Στο “Πρόστιμο” του Φωκίωνα Μπόγρη, τη 2η μεγάλου μήκους ταινία του, η ιστορία ξετυλίγει την προσπάθεια ενός νεαρού άνδρα (Βαγγέλης Ευαγγελινός) να αλλάξει τη ζωή του κάνοντας όμως λάθος επιλογές και μια από αυτές είναι και η συνεργασία του με τον “γαμπρό” του (Στάθη Σταμουλακάτο). Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες που μας χαρίζουν πολλές δόσεις βίας είναι η Κατερίνα: ο χαρακτήρας που υποδύεται η Μαρία Μπαλούτσου. Δεν είναι η μόνη γυναίκα στην ταινία που γίνεται μάρτυρας και θύμα της τοξικής αρρενωπότητας. Σε μικρότερους ρόλους συναντάμε τις Τζένη Κιτσέλη και Σίσσυ Τουμάση.
Τρεις γυναίκες που βιώνουν κλασικό μοτίβο συμπεριφοράς μεταξύ των ανδρών της ιστορίας: τάση για κυριαρχία, υποτίμηση των γυναικών, ακραία αυτοπεποίθηση και καταστολή των συναισθημάτων. Τέτοια “τοξικά” αρρενωπά μοτίβα συναντάμε και στην αληθινή ζωή και αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης βασίστηκε σε αληθινούς χαρακτήρες για την δημιουργία της.
Λίγο πριν το “Πρόστιμο” κάνει πρεμιέρα στα θερινά σινέμα, οι τρεις γυναίκες της ταινίας μίλησαν στο Marie Claire για τους ρόλους που υποδύονται, για τους πραγματικούς ήρωες της ιστορίας και για τη βία που βλέπουν στον κινηματογράφο αλλά και την αληθινή ζωή.
Η ταινία βγαίνει την κατάλληλη στιγμή που διψάμε για σινεμά.
Η ταινία είχε την ατυχία να ολοκληρωθεί σε μια περίοδο που δεν μπορούσε να προβληθεί στα σινεμά. Αυτό σας δημιουργεί μεγαλύτερη ανυπομονησία για την επερχόμενη προβολή της στις αίθουσες;
Μαρία Μπαλούτσου: Δεν θα έλεγα ανυπομονησία. Θα ανυπομονούσα να τη δω να παίζεται στη μεγάλη οθόνη, εκεί που είναι φτιαγμένη μια ταινία για να παιχτεί, οποιαδήποτε στιγμή. Εκεί που βλέπεις τις αντιδράσεις του κοινού, εκεί που καταλαβαίνεις την επίδραση που έχει, εκεί που νιώθεις που γελάει κανείς και που συγκινείται. Ο κινηματογράφος είναι θέαμα, κατά τη γνώμη μου, ομαδικό. Σε παρασύρει σε μια συλλογική εμπειρία, αισθάνεσαι τον κόσμο δίπλα σου, γίνεσαι μια κοινωνία που βιώνει την ίδια κατάσταση, ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο και όλοι μαζί. Αυτό μου λείπει. Η επαφή. Από την άλλη, όμως, νιώθω μια στεναχώρια και μια απογοήτευση, γιατί έμεινε στον πάγο τόσο καιρό. Όταν φτιάχνεις κάτι, θέλεις να το μοιραστείς. Ευτυχώς, τώρα ήρθε αυτή η στιγμή και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.
Σίσσυ Τουμάση: Πιστεύω πως θα λειτουργήσει θετικά ότι το άνοιγμα των κινηματογράφων συμπίπτει και με την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες. Σε όλους μας έχει λείψει το να πάμε επιτέλους σινεμά. Δεν αντέχουμε άλλη οθόνη και πλατφόρμες. Οπότε πιστεύω πως η ταινία βγαίνει την κατάλληλη στιγμή που διψάμε για σινεμά.
