Η Μαρία Ναυπλιώτου ανήκει στο είδος γυναίκας για την οποία γράφουν σονέτα οι ποιητές και τραγούδια οι μαέστροι, αυτό το ξέραμε, ή μάλλον το βλέπαμε. Αυτό που με χαρά διαπιστώνει κανείς αν έχει την ευκαιρία μισής ήσυχης ώρας μαζί της είναι πόσο δροσερό αεράκι φυσάει στις σκέψεις της και τι δύναμη ψυχής κουβαλάει αυτή η μπαλαρίνα που έγινε ηθοποιός και που όσο περνούν τα χρόνια ομορφαίνει (κι άλλο). Είναι μια συνέντευξη γεμάτη κίνηση. Η Μαρία απαντά στις ερωτήσεις όχι μόνο με λόγια, αλλά και με κινήσεις των χεριών, με τα μάτια, με όλο το σώμα που είναι σαν να υπακούει σε μια αόρατη, ελεύθερη χορογραφία. Αναρωτιέμαι αν έχει μικρά τρικ για να κρύψει την αμηχανία της και με διαβεβαιώνει ότι, όπως όλοι μας, έχει και αυτή. Αλλωστε, δεν είναι και λίγα τα πράγματα που της προξενούν αμηχανία. «Η αγένεια, η έλλειψη ταπεινοφροσύνης, η έλλειψη σεβασμού, η προσβολή», λέει η ίδια. Οταν πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο, το 1999, με το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τένεσι Ουίλιαμς σε μια παράσταση του Εθνικού, όλοι μίλησαν για την ομορφιά της. Τότε ίσως να την έφερνε σε αμηχανία. Σήμερα βρίσκεται στην πολύ ευχάριστη θέση να λέει «ευχαριστώ πολύ» όταν ακούει ότι είναι όμορφη. «Εχω αλλάξει πάρα πολύ από τα 25 μου. Στον καθρέφτη μου φαίνεται αυτό, βλέπω την αντικειμενική φθορά, όχι μόνο του χρόνου, αλλά και την ψυχική φθορά, τη φθορά που προκαλεί το κουράγιο που χρειάζεται για να αντιμετωπίσεις κάποια πράγματα, τη φθορά που προκαλεί η αποδοχή μερικών άλλων πραγμάτων που τα κλειδώνεις σε ένα χρυσό κουτάκι και τους λες ‘‘πουλάκια μου, μείνετε εκεί, έχουμε και δουλειές να κάνουμε τώρα, δεν μπορώ να ασχολούμαι συνέχεια μαζί σας’’. Ζω με δύο εικόνες: αυτή που βλέπουν οι άλλοι και αυτή που βλέπω εγώ, που δεν βλέπω πια τον 25χρονο εαυτό μου στον καθρέφτη».
Πότε θυμάσαι τον 25χρονο εαυτό σου;
Είναι ζωντανός μέσα μου, όπως είναι και νεότερες εκδοχές του εαυτού μου. Ζουν μέσα από την περιέργειά μου να μαθαίνω, την ανάγκη μου να μαθητεύω πλάι στους σκηνοθέτες μου. Διψάω να μάθω κάτι καινούριο. Ξεκίνησα από την πλήρη άγνοια, κατέκτησα κάποια μικρά πράγματα και ύστερα ξεκίνησε ο Γολγοθάς: να κατακτήσω όσα δεν ξέρω, όσα δεν μπορώ να κάνω. Θέλω πάντα να κάνω κάτι καινούριο, δεν σου μιλάω για ζούμπα, κάτι να μάθω.
Κάνεις ζούμπα;
Οχι (γέλια), αλλά θα μπορούσα, γιατί όχι; Κάνω γιόγκα. Μου αρέσει να μελετάω, με κάνει να αισθάνομαι πολύ νέα μέσα μου, με βοηθάει να αποφεύγω τα πολύ σκοτεινά μονοπάτια.
Τι σε οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια;
Η κρίση με τη δουλειά, η κρίση μέσης ηλικίας, να μην είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπάς, να φοβάσαι να μη χάσεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Με τον αδελφό μου έχουμε χάσει και τους δύο γονείς μας, και η απώλεια ήταν συγκλονιστική. Αλλά η μάθηση έγινε το δικό μου φρένο στο σκοτάδι. Και όχι μόνο φρένο, αλλά και γκάζι. Η μάθηση είναι φρένο προς τα κάτω και γκάζι προς τα πάνω.
