Μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της περασμένης χρονιάς επέστρεψε σε ένα από τα κεντρικότερα και πιο ιστορικά θέατρα της πόλης. Η επίσημη πρεμιέρα έγινε στις 20 Οκτωβρίου, ενώ ήδη το κοινό φαίνεται να την κατατάσσει στις καλύτερες παραστάσεις και του φετινού χειμώνα.
Ο λόγος για το «Τρίτο Στεφάνι» που ανεβαίνει στο Θέατρο Παλλάς με πρωταγωνίστριες τις Μαρία Καβογιάννη και Μαρία Κίτσου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και μουσική του Μίνωα Μάτσα. Περίπου εξήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης έκδοσης του μυθιστορήματος του Κώστα Ταχτσή, στο οποίο βασίζεται, το έργο παραμένει συγκινητικά ενδιαφέρον και μας ταξιδεύει σε μια εποχή που δείχνει μα δεν είναι και τόσο μακρινή.
Παρακάτω τρεις λόγοι, για τους οποίους το αγαπήσαμε και νομίζουμε θα το κάνετε και εσείς:
Σκηνοθεσία, σκηνικά, μουσική
Όλα φροντισμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Από τα κοστούμια των πρωταγωνιστών (της Βασιλικής Σύρμα) μέχρι και το πιο μικρό κομμάτι του σκηνικού όλα συμβάλλουν στη ροή του έργου και την εξέλιξη της πλοκής. Οι ήπιες εναλλαγές των σκηνικών (του Πάρι Μέξη) μάς μεταφέρουν ομαλά σε κάθε πράξη, ενώ ο φωτισμός (του Αλέκου Γιάνναρου) και τα ηχητικά εφέ εντείνουν τα συναισθήματα στη σκηνή με τη μουσική και τα τραγούδια να μεταδίδουν το κλίμα και την εξέλιξη της εποχής. Ο 20μελής θίασος μπαίνει στη δίνη της μουσικής του Μίνωα Μάτσα και μας μεταφέρει στην Ελλάδα των Βαλκανικών Πολέμων, της δικτατορίας του Μεταξά και του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Συγκίνηση και χιούμορ
Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά συνδυάζονται αριστοτεχνικά καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Το πρώτο μέρος μάλιστα, εξελίσσεται πολύ γρήγορα με τη λύπη και τη χαρά να διαδέχονται διαρκώς η μία την άλλη. Σε ένα σημείο του δεύτερου μέρους αρχίζει λιγάκι να κουράζει, αλλά τελικά η δράση επανέρχεται αρκετά γρήγορα και η συνέχεια σε συνεπαίρνει, οπότε ξεχνάς την όποια κούραση μπορεί να δημιουργήθηκε νωρίτερα.
Όσο δύσκολα κι αν εξελίσσονται, τα πράγματα για τους ήρωες της παράστασης, άλλο τόσο εύκολα μπερδεύονται με το γέλιο και τις ευχάριστες καταστάσεις. Μια ατάκα, μια κίνηση, ένα νεύμα ή ένα τραγούδι των πρωταγωνιστών αποφορτίζουν αμέσως την βαριά ατμόσφαιρα. Εξ άλλου αυτό δεν γίνεται και στην πραγματική ζωή; Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του ο άνθρωπος επιστρατεύει το χιούμορ και τη μουσική ως μέσο για να αμυνθεί και να ανταπεξέλθει στα εμπόδια και τις δυστυχίες.
Διαχρονικό μήνυμα
Γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και εξελίσσεται αρκετά χρόνια πριν από τότε. Μπορεί να αναφέρεται σε περασμένες δεκαετίες και να μας μεταφέρει σε μια άλλη μαρτυρική εποχή, το μήνυμά του όμως παραμένει επίκαιρο και διαχρονικό: Η ζωή είναι μία και πρέπει να τη ζούμε.
Αγάπη για τη ζωή είναι το κεντρικό νόημα πίσω από τις δυσκολίες των πρωταγωνιστών, οι οποίοι κουβαλούν ο καθένας τον δικό του σταυρό. Ζουν το δικό τους δράμα μέσα στη φτώχεια, τον πόλεμο, τις κακοτοπιές, τα στερεότυπα, το «δηθενισμό» της κοινωνίας, αλλά δεν σταματούν να χαμογελούν, να ελπίζουν, να μάχονται. Δεν σταματούν να ζουν. Άλλωστε, όπως απέδειξε η Εκάβη (Μαρία Καβογιάννη) με τη ζωή της και μας υπενθύμισε η Νίνα (Μαρία Κίτσου) στο τέλος, «Η ζωή είναι στρόβιλος και ευτυχία να αγαπάς αυτόν τον στρόβιλο».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Το Τρίτο Στεφάνι»
Παραστάσεις από Τετάρτη έως Κυριακή στο Θέατρο Παλλάς (Βουκουρεστίου 5, Αθήνα)
