Μεγάλωσε μέσα στη μόδα, περιτριγυρισμένη από πολύτιμα στολίδια, δέρματα και μασουράκια, περίτεχνες ζώνες και φίνα υφάσματα. Κόρη του ηθοποιού Φιλίπ Λερουά και της Φρανσουάζ Λοράν, μοντέλου και σχεδιάστριας κοσμημάτων και αξεσουάρ για τον Dior, μεταξύ άλλων. Έκανε το ντεμπούτο της στην οθόνη τέσσερις δεκαετίες πριν, ενώ πρώτη της μεγάλη επιτυχία στο σινεμά, πιτσιρίκα ακόμη, ήταν η κωμωδία «Three Men and a Cradle» (1985). Κάποιες από εμάς θα τη θυμηθούν με λίγη προσπάθεια στην «Κόρη του Μιστράλ» (1984), ενώ σίγουρα την ξεχώρισαν όσες απόλαυσαν το «Call My Αgent» (2015). Ηθοποιός που δούλεψε ασταμάτητα για πολλά χρόνια, είδε την καριέρα της να απογειώνεται στην ήρεμη δεκαετία των 50 της, με αφορμή τη σειρά «Emily In Paris», όπου η Φιλιπίν Λερουά-Μπολιέ υποδύεται τη Γαλλίδα αφεντικίνα της Αμερικανίδας πρωταγωνίστριας Λίλι Κόλινς. Μεγάλος συμπρωταγωνιστής τους στη σειρά η ίδια η πόλη, το Παρίσι, για το οποίο η Λερουά-Μπολιέ δεν κρύβει την αγάπη της. Όταν τη ρωτάω αν έχει ένα αγαπημένο στέκι ή μια αγαπημένη γειτονιά στην πόλη της μόδας και του έρωτα (και αφού ζητήσω συγγνώμη για τα κλισέ), εκείνη διαλέγει τις όχθες του Σηκουάνα. «Το ποτάμι. Tο αγαπημένος μου μέρος είναι οι όχθες του Σηκουάνα και αγαπημένη μου δραστηριότητα το περπάτημα πλάι στο ποτάμι. Οι βόλτες μου στις όχθες του Σηκουάνα ήταν αυτές που με έσωσαν στη διάρκεια της καραντίνας. Αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο στο Παρίσι. Λατρεύω τον τρόπο που το διατρέχει το νερό. Η ατμόσφαιρα, η ενέργεια της πόλης είναι διαφορετική πλάι στις όχθες του ποταμού».
Από το πρώτο επεισόδιο του «Emily In Paris» όταν μας συστήσατε τη Σιλβί Γκρατό, είδαμε μια γυναίκα αυστηρή, ατρόμητη, που δεν μασάει τα λόγια της, που εμπνέει φόβο στους άλλους, δεν χρωστάει εξηγήσεις σε κανέναν, μια γυναίκα που είναι αφάνταστα σέξι. Εσείς ποια γυναίκα βλέπετε όταν βλέπετε στην οθόνη τη Σιλβί;
Βλέπω μια γυναίκα που είναι την ίδια στιγμή δυναμική και ευάλωτη, γενναία, αλλά και λίγο πιο χαμένη σε σχέση με την αποφασιστικότητα που φαίνεται να διαθέτει. Είναι πολύ τολμηρή, αλλά και πολύ μοναχική. (γέλια)
Μοναχική; Μια γυναίκα με φλερτ (νεότερους και πολύ επιτυχημένους, συχνά και τα δύο) εραστές κι έναν πολύ ωραίο σύζυγο;
