Χάρη στο τελευταίο άλμπουμ της Taylor Swift, The Tortured Poets Department, η ηθοποιός και μούσα της μόδας της δεκαετίας του 1920 Clara Bow είναι η τελευταία εμμονή του Διαδικτύου — και δεν μπορούμε να το κατηγορήσουμε. Στην τελευταία της κυκλοφορία, η Swift πρόσθεσε ένα κομμάτι με τίτλο “Clara Bow” ως τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ. Οι θαυμαστές της μπήκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να βρουν το νόημα πίσω από τους στίχους του τραγουδιού, για να ανακαλύψουν ότι σχεδόν εκατό χρόνια πριν η Taylor απολαύσει το status του It κοριτσιού, η Clara Bow επινόησε τον όρο. Θέλετε να μάθετε περισσότερα για την ιστορία του πρώτου It Girl;
Η Clara Bow γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1905 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά από έναν κακοποιητικό πατέρα και μια βίαιη, με ψυχογικά προβλήματα μητέρα. Σε μια εκτενή συνέντευξη το 1928 στο περιοδικό Photoplay, η Bow θυμήθηκε ότι συχνά την άφηναν να φροντίζει τη μητέρα της και το σπίτι, ενώ εκείνη υπέφερε από επιληπτικές κρίσεις και ψυχωτικά επεισόδια.
Ως έφηβη, η Bow ερωτεύτηκε τις ταινίες και τελικά συμμετείχε σε έναν διαγωνισμό “Fame and Fortune” που βοήθησε στην έναρξη της καριέρας της. Όταν η μητέρα της έμαθε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός, είπε στην κόρη της ότι «προτιμούσε να [την] δει νεκρή». Το 1922, την ίδια χρονιά που η Βow κέρδισε τον πρώτο της ρόλο στην υποκριτική, ξύπνησε τη νύχτα με τη μητέρα της να απειλεί να τη σκοτώσει με ένα χασαπομάχαιρο. Η Bow ξέφυγε και η μητέρα της μπήκε σε ίδρυμα και πέθανε αργότερα το 1923.
Μετά τον πρώτο ρόλο της, στην ταινία του 1922 Beyond the Rainbow, η ηθοποιός πήρε πολλές δουλειές, συμμετέχοντας σε 15 παραγωγές μόνο το 1925. Σύμφωνα με το BBC, ήταν γνωστή για την «ομορφιά της με μεγάλα μάτια και παιδικό πρόσωπο» και για το ότι έπαιζε ανέμελους, ανεξάρτητους γυναικείους χαρακτήρες. Έκανε επίσης με επιτυχία τη μετάβαση από την εποχή του βωβού κινηματογράφου στις ταινίες ήχου. Πρωταγωνίστησε σε 57 ταινίες συνολικά στην καριέρα της, 11 από αυτές ομιλούμενες.
«Πραγματικά ζωντάνευε μπροστά στην κάμερα», είπε η Judith Mackrell, συγγραφέας του Flappers: Six Women of a Dangerous Generation. «Όταν την παρακολουθείς, νιώθεις σαν να κάνει κάτι πολύ αυθόρμητο για σένα, άρα έχεις σχέση μαζί της. Αυτό μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά είναι πολύ ισχυρή».
Η ερμηνεία της στην ταινία «It» του 1927 ενέπνευσε τον όρο «It girl».
Μεταξύ των πιο διάσημων ταινιών της Bow (συμπεριλαμβανομένου του The Plastic Age του 1925 και Wings του 1927, του πρώτου φιλμ που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας), η βουβή ταινία του Clarence G. Badger το 1927 εδραίωσε την κληρονομιά της ηθοποιού. Στην ταινία η Bow πρωταγωνίστησε ως μια υπάλληλος λιανικής που κερδίζει την καρδιά του πλούσιου ιδιοκτήτη του καταστήματος. Η ταινία επινόησε την άπιαστη ποιότητα του «It» και προσέφερε πολλαπλούς ορισμούς, όπως εξηγεί το BBC: «Σε ένα σημείο της ταινίας αναφέρεται ότι «η κάτοχος του «IT» πρέπει να είναι απολύτως «μη συνειδητοποιημένη» και πρέπει να έχει αυτή τη μαγνητική «σεξουαλική έλξη» που είναι ακαταμάχητη».
Αφού η ταινία έγινε επιτυχία, αμέτρητοι θαυμαστές άρχισαν να γνωρίζουν την Bow μέσω του ψευδώνυμου “It girl”. Σύμφωνα μάλιστα με το BBC, η αλληλογραφία θαυμαστών που απευθυνόταν απλώς στο “Miss It, California” ή “The It Girl” εξακολουθούσε να φτάνει με κάποιο τρόπο στην κατοικία της.
