Σε μία από τις χειρότερες απονομές που έχω δει ποτέ (και ξενυχτάω βλέποντας απονομές 30 ολόκληρα χρόνια) ο γλυκύτατος και σεμνός Μπονγκ Τζουν-Χο σάρωσε τα μεγάλα βραβεία (σκηνοθεσίας, σεναρίου και καλύτερης ταινίας, σκέτης και διεθνούς) μιλώντας μία άλλη γλώσσα. Αλλά αυτό είναι το σινεμά. Επιτέλους δεν κερδίζουν τα αγγλικά, οι βιογραφίες και οι ωραίες εικόνες. Καλά είναι κι αυτά, αλλά ακόμη καλύτερο είναι όταν κερδίζει η ιστορία. Και κάπως έτσι η ιστορία που θέλησε να διηγηθεί ο Μπονγκ Τζουν-Χο έγραψε Ιστορία.
Το Parasite πήρε μία δίκαιη νίκη όχι μόνο γιατί ήταν η καλύτερη ταινία, αλλά, ίσως, γιατί ήταν η λιγότερο ενοχλητική ταινία που παρέμενε ωστόσο αιχμηρή και μιλούσε για όσα συμβαίνουν σήμερα σε αντίθεση, με τις Μικρές Κυρίες ή τον Ιρλανδό, για παράδειγμα. Σίγουρα, οι πιο σοβαροί της αντίπαλοι είχαν πατήσει μπανανόφλουδες όπως ο μισογυνισμός (Κάποτε στο Χόλιγουντ), η στοχοποίηση της ψυχικής ασθένειας (Joker) ή η επισκόπηση του ναζισμού μέσα από ένα ροζ, ελαφρώς ωραιοποιητικό φακό (JoJo Rabbit).
Η τελετή απονομής των Όσκαρ δεν είxε κεντρικό παρουσιαστή, δεν είχε focus, δεν είχε ραχοκοκαλιά δεν είχε καν ωραία σκηνικά, δεν είχε συντονισμό (μα να ακούγεται η μουσική του Ροζ Πάνθηρα ενώ στη σκηνή βγαίνουν 3 υπερηρωίδες, η Μπρι Λάρσον, η Σιγκούρνι Γουίβερ και η Γκαλ Γκαντό;)
Οι βραβευθέντες στάθηκαν στην πλειοψηφία τους αμήχανοι μπροστά στο μικρόφωνο και ακόμη και οι εκλεκτοί της καρδιάς μας που θέλαμε να πάρουν και πήραν Όσκαρ, μας απογοήτευσαν. Ο Μπραντ Πιτ τα είχε χαμένα και κόντευε να βάλει τα κλάμματα, ενώ από τους λόγους του απουσίαζε το αιχμηρό χιούμορ προηγούμενων βραβεύσεων, ένα αληθινό φλερτ με το ακροατήριό του που πολύ μας έλειψε. Έσκισε ωστόσο κάνοντας τη μόνη πολιτική τοποθέτηση της βραδιάς περί αθώωσης του προέδρου Τραμπ από όλες τις κατηγορίες που τον βάραιναν (“They told me I only have 45 seconds up here, which is 45 seconds more than what the Senate gave John Bolton this week”).
Ο αισθάνομαι άβολα όταν με βραβεύουν (αλλά και που κάνω αυτή τη δουλειά) Χοακίν Φίνιξ το τράβηξε όπως αναμενόταν με τις παραινέσεις περί αλληλεγγύης, βιγκανισμού και καλοσύνης. Ηταν υπέροχος και συμφώνησα με κάθε λέξη, αλλά μου φάνηκε σαν πάστορας στον άμβωνα και όχι σαν ο δυναμικός καλλιτέχνης που είναι. Ακόμη και ο συνήθως εξυπνάκιας Ταϊκα Γουατίτι φαινόταν να τα έχει χαμένα, πράγμα άβολο, γιατί σίγουρα αν περιμένεις από κάποιον να πει δύο έξυπνα, εμπνευσμένα λόγια είναι ο άνθρωπος τον οποίο μόλις βράβευσαν με Όσκαρ σεναρίου, διασκευασμένου, έστω.
