Από τους ομορφότερους προορισμούς ολόκληρης της ορεινής Ελλάδας, το γραφικό Πήλιο είναι ακόμα πιο ειδυλλιακό, ρομαντικό και ατμοσφαιρικό το φθινόπωρο όταν ολόκληρη η φύση είναι λες και «βυθίζεται» σε μία έντονη πορτοκαλοκόκκινη απόχρωση και ο ουρανός παίρνει απ’ άκρη σε άκρη ένα γοητευτικό μπλε-γκρι χρώμα.
Μοιάζει σαν να χαμηλώνει ξαφνικά πάνω από τους φιδωτούς δρόμους που «κόβουν» στη μέση το παρθένο φυσικό τοπίο και πάνω από τα πλακόστρωτα στενά και τις φανταστικές πλατείες που έχουν θέα – πιάτο στον Παγασητικό Κόλπο.
Τόπος δημοφιλής και πάντα λατρεμένος, γεμάτος ατελείωτες ομορφιές και μερικά από τα ωραιότερα χωριά της Ελλάδας, το Πήλιο δεν παύει ποτέ να είναι ένα από τα μέρη που λαχταράμε να επισκεφθούμε, παραμένοντας πολύ ψηλά στη λίστα των μελλοντικών αποδράσεων μας.
Διαβάστε επίσης: Το Πήλιο παραμένει ένας υπέροχος φθινοπωρινός – και όχι μόνο – προορισμός
Τώρα, μετά την πολύ δύσκολη αρχή του φετινού φθινοπώρου, όταν η Θεσσαλία χτυπήθηκε τόσο έντονα από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, η ανάγκη μας να επιστρέψουμε για άλλη μία φορά στα μέρη που τόσο πολύ αγαπάμε φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ. Να γυρίσουμε στα παραδοσιακά χωριά με τη μεγάλη ιστορία, τα πανέμορφα αρχοντικά και τις εμβληματικές εκκλησίες, να δοκιμάσουμε την ξακουστή τοπική γαστρονομία και να κοιμηθούμε σε δωμάτια πλημμυρισμένα από γλυκιά φιλοξενία και θαλπωρή.
Αν αυτόν τον Νοέμβριο προγραμματίζετε μία μικρή απόδραση σε αυτό το κομμάτι της Ελλάδας, παρακάτω θα βρείτε 3 πολύ ξεχωριστά και πραγματικά ιστορικά χωριά της χώρας μας στα οποία αξίζει να κάνετε μία στάση. Όσες φορές και να τα επισκεφθεί κανείς ποτέ δεν είναι αρκετό.
Πορταριά
Ίσως το διασημότερο χωριό του Πηλίου, η πανέμορφη Πορταριά βρίσκεται μόλις 12 χιλιόμετρα από το Βόλο, σε υψόμετρο περίπου 600 μέτρων στη δυτική πλαγιά του βουνού των Κενταύρων.
Η ιστορία του χωριού ξεκινά πολύ παλιά, στα χρόνια του Μεσαίωνα, και είναι συνδεδεμένη με τη μετακίνηση σλαβόφωνων πληθυσμών στην ευρύτερη περιοχή του Πηλίου, τον 12ο αιώνα μ.Χ. Τότε ιδρύθηκε για πρώτη φορά ο πρώτος οικισμός στο ίδιο ακριβώς σημείο με τη διαφορά ότι το χωριό είχε αρχικά το όνομα Δρυανούβαινα. Περίπου 100 χρόνια αργότερα ο οικισμός περνά στη δικαιοδοσία των βυζαντινών μοναστηριών της περιοχής, και ήταν τότε που ένα από αυτά, η Παναγία της Πορταρέας, έδωσε το όνομά του στο χωριό.
Τον 18ο αιώνα το χωριό γνωρίζει μεγάλη οικονομική άνοδο, καθώς αποκτά σημαντική φήμη για τα μεταξωτά του και γίνεται παράλληλα κέντρο για ένα από τα μεγαλύτερα εβδομαδιαία παζάρια όλης της Θεσσαλίας. Με την απελευθέρωση της τελευταίας (1881), εντάσσεται στο ελληνικό κράτος.
