Αγάπη, ψυχοθεραπεία, παρηγοριά, έκφραση, βάλσαμο, επάγγελμα… Για όλους μας η μουσική σημαίνει κάτι από όλα αυτά -ενδεχομένως και πολλά παραπάνω- με αποτέλεσμα ο στίχος “Music Is The Answer (to your problems)” να μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ στις αργόσυρτες ώρες της καραντίνας.
Από το να αραδιάσουμε όλους τους λόγους για τους οποίους η μουσική μπορεί μοναδικά να χρωματίσει τη μουντή καθημερινότητα του lockdown, και ενδεχομένως να μην τελειώσουμε ποτέ, ζητήσαμε από ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του θεάματος που είτε λόγω επαγγέλματος είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας (ή και τα δύο μαζί) κατέχουν το αντικείμενο, να μοιραστούν μαζί μας τη μουσική που τους συντροφεύει όσο μένουν σπίτι, αλλά και τις σκέψεις τους σε αυτήν την πρωτόγνωρη συγκυρία.
Το πιο τέλειο από όλα; Ανταποκρίθηκαν αμέσως, μας έστειλαν μία δική τους φρέσκια φωτογραφία και στην πλειοψηφία τους, οι απαντήσεις τους είναι υπέροχα αναπάντεχες.
Τάμτα @officialtamta
Μετά την καραντίνα, θα βγω πιο κουρασμένη από ότι πριν (γέλια). Βρήκα τον χρόνο να κάνω πράγματα που στην καθημερινότητα μου δε θα μπορούσα καν να σκεφτώ. Π.χ. έφτιαξα το δικό μου mini studio όπου και ηχογράφησα covers και γύρισα για πρώτη φορά μόνη μου το video clip μου του νέου τραγουδιού «Σ’αγαπώ». Στη ζωή μου έχω περάσει «εγκλεισμό» άλλες δυο φορές λόγω πολέμου στη χώρα μου και οι συνθήκες ήταν πολύ χειρότερες. Έτσι, σε αυτή την συγκυρία που είναι φυσιολογικό να μας αγχώνει παραμένω αισιόδοξη και ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο είδος που ακούω στην καραντίνα, πάντα προτιμώ πολλά διαφορετικά πράγματα, από all time classic pop μέχρι πολύ πειραματική μουσική. Πολλοί από τους στίχους του αγαπημένου μου Michael Jackson που είναι το idol της εφηβείας και της ενήλικης ζωής μου με ηρεμούν αυτήν την περίοδο. Μερικοί από τους αγαπημένους μου αυτή την περίοδο είναι η Sevdaliza και η FKA Twigs που είναι αρκετά ιδιαίτερες pop καλλιτέχνες. Ήθελα να πάω στη συναυλία των Red Hot Chili Peppers αλλά ακυρώθηκε.
Το soundtrack της καραντίνας για μένα είναι όπως σου είπα και πριν το «Σ’ αγαπώ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Πρόκειται για διασκευή του τραγουδιού που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση η Μαριάντα Πιερίδη το 2002. Λόγω του ότι για πρώτη φορά μπήκα στην διαδικασία και γύρισα μόνη μου το video clip με το κινητό μου… μπορείς να φανταστείς πόσες φορές το άκουσα. Κάπως έτσι μοιραία έγινε το soundtrack της καραντίνας. Όταν είχα πρωτοέρθει στην Ελλάδα ήταν ήδη μεγάλη επιτυχία και έτσι το έχω συνδέσει με πολύ ωραίες στιγμές και τη μεγάλη αλλαγή της ζωής μου εκείνη την περίοδο. Γι᾽ αυτό ήταν αλλά και παραμένει πολύ αγαπημένο μου τραγούδι.
