Με αφορμή την πρόσφατη επαφή της με τα κυκλαδίτικα ειδώλια, η ιστορικός τέχνης Katy Hessel, συγγραφέας του βιβλίου «The Story of Art Without Men», γράφει ένα άρθρο στην Guardian με τίτλο: «Άνοδος γυναικοκτονιών: Τα κυκλαδίτικα ειδώλια που βρέθηκαν στο Αιγαίο δείχνουν βαθύ σεβασμό για το γυναικείο σώμα. Πώς χάθηκε αυτό από την Ελλάδα;».
Η ειδικός κάνει μια ιστορική αναδρομή στην ανακάλυψη των πρώτων γλυπτών, στον 19ο αιώνα, και καταλήγει στο αγαπημένο της αγαλματίδιο, που έχει ονομαστεί «Ο ατενίζων τ’ άστρα» (Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης), αλλά και στον «Αυλητή» (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο).
«Αν παρατηρήσετε αυτές τις φιγούρες και νιώσετε τη χαρά της ζωής μέσα τους, θα πιάσετε τον εαυτό σας να αναρωτιέται για τον χρόνο, τη μακροβιότητα των αντικειμένων, τα χνάρια που άφησαν οι αρχαίοι πολιτισμοί, την ομορφιά και τη δύναμη του ανθρώπινου σώματος» σχολιάζει και προσθέτει: «Τα περισσότερα κυκλαδίτικα ειδώλια είναι γυναικείες μορφές κατά τη διάρκεια ή μετά την εγκυμοσύνη, όπως μαρτυρούν οι φουσκωμένες κοιλιές τους ή τα επίπεδα στομάχια με τις ραγάδες. Η λατρεία της γονιμότητας, ως φορέα της ζωής και του πλούτου της γης, ήταν σπουδαία σε τέτοιους πολιτισμούς – και από τις γυμνές γυναικείες φιγούρες που έχουν επιβιώσει φαίνεται ότι το γυναικείο σώμα λατρευόταν ιδιαίτερα για τις φαινομενικά θαυμαστές δυνάμεις του. Πολλοί αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι οι μαίες ήταν τα πρόσωπα με τη μεγαλύτερη δύναμη».
«Τα περισσότερα κυκλαδίτικα ειδώλια είναι γυναικείες μορφές κατά τη διάρκεια ή μετά την εγκυμοσύνη, όπως μαρτυρούν οι φουσκωμένες κοιλιές τους ή τα επίπεδα στομάχια με τις ραγάδες. Η λατρεία της γονιμότητας, ως φορέα της ζωής και του πλούτου της γης, ήταν σπουδαία σε τέτοιους πολιτισμούς»
Από την άλλη, στην πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα ήρθε αντιμέτωπη με τίτλους ειδήσεων και διαμαρτυρίες για τη νέα γυναικοκτονία, της 28χρονης Κυριακής στους Αγίους Αναργύρους, σε απόσταση μερικών μέτρων από το αστυνομικό τμήμα. Μαθαίνοντας και για άλλα περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονίας και για στατιστικές που μιλούν για «σχεδόν 10.000 καταγγελίες περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας ετησίως», που ενδεχομένως να είναι μόνο ένα κλάσμα των αληθινών γεγονότων, η αρθρογράφος και συγγραφέας επισημαίνει την επείγουσα ανάγκη «να εκπαιδευτεί ο κόσμος στη σημασία του σεβασμού και της εκτίμησης απέναντι σε κάθε σώμα. Παρόλο που αυτά τα ειδώλια προέρχονται από έναν πολιτισμό πολύ διαφορετικό από τον δικό μας, πιστεύω ότι κάτι μπορούμε να μάθουμε από αυτά. Με τα γαλήνια χαρακτηριστικά και τις όμορφες καμπύλες τους, που έχουν επιβιώσει από πολέμους, σεισμούς, επαναστάσεις και άλλα γεγονότα, μας διδάσκουν την αξία κάθε σώματος και την ανάγκη για προστασία και όχι για καταστροφή τους – και τη λατρεία τους για την απίστευτη ικανότητα να χαρίζουν ζωή».