Προς τι «γκαζώνεις» αυτή την εποχή;
Κάνω διάφορα πράγματα για μένα. Ας πούμε, δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά τον τελευταίο καιρό κάνω μαθήματα αρχαίων ελληνικών. Θέλω να μπορώ να διαβάσω ένα αρχαίο κείμενο χωρίς λυσάρια.
Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά υποδύεσι την Μπλανς Ντιμπουά στο πλάι του Χάρη Φραγκούλη-Κοβάλσκι στο «Τραμ με το όνομα Πόθος» που σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Το έργο είναι από τα πιο αγαπητά στο κοινό παγκοσμίως. Ποια θα έλεγες ότι είναι η ουσία του;
Η σύγκρουση δύο κόσμων. Η Μπλανς εκπροσωπεί έναν παλιότερο κόσμο ο οποίος συγκρούεται αναπόφευκτα με τον καινούριο. Και είναι αναπόφευκτο ότι θα χάσει. Αντιπροσωπεύει το κομμάτι του παλιού κόσμου που δεν μπορεί να μετακινηθεί, δεν μπορεί να προσαρμοστεί. Είναι μια επιβεβαίωση της εξελικτικής θεωρίας του Δαρβίνου: κάποια είδη θα εξαφανιστούν. Η Μπλανς ανήκει στο ευαίσθητο είδος, είναι μια γυναίκα που έχει υποφέρει. Είναι επίσης ένας άνθρωπος που λέει κάποια στιγμή μέσα στο έργο «Λίγος σεβασμό στον Πόε, στον Χόθορν και τον Γουίτμαν». Είναι ένα ποιητικό πλάσμα μέσα στην κατάρρευσή του. Δεν είναι ένα κορίτσι με σεξουαλικές ορέξεις, μια νυχτοπεταλούδα δευτέρας διαλογής. Είναι ένα πρόσωπο που κουβαλάει τη λογοτεχνία και την τέχνη μέσα του. Ολα όσα έχει μάθει μέσα από τη λογοτεχνία και την ποίηση είναι δεύτερο δέρμα της. Αυτό το πλάσμα καταρρέει. Και η πτώση της είναι βασιλική. Είναι ένα πλάσμα φτιαγμένο με ψήγματα χρυσού που παρακμάζει, παρακμάζει, παρακμάζει ώσπου στο τέλος δεν μένει τίποτα.
Ποια είναι τα έργα που αγαπάς περισσότερο και ως θεατής;
Τα έργα που με ενδιαφέρουν είναι αυτά που με βάζουν να δω το πώς κάποιοι έχουν αποκρυπτογραφήσει την ύπαρξή μας. Μην παρεξηγηθώ, δεν είναι μόνο τα σπουδαία νοήματα και οι μεγάλες συγκρούσεις που με οδηγούν σε μια παράσταση, μια ταινία. Παίρνω και ανάσες με πιο απλά πράγματα, θέλω και να ξεχνιέμαι. Η ψυχαγωγία έχει πολλές διακλαδώσεις: το τέντωμα του μυαλού, το ξεσκούριασμα, αλλά και την ξεκούραση, την τεμπελιά.
Το τέντωμα του μυαλού, τι ωραία φράση. Τι σου τεντώνει το μυαλό;
Οι άνθρωποι που έχουν εξερευνήσει κάτι που πριν από αυτούς δεν φανταζόσουν, που ανοίγουν πόρτες σε κόσμους που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Σου μιλάω για πράγματα που σου συμβαίνουν βλέποντας, για παράδειγμα, Ταρκόφσκι ή Βισκόντι ή Φελίνι ή διαβάζοντας αρχαίους Ελληνες ποιητές, Σαίξπηρ, Ιψεν, Ντοστογιέφσκι. Ακόμη κι όταν πιάνεις τον εαυτό σου να έχει καταλάβει κάτι, να έχει πάει κάπου παραπέρα από το γνώριμο και το οικείο, χωρίς να μπορείς να το βάλεις σε λέξεις, που φυλακίζουν τις έννοιες και τις μικραίνουν.
Δείτε το trailer της παράστασης εδώ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος / Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου / Σκηνικά- Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Συνεργάτις Δραματουργός: Έρι Κύργια
Διεύθυνση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη
Βοηθοί Σκηνοθέτη : Ηλιάνα Καλαδάμη, Μαριλένα Κατρανίδου
Παίζουν: Μαρία Ναυπλιώτου, Χάρης Φραγκούλης, Θεοδώρα Τζήμου, Άγγελος Τριανταφύλλου, Ευαγγελία Καρκατσάνη, Αdrian Frieli.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 20.30
Σάββατο: 17.30 & 21.00
Κυριακή: 19.00
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς 185 35
www. dithepi.gr
email/ info@dithepi.gr
