Η σχεδιάστρια μόδας και επιχειρηματίας Χριστίνα Κοντοβά ζει εδώ και έναν χρόνο στην Ουγκάντα. Ο λόγος είναι η απόφαση της να υιοθετήσει ένα παιδί από την Αφρική. Η επιθυμία της γεννήθηκε από τα ταξίδια της εκεί με την ActionAid. «Έτσι ήρθα σε επαφή με την Αφρική και την αγάπησα» σημειώνει. Αυτή την περίοδο ολοκληρώνει τη διαδικασία αναδοχής και αναμένεται να επιστρέψει στην Ελλάδα μαζί με την Ada, το κορίτσι που πρόκειται να υιοθετήσει, έως το τέλος του χρόνου.
Μιλάει στο Τravel.gr για την Ουγκάντα και γι’ αυτή την ιδιαίτερη περίοδο της ζωής της. «Ένιωσα μεγάλη χαρά όταν έμαθα ότι στην Ουγκάντα μπορούσε να γίνει ευκολότερα η διακρατική υιοθεσία, γιατί είχα ξαναέρθει εδώ και ήξερα ότι θα ζούσα σε μία πολύ όμορφη χώρα».Την ξεχωρίζει από τις άλλες χώρες της Αφρικής που έχει επισκεφτεί: «Είναι πιο πράσινη, πιο όμορφη και νομίζω η πιο αυθεντική» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η Χριστίνα Κοντοβά ζει στην πρωτεύουσα της χώρας, την Καμπάλα, μία πόλη χτισμένη στις όχθες της λίμνης Βικτώρια, «μια ευρωπαϊκή -κατά κάποιον τρόπο πόλη- αλλά με τις αντιθέσεις που βλέπει κανείς στην Αφρική. Δίπλα σε ένα πανάκριβο ξενοδοχείο ή έναν ουρανοξύστη μπορεί να υπάρχει μια παραγκούπολη», αναφέρει.
View this post on Instagram
«Η Ικαρία του Κόσμου»
Μετά από έναν χρόνο εκεί και έχοντας γυρίσει μεγάλο μέρος της χώρας, οι ντόπιοι της λένε ότι πλέον την ξέρει καλύτερα από αυτούς. «Την πρώτη φορά που θα δεις τις ψάθινες στέγες των σπιτιών σε ένα χωριό της Αφρικής, πιθανόν να νιώσεις σοκ. Μετά καταλαβαίνεις ότι έτσι είναι τα πράγματα εδώ. Δεν τα αξιολογείς υπό το πρίσμα της φτώχειας. Σίγουρα οι άνθρωποι εδώ δεν βλέπουν τη ζωή τους υπό αυτό το πρίσμα. Τους αρκεί να έχουν φαγητό -όσοι έχουν.
Αποκαλεί την Ουγκάντα «η Ικαρία του κόσμου» για τους αργούς ρυθμούς της, «Αργούς σε σύγκριση με του δικούς μας» συμπληρώνει. «Το βέβαιο είναι ότι θα πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτούς. Δεν γίνονται τα πράγματα πάντα την ώρα που θέλεις. Κάτι μπορεί να αλλάξει ξανά και ξανά».
Για τους κατοίκους της χώρας έχει μόνο καλά λόγια να πει. «Είναι άνθρωποι χαμογελαστοί, ευγενικοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς. Και φυσικά με πολύ διαφορετική νοοτροπία από τη δική μας. Καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ανθρώπους που κύριο θέμα τους είναι το άγχος της επιβίωσης. Από εκεί και πέρα, δεν βλέπεις άλλα άγχη, ούτε υπερβολικές απαιτήσεις. Μπορεί να είναι χαρούμενοι με απλά πράγματα. Αν ο καιρός είναι καλός, πολλές φορές τους αρκεί. Μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με την Ελλάδα είναι ότι δεν βλέπεις φωνές και τσακωμούς στο δρόμο».
Ρόλεξ και μπόντα- μπόντα
Θέλοντας να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο σαν ντόπια, η καθημερινότητα της έχει πολλές γεύσεις από την αφρικανική κουζίνα. «Είναι μια επιλογή που κάνω όπου ταξιδεύω, προσπαθώ να μπω όσο πιο πολύ γίνεται στην ντόπια κουλτούρα. Το ματόκε, ένα είδος μπανάνας -περισσότερο λαχανικό παρά φρούτο- και η σάλτσα φυστικιού είναι μάλλον τα πιο κοινά πράγματα στην κουζίνα της Ουγκαντας. Αλλά αυτό που μάλλον την έχει ενθουσιάσει περισσότερο είναι το street food της Ουγκάντα, το ρόλεξ. «Είναι ομελέτα και λαχανικά τυλιγμένα σε ένα τσιαπάτι, ένα είδος πίτας. Πριν έρθω εγώ ήμουν μάλλον δύσκολη στο φαγητό. Το ανακάλυψα και έγινα φανατική».
Η Καμπάλα δεν έχει ιδιαίτερα αξιοθέατα, «αλλά ίσως αυτό είναι και το πιο όμορφο στοιχείο της. Ότι ζεις την ίδια την πόλη. Τη φύση της, τους ανθρώπους της. Για να έχει κανείς την αυθεντική αίσθηση της Ουγκάντας πρέπει να επισκεφθεί μία από τις μεγάλες υπαίθριες αγορές, όπου πωλούνται τα πάντα. Να ζήσει τη μοναδική ατμόσφαιρα τους».
H ζωή σε μια μεγαλούπολη της Αφρικής, ακόμα και αν δεν αντιμετωπίζεις προβλήματα βιοπορισμού, έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Διακοπές ρεύματος πολλές φορές μέσα στη μέρα «κάτι για το οποίο πρέπει να είσαι συνεχώς προετοιμασμένος». Ο καιρός έχει απότομες αλλαγές -το κλίμα είναι τροπικό.
