συνήθιζαν να φτιάχνουν στην Ιταλία τη δεκαετία του ’60 αλλά θέλω να το κάνω με τα τραγούδια μου. Όλοι είχαν μια αμφιβολία για αυτό αλλά όταν τους έπαιζα το “Candlelight”, τότε το έβρισαν ενδιαφέρον. Οπότε είμαι ευγνώμων γιατί ήταν σαν «οδηγός».
Είναι αγαπημένο και στο ελληνικό ραδιόφωνο αυτό το κομμάτι.
Δεν το ήξερα αυτό. Κυριολεκτικά, το έμαθα από τον ταξιτζή που με πήρε από το αεροδρόμιο και δεν μπορούσα να το πιστέψω. «Αλήθεια;», τον ρώτησα. Και μου απάντησε: «ναι, έχεις επιτυχίες στο ραδιόφωνο». Παρόλο που μου φαίνεται περίεργο, μου το επιβεβαιώνει και η φίλη μου η Άλισον.
P.S .Το video clip του “Candlelight” γυρίστηκε στα ιστορικά στούντιο της Cinecitta στη Ρώμη, από τον Charles Mehling. Ακολουθεί την vintage αισθητική του τραγουδιού. Καταγράφει ένα νοσταλγικό ταξίδι του Jack Savoretti και μιας χαμένης αγάπης στα πιο χαρακτηριστικά σημεία της αιώνιας πόλης.