Η Σιλβί είναι ένα παράδοξο, είναι μια γυναίκα γεμάτη από αντιφάσεις κι αυτό ακριβώς είναι που λατρεύω σε αυτόν το χαρακτήρα. Σίγουρα, η ερωτική της ζωή δεν είναι απλή, βρίσκεται σε μια ανοιχτή σχέση… Στο δεύτερο μέρος της τέταρτης σεζόν βλέπουμε πολλά πράγματα να συμβαίνουν στην προσωπική ζωή της Σιλβί. Είναι μια τολμηρή, ατρόμητη γυναίκα που αγωνίζεται για τις αξίες της και την αγαπώ πολύ ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο. Σε αυτή την τελευταία σεζόν βλέπω ξεκάθαρα το «τραύμα» που κουβαλάει η Σιλβί, κάτι που ίσως δεν ήταν ορατό στις προηγούμενες σεζόν. Ουσιαστικά αμφισβητεί τις επιλογές και τη μέχρι σήμερα ζωή της. Μου αρέσει ο τρόπος που την έγραψε ο Ντάρεν (σ.σ.: Ντάρεν Σταρ, ο δημιουργός της σειράς). Βλέπουμε από την πρώτη στιγμή μια πολεμίστρια της ζωής, αλλά όσο τη γνωρίζουμε καλύτερα φτάνουμε σε ένα σημείο που δημιουργείται ένα άνοιγμα στην πανοπλία της και βλέπουμε ότι έχει πληγωθεί. Βλέπουμε δηλαδή μια πολύ ισχυρή γυναίκα που στέκεται στα πόδια της παρά τα τραύματά της. Βλέπουμε μια γυναίκα που φαινομενικά τα έχει όλα να αμφισβητεί τη ζωή της. Γενικά μού αρέσει πολύ στη σειρά το γεγονός ότι μόλις υπάρχει μια συνέχεια σε μια ιστορία όπου φαινομενικά τα πράγματα εκτυλίσσονται ομαλά, ξαφνικά συμβαίνει κάτι και τινάζονται όλα στον αέρα. Ο Ντάρεν το λατρεύει αυτό και το κάνει συχνά. Κάνει τις ιστορίες του πιο ενδιαφέρουσες και σίγουρα συναρπαστικές.
«Ο Ντάρεν Σταρ μου είπε ότι με διάλεξε για το ρόλο της Σιλβί επειδή ήμουν η πιο ευάλωτη απ’ όλες τις ηθοποιούς που είδε για το ρόλο»
Ακούγοντάς σας να μιλάτε με τόση αγάπη για το πόσο ευάλωτη είναι η Σιλβί, σκέφτομαι ότι αγαπάτε περισσότερο την ευάλωτη πλευρά της παρά τη δυναμική. Έχω δίκιο;
Έχει ενδιαφέρον που το λέτε αυτό γιατί κάναμε μια σχετική συζήτηση με τον Ντάρεν στα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν. Με ρώτησε, «ξέρεις γιατί σε διάλεξα για το ρόλο, γιατί σε ξεχώρισα αμέσως στο κάστινγκ; Γιατί δείχνεις τόσο ευάλωτη. Ήσουν η πιο ευάλωτη απ’ όλες τις ηθοποιούς που είδα για το ρόλο». Οπότε αυτή η ευάλωτη πλευρά της Σιλβί είναι σημαντικό μέρος του χαρακτήρα της. Ο Ντάρεν είδε ότι δεν θα έπαιρνε από εμένα μια μονοδιάστατη δυναμική γυναίκα, ότι μπορούσα να αποδώσω τα διαφορετικά επίπεδα αυτού του χαρακτήρα. Υπάρχουν πολλές layers στη Σιλβί, είναι ένα όμορφο παράδοξο. Νομίζω πως το κάστινγκ αποδείχτηκε ιδανικό. Έχει σημασία να διακρίνει κανείς πέρα από το προφανές, να βλέπει τι εκπέμπει μια γυναίκα, αλλά και τι θα μπορούσε επίσης να εκφράσει, ακόμη και αν πρόκειται για κάτι τελείως αντιφατικό. Έτσι δεν είναι και η ζωή, εξάλλου; Γεμάτη από αντιφάσεις.