Πηνελόπη Αναστασοπούλου @penelopeanastasopoulou
Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που με ή χωρίς καραντίνα δεν έχουν χρόνο να ξεκινήσουν κάποιο χόμπι ούτε έχουν χρόνο να βαρεθούν γιατί όταν έχεις οικογένεια και παιδιά, τα παιδιά σου έχουν επιτέλους το χρόνο που θέλουν μαζί σου. Συνεπώς, δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για τον εαυτό μου, πόσω μάλλον για να δω τηλεόραση ή να φτιάξω ντουλάπες, αλλά είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γιατί ασχολούμαι συνέχεια μαζί τους – είμαι όλη μέρα σε μία κουζίνα και μαγειρεύω!
Αυτές τις μέρες έχω φτιάξει αρκετές λίστες στο spotify, οπότε πολύ εύκολα μπορείς εκεί να δεις τι ακριβώς ακούω στην καραντίνα. Γενικά όμως τα ακούσματά μου περιλαμβάνουν μία μεγάλη γκάμα, κατά βάση μ᾽αρέσει η rock, αλλά έχω υπάρξει σε μία γενιά που μεγάλωσε χορεύοντας πολύ καλή ποιοτική house και κατ᾽επέκταση λοιπόν, αγαπώ πολύ και τη soul, την disco, τα ᾽70s-’80s, αλλά και το grunge των ´90s επίσης. Ακούω πάρα πολλά πράγματα, αρκεί να έχουν κατά τη γνώμη μου μία ποιότητα. Η καλή pop είναι φανταστική, απλώς δεν είμαι πολύ του εφήμερου ακούσματος. Πάντως, πριν, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν ήμουν σχεδόν καθόλου σπίτι και τώρα χαίρομαι πολύ γιατί όταν φτιάχνω πρωινό και το απολαμβάνουμε με τον άντρα μου και τα παιδιά μου -άκουσον άκουσον!- βάζω μουσική να ακούμε όλοι μαζί.
Έχω αποκλείσει με ή χωρίς καραντίνα την ελληνική trap – hip hop, δεν είμαι καν σίγουρη αν στο λέω σωστά το είδος. Με εκνευρίζει αφάνταστα ο τρόπος με τον οποίο μιλάνε στα τραγούδια και τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται. Αυτήν την περίοδο, ανακάλυψα τους Blues Pills και έχω ενθουσιαστεί! Έχω ακούσει παράλληλα πολύ από την Beth Hart, τους Halestorm, οι γυναικείες rock και soul φωνές είναι η αδυναμία μου. Ίσως επειδή ακούγοντάς τες έχω κι εγώ τη δυνατότητα να δουλέψω περισσότερο τη φωνή μου, μάλλον παίρνω έμπνευση για να τραγουδάω κι εγώ μαζί τους.
Hands down το πιο αγαπημένο μου τραγούδι που με καλύπτει σε πάρα πολλά ζητήματα και με καλμάρει είναι και θα είναι το Love Song των Cure. Στην extended του εκδοχή ειδικά, γιατί ο Robert Smith κάπου ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο κουπλέ σιγομουρμουράει κάτι, σε αυτήν ακούγεται πάρα πολύ καθαρά και είναι μαγικό. Λέει “Fly me to the moon”. Με αυτό το κομμάτι έχω μία τεράστια σύνδεση. Επική η συναυλία τους πέρυσι, ήταν και στα γενέθλιά μου… Ήθελα να πάω σε άπειρες πάλι φέτος αλλά δεν έχει πια νόημα να το σκεφτόμαστε. Σε αυτές δε συμπεριλαμβάνονταν πάντως οι Peppers γιατί τους έχω δει και δε μου άρεσαν ιδιαίτερα.
Το δικό μου soundtrack της καραντίνας είναι το Heart of Novocaine από τους Halestorm, για μένα η Lzzy Hale είναι η πιο μεγάλη rock γυναικεία φωνή ever και στο συγκεκριμένο τραγούδι κάνει πράγματα που δεν εξηγούνται με τη λογική. Είναι καινούργιο και με αγγίζει πάρα πολύ, αξίζει να το ακούσεις αν σου αρέσουν οι μπαλάντες.