Και επειδή η Καμπάλα είναι μια μεγαλούπολη και στους δρόμους της πρωτεύουσας υπάρχει χαοτικό μποτιλιάρισμα. «Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με τα μπόντα-μπόντα. Πρόκειται για ταξί- μηχανάκια που κυκλοφορούν κατά χιλιάδες στην πόλη. Τα βλέπεις παντού, στον δρόμο και στα πεζοδρόμια. Μπορεί να δει κανείς και μία ολόκληρη οικογένεια πάνω σε ένα μηχανάκι. Είναι μάλλον η πιο χαρακτηριστική εικόνα στην Καμπάλα».
«Κομμάτι της ντόπιας κουλτούρας η υιοθεσία»
Οι υιοθεσίες στην Ουγκάντα δεν γίνονται μόνο από Ευρωπαίους ή Αμερικανούς. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που ζουν σε ιδρύματα. Ο μέσος όρος ζωής είναι χαμηλότερος από την Ευρώπη. «Επομένως πολλές υιοθεσίες γίνονται και από ντόπιους. Είναι αρκετά σύνηθες ένα παιδί να έχει χάσει τους γονείς του και να έχει υιοθετηθεί από συγγενείς. Ούτως ή άλλως η έννοια της διευρυμένης οικογένειας είναι συνηθισμένη εδώ. Οικογένειες συγγενών ζουν σε ένα ή δύο διπλανά σπίτια. Και αυτό δεν είναι μόνο για οικονομικούς λόγους, έχει να κάνει και με την κουλτούρα τους».
Στην πρωτεύουσα της Ουγκάντας βρίσκονται και άλλες οικογένειες Ελλήνων που είναι εκεί για να υιοθετήσουν και εκείνοι κάποιο παιδί: «Είναι ωραίο να έχει ανθρώπους να μιλούν την ίδια γλώσσα, αλλά βασικά να είναι και στην ίδια κατάσταση σε σένα, να έχουν τον ίδιο στόχο».
Η ζωή της έχει μια καθημερινή όμορφη ρουτίνα που βέβαια σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με την υιοθεσία. Βόλτες και παιχνίδι με το παιδί, το Σαββατοκύριακο ίσως καποιο σαφάρι. «Όλα αυτά σταματούν το απόγευμα καθώς στις 7 ξεκινάει η απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω του κορωνοϊού. «Οι ντόπιοι μου λένε πως η Καμπάλα είχε έντονη νυχτερινή ζωή, εγώ δεν την έχω δει λόγω της πανδημίας».
Έχοντας φτάσει προς το τέλος της διαδικασίας παραμονής της στη χώρα για τους σκοπούς της υιοθεσίας αναφέρει ότι νοσταλγεί την Ελλάδα. «Στενοχωριέμαι που θα πρέπει εγκαταλείψω αυτή τη χώρα, που μου προσέφερε έναν διαφορετικό πιο ανέμελο τρόπο ζωής. Επέλεξα αυτή τη χρονιά να μην εργαστώ τόσο και να δώσω απόλυτη προτεραιότητα στο νέο βήμα της ζωής μου, το παιδί. Και η Ουγκάντα ήταν το ιδανικό μέρος για αυτό».
Στο μέλλον σχεδιάζει να έρχεται κάθε χρόνο εδώ «και λόγω του παιδιού αλλά και γιατί πια θεωρώ την Ουγκάντα δεύτερο σπίτι μου. Ελπίζω απλά η Καμπάλα να παραμείνει το ίδιο πράσινη και τα επόμενα χρόνια. Όσο είμαι εδώ γίνονται συνεχώς έργα και η πόλη όπως και γενικότερα η χώρα αναπτύσσονται».
Η Χριστίνα Κοντοβά προτείνει τι να κάνει κάποιος αν ταξιδέψει στην Ουγκάντα
- Gorilla trekking στο πάρκο Bwindi. Είναι μία αρκετά κουραστική εμπειρία, μπορεί να χρειαστεί να περπατήσεις για ώρες αλλά αξίζει τον κόπο. Η αίσθηση του να δεις αυτά τα υπέροχα ζώα από απόσταση αναπνοής είναι μοναδική. Ήταν ίσως η συγκλονιστικότερη ταξιδιωτική εμπειρία που έχω ζήσει». Έχοντας κάνει παρόμοιες εκδρομές σαφάρι και σε άλλες χώρες το σαφάρι στην Ουγκάντα είναι «λιγότερο οργανωμένο, αλλά πιο αυθεντικό».
- Να επισκεφτεί τα νησιά της λίμνης Βικτώριας. Το ταξίδι με το καράβι έχει την αίσθηση του ταξιδιού στη θάλασσα, η λίμνη είναι τεράστια. Στα νησιά υπάρχουν γραφικά ψαροχώρια, παραλίες και κάποια μεγάλα resort. Είναι μία εμπειρία που δεν περίμενες να έχεις στην Αφρική».
- Να επισκεφτεί τις πηγές του Νείλου στην πόλη Τζίντζα, περίπου 80 χιλιόμετρα μακριά από την Ουγκάντα. Εδώ βρίσκονται οι καταράκτες Bujagali. Πρόκειται για πολλούς μικρούς καταρράκτες, ο ένας δίπλα στον άλλον. Και εδώ η ζωή κινείται γύρω από το νερό.
- Πάνω από όλα να προσπαθήσει να γνωρίσει τους ανθρώπους της χώρας, είναι πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι. Μιλούν όλοι καλά αγγλικά οπότε είναι ευκαιρία να γνωρίσει την κουλτούρα τους.
πηγή: travel.gr