Μια και αναφερθήκατε στον Ντάρεν Σταρ, δεν μπορώ παρά να σας ρωτήσω για έναν άλλο περιβόητο γυναικείο χαρακτήρα που έχει δημιουργήσει, την υπέροχη Σαμάνθα Τζόουνς στο «Sex and the City». Θα μπορούσαν αυτές οι δύο γυναίκες να είναι φίλες; Βλέπετε κι εσείς ομοιότητες στο χαρακτήρα τους;
Ναι, ίσως βλέπω κάποια σημεία που συναντιούνται. Για παράδειγμα, και οι δύο γυναίκες δεν έχουν να απολογηθούν σε κανέναν και για τίποτα, είναι εξωστρεφείς και σίγουρες για τις απόψεις τους. Αλλά είναι δύο πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Δεν νομίζω ότι έχουν τον ίδιο σκοπό στη ζωή. Υπάρχει ωστόσο κάτι σε σχέση με το πόσο τολμηρές είναι, ίσως αυτό να τις ενώνει τελικά.
Η «Emily in Paris» είναι από πολλές απόψεις μια σειρά για την αγάπη. Ο ρόλος της Σιλβί ίσως σας έκανε να προβληματιστείτε για την αγάπη και τις σχέσεις με τρόπους που δεν είχατε σκεφτεί πριν;
Όχι, δεν νομίζω. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι σε μία ανοιχτή σχέση, για κανέναν λόγο. (γέλια)
Δεν ήταν αυτή η ερώτησή μου, βέβαια, ωστόσο σας κατανοώ απόλυτα.
Το είπα αυτό γιατί γι’ αυτό μιλούν όλοι. Η Σιλβί έχει έναν ανοιχτό γάμο. Προσπαθεί να πιλοτάρει αυτού του είδους την ανοιχτή σχέση, πράγμα που λειτουργεί μια χαρά για κάποιους ανθρώπους: μια ανοιχτή σχέση που κρατά το ενδιαφέρον για τον άλλο ζωντανό. Ειλικρινά, όμως, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να το κάνω. Καθόλου γκρι περιοχές για μένα, ευχαριστώ. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε πάντα για έναν τηλεοπτικό χαρακτήρα. Πάντως, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν μου αρέσει να μιλώ για την ιδιωτική μου ζωή. Το πώς βλέπει κανείς τον έρωτα είναι πολύ προσωπικό.
«Από τα ρούχα που φόρεσα στο «Emily in Paris» λατρεύω ένα πολύ όμορφο μαύρο φόρεμα του Rick Owens από την πρώτη σεζόν, αλλά και το Pucci φόρεμα στο τελευταίο επεισόδιο στη Ρώμη»
Αν ο έρωτας είναι το ένα βασικό θέμα της σειράς, η μόδα είναι σίγουρα το άλλο. Ας αρχίζουμε με μια ερώτηση που καταλαβαίνω ότι ίσως είναι αδύνατον να απαντηθεί. Ποιο ήταν το αγαπημένο σας ρούχο στη σειρά;
Υπήρξαν τόσα ωραία ρούχα, τόσα ενδιαφέροντα κομμάτια στη διάθεσή μου. Ξέρετε, έχουν περάσει τέσσερις σεζόν, δεν μπορώ καν να θυμηθώ πόσα διαφορετικά κοστούμια φόρεσα. Γιατί για εμάς τους ηθοποιούς τα κοστούμια είναι κάτι που μας βάζει στο ρόλο μας, το τονίζω. Α, στην πρώτη σεζόν υπήρχε ένα πολύ όμορφο μαύρο φόρεμα του Rick Owens. Σε αυτή την τέταρτη σεζόν ανυπομονούσα να δω τη Σιλβί ντυμένη με πιο …ήσυχα ρούχα. Εξάλλου, διαδραματίζεται χειμώνα, οπότε περίμενα και λιγότερο έντονα χρώματα. Επίσης, μια και σε αυτή την πιο πρόσφατη σεζόν μαθαίνουμε περισσότερα για το χαρακτήρα της Σιλβί, ήθελα πολύ τα ρούχα να είναι πιο διακριτικά, έτσι ώστε να μην κλέβουν την παράσταση από τον εσωτερικό κόσμο της Σιλβί, να μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα της απερίσπαστοι.