Χρήστος Κιούσης @kiousisq
Νομίζω ότι στην καραντίνα μπορεί και να έχω εργαστεί περισσότερο από πριν! Αυτά συμβαίνουν όταν μεταφέρεις τη δουλειά σου στο σπίτι, αλλά είσαι και σε μια θέση ευθύνης οπότε δε σταματάς να σκέφτεσαι ποτέ. Δεν παραπονιέμαι όμως, μου αρέσει η δουλειά μου και μου αρέσει και το σπίτι μου, οπότε όλα καλά.
Ακούω μουσική λιγότερο δυνατά για να μπορώ παράλληλα να εργάζομαι ή να μιλάω σε skype calls, άρα μοιραία πήγα σε πιο ήρεμα πράγματα πάντα από την ξένη σκηνή της pop, electronica και jazz. Επίσης, αυτήν την περίοδο άκουσα πολλά παλιά κομμάτια τα λεγόμενα κλασικά από Γαλλία, Ιταλία κλπ. Γενικά, δε μπορώ να πω ότι ανακάλυψα κάτι πολύ καινούργιο, κινήθηκα σε γνώριμα ακούσματα. Ίσως να άκουσα λίγο περισσότερο instrumental κομμάτια από διάφορα είδη γιατί δεν απαιτούν πολλή προσοχή κι αφοσίωση όπως τα tracks με στίχους, ενώ προσφέρουν μια ξεχωριστή ηρεμία.
Η μουσική πάντα με κάνει να νιώθω καλύτερα, απλά επειδή είμαι γενικά κυκλοθυμικός είναι διαφορετικές και οι μουσικές που με συντροφεύουν και με ηρεμούν ανά περίσταση. Για να καταλάβεις, κάποιες σπάνιες φορές επιλέγω και τη σιωπή αλλά και πάλι, οι ήχοι της φύσης και της ανθρώπινης δραστηριότητας πάντα δημιουργούν μια κάποια ηχητική επένδυση. Τίποτα σαν τον παφλασμό του κύματος βέβαια! Στο μεταξύ, με συναυλίες και εισιτήρια φέτος δεν ασχολήθηκα, λες και είχα διαίσθηση… Νομίζω πάντως ότι θα επαναλάμβανα κάτι ήρεμο όπως πέρυσι με Tindersticks ή Madrugada. Από τα υπερθεάματα θα κρατούσα μια κάποια απόσταση.
Ίσως επειδή συνέβησαν στην καραντίνα πολλά άσχημα πράγματα στην αγαπημένη Ιταλία, ίσως επειδή το άκουσα πολλές φορές συμπτωματικά και το μετέδιδα τακτικά και στην εκπομπή μου στον home891.gr (κάθε σαββατοκύριακο 10:00-12:00) το soundtrack της καραντίνας για μένα είναι το “Il Mondo” με μεγάλη έμφαση στους στίχους: “gira il mondo gira, nello spazio senza fine…”
Μύρωνας Στρατής @mironasstratis
Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα στην καραντίνα. Μερικές μέρες απολαμβάνω την τεμπελιά: μαγειρεύω (για το fagaki ή για καθαρά πρακτικούς λόγους), ακούω μουσική, πίνω κρασί, βλέπω ταινίες. Άλλες μέρες με αγχώνει το μέλλον, το άγνωστο. Γενικά όμως είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι παρά την ταλαιπωρία θα τα καταφέρουμε.
