Η έκθεση του Νίκου Φλώρου, “Ήρωες από μέταλλο”, παρουσιάζεται μ’ επιτυχία στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας έχοντας λάβει διθυραμβικές κριτικές. Μιλά για τις γυναίκες της ελληνικής επανάστασης που τον ενέπνευσαν, τις γυναικοκτονιες που σόκαραν την Ελληνική κοινωνία, τη σκληρή λεκτική, ψυχολογική, αλλά και σωματική βία που αντιμετώπισε ως μαθητής τόσο από τους συνομηλίκους του, όσο και από τους καθηγητές του, την ευτυχία που ήρθε στη ζωή του ως επιλογή, αλλά και την αγάπη που αποτελεί τη δύναμή του.
Ποιοι είναι οι “Ήρωες από μέταλλο”;
Η συγκεκριμένη συλλογή ξεκίνησε ως ιδέα αρκετά χρόνια πριν, όταν βρισκόμουν στο εξωτερικό. Πρώτα έπλασα τα έργα στο μυαλό μου και στη συνέχεια ξεκίνησα να τα δημιουργώ απτά. Δούλεψα σε βάθος διετίας και εν τέλει ολοκλήρωσα τη συλλογή η οποία και απαρτίζεται από ανάγλυφα πορτραίτα αλλά και τρισδιάστατα γλυπτά ηρωικών μορφών της ελληνικής επανάστασης του 1821. Οι ήρωες που αναπαριστώ με τα έργα μου, είναι πρώτα απ’ όλα ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης σε ανάγλυφο πορτραίτο φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από αλουμίνιο και συγκεκριμένα, κουτάκια αναψυκτικών. Άλλα δύο έργα, αναπαριστούν την Μπουμπουλίνα, το ένα σε μορφή πορτραίτου επίσης και το δεύτερο σε τρισδιάστατη γλυπτή αναπαράστασή της. Ακολουθούν η Μόσχω Τζαβέλα, η Πανωραία Χατζηκώνστα και αρχόντισσα από το Αϊβαλή. Τέλος από τη συλλογή δεν λείπουν η ελληνική σημαία, το σύμβολο του έθνους μας, αλλά και η γλυπτή αναπαράσταση της ελευθερίας, της έννοιας αυτής στην οποία είναι αφιερωμένη όλη η συλλογή και την οποία φυσικά διεκδίκησαν με την επανάστασή τους όλοι οι προαναφερθέντες και άλλοι τόσοι ακόμη ήρωες του 1821. Φυσικά η έκθεση ταξιδεύει στην Αυστραλία εμπλουτισμένη με κάποια ακόμη έργα, ένα εκ των οποίων και το πορτραίτο της Βασίλισσας Ελισάβετ της II, το οποίο είναι πρόσφατο δημιούργημά μου και θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο Σύδνεϋ.
Από τι εμπνέεστε;
Εμπνέομαι από την νοσταλγία, που σαν ποτάμι που κυλά φέρνει στο μυαλό μου χιλιάδες εικόνες του παρελθόντος. Αυτές μορφοποιούνται σαν έργα κρυσταλλωμένα, ονειρικά και άχρονα! Μπορεί να εμπνεύσει ακόμη και ο αέρας που ακούγεται να περνά από μια χαραμάδα σε ένα παλιό σπίτι. Βάζω το αυτί μου να αφουγκραστώ τους ψιθύρους που μεταφέρει. Η σχέση έμπνευσης – τέχνης είναι δούναι και λαβείν. Αυτό που σίγουρα δεν με εμπνέει, είναι οι πλαστές ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας και τα πρότυπα που αυτή προβάλλει μέσα από τα media και τα social media.