Τζένη Κιτσέλη: Πραγματικά ήταν πολύ άτυχη η συγκυρία. Ήθελα πολύ να είμαι φέτος στη Θεσσαλονίκη με το team της ταινίας, να νιώσω όλο τον παλμό του Φεστιβάλ να μπω στη σκοτεινή αίθουσα και να δω το Πρόστιμο στη μεγάλη οθόνη! Παρ’όλα αυτά το γεγονός ότι η πρεμιέρα της ταινίας συμπίπτει με την επανέναρξη της ζωής μας και των θερινών σινεμά με κάνει πολύ χαρούμενη και πολύ ανυπόμονη.
Μια και μιλάμε για αληθινή ιστορία, η βία απέναντι στους γυναικείους χαρακτήρες ήταν κάτι που σας σόκαρε διαβάζοντας το σενάριο;
Μαρία Μπαλούτσου: Με σοκάρει η βία γενικώς. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το δεχτώ απέναντι σε οποιονδήποτε, είτε είναι άνθρωπος, είτε είναι ζώο, είτε άψυχο αντικείμενο. Καταλαβαίνω τον θυμό, την ανάγκη να κάνεις κάτι για πράγματα που σε εξοργίζουν, αλλά πάντα πιστεύω πως υπάρχει και άλλη λύση. Βέβαια, δεν ζω σε σύννεφο, το ξέρω πως υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Και η αλήθεια είναι πως ο Φωκίωνας κάνει αυτό ακριβώς. Φέρνει στον κινηματογράφο την αληθινή ζωή. Την πραγματικότητα έτσι όπως ακριβώς είναι. Και ναι, αυτό είναι σοκαριστικό. Γιατί αυτό που ξέρεις ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω, ή το διαβάζεις στα νέα, τώρα έρχεται μπροστά σου και δεν μπορείς να το αμελήσεις.
Σίσσυ Τουμάση: Δεν με σοκάρει η βία. Με σοκάρει η ανοχή της βίας στην καθημερινότητα.
Τζένη Κιτσέλη: Όχι δεν με σόκαρε και ζώντας σε μια τέτοια εποχή νομίζω πως δύσκολα σοκάρομαι έτσι κι αλλιώς… Πιο πολύ μου αποτυπώθηκαν στο μυαλό οι βίαιες σκηνές μεταξύ των αντρών.
Ποιος δεν έχει νιώσει μοναξιά, αποξένωση και τέλος ανάγκη για επαφή;
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας πέρασε χρόνο με τον άνθρωπο που ενέπνευσε τον ρόλο του. Εσείς μπήκατε στη διαδικασία να γνωρίσετε τις αντίστοιχες πραγματικές γυναίκες της ιστορίας για να προσεγγίσετε τους δικούς σας ρόλους; Είχατε άλλες αναφορές;
Μαρία Μπαλούτσου: Δυστυχώς όχι. Δεν γνώρισα την «Κατερίνα», ούτε είχα αντίστοιχες γυναίκες στο άμεσο περιβάλλον μου. Γι’ αυτό και δυσκολεύτηκα πολύ να την καταλάβω ως χαρακτήρα. Είναι τελείως διαφορετική από εμένα, έχει άλλο τρόπο ζωής, άλλη αισθητική και άλλο περιβάλλον. Ευτυχώς ο Φωκίωνας είχε την υπομονή να με «μυήσει» σε αυτόν τον κόσμο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, με πολλές συζητήσεις και κυρίως με πολλές πρόβες!
Σίσσυ Τουμάση: Ο ρόλος έχει στοιχεία από ανθρώπους και καταστάσεις που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Δεν ήταν κάτι ξένο για μένα, για αυτό και ο χαρακτήρας έχει το ίδιο όνομα με μένα. Προσεγγίσαμε τις σκηνές με τον Βαγγέλη Ευαγγελινό με πρόβα και αυτοσχεδιασμό μέσα στη συνθήκη που μας έδωσε ο Φωκίων Μπόγρης. Βασιστήκαμε στη δική μας αλήθεια και τη μεταξύ μας επικοινωνία.