Τα τελευταία χρόνια την καρδιά μου έχει κερδίσει η ηλεκτρονική μουσική, πράγμα που ακόμη κι εγώ οριακά δεν το πιστεύω! Μάλλον είχα ανάγκη να αφεθώ και να χορέψω σε αυτούς τους ρυθμούς. Πάντα βέβαια, παραμένω ανοιχτός σε ό,τι καλό. Λόγω της αγάπης μου για τη house και τη melodic techno καθημερινά “διαβάζω” τους καλλιτέχνες και την ιστορία της. Άρχισα να καταλαβαίνω τα υπέροχα εκκεντρικά remix του DJ Koze, τις αφρικανικές κουδούνες των Keinemusik αλλά και φοβερούς Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Echonomist ή ο NΤΕΙΒΙΝΤ.
Αυτό διάστημα με ηρεμεί πολύ το remix του DJ Tennis στο Nervous Ticks των Maribou State. Μπορώ να το ακούω στο repeat όλο το απόγευμα.
Φέτος το καλοκαίρι ήθελα να δω πολύ τους Red Hot Chili Peppers – δεν τους έχω δει και τους λάτρευα στα εφηβικά μου χρόνια. Μάλιστα θα έρχονταν με τον John Frusciante, τον κιθαρίστα της “χρυσής” τους εποχής. Πολύ κρίμα για μένα και την νοσταλγία μου.
Το soundtrack της καραντίνας μου δεν έχει Peppers μέσα. Είναι ένα τραγούδι που χτυπάει μια δική μου “βαθιά” χορδή, το “Τυχερό Αστέρι” του Κωνσταντίνου Βήτα. Πολύ ερωτικό κομμάτι, παραμένει πολύ επίκαιρο σε κάθε εποχή της ζωής μου.
Παυλίνα Βουλγαράκη @pavlina_voulgaraki
Η αντικανονικότητα μου ταιριάζει, κάπως έτσι ζούσα και πριν την καραντίνα. Η ενέργεια όμως της μοναξιάς, της αγωνίας και του φόβου που επικρατεί δε θα μπορούσε να μη φτάνει και σ᾽ εμένα. Φοβάμαι για τη δουλειά μου μιας κι έμειναν τα πάντα μετέωρα. Σκέφτομαι όσους είναι μόνοι σε ένα σπίτι ή μόνοι σε κανένα σπίτι, όλους εκείνους που είναι φυλακισμένοι σε μια κόλαση. Κι εμάς τους υπόλοιπους που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις επιλογές μας. Σε αυτή τη κατηγορία ανήκουμε όλοι λίγο ή πολύ. Από την άλλη εκτιμώ κι αισθάνομαι ευγνώμων για όσα έχω. Τους συγκάτοικούς μου και τις συνθήκες ζωής μου, το νέο μου τραγούδι “Καμιά Ψυχή”…
Είμαι τυχερή. Φοβάμαι αλλά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία με τις προσπάθειες όλων να αντιμετωπιστεί αυτή πανδημία από κοινού. Ξαφνικά θυμηθήκαμε τα αυτονόητα και γινόμαστε ένα.
Οι μουσικές μου συνήθειες κατά τη διάρκεια της καραντίνας έχουν αλλάξει. Κάθε πρωί όταν ξυπνάω ακούω στοχευμένα μια ώρα μουσική που μου φτιάχνει τη διάθεση. Είναι μια συνειδητή απόφαση, με βοηθάει πολύ. Ξανά μπήκαν οι Beatles στην καθημερινή μου ρουτίνα , οι Fleetwood Mac κι οι Rolling Stones. Νέα προσθήκη στο playlist μου αυτή την περίοδο αποτελεί ο Hailu Mergia κaι η Fatoumata Diawara. Γενικότερα η σύγχρονη μουσική με αφρικανικές επιρροές. Επίσης, πριν από λίγες μέρες έβγαλε νέο δίσκο η Fiona Apple. Άκουσα κάτι αληθινό, γενναίο, τολμηρό, βαθύ, απελευθερωμένο και με μία δόση παράνοιας. Μου διπλασίασε την όρεξη για δουλειά και μου έδωσε δύναμη. Ο Cohen από την άλλη με ηρεμεί. Το ίδιο και η Florence Welch, η Stevie Nicks, o Damon Albarn και κάποιες φορές ο Springsteen. Από την άλλη φέτος, ήθελα να δω live τους Massive Attack και τους National, αλλά… δε γίνεται.