Στην έκθεση που εδώ και λίγες ημέρες παρουσιάζεται μ’ επιτυχία και ανταπόκριση από το αυστραλιανό κοινό στο δημαρχείο του Σίδνεϊ απεικονίζετε, μεταξύ άλλων, δύο γυναίκες που έδρασαν καταλυτικά στον αγώνα των Ελλήνων για την ελευθερία τους από τον οθωμανικό ζυγό, τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και τη Μόσχω Τζαβέλλα. Πώς επιλέξατε τις συγκεκριμένες ηρωίδες της Επανάστασης του 1821;
Στην έκθεση αυτή, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η γυναίκα. Από αυτήν άλλωστε ξεκινούν και με αυτήν τελειώνουν οι επαναστάσεις. Η γυναίκα έχει τη δύναμη της αναγέννησης. Είναι αυτή που μπορεί αν το θέλει να γαλουχήσει Ήρωες!
Όταν ολοκλήρωσα τη σειρά έργων μου για τη συλλογή «Ήρωες από Μέταλλο», συνειδητοποίησα ότι είχα φτιάξει γυναίκες ηρωίδες και ένα μόνο. Αντρικό πρόσωπο υπήρχε μόνο ένα (δε θα μπορούσε να μην υπάρχει άλλωστε) αυτό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Τότε συνειδητοποίησα ότι η ελληνική επανάσταση ήταν θέμα γυναίκειο. Η ελευθερία εξάλλου είναι γένους θηλυκού. Και κάπως έτσι συνεπήραν αυτές οι γυναικείες μορφές. Όπως στον χορό του Ζαλόγγου σε μια θυσία για την ελευθερία, σαν μαινάδες κυριευμένες από τον Διόνυσο, άφησαν οι γυναίκες το αποτύπωμα τους και την παρακαταθήκη τους για την ελευθέρια, έτσι και οι γυναικείες μορφές πρωταγωνιστούν και στη δική μου δημιουργία.
Διακόσια χρόνια αργότερα η θέση της γυναίκας παραμένει με ένα τρόπο ευάλωτη ακόμα και σε μία δημοκρατική χώρα όπως τη δική μας, αν σκεφτείτε πώς την προηγούμενη χρονιά πραγματοποιήθηκε μία σειρά από γυναικοκτονίες που συγκλόνισαν τους πολίτες της χώρας…
Δεν υπάρχει κάτι πιο λυπηρό από το να υπάρχουν άνθρωποι το 2022, που θεωρούν τους άλλους κτήμα τους και να θέλουν να τους εξουσιάζουν. Η γνώμη μου είναι πως όλα ξεκινούν από την Παιδεία. Πως μεγαλώνουν τα παιδιά, πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητά τους μέσα από την εκπαίδευση, αλλά και τι πρότυπα λαμβάνουν μέσα από την οικογένεια. Μετά λύπης μου διαπιστώνω πως υφίστανται ακόμη πρότυπα ξεπερασμένα και σεξιστικά. Αν το αγόρι μεγαλώνει με σκοπό να γίνει ο «μάγκας» που όσο περισσότερες γυναίκες έχει τόσο πιο περήφανο θα κάνει τον πατέρα του και αντιστοίχως το κορίτσι υπηρετεί τον παθητικό ρόλο μιας κοπέλας που κυνηγά το νυφικό, είναι λογικό να καταλήγουμε σε τέτοια περιστατικά. Είναι κοινωνικό λοιπόν το θέμα και έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά. Οι σχέσεις δεν είναι κάτι απλό, πόσο μάλλον οι σχέσεις ζωής – αφοσίωσης. Εγώ εάν σκεφτόμουν να παντρευτώ, θα έμπαινα σε μία διαδικασία ψυχοθεραπείας από κοινού με τον άνθρωπό μου, τουλάχιστον για μία διετία. Να πούμε όλα τα θέλω μας με ειλικρίνεια και να εκδηλώσουμε και οι δύο τον πραγματικό εαυτό μας. Να φωτίσουμε τα σκοτάδια μας. Αν κάτι έχω να πω για αυτά τα περιστατικά είναι πως πρέπει όλοι να σεβόμαστε τον εαυτό μας και με την πρώτη φορά που κάποιος θα μας φερθεί άσχημα να μην επιτρέπουμε να υπάρξει και δεύτερη.
