ΑΠΟΨΗ

Ανήκω σε μια γενιά που ως παιδιά μάς έραβαν.

Τα τελευταία χρόνια υποτίθεται ότι ο κόσμος έχει γίνει πιο φιλικός για τους ανθρώπους που προσδιορίζονται ΛΟΑΤΚΙ. Παρόλα αυτά, ένα καταθλιπτικά μεγάλο ποσοστό παραμένει «στην ντουλάπα».

Όταν το «Εν Ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε και το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι γίνονται οδυνηρά επίκαιρα.

Όταν στο δημόσιο λόγο διαιωνίζεται το στερεότυπο της γυναίκας στη γελοιογραφία, με τα ρόλεϊ στα μαλλιά και τον πλάστη στο χέρι.

Τελικά ποιoς έχει την ευθύνη του περιεχομένου των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που απευθύνονται στα παιδιά μας;

Καλό είναι να σταματήσουμε να γελάμε με αυτές τις γελοιότητες και να δούμε πόσο μακριά μπορεί να βλέπει κάποιος που θέλει να επαναφέρει τέτοιου είδους σκοταδισμό στα σχολεία.

Όπως στην περίπτωση με το Στάθη Παναγιωτόπουλο, έτσι και η ιστορία της Γεωργίας Μπίκα στο ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης ξεκίνησε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Συνέχισε. Το νόημα είναι εδώ, τα κατάφερες, και ελπίζω να καταφέρεις να εμπιστευθείς ξανά.

Είναι λυπηρό, αλλά μάλλον χρειάζεται κάποιος να εξηγήσει μερικά πολύ βασικά δεδομένα.