Για μένα το soundtrack της καραντίνας ανήκει στο Leonard Cohen και το “A thousand kisses deep”, κάθε φορά περιμένω τον στίχο που λέει “you lose your grip and then you slip into the masterpiece”.
Και τώρα που το σκέφτομαι, πρόσθεσε και το Ambre του Nils Frahm.
Γιώργος Καραδήμος @giorgoskaradimos
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας ακούω πάρα πολλή μουσική, βλέπω σειρές, τρώω πολύ περισσότερο από το κανονικό (!) περνάω άπλετο χρόνο με τις κόρες μου και σχεδιάζω το δίσκο μου (εξ αποστάσεως) που θα κυκλοφορήσει εκτός απροόπτου τους επόμενους μήνες. Σύντομα θα ακούσεις ένα πρώτο δείγμα, ένα τραγούδι σε δικούς μου στίχους και μουσική που γράφτηκε οριακά λίγο πριν το lockdown. Προσπαθώ στο ενδιάμεσο, να μην αγχώνομαι παρά τις τεράστιες δυσκολίες ειδικά για όλους τους εμάς που ασχολούμαστε με τη μουσική γιατί έχω μάθει να κρατάω την αναπνοή μου όταν βρίσκομαι «κάτω απ᾽ το κύμα»…
Όσον αφορά στα μουσικά ακούσματα έχω γίνει πιο εξωστρεφής από ό,τι συνήθως και φροντίζω να βλέπω πολλές live συναυλίες κυρίως ξένων καλλιτεχνών. Κάποιοι κάνουν και lives από το σπίτι τους, ειδικά για την περίσταση. Ας πούμε, είδα τον John Legend και ήταν καταπληκτικός. Ήθελα πολύ να πάω και στη συναυλία του Jack Savoretti που θα ερχόταν το καλοκαίρι γιατί μου άρεσαν αρκετά τα τραγούδια του, αλλά εφόσον συναυλίες δε θα γίνουν φέτος, ελπίζω να έρθει όταν λήξει όλο αυτό.
Μουσικά, δε μπορώ να πω πως ανακάλυψα κάτι καινούργιο, μάλλον εκτίμησα λίγο παραπάνω κάποιες κλασσικές αξίες. “Music is the answer to your problems”… λένε, και για μένα αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει το καινούργιο μου τραγούδι με τίτλο «Οι Ευάλωτοι» το οποίο για πρώτη φορά ενορχήστρωσα κιόλας. Εκπέμπει αισιοδοξία μέσα απο τη συνειδητοποίηση του πώς λειτουργεί η ανθρώπινη ψυχή μέσα απ’ τις δυσκολίες. Επιπρόσθετα, είναι ένα φρέσκο τραγούδι που περιμένει τη θέση του εκεί έξω και ως τέτοιο έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Αν η καραντίνα είχε το δικό της soundtrack, αυτό για μένα θα ήταν το “Living In A Ghost Town” των Rolling Stones που μόλις κυκλοφόρησε. Ο τίτλος του τα λέει όλα.