Τζένη Κιτσέλη: Δεν μπήκα σ’ αυτή τη διαδικασία όχι. Η προσέγγιση η δική μου ήταν πιο πολύ σε συναισθηματική βάση, γιατί ποιος δεν έχει νιώσει μοναξιά, αποξένωση και τέλος ανάγκη για επαφή; Κι ας μην έχει καταφύγει σε πλατφόρμες γνωριμιών…
Τι είναι αυτό που εσείς ξεχωρίζετε στη σκηνοθετική ματιά του Φωκίωνα Μπόγρη;
Μαρία Μπαλούτσου: Η εικόνα του. Όταν δεις μια ταινία του Φωκίωνα, εντυπωσιάζεσαι με την καθαρότητα της εικόνας που δημιουργεί. Όταν λέω καθαρότητα δεν εννοώ τεχνικά θέματα, αλλά την ειλικρίνεια με την οποία αντιμετωπίζει αυτό που κάνει. Είναι πέρα γα πέρα αληθινός. Ο κόσμος που δημιουργεί, ο τρόπος που μιλούν οι χαρακτήρες, ακόμα και οι λέξεις που χρησιμοποιούν, δεν έχουν κανένα κινηματογραφικό τρικ ή στυλιζάρισμα. Βουτάει, πρώτα ο ίδιος, ολοκληρωτικά μέσα σε αυτό που θέλει να δημιουργήσει. Μαθαίνει, ζει και αναπνέει μέσα σε αυτό το σύμπαν και μετά το περνάει στην κάμερα. Απεικονίζει την πραγματικότητα έτσι όπως είναι, χωρίς υπερβολές, χωρίς επιτηδευμένα πλάνα και κυρίως χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Κατά τη γνώμη μου, αυτό το σινεμά λείπει από την Ελλάδα.
Σίσσυ Τουμάση: Ο Φωκίωνας είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά τον κινηματογράφο. Ξέρει να κάνει σινεμά. Ξέρει τι θέλει και ακόμα περισσότερο τι δε θέλει και είναι πιστός σε αυτό. Αυτή η πίστη είναι και αυτό που με συγκινεί και με κάνει να επιλέγω σε μεγάλο βαθμό τις συνεργασίες μου. Δουλέψαμε πολύ ωραία μαζί, με πολύ αυτοσχεδιασμό, χωρίς κείμενο. Απλώς μπαίναμε στη συνθήκη που μας έδινε. Είναι μια πολύ δημιουργική και απελευθερωτική διαδικασία για τον ηθοποιό, η οποία φυσικά προϋποθέτει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Και υπήρχε απόλυτη.
Τζένη Κιτσέλη: Ο ρεαλισμός χωρίς δεύτερη σκέψη! Δεν ντύνει με “κορδελάκια” τους χαρακτήρες κι είναι ένας ρεαλισμός δυνατός σαν ήλιος που σε χτυπάει ξαφνικά στα μάτια. Και μετά έρχεται η αισθητική του με τα μπλε φώτα της νύχτας που μου χαϊδεύει κάπως το βλέμμα…
Αυτή η Κατερίνα, ήταν εντελώς αντίθετη από εμένα. Όμως, κοινά στοιχεία έχουμε. Παλεύουμε και οι δύο να βρούμε τη θέση μας μέσα στον κόσμο,
Μαρία, πόσο εύκολο σου ήταν να δεχτείς να αλλάξεις εντελώς την εμφάνισή σου για να μοιάζεις με το κορίτσι που υποδύεσαι; Έχεις κοινά παρόλα αυτά με την Κατερίνα;
Όταν μου είπε ο Φωκίωνας πως έπρεπε να μεταμορφωθώ, νομίζω ότι ούτε ο ίδιος δεν το πίστευε πως θα το έκανα στ’ αλήθεια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα να πηγαίνω για πρόβα, ενώ είχα κουρευτεί. Με κοιτάει έξαλλος! Τον πιάνει πανικός, αρχίζει να φωνάζει ότι δεν θα μακρύνουν μέχρι να πάμε γύρισμα και πως θα είναι τώρα ο χαρακτήρας, μέχρι που του λέω πως δεν έχω πρόβλημα να βάλω τα εξτένσιον που θέλει. Νομίζω του πήρε λίγη ώρα να συνειδητοποιήσει πόσο εύκολα με είχε πείσει! Είχα παράλληλα και μια παράσταση στο θέατρο εκείνη την περίοδο και περίμενε ότι δεν θα το δεχόμουν, αλλά ευτυχώς, η παράσταση δεν θα επηρεαζόταν από το τεράστιο μαλλί. