Συνέντευξη του εμπνευστή και δημιουργού του Plasticobilism, Νίκου Παπαδόπουλου
Ο Νίκος Παπαδόπουλος είναι ο εμπνευστής και δημιουργός του plasticobilism, μια καλλιτεχνική σύλληψη αναπαράστασης εικόνων από την Ελλάδα της κρίσης, με τη χρήση παιχνιδιών playmobil. Zει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, είναι 38 ετών, πατέρας δύο παιδιών, ακαδημαϊκός κι εργάζεται παράλληλα ως επαγγελματίας σεναριογράφος.
-Θα επιθυμούσατε να εκθέσετε κάπου τις δημιουργίες σας, ώστε να μπορεί ο κόσμος να τις δει και από κοντά;
Εχω κάνει μια έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Οχι σε κάποια γκαλερί ή σε κάποιον ειδικό χώρο, αλλά σε ένα «underground» στέκι της πόλης, που νομίζω πως ήταν απολύτως ταιριαστό με το ύφος των φωτογραφιών που παρουσίασα. Μία έκθεση σε ένα χώρο τέχνης έχει φυσικά ξεχωριστό ενδιαφέρον, από πολλές απόψεις, ωστόσο δεν είναι κάτι που επιδιώκω. Ωστόσο, αν προκύψει, θα το κάνω για το λόγο που έκανα και αυτή στη Θεσσαλονίκη. Για την αλληλεπίδραση με τον κόσμο… στον πραγματικό κόσμο. Μέχρι, όμως, να συμβεί αυτό, απολαμβάνω να εκθέτω τις εικόνες μου στο μεγαλύτερο εκθετήριο του πλανήτη, το διαδίκτυο. Εκεί όπου η πρόσβαση δεν γίνεται με προσκλήσεις, με ενδυματολογικούς κώδικες ή ταξικά κριτήρια, αλλά είναι ελεύθερη στον καθένα και κυρίως στο βασικό αποδέκτη των έργων μου, τον χειμαζόμενο και ταπεινωμένο ελληνικό λαό.
-Θα ήθελα να επιλέξετε τις τρεις αγαπημένες σας απεικονίσεις και να μου πείτε γιατί τις ξεχωρίζετε.
Αρχικά θα επέλεγα θα επέλεγα εκείνη με το γκράφιτι. Είναι τόσο το μήνυμα που εκπέμπει -που είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό της σελίδας- όσο και το γεγονός ότι η γερμανική Playmobil, με email της, μου ζήτησε να την κατεβάσω, γιατί εκπέμπει πολιτικό μήνυμα (!). Εννοείται ότι δεν το έκανα ποτέ, όπως εννοείται και το ότι η Playmobil την αντιμετώπισε έτσι, με έκανε να την ξεχωρίσω ακόμα πιο πολύ.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι αυτή με το περιστέρι της ειρήνης, στην οποία συμπυκνώνεται όλη μου η άποψη τόσο για την Χρυσή Αυγή όσο και τους ψηφοφόρους της. Αφορμή, φυσικά, γι’ αυτή τη φωτογραφία ήταν η στυγερή, ειδεχθής και αποτρόπαια δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Θα επέλεγα επίσης και αυτή με το φάκελο ψήφου κι αυτό γιατί συμπυκνώνει όλη την άποψή μου σχετικά με τις εθνικές εκλογές . Σε μια χώρα που ουσιαστικά αποτελεί προτεκτοράτο των δανειστών της, η εκλογική διαδικασία δεν είναι τίποτα άλλο από μια κακόγουστη κουκλοθεατρική παράσταση, με τα εγχώρια media να παίζουν το ρόλο της «καθαρίστριας» του συστήματος, που το ξεπλένει καθημερινά.