Αλεξάνδρα Δράκου @muserebelle
Βιώνω την καραντίνα σίγουρα με μπόλικο άγχος και στρες. Μετά από τόσο καιρό έχει μετατραπεί σε μια καινούργια πραγματικότητα που κάποιες φορές με κάνει να απελπίζομαι και άλλες να πέφτω σε απάθεια, ακόμα και σε σχέση με πράγματα που κανονικά με έφερναν σε μία ισορροπία. Περιμένω να ξαναζήσω αυτά που θέλω. Έχω χάσει το κέντρο μου, ευτυχώς όμως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την επάνοδο. Δυστυχώς, δε θα μπορέσω να δω live (ούτε και κανείς άλλος δηλαδή) Placebo, Pet Shop Boys και Alpha Blondy, ωστόσο έτσι έχει η κατάσταση τώρα. Η αλήθεια είναι ότι παρά τον εγκλεισμό έχω καταφέρει να κάνω και κάποια πράγματα που επιθυμώ, να επαναπροσδιορίσω τις ανάγκες μου και και να αφιερώσω χρόνο στην οικογένεια μου. Σίγουρα απολαμβάνω την απλότητα και εκτιμώ το καθετί διαφορετικά. Μάλιστα, άρχισα να ζωγραφίζω σχεδόν κάθε μέρα με πάθος και έτσι εκφράζω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες.
Ειδικά αυτήν την περίοδο δεν ακούω τόση πολλή house μουσική όση παίζει στο Coyoacan για παράδειγμα. Προτιμώ ήχους που με ταξιδεύουν στο beach-surf life state of mind, αυτό που κάποιοι χαρακτηρίζουν “laid back life”. Όμορφο συναίσθημα. Τέτοιες μουσικές φτιάχνουν οι
Kruangbin, οι Black Pumas και οι Tame Impala. Με ταξιδεύει η funk soul, με καλμάρει η shamanic yoga, ειδικά όταν χάνω τη συγκέντρωσή μου.
Όσο για το soundtrack της καραντίνας, για μένα περιέχει τρία τραγούδια: Black Pumas – Color, Thievery Corporation – Thief Rockers και Khruangbin – People Everywhere (still alive).
Xenia Ghali @xeniaghali
Η καραντίνα για μένα ξεκίνησε όπως για όλους μας με ένα τεράστιο ερωτηματικό για το τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα. Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση που μας έβγαλε έξω από τα «νερά» μας, αφού άλλαξε την καθημερινότητα. Μένοντας σπίτι λοιπόν, προσπάθησα να μείνω και ψύχραιμη και να ανακαλύψω ή να βελτιώσω την Xenia. Γυμνάζομαι, τρέφομαι σωστά, προσπαθώ να είμαι δημιουργική στο μουσικό κομμάτι και επικοινωνώ μουσικά μέσω των instagram live μου με το κοινό μου.
Πρέπει να παραμείνουμε αισιόδοξοι και δημιουργικοί για την επόμενη ημέρα! Σε αυτό το διάστημα ανακάλυψα και θυμήθηκα αρκετά είδη αλλά και τραγούδια, δύσκολο να το κάνεις αυτό χωρίς καραντίνα. Σίγουρα η house μουσική μου ανεβάζει τη διάθεση, το ίδιο και μπορώ να πω και για τη rock. Παράλληλα, εκτίμησα τη θέληση όλων των καλλιτεχνών και τη δύναμή τους να παραμείνουν δημιουργικοί και να κρατούν επαφή με το κοινό χρησιμοποιώντας φυσικά τη δύναμη της τεχνολογίας και των social media. Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες και οι διοργανώσεις που εκτιμώ και με στεναχωρεί η ακύρωση των συναυλιών γενικότερα, διότι ως καλλιτέχνης το βιώνω και εγώ.
Η μουσική όντως είναι η απάντηση σε πολλά προβλήματα, αφού μέσα από αυτήν μπορείς να εκφραστείς, να εκτονωθείς, να νιώσεις – η jazz ειδικά με ηρεμεί πολύ.
Το soundtrack της καραντίνας μου; Χμμμ… Είναι το “Borderline” από τους Tame Impala, ένα τραγούδι που το αγαπώ επειδή η μελωδία του μου δημιουργεί συναισθήματα χαράς αλλά και εσωστρέφειας. Οι στίχοι είναι μοναδικοί και τώρα που έμεινα σπίτι είχα το χρόνο να τους ανακαλύψω.