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ να το κάνω. Να αλλάξω τελείως, να φορέσω το «κουστούμι» της Κατερίνας για πολύ καιρό, να το περπατήσω, να ζήσω με αυτό, να το καταλάβω. Βέβαια, το μαλλί ήταν το λιγότερο. Το χειρότερό μου σημείο ήταν τα νύχια που έπρεπε να έχω και να κυκλοφορώ με αυτά για ένα μήνα! Αυτή η Κατερίνα, ήταν εντελώς αντίθετη από εμένα. Όμως, κοινά στοιχεία έχουμε. Παλεύουμε και οι δύο να βρούμε τη θέση μας μέσα στον κόσμο, εναλασσόμαστε από «σκληρά καρύδια» σε μαχήτριες, σε σούπερ γυναίκες, σε κουρασμένες γυναίκες, σε θλιμμένες γυναίκες, σε γυναίκες που πάντα θα βρουν τον τρόπο να επιβιώσουν, σε γυναίκες που θα κάνουν λάθη, σε γυναίκες που θα αλλάξουν τη ζωή τους και τελικά σε γυναίκες που θα βρουν την άκρη τους.
Γιατί πιστεύεις ότι, ενώ είναι ένας δυναμικός χαρακτήρας, έμεινε τόσο καιρό σε αυτή την κακοποιητική σχέση με τον Πέτρο;
Η Κατερίνα δεν είναι μονοδιάστατη. Δεν είναι μόνο δυναμική. Είναι και παραχωρητική και με τον τρόπο της είναι και φροντιστική. Ο Πέτρος της φέρεται καλά στην αρχή. Και εκείνη έχει βρει τον τρόπο να τον διαχειρίζεται. Άλλωστε, είναι ερωτευμένοι. Με τον Πέτρο αλλάζει τον τρόπο που ζούσε μέχρι τώρα, χωρίς να διστάζει. Μπορεί να μην είναι απόλυτα ευτυχισμένη, αλλά τα πράγματα γενικά πάνε καλά. Όλα αλλάζουν από την στιγμή που έρχεται στη ζωή τους ο Βαγγέλης. Όσο και αν φαίνεται σκληρή, η Κατερίνα αγαπάει τον αδερφό της και νιώθει την ανάγκη να τον προστατέψει και να τον στηρίξει. Τον δέχεται μέσα στη ζωή της (παρόλο που εκείνος έχει χαθεί καιρό τώρα) και του προσφέρει το σπίτι της. Φροντίζει και τους δύο, τους φέρνει κοντά, τους δίνει χώρο να γνωριστούν και απομακρύνεται συνειδητά, για να τους επιτρέψει να βρουν τις ισορροπίες τους. Και ξαφνικά δύο αρσενικά μέσα στο σπίτι της, παλεύουν να αποδείξουν την αξία τους, όχι στην Κατερίνα, αλλά ο ένας στον άλλον. Εκείνη βλέπει πως χάνει έδαφος, γίνονται δύο εναντίον ενός και τότε έρχεται η καταστροφή. Την βάζουν στη μέση και γίνεται σάκος του μποξ. Όμως η Κατερίνα δεν μένει θύμα για πολύ καιρό και αυτό είναι ένα στοιχείο της που με κάνει να την σέβομαι και να την εκτιμώ. Γιατί η Κατερίνα δεν φοβάται να φύγει. Γιατί δεν έχει ανάγκη να αποδείξει σε κανένα ποια είναι, παρά μόνο στον εαυτό της. Και η Κατερίνα θα επιβιώσει, καλύτερα από όλους.
Κανείς δεν βγήκε στον κόσμο με την αυτοπεποίθησή του στα ουράνια, ούτε ξεκίνησε τη ζωή του γνωρίζοντας σε βάθος τον εαυτό του, τα θέλω του, τα όνειρά του.
