Το έργο “Περιμένοντας τον Γκοντό” ανέβηκε πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1953, σε ένα μικρό θεατράκι στη Γαλλία. Μετά από δύο χρόνια ανέβηκε στο Λονδίνο σε σκηνοθεσία του Peter Hall. Το αρχικό γαλλικό κείμενο ο Samuel Beckett το ξανάγραψε στην αγγλική του εκδοχή -δεν έκανε απλώς μετάφραση.
Πρόκειται για ένα έργο που υπονοεί τα πάντα χωρίς να επιβεβαιώνει τίποτα. Είναι μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία του θεάτρου που το έχουμε δει να ανεβαίνει με πολλές διαφορετικές σκηνοθετικές προτάσεις και συνθέσεις ηθοποιών στις θεατρικές σκηνές της Ελλάδας.
Καθισμένος πάνω σε μια πέτρα, ο Εστραγκόν προσπαθεί να βγάλει τις αρβύλες του που είναι μικρότερο νούμερο και τον σφίγγουν. Μπαίνει στη σκηνή ο Βλαδίμηρος και ξεκινάει μια υπαρξιακή ανάλυση ορμώμενος από μια ατάκα του φίλου του που αναφερόταν στα παπούτσια του. Αυτή η διαφορά, από το μικρό και ασήμαντο στο σημαντικό και στοχαστικό, είναι όλη η ραχοκοκαλιά του έργου.
Οι δύο φίλοι σε όλη τη διάρκεια της παράστασης περιμένουν τον Γκοντό. Για πολλούς, αυτός είναι ο Θεός. Τι κι αν ο ίδιος ο συγγραφέας είχε πει ότι εμπνεύστηκε αυτό το όνομα από ένα αληθινό και τυχαίο γεγονός. Στον γύρο ενός ποδηλατοδρόμου στη Γαλλία είχε δει ένα συγκεντρωμένο πλήθος να έχει σταματήσει και όταν τους ρώτησε τι περιμένουν, εκείνοι απάντησαν τον Γκοντό. Ποιος ήταν αυτός; Ένας γέρος ποδηλάτης που λόγω ηλικίας πήγαινε πιο αργά και καθυστέρησε να φτάσει τους άλλους που από την ανησυχία τους τον περίμεναν για να σιγουρευτούν ότι είναι ασφαλής.
Σε αρκετές αναλύσεις επιμένουν ότι ο Samuel Beckett όταν μιλάει για τον Γκοντό αναφέρεται στο Θεό. Λιγότερη σημασία έχει όμως το ποιος είναι από το “περιμένοντας”. Ο καθένας μπορεί να το συνδέσει με ό,τι νομίζει ή ό,τι έχει ανάγκη.
“Όλο και κάτι βρίσκουμε για να ξεχνιόμαστε ότι υπάρχουμε. Ε, Ντίντι;” λέει ο Εστραγκόν κάποια στιγμή στο έργο. Αυτό κάνουν οι άνθρωποι, όλο κάτι περιμένουν. Περιμένουν το Σαββατοκύριακο, τις διακοπές, τα Χριστούγεννα, το τζόκερ, ένα θαύμα.
Το βράδυ της Τετάρτης, όσοι βρέθηκαν στο Κηποθέατρο Παπάγου περίμεναν μια ξεχωριστή παράσταση και δεν απογοητεύτηκαν. Η σκηνοθετική επιλογή του Γιάννη Κακλέα, για την οποία συνεργάζεται με τους Θανάση Παπαγεωργίου, Σπύρο Παπαδόπουλο, Άρη Σερβετάλη και Ορφέα Αυγουστίδη αποδείχθηκε η παράσταση του καλοκαιριού μέσα στις μετρημένες στα δάχτυλα παραγωγές που ανέβηκαν φέτος.
“Η επιθυμία μας να ανεβάσουμε το «Περιμένοντας τον Γκοντό» γεννήθηκε από μια εσωτερική ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανή τη φλόγα της θεατρικής πράξης σε αυτές τις ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές. Για πρώτη φορά στους καιρούς που ζούμε κλείσανε τα Θέατρα και σταμάτησε κάθε καλλιτεχνική δημιουργία. Τώρα όμως που ο κίνδυνος απομακρύνεται, το θέατρο οφείλει να δηλώσει παρόν στην επικοινωνία με τους ανθρώπους που αγαπούν την τέχνη, όπως έκανε αιώνες τώρα, με στόχο την ευχαρίστηση, τη διδαχή, την ψυχαγωγία και να προσφέρει ελπίδα και αισιοδοξία στον άνθρωπο που παλεύει να υπάρξει σε ένα κόσμο σκληρό και αβέβαιο” αναφέρει η ομάδα της παράστασης στο δελτίο Τύπου της.
Γιατί αξίζει να την δεις σε κάποιον από τους επόμενους σταθμούς τους πέρα από το ότι αγαπάς το θέατρο γενικά ή τα έργα του Samuel Beckett; Σου δίνουμε 5 λόγους που ανακαλύψαμε κι εμείς βλέποντας την παράσταση την πρώτη από τις τρεις μέρες που ανέβηκε στο Κηποθέατρο.
Ο μονόλογος του Ορφέα Αυγουστίδη που υποδύεται τον Λάκη.
Ο συγχρονισμός της κίνησής του με τον Άρη Σρεβετάλη που υποδύεται τον Πόντζο.
Η ερμηνεία και η σωστή άρθρωση του Άρη Σερβετάλη.
Η χημεία ανάμεσα στον Σπύρο Παπαδόπουλο και τον Θανάση Παπαγεωργίου.
Ο Θανάσης Παπαγεωργίου από μόνος του.
Φωτογραφίες: NDP Phto Agency
