Κρίσεις πανικού και κρίσεις άγχους βιώνουν κατά καιρούς πολλοί άνθρωποι αλλά σε διαφορετική ένταση και συχνότητα. Επίσης κανείς μα κανείς από όσους έχουν περιγράψει μέχρι σήμερα την κατάσταση αυτή δεν ταυτίζεται πλήρως με κάποιον άλλον, πράγμα που έχει κάνει τις νόσους αυτές να είναι ανεξήγητες και μυστηριώδεις, όχι μόνο για εκείνους που τις βιώνουν αλλά και για εκείνους που δεν τις βιώνουν. Αυτοί που δεν τις βιώνουν είναι και εκείνοι οι οποίοι δυσκολεύονται ακόμη περισσότερο να τις κατανοήσουν.
Η Μαρία Παπαϊωάννου είναι ένα κορίτσι που μεγάλωσε στα Εξάρχεια και αγάπησε πολύ το περιθώριο. Όπως όλους τους χαρισματικούς ανθρώπους ο εγκέφαλός της την εκδικήθηκε με μια ανισσοροπία ορμονών οι οποίες που και που ξεσπούν με μια διαδήλωση η οποία προκαλεί χάος στο κεφάλι τους και κατά προέκταση και στο σώμα τους.
Η συγγραφέας μέσα από αυτοτελή αφηγήματα και με αφοπλιστική ειλικρίνεια εκθέτει τη ζωή της στα μάτια του αναγνώστη τον οποίο προσπαθεί να μυήσει στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου ο οποίος αντιμετωπίζει πιθανότατα τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες καταστάσεις με το μέσο άνθρωπο, τις βιώνει όμως εντελώς διαφορετικά.
Αρκετή φαντασία ανάγει τα περιστατικά σε υπερ ρεαλιστικά σκηνοθετημένες σκηνές ταινίας που κάνουν τον αναγνώστη μέχρι και να ανατριχιάσει όταν διαβάζει πως βιώνει μια γυναίκα τη στιγμή που γεννάει ή τη στιγμή που απατάται από το σύντροφό της, γεγονότα που κάποια άλλη “φυσιολογική” σε καμμία περίπτωση δε θα μπορούσε να περιγράψει έτσι. Κι εδώ να τονίσουμε ότι το “φυσιολογικό” δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που ζει ο μέσος όρος των ανθρώπων και δεν αφορά στην κανονικότητα.
Αν θέλεις να διαβάσεις ένα βιβλίο το οποίο αναφέρεται στις “νόσους των σπουδαίων” όπως έχουν χαρακτηριστεί η κατάθλιψη και ο πανικός αλλά στις σελίδες του δεν θα δεις ούτε μια φορά να αναφέρονται αυτές με τα ονόματά τους επίτηδες τότε πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου το χρόνο να χαθεί στις σελίδες του REBOUND. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ.
H ίδια η συγγραφέας είπε για το πρώτο της βιβλίο: “Το Rebound γράφτηκε ενόσω βρισκόμουν σε θεραπεία από την κατάθλιψη και με τον μικρό μου γιο μου μόλις 2 μηνών.
Δεν ήθελα να γράψω ούτε για την κατάθλιψη ούτε για τον πανικό αυτό καθεαυτό. Γι αυτό άλλωστε αυτές οι λέξεις δεν αναφέρονται πουθενά μέσα στο βιβλίο. Επίτηδες.
Ήθελα να γράψω για να “δει” ένας υγιής την ζωή ενός πάσχοντος. Πώς ας πούμε είναι να πηγαίνεις καλεσμένη σε ένα τραπέζι με φίλους.Άλλα γίνονται, άλλα αντιλαμβάνεσαι εσύ.Πώς είναι η γέννα με τα δικά μου μάτια. Αλλιώς την βιώνουν οι γυναίκες που δεν υποφέρουν. Δεν είμαι σε όλα τα διηγήματα εγώ. Υπάρχει fiction στο βιβλίο.
Αλλά όλα τα διηγήματα γράφτηκαν με το φίλτρο της διαταραχής προκειμένου να μπορεί να δει ένας υγιής σαν μέσα από “view master” την ζωή κάποιου που ταλαιπωρείται από ψυχική διαταραχή. Όπως γνωρίζετε τις ψυχικές νόσους τις βιώνει διαφορετικά ο καθένας. Δεν ήθελα να γράψω ένα ψυχογράφημα, ήθελα να γράψω λογοτεχνία αλλά να υπαινίσσομαι το πρόβλημα.”