Ανάμεσα στα πιο γνωστά αξιοθέατα της Πορταριάς συγκαταλέγεται σίγουρα το Ιστορικό & Λαογραφικό Μουσείο του χωριού, το οποίο στεγάζεται στο υπέροχο, διώροφο Αρχοντικό Ζούλια του 1864, αποτελώντας αντιπροσωπευτικό δείγμα της «αιγυπτιώτικης» αρχιτεκτονικής.
Δίχως αμφιβολία το πιο χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό ρεύμα που συναντά ο επισκέπτης, μέχρι και σήμερα, στα περισσότερα χωριά του Πηλίου που κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ανέπτυξαν έντονες εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με την Αίγυπτο και, πιο συγκεκριμένα, με την Αλεξάνδρεια.
Ακόμα, εδώ θα δείτε πάρα πολλές φωτογραφίες και άλλα ντοκουμέντα από τη δραστηριότητα των κατοίκων της Πορταριάς, αλλά και του υπόλοιπου Πηλίου, στην Αίγυπτο στα τέλη του 19ου αιώνα, όπως και πολλά αντικείμενα που διασώθηκαν από το παλιό υπέρ-πολυτελές ξενοδοχείο «Μέγα Θεοξένια», ένα αληθινό σήμα κατατεθέν του πηλιορείτικου οικισμού τον 19ο και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.
Όσο για τους λάτρεις της φύσης και της πεζοπορίας, απλά δε γίνεται να μην περπατήσουν στο φημισμένο Μονοπάτι των Κενταύρων, μία σύντομη αλλά πολύ δημοφιλή διαδρομή, η οποία ακολουθεί την κοίτη ενός από τα πολλά ρέματα γύρω από την Πορταριά. Θα ξεκινήσετε από την πλατεία Αδάμενας και θα ολοκληρώσετε την πεζοπορία σας στις πηγές Μάνα. Υπολογίστε 40 περίπου λεπτά περπάτημα για την ανάβαση, σε ήπια ανηφορική κλίση, κι άλλα 25 λεπτά κατάβαση.
Η ονομασία οφείλεται βέβαια στους περίφημους Κενταύρους της αρχαίας μυθολογίας, που ήταν μισοί άνθρωποι και μισοί άλογα και τους φαντάζονταν να ζουν σε ανάλογες ορεινές περιοχές όλης της Θεσσαλίας. Η φύση παραμένει εντυπωσιακή και το χειμώνα, ενώ η όλη διαδρομή είναι καλά σηματοδοτημένη.
Η Πορταριά, ωστόσο, μπορεί να γίνει και ιδανική αφετηρία για μία σε βάθος εξερεύνηση αρκετών χωριών του Πηλίου, ειδικά για όσους έχουν όρεξη και κουράγιο για οδήγηση. Το πιο κοντινό χωρίο είναι, βεβαίως, η γνωστή και πολυφωτογραφημένη Μακρινίτσα, την οποία πολλοί αποκαλούν και «Μπαλκόνι του Πηλίου», χάρη στη μαγευτική θέα του οικισμού προς τον Παγασητικό Κόλπο.
Εκτός από το Βυζαντινό Μουσείο της Μακρινίτσας και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης (και τα δύο έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον ειδικά για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα για την πραγματική ιστορία της περιοχής) στη Μακρινίτσα θα καθίσετε και σε ένα από τα πιο γνωστά παραδοσιακά καφέ του Πηλίου.
Στο πέτρινο Αερικό με τη καταπληκτική θέα τα Σαββατοκύριακα επικρατεί πραγματικά το αδιαχώρητο καθώς το μαγαζί φημίζεται για τον πολύ καλό καφέ του και τα εξαιρετικά σπιτικά γλυκά του.
