Είδαμε τις υποψήφιες των ελληνικών καλλιστείων στo λογαριασμό που διατηρεί ο διαγωνισμός στο Instagram και αναρωτηθήκαμε: Πότε επιτέλους θα αναβαθμιστεί ο θεσμός σε αυτή τη χώρα; Kαι δεν αναφερόμαστε στο “ανθρώπινο δυναμικό” που συμμετέχει, αλλά στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η διαδικασία. Ακόμα μπικίνι, ακόμη βίντεο στα οποία ακούγονται μονόλογοι δίχως βάθος και πλέον και ψηφοφορία του κοινού.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ειδικά εκεί με την ψηφοφορία μπερδευτήκαμε ότι βλέπουμε Eurovision, η οποία φυσικά και δεν έχει τίποτα κακό, αλλά έχει μια μεγάλη διαφορά: Είναι ένας διαγωνισμός τραγουδιού και όχι ένας διαγωνισμός ανθρώπων με μπικίνι. Μας φαίνεται πολύ πιο φυσιολογικό ο κόσμος να ψηφίζει ένα κομμάτι που του αρέσει να ακούει παρά έναν άνθρωπο με λίγα ρούχα τον οποίο δε θα χρησιμοποιήσει για τη διασκέδασή του, όπως αντίθετα θα κάνει με το εκάστοτε σουξέ που θα ζητήσει από το Dj σε ένα club.
H Ελλάδα λοιπόν επιμένει σε πόζες με μαγιό, σε καρτέλες με τα ονόματα και τις φωτογραφίες των κοριτσιών για να τις ψηφίσει το κοινό στέλνοντας μήνυμα ή παίρνοντας τηλέφωνο σε αριθμούς με χρέωση και σε βίντεο στα οποία μιλούν για τον εαυτό τους και λένε ότι αξίζουν τον τίτλο επειδή είναι “ευαίσθητες” ή “πεισματάρες”. Γιατί κάποια να αξίζει τον τίτλο της Star Hellas επειδή είναι πεισματάρα; Eπίσης το “Ψηφίστε με” θυμίζει, το “Σταυρώστε με σταυρώστε με στα χέρια σας σηκώστε με”. Αυτή είναι η αισθητική που θέλουμε να έχουν τα καλλιστεία μας;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Είναι τα ελληνικά καλλιστεία μια διοργάνωση στην οποία υπάρχει λόγος να ψηφίζει ο κόσμος; Η συμμετοχή του κοινού εκτός από έσοδα στους διοργανωτές τι άλλο προσφέρει στο διαγωνισμό; Μήπως αυτή η διαδραστική διαδικασία θυμίζει περισσότερο reality και όχι ένα διαγωνισμό ομορφιάς;
Στην Αμερική πάλι, τα πράγματα έχουν αλλάξει μάλλον προς το καλύτερο: H πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Miss America Organization, Gretchen Carlson, που στέφθηκε Miss America το 1989, έκανε μια πραγματικά σημαντική δήλωση: «Δεν είμαστε πλέον καλλιστεία, είμαστε ένας διαγωνισμός», πράγμα που σημαίνει ότι το σύστημα αξιολόγησης των κριτών θα είναι εντελώς διαφορετικό από το παλιό. Οι συμμετέχουσες θα μιλούν για τα κοινωνικά τους σχέδια καθώς και πως θα αξιοποιήσουν τον τίτλο εάν και εφόσον νικήσουν. Επίσης καταργήθηκε αφ’ ενός η παρέλαση των υποψηφίων με μαγιό και αφ’ετέρου αντικαταστάθηκε η εμφάνιση τους με βραδινό φόρεμα από ένα look της επιλογής τους. ‘Eτσι προφανώς και θα μπορέσουν να δείξουν το προσωπικό τους στυλ και τη γενικότερη εικόνα τους άρα την προσωπικότητά τους. Η στροφή αυτή κρίθηκε απαραίτητη για να διασφαλιστεί η ποιότητα των καλλιστείων, κάτι το οποίο έχει αμφισβητηθεί επανειλημμένα καθώς και για να συμβάλλουν ως θεσμός στο κίνημα #metoo.
Μέσα σε όλες αυτές τις εξελίξεις που βρίσκεται η Ελλάδα; Κάνοντας μια μικρή βόλτα λοιπόν στον Instagram λογαριασμό του διαγωνισμού είδαμε κορίτσια με μπικίνι, κορίτσια που κόπηκαν στο GNTM και κορίτσια να φιγουράρουν σε καρτέλες οι οποίες απευθύνονται στους τηλεθεατές οι οποίοι καλούνται να ψηφίσουν μέσω τηλεφωνικών αριθμών με χρέωση. Αυτή η παρέμβαση του κοινού θα είχε κάποιο νόημα εάν τα πρόσωπα τα οποία συμμετείχαν στο διαγωνισμό είχαν διαφορετικά πράγματα να δείξουν, δηλαδή εκπροσωπούσαν τη διαφορετικότητα και έτσι ο καθένας θα μπορούσε να ψηφίσει προς την ανατροπή κάποιων στερεοτύπων. Από τη στιγμή όμως που οι υποψήφιες αντιπροσωπεύουν πάνω κάτω το ίδιο πράγμα, μια ψήφος δεν θα αλλάζει κάτι ριζοσπαστικό, επομένως η κριτική επιτροπή φτάνει και περισσεύει. Η συμμετοχή του κοινού κάνει το όλο θέμα περισσότερο προϊόν λαϊκής κατανάλωσης, και ο συγκεκριμένος διαγωνισμός καλό θα ήταν να μην αντιμετωπίζεται έτσι, αλλά πιο προσεκτικά.
Τα ελληνικά καλλιστεία στο πέρασμα των χρόνων έζησαν στιγμές δόξας αλλά και παρακμής. Ας μην ξεχνάμε πως από αυτά έχει αναδειχθεί μια Ρίκα Διαλυνά (1954) , μια Ζωή Λάσκαρη (1959)και μια Κορίνα Τσοπέη (1964) , ενώ στη νεότερη ιστορία τους έχουμε ονόματα όπως η Εβελίνα Παπαντωνίου (2001) , η Ευαγγελία Αραβανή (2005) και η Δούκισσα Νομικού (2007). Ίσως πάνω σε αυτό το legacy να χρειάζεται κάπως περισσότερη σκέψη για το πως αξίζει να εξελιχθεί ο θεσμός και πως πρέπει να προσαρμοστεί πάνω σε νέα δεδομένα τα οποία επιτάσσει ο καιρός ώστε να εξακολουθήσει να αναδεικνύει υγιή πρότυπα τα οποία όμως παράλληλα να συμβαδίζουν με το flow των ημερών μας.