Έτυχε να βιώσετε στην προσωπική ή επαγγελματική διαδρομή της ζωής σας λεκτική, ψυχολογική ή ακόμα και σωματική βία;
Μόνο και μόνο από το όνομα μου, Φλώρος, τα λέει όλα. Από πολύ νεαρή ηλικία οι συμμαθητές μου με χλεύαζαν για το όνομά μου, μου φώναζαν «είσαι φλώρος!» και άλλα πολλά. Επειδή ήμουν κι ευαίσθητος ως παιδί – κι εξακολουθώ – είχε γίνει βίωμά μου όλη αυτή η βία ακόμα και από τους καθηγητές μου. Πολλές φορές οι εκπαιδευτικοί μου φέρονταν ακόμα χειρότερα. Είχα φτάσει πολλές φορές στο σημείο να μη θέλω να πάω σχολείο γιατί ήμουν συντετριμμένος από τη συμπεριφορά τους. Αντί να μ’ εμπνέουν και να μου μεταλαμπαδεύουν γνώσεις, εκείνοι μη μπορώντας να αντιληφθούν ίσως την ροπή μου προς την τέχνη, έλεγαν στον πατέρα μου ότι έχω νοητικό πρόβλημα γιατί μου αρέσει να ζωγραφίζω.
Έχω ακούσει με τ’ αυτιά μου εκπαιδευτικό να προτρέπει τον πατέρα μου να με στείλει σε ειδικό σχολείο. Σήμερα που είμαι πια αναγνωρισμένος υπηρέτης της τέχνης, ορισμένοι εξ αυτών δηλώνουν θαυμαστές μου. Εγώ τους ευχαριστώ όλους αυτούς που με έβρισαν, με χτύπησαν, με χαστούκισαν, με έφτυσαν, γιατί με έκαναν ατσάλινο άνθρωπο. Τόσο δυνατό ώστε να μπορώ να αντιμετωπίσω τον έξω κόσμο μόνος μου από μικρή ηλικία. Ίσως κάθε φορά που η ψυχή μου δεχόταν ένα χτύπημα να γινόταν όλο και πιο σκληρή, ατσάλινη. Ως καλός χριστιανός τους συγχωρώ όλους ειλικρινά. Δεν έχει νόημα να ανατρέχω στο παρελθόν. Δεν πρέπει μέσα μας να έχουμε θυμό γιατί ο θυμός ένα είναι δηλητήριο. Μόνο η συχώρεση σε λυτρώνει γιατί συγχωρώντας προχωράς μπροστά.
Αλήθεια τι σας κάνει ευτυχισμένο και τι σας δίνει δύναμη;
Η ευτυχία είναι θέμα επιλογής. Ή την βάζεις στη ζωή σου μόνος σου, ή δεν την βάζεις. Μου δίνει χαρά το να ζω τις στιγμές που μου προσφέρονται απλόχερα από τον δημιουργό. Ζω και αυτό μου αρκεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που λέω μέσα μου: Νίκο είσαι πολύ τυχερός που κάνεις μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Υπάρχει κάποιος που δεν έχει πόδια, ή κάποιος άλλος που την ίδια στιγμή είναι στο νοσοκομείο. Κάποιοι πιστεύουν πως το χρήμα σου δίνει δύναμη. Εγώ δεν το πιστεύω. Ίσα ίσα τα χρήματα σε διαφθείρουν και συγχρόνως αλλάζουν και το πώς σε βλέπουν οι άλλοι. Αυτό που μας δίνει δύναμη είναι η αγάπη. Να αγαπάμε οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον!
Πώς οραματίζεστε τα επόμενα χρόνια σας;
Λέμε πρώτα ο Θεός, γιατί όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει. Όνειρό μου είναι η δημιουργία ενός μουσείου όπου θα εκτίθενται τα έργα μου απ’ όλες τις διαφορετικές συλλογές. Το οραματίζομαι ως έναν σταθμό που θα μπορεί κάποιος να δει από κοντά όλα αυτά τα έργα που έχουν ταξιδέψει σε διάφορα μουσεία σε ολόκληρο τον κόσμο! Φυσικά, λαχταρώ να το κάνω στη χώρα μου, όμως δυστυχώς εδώ δεν υπάρχουν σοβαροί υποστηρικτές που θα μπορούσαν να επενδύσουν σε κάτι τέτοιο.