Έχεις βιώσει στη δική σου ζωή τοξικές σχέσεις;
Και ποιος δεν τις έχει βιώσει. Τοξικές δεν είναι μόνο οι κακοποιητικές σχέσεις. Είναι οι σχέσεις που σε κάνουν να χάνεις τον εαυτό σου, να κάνεις πράγματα που δεν θα έκανες ποτέ, να πετάς την αξιοπρέπειά σου στα σκουπίδια. Δυστυχώς, αυτού του είδους τις σχέσεις, δεν μπορείς να τις αναγνωρίσεις από την αρχή. Και είναι τόσο δυνατές που σε παρασύρουν και σε κρατούν δέσμιο για πάρα πολύ καιρό. Πιστεύω ωστόσο, πως είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι της ενηλικίωσής μας. Δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε ό,τι και να κάνουμε. Κανείς δεν βγήκε στον κόσμο με την αυτοπεποίθησή του στα ουράνια, ούτε ξεκίνησε τη ζωή του γνωρίζοντας σε βάθος τον εαυτό του, τα θέλω του, τα όνειρά του. Η συνειδητοποίηση του εαυτού μας, έρχεται (κατά τη γνώμη μου πάντα), μέσα από τις αποτυχημένες σχέσεις, τα λάθη που επαναλαμβάνουμε και δεν πειράζει, τη θλίψη μας, την απογοήτευση και τον θυμό μας. Εγώ προσωπικά, μόνο όταν έφτανα να θυμώνω πολύ με την εικόνα μου που έβλεπα απέναντί μου, κατάφερνα να αποδεσμευτώ και να πάω ένα βήμα παρακάτω.
Η Κατερίνα φαίνεται πως έχει δυνατό δέσιμο με τον Βαγγέλη. Θεωρείς ότι η αξία της οικογένεια είναι να δίπλα μας πάντα, χωρίς να μας κρίνει τις πράξεις μας;
Αυτή είναι η ερώτηση που με δυσκολεύει πιο πολύ, γιατί πραγματικά δεν ξέρω. Η οικογένειά μας είναι οι ρίζες μας στον κόσμο και χωρίς αυτές, πως θα κρατηθούμε; Αυτό βεβαία, δεν σημαίνει πως δεν κρινόμαστε ανά πάσα στιγμή από αυτήν. Δεν ξέρω αν η αγάπη της οικογένειας είναι ανιδιοτελής, αν πάντα θα είναι εκεί ό,τι και να συμβεί. Θέλω πολύ να το πιστέψω. Εγώ μεγάλωσα με την αξία της οικογένειας σε πρώτο πλάνο. Ξέρω πως οι γονείς μου θα με στηρίξουν, ξέρω πως με τον αδερφό μου, παρόλο που δεν ταιριάζουμε καθόλου, θέλουμε πραγματικά να είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον. Αλλά πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για οικογένειες που σφάζονται, ή πόσοι δεν έχουμε έναν συγγενή στο κοντινό μας οικογενειακό περιβάλλον που διαλύει αυτό το δεσμό; Είμαι μαμά δύο παιδιών. Πραγματικά τα αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο, θα έδινα και τη ζωή μου γι’ αυτά. Αλλά ακόμα και τώρα που είναι μικρά, βλέπω τον εαυτό μου να κρίνει τον χαρακτήρα τους, να δυσανασχετώ όταν δεν ακολουθούν το δικό μου δρόμο και αυτό είναι κάτι που με φοβίζει. Αυτό που έχω καταλάβει, είναι πως ο οικογενειακός δεσμός απαιτεί πολύ περισσότερο αγώνα και κόπο, απαιτεί πολύ περισσότερο να βάλεις τον εαυτό σου την άκρη, να αποδεχτείς τους άλλους και να τους αγαπήσεις έτσι όπως είναι, χωρίς να θέλεις να τους αλλάξεις. Και όλα αυτά να καταφέρεις να τα διατηρήσεις για όλη σου τη ζωή. Εντάξει, δύσκολο. Αλλά αφού τα κατάφερε η Κατερίνα, μάλλον γίνεται.