Οι τρεις πιο σίγουρες νικήτριες της βραδιάς δεν εντυπωσίασαν με τους λόγους τους (η Ντερν μας θύμισε πως ανήκει σε μία μεγάλη καλλιτεχνική οικογένεια, η Ρενέ έχω ξεχάσει ήδη ό,τι κι αν είπε, με μια φωνή γλυκιά, σταθερή και αποστασιοποιημένη), αλλά ευτυχώς η Χιλντούρ Γκουοναντότιρ από την Ισλανδία έγινε η φωνή της γυναικείας ενδυνάμωσης στην απονομή προτρέποντας τις γυναίκες, κόρες, μάνες και αδερφές να υψώσουν τη φωνή τους ώστε να ακουστεί. Ένα ωραίο ξάφνιασμα ήταν η εμφάνιση του Eminem που ήρθε να μας πει το βραβευμένο με Όσκαρ το 2003 τραγούδι του από την ταινία 8 Mile, Lose Yourself. Το χειλάκι μας έσκασε άμα τη εμφανίσει της Ολίβια Κόλμαν που ήταν μία παρουσιάστρια με προσωπικότητα και χιούμορ, αν και ίσως όχι ανάμεσα στις πιο καλοντυμένες της βραδιάς. Τα σέβη μας, our queen.
Highlight της δικής μου βραδιάς; Η εμφάνιση της Νταϊάν Κίτον στο πλάι του Κιάνου Ριβς για να απονείμουν ένα βραβείο: Ήταν το φινάλε που μας χρωστούσαν από την ταινία τους Something’s Gotta Give, όλο φλερτ κσι χιούμορ (Ναι, έπαιζαν το ζευγάρι, γιατί, γιατί όχι, όταν η ζυγαριά γέρνει στη μεριά των ανδρών δεν ξαφνιάζεται σχεδόν κανείς).
Το άλλο μεγάλο highlight της βραδιάς και όχι μόνο δικό μου αυτή τη φορά, φαντάζομαι, ήταν όταν σύσσωμη η αφρόκρεμα του Χόλιγουντ άρχισε να φωνάζει «up, up, up» για να δυναμώσουν τα φώτα που είχαν χαμηλώσει καθώς οι Κορεάτες είχαν εξαντλήσει το χρόνο τους και να ακουστούν τα λόγια, στα αγγλικά αυτή τη φορά, της παραγωγού του Μπονγκ Τζουν-Χο, Kwak Sin-ae (όχι, εσείς να το αποδώσετε φωνητικά), που είπε: «Νομίζω ότι ζούμε μια πολύ καίρια στιγμή στην ιστορία». Με το που τελείωσε η τελετή βρέθηκα να ψιθυρίζω τα λόγια του Μπονγκ Τζουν-Χο, «I’m bloody ready to drink tonight», λίγο για να ξεχάσω τη βαρετή τελετή και λίγο για να πανηγυρήσω για τους απρόσμενους θριαμβευτές. Μόνο που εδώ ήταν 7 παρά είκοσι το πρωί και το μόνο που μπορούσα να πιω ήταν ένας διπλός εσπρέσο.
Αυτά ήταν τα Όσκαρ για φέτος και ήταν δίκαια:
Καλύτερης ταινίας: PARASITE
Σκηνοθεσίας: BONG JOON-HO, PARASITE
Best International Feature: PARASITE
Α’ Γυναικείου ρόλου: RENÉE ZELLWEGER, JUDY
Α’ Αντρικού ρόλου: JOAQUIN PHOENIX, JOKER
B’ Γυναικείου ρόλου: LAURA DERN, MARRIAGE STORY
Διασκευασμένου σεναρίου: TAIKA WAITITI, JOJO RABBIT
Σεναρίου: BONG JOON HO AND HAN JIN WON, PARASITE
Τραγουδιού: I Can’t Let You Throw Yourself Away,” Toy Story 4“(I’M GONNA) LOVE ME AGAIN,” ROCKETMAN
Μουσικής: HILDUR GUONADOTTIR, JOKER
Makeup – Μαλλιών: BOMBSHELL
Οπτικά Εφέ: 1917
Μοντάζ: MICHAEL MCCUSKER AND ANDREW BUCKLAND, FORD V FERRARI
Φωτογραφία: Ο φοβερός ROGER DEAKINS για το 1917
Μίξη Ήχου: 1917
Μοντάζ Ήχου: FORD V FERRARI
Καλύτερου Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους: LEARNING TO SKATEBOARD IN A WARZONE (IF YOU’RE A GIRL)
Καλύτερου ντοκιμαντέρ: Feature AMERICAN FACTORY
Κοστουμιών: LITTLE WOMEN
Καλλιτεχνικής διεύθυνσης: ONCE UPON A TIME…IN HOLLYWOOD
Καλύτερο Live-Action Μικρού μήκους: THE NEIGHBORS’ WINDOW
Καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους: Το αγαπημένο μας HAIR LOVE
Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων: TOY STORY 4