Ο βιογράφος David Stenn, ο οποίος έγραψε τη βιογραφία Clara Bow: Running Wild, την περιέγραψε στην Washington Post, ως «το πρώτο αμερικανικό σύμβολο του σεξ».
«Οι χαρακτήρες που υποδυόταν είχαν πάντα μια καριέρα και για μια γενιά γυναικών που δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο, άλλαξε τη ζωή τους. Έμοιαζε αληθινή στους ανθρώπους», είπε στο ρεπορτάζ, προσθέτοντας αργότερα, «Οι γυναίκες ήθελαν να είναι εκείνη και οι άντρες να είναι μαζί της. Είχε μια ζεστασιά και μια ευαλωτότητα που ήταν ελκυστική για όλους».
Αντιμετώπισε έντονη δημόσια προσοχή για την προσωπική και ρομαντική της ζωή.
Παρά τη γρήγορη άνοδό της, η καριέρα της στο Χόλιγουντ σταμάτησε τελικά. Στα τέλη της δεκαετίας του ’20, στο απόγειο της καριέρας της, η Bow αποτέλεσε αντικείμενο αμέτρητων ιστοριών ταμπλόιντ, καθώς τα μέσα δημοσίευσαν τόσο βίαιες φήμες όσο και αληθινές λεπτομέρειες της προσωπικής της ζωής, με ιδιαίτερη έμφαση στις πολλές ρομαντικές της περιπέτειες. Ενώ οι σταρ του Χόλιγουντ αναμενόταν να είναι διακριτικοί σχετικά με τα ραντεβού τους, εκείνη «βυθίστηκε στον ρομαντισμό», σύμφωνα με την Chicago Tribune, και οι εφημερίδες την κατηγόρησαν για μια τάση προς επίδειξη. Φυσικά, αυτή η στάση απέναντι στις διάσημες γυναίκες εξακολουθεί με κάποια μορφή σήμερα.
«Σήμερα θα το αποκαλούσαμε slut shaming», είπε ο Sten, μιλώντας στο περιοδικό Today. «Αυτή η ιδέα μιας ανεξάρτητης ισχυρής γυναίκας εξακολουθεί να αποτελεί απειλή για πολλούς ανθρώπους στην κουλτούρα μας, ειδικά όταν είναι προικισμένη και έχει τεράστιο ταλέντο».
Το μεγαλύτερο πλήγμα στην καριέρα και τη φήμη της Bow ήρθε στα τέλη του 1930, όταν χώρισε τους δρόμους της με την Daisy De Voe, κομμώτριά της η οποία έγινε στη συνέχεια προσωπική της γραμματέας. Η De Voe διαχειριζόταν τα χρήματα και τις προσωπικές υποθέσεις της ηθοποιού και, σύμφωνα με το Los Angeles Magazine, φέρεται να έκλεψε 16.000 $ (πάνω από 222.000 $ σε σημερινά χρήματα) από την Bow, καθώς και μερικά από τα κοσμήματα και την προσωπική της αλληλογραφία. Η δικαστική υπόθεση εναντίον της De Voe, η οποία παρακολουθήθηκε στενά από τα μέσα ενημέρωσης, πιστεύεται ότι επηρέασε την Bow. Τον Μάιο του 1931, έγινε δεκτή στο Σανατόριο του Γκλεντέιλ και αμέσως μετά αποχώρησε από το Χόλιγουντ.
Η Clara Bow αποσύρθηκε από την υποκριτική το 1933 σε ηλικία 28 ετών, αφού ολοκλήρωσε την τελευταία της ταινία, με το όνομα, Hoop-La. Αυτή και ο σύζυγός της, ηθοποιός-πολιτικός ονόματι Rex Bell (τον οποίο παντρεύτηκε στα τέλη του 1931) αποσύρθηκαν στη Νεβάδα όπου μεγάλωσαν δύο γιους. Η Bow συνέχισε να αγωνίζεται για την ψυχική της υγεία και σύμφωνα με το Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας το 1944 και αναζήτησε ψυχιατρική θεραπεία λίγα χρόνια αργότερα, όπου διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Το 1950, επέστρεψε στο Χόλιγουντ μόνη, αποξενωμένη από τον Bell (αν και δεν χώρισαν ποτέ) και έζησε μια ιδιωτική ζωή μέχρι τον θάνατό της το 1965.
