Αυτό το Σαββατοκύριακο, κάντε έναν διαφορετικό κινηματογραφικό περίπατο. Περιηγηθείτε στην πολυτάραχη ζωή και στο πλούσιο έργο της συγγραφέως Άλκης Ζέη μέσα από την ταινία της Μαργαρίτας Μαντά με τίτλο
“Ο Μεγάλος περίπατος της Άλκης”, που προβάλλεται αυτό το Σάββατο 4 και την Κυριακή 5 Νοεμβρίου αποκλειστικά στον κινηματογράφο Δαναό στις 15:30 το μεσημέρι.
“Αν με ρωτούσαν τι θα ήθελα να έχει εξαφανιστεί από τη ζωή μου, θα απαντούσα αμέσως, χωρίς να σκεφτώ, “ο Δεκέμβριος του ’44”, που τώρα που γράφω γι’ αυτόν, δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες: θα γράψω σκηνές σαν να είναι κινηματογραφική ταινία”. Λίγοι συγγραφείς έχουν τόσο αγαπηθεί από μικρούς και μεγάλους όσο η Άλκη Ζέη. Όχι άδικα. Είναι η μεγάλη κυρία της ελληνικής λογοτεχνίας που μεγάλωσε πολλές γενιές σκεπτόμενων παιδιών με τα βιβλία της, ενώ, κέρδισε και τις καρδιές των μεγάλων από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να τους απευθύνει το λόγο πιο ειδικά, με την Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα και με το Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο.
Στην ταινία βλέπουμε σκηνές από μια ζωή που κουβαλάει μέσα της ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα και αναφορές σε ένα συγγραφικό έργο που έχει καταξιωθεί διεθνώς και συνεχίζει να καταξιώνεται, επηρεάζοντας πολλές γενιές ανθρώπων. Κυρίαρχη μαρτυρία στην ταινία είναι αυτή της ίδιας της Άλκης Ζέη, αλλά βλέποιυμε και ακούμε και την αδελφή της, Ελένη Κόκκου και τους αγαπημένους φίλους και συνοδοιπόρους της, τον σκηνοθέτη Μάνο Ζαχαρία και τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο.
Η Μαργαρίτα Μαντά για την Άλκη Ζέη
“Όταν οι φίλοι και συνάδελφοί μου, Πέτρος Σεβαστίκογλου, Στέλλα Θεοδωράκη και Θάνος Αναστόπουλος, μου πρότειναν να κάνω μια ταινία για την Άλκη Ζέη, είπα αμέσως «ναι», θεωρώντας την πρότασή τους εξαιρετικά τιμητική. Όταν συνειδητοποίησα την ευθύνη του εγχειρήματος, προς στιγμήν τρομοκρατήθηκα αλλά είπα μέσα μου πως αυτή ακριβώς η τεράστια ευθύνη – κινηματογραφική και ηθική – είναι μια πρόκληση απ’ αυτές που μία φορά έρχονται στη ζωή και στη δουλειά σου, και οφείλεις να αναμετρηθείς μαζί της. Η Άλκη Ζέη δεν είναι μόνο η πολυδιαβασμένη σε όλο τον κόσμο συγγραφέας εξαιρετικών βιβλίων, παιδικών και μη. Είναι μία συγκλονιστική προσωπικότητα, μια γυναίκα που έχει βιώσει σωματικά, στο πετσί της, ολόκληρη την ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα. Μ’ αυτήν την προσωπικότητα, μ’ αυτή την ιστορία, έπρεπε να αναμετρηθώ κινηματογραφικά στον «Μεγάλο περίπατο της Άλκης». Ξεκίνησα γνωρίζοντας την Άλκη σαν άνθρωπο – δεν την είχα συναντήσει ποτέ ως τότε. Στις διάφορες συναντήσεις μας για καφέ και κουβέντα, μου άνοιξε το σπίτι της και την καρδιά της με εμπιστοσύνη και χαρά για το εγχείρημα της ταινίας. Πολύ σύντομα, αποφάσισα μέσα μου την κύρια σκηνοθετική κατεύθυνση της ταινίας: η κάμερά μου θα έδινε στην Άλκη τον χώρο να μιλήσει η ίδια, με τον δικό της τρόπο για τη συγκλονιστική ζωή της. Με τη λιτότητα και την απλότητα που τη χαρακτηρίζουν. Χωρίς «κινηματογραφικές» εξάρσεις, με τη σκηνοθετική μου παρουσία διακριτική απέναντι στον δικό της λόγο και τον δικό της τρόπο να εκφέρει αυτό τον λόγο. Στα δύο χρόνια που κράτησε αυτή η ωραία περιπέτεια, πάνω στα γυρίσματα, κατά τη διάρκεια του μοντάζ, κατά τη διάρκεια του post production, εγώ συνέχεια μάθαινα την ιστορία της χώρας μου μ’ έναν τρόπο που κανένα βιβλίο δεν μπορεί ποτέ να σ’ την μάθει. Αυτό το χρωστάω στην Άλκη και στους φίλους και συνοδοιπόρους της που συμμετέχουν στην ταινία, όπως ο σκηνοθέτης Μάνος Ζαχαρίας και ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος. Ολοκληρώνοντας κάθε ταινία, ιδιαίτερα ταινία–ντοκιμαντέρ όπως είναι «Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης», αναμετριέσαι πάντα μ’ αυτό που είχες ονειρευτεί πριν ξεκινήσεις γύρισμα και μ’ αυτό που πραγματικά έκανες, έχοντας παλέψει με το υλικό σου ώρες και μέρες και μήνες. Όταν είδα την ταινία για πρώτη φορά στην οθόνη, ολοκληρωμένη, συνειδητοποίησα το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν πόλεμο, πείνα, κατοχή, εμφύλιο, εξορίες, φυλακές, δικτατορίες, διαψεύσεις, προδοσίες: η ζωή είναι πάντα πιο μεγάλη από οποιαδήποτε δυσκολία, πιο όμορφη από οποιαδήποτε ασχήμια.
Και μόνο γι’ αυτό το μάθημα της πίστης στη ζωή, της εμμονής στο προσωπικό ήθος από ανθρώπους που βίωσαν πραγματικές τραγωδίες, είμαι στην Άλκη και στους φίλους της απέραντα ευγνώμων και ευτυχής που έκανα την ταινία μαζί τους. Σε εποχές σαν τη σημερινή, εξαιρετικά δύσκολες, οδυνηρά αγοραίες, στερημένες από οράματα και όνειρα, η γνώση της Ιστορίας από ανθρώπους που τη βίωσαν και, με κάποιον τρόπο, την έφτιαξαν με πράξη την ίδια τους τη ζωή, νομίζω συνιστά μεγάλη δύναμη για επιμονή και πίστη προς ό,τι φαντάζει αδύνατο αλλά είναι δυνατό”.