-Ποια είναι η πιο όμορφη και ποια η πιο δύσκολη στιγμή που αντιμετωπίσατε μέχρι σήμερα με το plasticobilism;
Περιέργως, μία ήταν ταυτόχρονα η πιο όμορφη και η πιο δύσκολη. Και ήταν το ξαφνικό και απροειδοποίητο κλείσιμο της σελίδας μου από τη γερμανική Playmobil. Είναι εξοργιστικό να υφίστασαι λογοκρισία, να σε φιμώνουν. Νιώθεις ότι σου στερούν τα δικαιώματά σου, την ελευθερία σου. Και αυτό σε πεισμώνει και σε κινητοποιεί, σε κάνει να αντιδράς και να επαναστατείς απέναντι στο άδικο. Η ομορφιά είναι ότι μαζί σου επαναστατούν κι άλλοι, που δεν τους ξέρεις, δεν τους έχεις γνωρίσει ποτέ. Αλλά είναι αυτή η αλληλεγγύη που σου δίνει δύναμη, που σε μαγεύει. Το να σου συμπαραστέκονται ξαφνικά εκατοντάδες άνθρωποι, το να συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι μόνος εκεί έξω, όπως ίσως νόμιζες, είναι ό,τι πιο όμορφο έχω αποκομίσει από όλο αυτό που κάνω. Και θα ήταν το ίδιο όμορφο, ακόμα κι αν είχαμε χάσει τον αγώνα και δεν ξανάνοιγα ποτέ τη σελίδα.
-Πήρατε ένα παιδικό παιχνίδι και καταφέρατε με αυτό να αφυπνίσετε συνειδήσεις. Κάποιοι το θεωρούν αντιφατικό, τελικά όμως, μήπως αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει ούτως ή άλλως;
Αντιφατικό δεν είναι το να αφυπνίζεται η συνείδησή σου από ένα παιδικό παιχνίδι, δεδομένου ότι το παιχνίδι σου ξυπνάει εικόνες και μνήμες από μια εποχή που είχες συνείδηση ή τουλάχιστον είχες μια πεντακάθαρη συνείδηση. Το αντιφατικό είναι να αφυπνίζεσαι όταν βλέπεις ένα πλαστικό playmobil μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών, αλλά να μην το κάνεις όταν βλέπεις έναν πραγματικό άνθρωπο μέσα σε αυτόν. Ή το να αποστρέφεσαι την εικόνα ενός πνιγμένου προσφυγόπουλου, αλλά να θεωρείς πολύ «δυνατό» ένα μήνυμα όταν βλέπεις μια αναπαράσταση ενός «πνιγμένου» playmobil. Ας μη γελιόμαστε, ούτε εγώ είμαι αφυπνιστής κανενός, ούτε οι φωτογραφίες μου αφυπνίζουν κανέναν που δεν θέλει να αφυπνιστεί, αρνούμενος έστω και να προσέξει την πραγματικότητα γύρω του.
-Πώς βλέπει η οικογένειά σας και κυρίως τα παιδιά σας το plasticobilism και τι εισπράττετε από τον υπόλοιπο κόσμο;
Η οικογένειά μου γενικά είναι πολύ υποστηρικτική απέναντι σε αυτό που κάνω. Τα παιδιά μου, φυσικά, είναι πολύ μικρά, για να καταλάβουν τι θέλω να πω μέσω αυτών των εικόνων. Ο μικρότερος είναι μόλις 6 μηνών, ενώ ο μεγαλύτερος, που κοντεύει τα 4, απλώς περιμένει πότε θα τελειώσω την εκάστοτε φωτογράφηση, για να παίξει με τα συγκεκριμένα playmobil που χρησιμοποιώ, αντιγράφοντας πιστά το στήσιμο που έχω μόλις έχω κάνει. Οσον αφορά τον κόσμο, στην πλειοψηφία του είναι ένθερμα υποστηρικτικός απέναντι στη σελίδα και τις αναρτήσεις μου και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Φυσικά, η ύψιστη, συγκινητική και συνάμα απίστευτη τιμή που έχω λάβει ποτέ μου είναι μια μεταπτυχιακή εργασία που έχει εκπονηθεί σχετικά με το έργο μου, στο πλαίσιο ενός μαθήματος θεωρίας της τέχνης, σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού.
Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΗΝ PLAYMOBIL
Η γερμανική εταιρεία Playmobil, δυσαρεστημένη από το έργο του κ. Παπαδόπουλου, «έκλεισε» τη σελίδα του στο facebook με την αιτιολογία ότι παραβιάζει τα εμπορικά της δικαιώματα και κάνει πολιτική χρήση των προϊόντων της. Μετά από περιπέτειες, ανέβασε νέα σελίδα με ρητή αναγραφή ότι οι φωτογραφίες του δεν ανήκουν και δεν έχουν σχέση με την εταιρεία.
