«Πάλι βίντεο κλιπ γυρίζετε;», ρώτησε μια κυρία με κερκυραϊκή ντοπιολαλιά, από αυτές που σου θυμίζουν ταινίες με την Ρένα Βλαχοπούλου ή εκείνη τη φίλη σου με καταγωγή από το νησί, όταν αρχίζει να σου αφηγείται μια ακόμα ιστορία από τις διακοπές της στο Ιόνιο.
Μια τέτοια ιστορία της Κέρκυρας είναι κι αυτή των Κόρε. Ύδρο., της μπάντας με το περίεργο όνομα, που εγώ έμαθα για πρώτη φορά πριν από άπειρα χρόνια, διαβάζοντας ένα αθηναϊκό free press. Τότε πήγαινα εναλλάξ στις ροκ σκηνές και τα μπουζούκια, γιατί στον τόπο καταγωγής μου δεν είχαμε τίποτα από τα δύο, και ήθελα να δοκιμάσω κάθε είδους ενέργεια που σου προσέφεραν αυτά τα μέρη.
Το ντοκιμαντέρ “Εδώ μιλάνε για λατρεία” ξεκινά με τη μπάντα – κάποια μέλη της τουλάχιστον – να γυρίζουν ένα βίντεο κλιπ ή να αυτοσχεδιάζουν μπροστά στην κάμερα, μια συνήθεια που δεν έχει φύγει ακόμα από τον frontman (για εμένα ποιητή και μουσικό) Παντελή Δημητριάδη, όπως φαίνεται στην πορεία του φιλμ.
Η “απλή επαρχία” από όπου ξεκίνησαν, και όπου όλα τελείωσαν για τη μπάντα, είναι αναγνωρίσιμη σε όποιον μεγάλωσε εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων. Η Κέρκυρα είναι ο κρυφός πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ, έχοντας προσφέρει στα μέλη των Κόρε.Ύδρο. μια μουσική παιδεία την οποία, ομολογουμένως, δεν βρίσκεις παντού στην Ελλάδα. Ο Παντελής Δημητριάδης, ο Αλέξανδρος Μακρής και οι υπόλοιποι τέως “υδρογονάνθρακες” περνούν μπροστά από την κάμερα του Βύρωνα Κριτζά και καταθέτουν τις προσωπικές τους εμπειρίες από αυτό που δημιούργησαν κάποτε και που εγώ προσωπικά αρνούμαι να χαρακτηρίσω ως φαινόμενο: οι Κόρε.Ύδρο. δεν έβγαλαν σουξέ με την κλασική έννοια του όρου, δεν έγιναν ποτέ mainstream, δεν περιορίστηκαν όμως και εντελώς στην “ελίτ”, μιας και πλέον κυκλοφορούν ως και στο TikTok. Δεν είναι φαινόμενο, αλλά μια πολυετής κατάθεση ψυχής, καρδιάς, αδυναμίας, ανθρωπιάς και σκέψης, με την οποία κατάφεραν να ταυτιστούν πολλοί άνθρωποι, κάτι το οποίο θα συνεχιστεί και στο μέλλον, όπως συμβαίνει με τα κλασικά έργα τέχνης, ειδικά όσα έχουν μάθει να παίρνουν τον εαυτό τους όσο πρέπει στα σοβαρά και όσο πρέπει στην πλάκα.
Τη στιγμή που έγραφα τη λέξη πλάκα, άκουσα μια φωνή από το διπλανό δωμάτιο. Ήταν το μωρό που είχε ξυπνήσει μετά τον μεσημεριανό του ύπνο. Το πρωί είχε μείνει με τον πατέρα του, για να καταφέρω να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ, και πλέον τον έβλεπα στην κούνια, να περιεργάζεται το χώρο, μιας και συνήθως κοιμάται μαζί μας στο λίκνο. “Θα βάλεις στο παιδί να ακούσει τη Φτηνή Ποπ για την Ελίτ;”, με ρώτησε μια φίλη και σκέφτηκα πως δεν είναι καθόλου απίθανο, μιας και στο σπίτι ακούμε απ’ όλα, ακόμα και μουσική “ακατάλληλη δια βρέφη”.
Στο σημείο αυτό να επισημάνουμε πως το ντοκιμαντέρ δεν απευθύνεται μόνο στους φίλους των Κόρε.Ύδρο., αλλά και σε όσους θέλουν να καταλάβουν τι σημαίνει το έργο τους για όσους το αγαπάμε – ακόμα και σε αυτούς που πιστεύουν ακόμα και σήμερα πως πρόκειται απλώς για μια παρέα από εξεζητημένους “nerds”.
Στη διάρκεια της προβολής πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας δεκάδες φωτογραφίες και βίντεο με παλιούς γνωστούς και φίλους με τους οποίους συναντιόμασταν στα live, και οι συγκρίσεις για το πόσο μεγαλώσαμε ήταν αναπόφευκτες: “Κοίτα τον τάδε πώς άλλαξε”, ήταν μια φράση που είπα παραπάνω φορές από όσο θα ήθελα. Μετά από ένα χρόνο εγκλεισμού λόγω εγκυμοσύνης και λοχείας, έκανα την πρώτη μου έξοδο στο σινεμά και η μουσική που γέμιζε τα πλάνα μού θύμιζε πώς ήμουν παλιά, όχι με νοσταλγία, πληροφοριακά, σαν να φορτώνεις ξανά το κεφάλι σου με πληροφορία που σου είχε σβηστεί εξαιτίας ενός ιδιότυπου burnout. Ευτυχώς αυτά τα data βρίσκονται ξεχασμένα από δω κι από κει, σε στίχους και νότες, που αποκαθιστούν κάπως την τάξη που θέλεις να έχεις στο μυαλό σου σε εποχές που όλα μοιάζουν να είναι στον αέρα. Κάποτε αισθάνθηκες κάτι με το στίχο “Γιώργο, η νύχτα είναι ατέλειωτη απόψε”, έκλαψες με την παράθεση των τόπων στα λόγια “Κέρκυρα, Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Παξοί”, αναρωτήθηκες πώς θα ήταν να περνούσες ένα “Πάσχα στο Ψυχιατρείο” και σκέφτηκες πως “Το μόνο έγκλημα” που έκανες ήταν πως μεγάλωσες – κι αυτό άθελά σου. Μετά αυτό σταμάτησε. Και ένα φιλμ ήρθε να στο θυμίσει.
Πού πήγαν/ πήγαμε όλα τα “παιδιά” των Κόρε.Ύδρο.; Στα διπλανά δωμάτια, να δούμε αν τα παιδιά θέλουν άλλαγμα, σε ξένες – πλέον δικές μας – χώρες, σε νέα μπαρ και μαγαζιά, σε ολοκαίνουργιες δουλειές, σε παρέες που ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ γιατί αυτή η μπάντα είναι για εμάς ένα συναίσθημα. “Εδώ μιλάνε/ μιλάμε για λατρεία”, και όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Το ντοκιμαντέρ “Εδώ Μιλάνε για Λατρεία”, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βύρωνα Κριτζά, που βραβεύτηκε με Αργυρό Αλέξανδρο στο διαγωνιστικό τμήμα Newcomers στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θα προβάλλεται από τις 7 Απριλίου στο Άστορ.