Σίσσυ, πώς θα χαρακτήριζες τη δική σου ηρωίδα; Τι ρόλο παίζει ο Βαγγέλης στη σχέση της με τις ουσίες;
Κατεστραμμένο νιάτο. Παλεύει να επιβιώσει, μέσα σε μια τελματωμένη οικονομικά κοινωνία. Η δική μου ηρωίδα έχει ρουφηχτεί από μια σκληρή πραγματικότητα που έχει πετσοκόψει τα όνειρα των νέων ανθρώπων. Κάνει μια μίζερη δουλειά που δεν την αντέχει, χωρίς στόχους και σχέδια. Οι ουσίες είναι το μόνο συναρπαστικό πράγμα που συμβαίνει στη ζωή της και το μόνο που την κάνει να ξεφεύγει από μια άθλια και άσκοπη ρουτίνα. Ο Βαγγέλης είναι ο dealer της. Έχουν μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους. Εκείνη πολλές φορές τον ανέχεται ενώ την κουράζει. Ανέχεται και ένα ελαφρύ φλερτ γιατί τον χρειάζεται. Αλλά ως εκεί. Λίγο πολύ ο ένας χρησιμοποιεί τον άλλον.
Αν ένα πράγμα δεν κάνει κακό σε αυτόν τον κόσμο αυτό είναι η αγάπη.
Μπορεί ένας άνδρας κατά τη γνώμη σου να νιώθει πως αγαπάει μια γυναίκα αλλά παρόλα αυτά να της κάνει κακό με τη συμπεριφορά του; Το έχεις συναντήσει στη ζωή σου ή στον περίγυρό σου;
Πιστεύω ότι και οι άνδρες και οι γυναίκες μπορεί να νιώθουν ότι αγαπούν κάποιον αλλά στην πραγματικότητα να του κάνουν κακό. Δεν θεωρώ ότι είναι «προνόμιο» του αντρικού φύλου. Είναι χαρακτηριστικό των τοξικών ανθρώπων που έχουν διαστρεβλωμένη εικόνα για το τι σημαίνει αγάπη. Άνθρωποι που δεν μπορούν να αγαπήσουν είτε από φιλαυτία, είτε από ένα σωρό ζητήματα που χρήζουν ψυχοθεραπείας. Όλοι μας έχουμε συναντήσει τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Το θέμα είναι κατά πόσον εμείς αγαπάμε και εκτιμούμε τον ίδιο μας τον εαυτό ώστε να μείνουμε μακριά από τέτοιες καταστάσεις. Αν ένα πράγμα δεν κάνει κακό σε αυτόν τον κόσμο αυτό είναι η αγάπη. Εάν κάνει κακό, τότε μιλάμε για κάτι άλλο. Με το να βαφτίζουμε αυτή τη συμπεριφορά αγάπη, κανονικοποιούμε την τοξικότητα και δικαιολογούμε την αδυναμία μας να ξεφύγουμε από αυτή.
