Φεγγάρι από Χαρτί, στο Εθνικό θέατρο. Ο χαρακτήρας που υποδύεσαι στην παράσταση των Ρέππα – Παπαθανασίου, από τι είναι φτιαγμένος;
Από υλικά ανθρώπινης φύσης: έρωτα, οργή, υπομονή, εκτόνωση, λήθη…
Συμμετέχοντας σε μια τόσο μεγάλη, πολυπρόσωπη παραγωγή στο Εθνικό, τι σκέψεις κάνεις για τη μικρή και τη μεγάλη φόρμα στο θέατρο, αλλά και την ίδια τη μαγεία του θεάτρου; Την αγαπάω τη μικρή φόρμα. Είναι συχνά αποκαλυπτική και προσφέρει στον ηθοποιό πολλές στιγμές εξερευνήσεων και ανακαλύψεων, αν φυσικά παραμένει ανοιχτός για να τις εισπράξει. Εξαρτάται βέβαια πάντα από το πώς δουλεύει και με ποιους δουλεύει κανείς. Με τη μεγάλη φόρμα κερδίζει άλλα πράγματα ένας ηθοποιός. Δουλεύει πάνω στην ισορροπία μεταξύ της τεχνικής, που είναι απαραίτητη και της αλήθειας που είναι πάντα το ζητούμενο. Μάλλον για τον ηθοποιό πιο εύκολα αποκαλύπτεται η μαγεία στη μικρή φόρμα, αλλά όταν τη βρίσκεις και στη μεγάλη, μπορεί να είναι συναρπαστική.
Τι εικόνες κουβαλάς από την Αθήνα της δεκαετίας του 60; (Εννοώ προφανώς από το σινεμά και τα διαβάσματά σου, από τις διηγήσεις της οικογένειας και των φίλων) Την Έλλη Λαμπέτη στο Τελευταίο Ψέμα, τη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, φωτογραφίες από παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης,ένα παλτό και μία καρφίτσα της γιαγιάς μου, την Οκτάνα του Εμπειρίκου, τους ναύτες του Τσαρούχη, κάποια ρούχα του Τσεκλένη, τη μουσική του Χατζιδάκι. Τις αντιπαροχές, το Μινιόν, τη δολοφονία του Λαμπράκη, τη χούντα. Τα ονόματα των δρόμων που παραμένουν ίδια. Τις νεραντζιές.
Η ηρωίδα σου στην παράσταση είναι εγκλωβισμένη σε έναν γάμο μέσα στον οποίο ασφυκτιά. Τι την εμποδίζει να διεκδικήσει τη ζωή που θέλει; Οι κοινωνικές συμβάσεις της εποχής, τα όρια που της έχουν θέσει οι άλλοι, αλλά και τα όρια που η ίδια έχει μάθει να βάζει στον εαυτό της και στα θέλω της. Η αυτοπαγίδευση. Η αφύπνιση που έρχεται αργά. Ίσως και οι ισχνές δυνάμεις.
Ανέλαβες σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα τους ρόλους της συζύγου και της μαμάς. Ποιος είναι αυτός που σε ξάφνιασε περισσότερο με τις απαιτήσεις του; Δε νιώθω ότι ανέλαβα κάποιους ρόλους. Πρώτα ήρθε ο γάμος μου με τον Αλέξη, ίσως πιο αιφνίδια, αλλά απολύτως ονειρικά και ταυτόχρονα φυσικά και μετά από δυόμιση χρόνια ήρθε και ο Ερμής μας. Τις εμπειρίες αυτές τις έχω ζήσει και εξακολουθώ να τις ζω πολύ έντονα και πολύ όμορφα, αλλά δε νιώθω ούτε «σύζυγος», ούτε «μαμά». Το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και να το μεγαλώσεις όσο καλύτερα μπορείς είναι σίγουρα πολύ απαιτητικό. Χρειάζεται αγάπη, χρόνος, προσωπική ισορροπία, ηρεμία, φυσικές δυνάμεις και απόλυτο δόσιμο. Ταυτόχρονα δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει και τη σχέση του με τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και με τον σύντροφό του. Είναι πολύ απαιτητικό, αλλά και τόσο μαγικό.