Ζαγορά
Ένας πραγματικός σταθμός για τους επισκέπτες που ταξιδεύουν στο Πήλιο, το κεφαλοχώρι της Ζαγοράς έχει μεγάλη ιστορία η οποία αρχίζει περίπου τον 6ο π.Χ. αιώνα όπως μαρτυρούν, άλλωστε, τα παλαιότερα ευρήματα που έχουν εντοπιστεί στην περιοχή.
Ωστόσο, η μεγάλη οικονομική άνθιση για τον πηλιορείτικο οικισμό ήρθε αρκετά αργότερα, πιο συγκεκριμένα τον 16ο αιώνα μ.Χ. όταν ξεκίνησε η μεγάλη παραγωγή μεταξιού και άρχισαν οι εξαγωγές με ένα εντυπωσιακό εμπορικό στόλο σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Η ραγδαία οικονομική άνθιση έπαιξε, φυσικά, τον δικό της σημαντικό ρόλο και στην πνευματική ανάπτυξη της Ζαγοράς και έτσι το 1702 ιδρύθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Προδρόμου το «Ελληνοσχολείο», όπου διδάσκονταν μαθήματα Γυμνασίου αλλά και Ακαδημίας.
Εδώ, σπούδασαν ο Ρήγας Φεραίος, ο Άνθιμος Γαζής και άλλες επιφανείς προσωπικότητες. Λειτουργούσε σαν λαϊκό μουσείο και έχει φιλοξενήσει στο παρελθόν πολλές περιοδικές εκθέσεις, αλλά, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια παραμένει κλειστό.
Αξίζει να κάνετε μία στάση και στη Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη του χωριού, πάνω στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου, η οποία άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες της στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα και φιλοξενεί σημαντικά βιβλία και αρχεία από την ιστορία του τόπου.
Στα όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια της Ζαγοράς θα δοκιμάσετε και εξαιρετικό τοπικό φαγητό φτιαγμένο με ολόφρεσκα ντόπια υλικά. Δύο από τις πιο φημισμένες ταβέρνες όλης της περιοχής είναι το «Μεϊντάνι» όπου θα δοκιμάσετε καταπληκτικό κλέφτικο στη γάστρα, αλλά και τους περίφημους ριγανοκεφτέδες, ξακουστή σπεσιαλιτέ της περιοχής. Ενώ για καλά κρέατα στα κάρβουνα θα πάτε στην ταβέρνα «Στου Ψηλού», ακριβώς πάνω στη λιθόστρωτη, κεντρική πλατεία του χωριού.
Κι αν θέλετε να πάρετε μαζί σας σπίτι ένα πραγματικά ξεχωριστό και πενταντόστιμο αναμνηστικό τότε απλά κατευθυνθείτε προς τον Γυναικείος Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Ζαγοράς, και πάλι στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Θα δοκιμάσετε (και σίγουρα θα αγοράσετε) σπιτικά γλυκά κουταλιού, λικέρ, παραδοσιακά γλυκά ταψιού και, βέβαια, τις περίφημες μαρμελάδες με ολόφρεσκα προϊόντα. Εννοείται πως ξεχωρίζει το σήμα κατατεθέν του χωριού, τα γλυκύτατα, φανταστικά μήλα Ζαγορίν τα οποία μπορείτε να αγοράσετε με μία στάση στον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ζαγοράς που λειτουργεί στο χωριό από το 1916.
Άγιος Λαυρέντιος
Στα τέλη του 14ου αιώνα, ένας αγιορείτης μοναχός, ο Λαυρέντιος, άφησε την εμβληματική Μονή της Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος και κατευθύνθηκε προς τη Θεσσαλία και συγκεκριμένα προς τα βουνά, καταλήγοντας σε μία τοποθεσία περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά από τον Βόλο.
Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία του Άγιου Λαυρέντιου, ενός οικισμού με μαγευτική θέα στον Παγασητικό Κόλπο όπου το μοναδικό πράγμα κάποτε ήταν μία μικρή μονή χτισμένη από βενεδικτίνους μοναχούς. Σε εκείνο το σημείο έφτιαξε το μοναστήρι του, ακριβώς πάνω στα θεμέλια του παλιού, δίνοντας και το όνομα του στο μικρό χωριό, το οποίο άρχισε σταδιακά να αναπτύσσεται για να εξελιχθεί σε ένα από τα ομορφότερα και πιο δημοφιλή χωριά του δυτικού Πηλίου.
Χωρίς αμφιβολία το πιο γνωστό αξιοθέατο εδώ είναι το μοναστήρι του Αγίου Λαυρεντίου που στέκεται στο ίδιο σημείο από τα τέλη του 14ου αιώνα, κατασκευασμένο πάνω στις βάσεις μίας αρκετά παλαιότερης μονής. Καμία εκδρομή στον Άγιο Λαυρέντιο δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς μία στάση εκεί για μία δόση ιστορίας σε ένα κτίσμα που έχει υποστεί σημαντικές ανακαινίσεις μέσα στο πέρασμα του χρόνου, κρατάει πάντα όμως τον γνήσιο χαρακτήρα του. Εξίσου μοναδική και η θέα, από υψόμετρο 600 μέτρων, από μόνη της ένας καλός λόγος για να επισκεφθεί κανείς τη μονή. Στο μοναστήρι γίνεται μεγάλο πανηγύρι κάθε χρόνο, στις 10 Αυγούστου, προσελκύοντας αρκετό κόσμο στο χωριό ακόμα και το καλοκαίρι.
Εμβληματικό σημείο του χωριού και η κεντρική πλατεία Χατζίνη. Εκεί, βρίσκεται μαζεμένη όλη η τουριστική κίνηση του οικισμού: παραδοσιακά μαγαζιά, καφενεδάκια και εστιατόρια με πολύ καλό φαγητό προσφέρουν ανεμπόδιστη θέα προς το βουνό των Κενταύρων και τη Δράκεια, το ακριβώς απέναντι χωριό. Αν υπάρχει ένας μόνο λόγος που ο Άγιος Λαυρέντιος προσελκύει σταθερά τόσους επισκέπτες που φτάνουν κάθε χρόνο στο Πήλιο τότε μάλλον αυτός δεν είναι άλλος από αυτή τη θαυμάσια πλατεία, χαρακτηριστικό παράδειγμα ελληνικού, ορεινού χωριού, όπου θα νιώσετε ότι ο χρόνος έχει σταματήσει και η ζωή κυλάει πιο αργά και πιο ουσιαστικά.
Με χαρακτηριστικότερο το παλιό υδροκίνητο ελαιοτριβείο, ένα κτήριο του 19ου αιώνα και ένα από τα πλέον εμβληματικά κτίσματα στο χωριό, τα αρχοντόσπιτα του Αγίου Λαυρεντίου θα κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την περιπλάνηση σας στον όμορφο οικισμό. Αρχίζοντας από τις ακόμα παλαιότερες οικίες Ζαρίφη και Στέλλου, δύο σπίτια που κατασκευάστηκαν τον 17ο αιώνα, μέχρι την πανέμορφη κατοικία Λιάτζουρα που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, το χωριό είναι πλημμυρισμένο αρχοντιά, κάτι που αποκαλύπτει τον πλούτο και την αφθονία που υπήρχε εδώ μερικούς αιώνες νωρίτερα.
Οι καλοφαγάδες θα κάνουν σίγουρα μία στάση στην πολύ καλή οικογενειακή ταβέρνα το «Τρίπορτο» με την καταπληκτική θέα και τα ζουμερά κρέατα. Αλλά και στον «Βασιλικό και Δυόσμο» για καλή μεσογειακή κουζίνα, ενώ οι επισκέπτες κάνουν πάντα μία στάση στο «Ήρθαμε και Δέσαμε» για έναν καφέ και απολαυστικά, χειροποίητα γλυκά.
πηγή: travel.gr