Με αφορμή την προσωπικότητα της ηρωίδας που υποδύεσαι και την πιο δυναμική στάση που φαίνεται να έχει απέναντι στους άντρες, θα έλεγες ότι η δική σου γενιά έχει γενικά διαφορετική ανοχή στην κακοποιητική συμπεριφορά των ανδρών, σε σχέση με τις προηγούμενες;
Η έμφυλη βία αυτή πηγάζει από την ιστορικά καταγεγραμμένη ανισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα και αυτή η ανισότητα είναι πια εγγεγραμμένη μέσα μας ως συλλογική μνήμη. Πάνω λοιπόν σε αυτό το πεδίο έχουν δημιουργηθεί τα έμφυλα στερεότυπα τα οποία αναπαράγουν το σεξισμό, τις διακρίσεις και τις κακοποιητικές συμπεριφορές. Πρόκειται για πληροφορίες περασμένες μέσα μας και απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και επαγρύπνιση για να απαλλαγούμε από αυτά. Ωστόσο, σίγουρα η ανοχή στη βία κατά των γυναικών, περιορίζεται όσο ανοίγει αυτή η μεγάλη συζήτηση και καλλιεργείται μια παιδεία που προάγει την ισότητα και το σεβασμό μεταξύ των ανθρώπων. Ένα μέρος της δικής μου γενιάς, αντιδρά απέναντι στη βία και την τοξική αρρενωπότητα. Όμως δε θεωρώ ότι αποτελεί την πλειονότητα. Σίγουρα τα πράγματα είναι καλύτερα απ’ ότι πριν κάποια χρόνια. Καλύτερα από ότι ήταν στη γενιά των γονιών μας. Όμως εκεί έξω υπάρχει πολύς σεξισμός και βία που θεωρούνται κανονικότητα. Έχουμε ακόμα να διανύσουμε έναν πολύ μεγάλο δρόμο ως κοινωνία. Διότι είμαστε μια κοινωνία που κατά βάση αναπαράγει τα στερεότυπα, τα οποία αποτελούν το έδαφος για κακοποιητικές συμπεριφορές απέναντι στη γυναίκα. Χρειάζεται μια εκ θεμελίων αλλαγή κουλτούρας και αντίληψης, ένας επαναπροσδιορισμός της παιδείας μας. Πιστεύω περισσότερο στις επόμενες γενιές.
Τζένη, υποδύεσαι μια γενικά που φαινομενικά διεκδικεί την ερωτική της απόλαυση αλλά με έναν τρόπο “υποκύπτει” στις επιθυμίες ενός άλλου άνδρα, του Βαγγέλη. Τι αποζητά αυτή η γυναίκα από αυτή τη συναναστροφή;
Εγώ δεν το μετέφρασα έτσι, ότι δηλαδή υπέκυψε στις επιθυμίες ενός άνδρα. Θεωρώ ότι ήταν μια “τίμια συναλλαγή”. Δυο ενήλικες που αναζητούν την ερωτική απόλαυση μ’ αυτούς τους όρους. Δεν σκέφτηκα ή ένοιωσα, ούτε στιγμή διαβάζοντας το σενάριο, ότι ο Βαγγέλης την εκμεταλλεύεται με κάποιον τρόπο… Μην σου πω ότι η Ιωάννα μπορεί να βγήκε πιο κερδισμένη σε επίπεδο ανθρώπινης επαφής, σε ό,τι αφορά στη μοναξιά της.
Για σένα ο Βαγγέλης είναι ένας “κακός” στην ιστορία; Έχεις συναντήσει τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου;
Φυσικά και έχω συναντήσει τύπους σαν τον Βαγγέλη. Όχι, “κακό” με τίποτα δεν τον λες, έτσι είναι οι κακοί; Ένα πλάσμα ανώριμο, μοναχικό είναι, χαμένο μεταξύ του θέλω να ζήσω και του θέλω να επιβιώσω κι εκεί είναι που κάνει τις λάθος επιλογές, τη μια μετά την άλλη…
Πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν θαρραλέα και με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους όλες τις καταστάσεις, ακόμα και τις πιο τοξικές συμπεριφορές!
Στη μέχρι τώρα μακρόχρονη εμπειρία σου ως ηθοποιός, πιστεύεις ότι η κακώς εννοούμενη αρρενωπότητα (αυτό που αποκαλούμε τοξική αρρενωπότητα) είναι κάτι που οι γυναίκες είναι απαραίτητο και υγιές να μάθουν να διαχειρίζονται στο χώρο της τέχνης;
Ο χώρος της τέχνης δεν διαφέρει από τους άλλους εργασιακούς χώρους σε ό,τι αφορά στο κομμάτι της εξουσίας και πως αυτό μπορεί να εκφραστεί ή να επιβληθεί. Δεν μου πολυαρέσει το “διαχειρίζομαι”… Προτιμώ το “αντιμετωπίζω”. Ναι, λοιπόν, πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν θαρραλέα και με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους όλες τις καταστάσεις, ακόμα και τις πιο τοξικές συμπεριφορές!