Ποια θα είναι η πρώτη φορά του γιου σου, του Ερμή, στο θέατρο; Ιδανικά αυτή που θα επιλέξει ο ίδιος. Θέλω πολύ όμως να δω στο βλέμμα του, το πώς θα νιώσει όταν θα πάει για παράδειγμα σε μια παράσταση όπως εκείνες του Cirque du Soleil, που πρωτοείδα πιο μικρή στο Λονδίνο. Ανυπομονώ. Θέλω πολύ να μοιραστώ τέτοιες στιγμές μαζί του. Αργότερα θα του πρότεινα σίγουρα να έβλεπε και μία παράσταση της Μνουσκίν στο Theatre du Soleil στο Παρίσι. Κρύβουν μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο οι παραστάσεις της. Τις βρίσκω πολύ συγκινητικές για τον τρόπο που χειρίζεται το μικρό και το ανθρώπινο στην μεγάλη φόρμα (επικών συχνά διαστάσεων). Soleil και soleil λοιπόν. Θέλω τους ήλιους μάλλον για τον γιο μου, παρότι προσωπικά με έλκυαν πάντα τα φεγγάρια.
Τι σκέψεις κάνεις τώρα που απειλείται η παγκόσμια υγεία. Πως καθησυχάζεις τον εαυτό σου και τους άλλους; Προσπαθώ να παραμένω ψύχραιμη και να ακολουθώ τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης. Είναι κάτι που μας ξεπερνάει. Στεναχωριέμαι πολύ για τους συναδέλφους και για τα θέατρα που αναγκάζονται να κλείσουν, αλλά καταλαβαίνω και τον κόσμο που δεν ξέρει πώς να αντιδράσει και επηρεάζεται από όλο αυτό. Ανησυχώ κυρίως γιατί είναι αχαρτογράφητα τα νερά και γιατί όλο αυτό μας υπερβαίνει.
Τι σημαίνει για σένα ασφάλεια και ποιος μπορεί να στην προσφέρει; Κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι που όλοι θα θέλαμε τόσο πολύ. Είναι πολλά αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε στη ζωή μας. Αν κάποιος μπορεί να μου την προσφέρει, είναι μόνο ο εαυτός μου. Ίσως όχι την ασφάλεια, αλλά μια παρεμφερή αίσθηση «σιγουριάς», μια αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά και πως ό,τι και να γίνει έχω τον εαυτό μου, τις δυνάμεις μου, τα βιώματά μου. Μια άλλη τέτοια αίσθηση βρίσκεται και στην αγάπη των δικών μου ανθρώπων.
Πιστεύεις ότι ζεις σε μια χώρα που, αντιμέτωπη με αντίξοες συνθήκες είναι η αλήθεια, χάνει μέρα με τη μέρα την ανθρωπιά της; Ναι. Λείπει η ανθρωπιά, η ευγένεια, οι αξίες. Όσο πάει και λιγοστεύουν. Λείπουν τα όνειρα, οι ατμόσφαιρες, η περιπλάνηση, η πίστη στον άνθρωπο, ο σεβασμός. Σαν να έχει χάσει την αξία του ο άνθρωπος. Είναι σίγουρα πολύ επιθετικό το κλίμα, στείρο, πεζό. Στεναχωριέμαι. Όσο μπορώ αντιστέκομαι με τις προσωπικές μου επιλογές τόσο στη ζωή όσο και στην τέχνη μου. Δεν είναι και τόσο εύκολο πια, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
Θα καταφέρει η τέχνη να σώσει τον κόσμο; Δεν ξέρω αν μπορεί να τα καταφέρει. Είναι όμως σίγουρα ένα μεγάλο καταφύγιο η τέχνη και μια πλούσια πηγή από την οποία μπορεί κανείς να αντλεί πολλά.