Ζήτησα λοιπόν από τη Μέριλιν Φιτούσι (σ.σ.: την ενδυματολόγο της σειράς) να ρίξουμε λίγο τους τόνους. Κι έτσι η Σιλβί συνεχίζει να είναι υπέρκομψη και να φορά υπέροχα ρούχα, αλλά χωρίς τις υπερβολές και τα εξωφρενικά ρούχα που είδαμε στις προηγούμενες σεζόν, ειδικά στην τρίτη. Αφού το είπα αυτό, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο φόρεμα που φοράω στο χορό των μεταμφιεσμένων, που το λατρεύω ή το Pucci που φοράω στο τελευταίο επεισόδιο στη Ρώμη. Εκεί η Σιλβί είναι σχεδόν ένας άλλος άνθρωπος, μια πιο απελευθερωμένη γυναίκα και αυτό αντικατοπτρίζεται στην εμφάνισή της. Οφείλω να επαναλάβω ότι δεν είναι απλώς ρούχα, αλλά κοστούμια που πρέπει να συνάδουν με το χαρακτήρα που βλέπουμε, με όσα περνάει, τις αλλαγές στη ζωή του. Οπότε είμαι πάντα πολύ προσεκτική με τον τρόπο που κινούμαι μέσα σε αυτά τα ρούχα.
Όταν μεγαλώνατε, η μητέρα σας εργαζόταν ως σχεδιάστρια αξεσουάρ και κοσμημάτων για τον Dior. Αυτό σας κάνει να αισθάνεστε ότι έχετε μία πιο στενή σχέση με τη μόδα;
Ισχύει απολύτως αυτό, έτσι αισθάνομαι, η σχέση μου με τη μόδα είναι πολύ ιδιαίτερη και νιώθω ότι μου είναι χρήσιμα όσο γνωρίζω εξαιτίας της μητέρας μου, που ήταν μια επαγγελματίας του χώρου. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσα πράγματα με έχει μάθει η μητέρα μου για τη μόδα μέχρι που έπαιξα σε αυτή τη σειρά. Έχω δει πάρα πολλά ρούχα και είχα την τύχη να μεγαλώσω με αυτή τη μητέρα που ήταν ουσιαστικά μια ιδιοφυΐα στο χώρο της. Δεν ακολούθησε ποτέ τις τάσεις, ήταν πάντα αυθεντική, πάντα πρωτότυπη, ήταν ο εαυτός της. Είχε τεράστια φαντασία και ήταν εξαιρετικά δημιουργική, εκείνη χάρασσε τα trends, δεν τα ακολουθούσε. Ήξερε τι κολακεύει μια γυναίκα, πώς να χρησιμοποιήσει ένα αξεσουάρ για να αναδείξει ένα ρούχο, πώς να φορέσει μια ζώνη για να τονίσει τη σιλουέτα, είχε εξαιρετική αίσθηση των αναλογιών, το μάτι της έκοβε. Ήταν επίσης η κόρη μιας πολύ κομψής καλοντυμένης μητέρας. Είμαι λοιπόν η τρίτη γενιά καλοντυμένων γυναικών κι έχω διαλέξει για στολή μου το τζιν με T-shirt. Όταν όμως θέλω να κάνω μια εμφάνιση, ξέρω πώς να διασκεδάσω με τη μόδα, ξέρω να την ευχαριστηθώ. Τις θυμάμαι κάθε φορά που θέλω να εντυπωσιάσω. Είναι ο τρόπος μου να τους αποτίσω φόρο τιμής.
Παρόλο που αγαπώ τη ρομαντική εικόνα για τον κόσμο της μόδας, υπάρχει και η πλευρά που επισημαίνει ένας από τους βοηθούς σας στη σειρά όταν λέει χαρακτηριστικά «Η μόδα είναι μια βρώμικη δουλειά». Πόση αλήθεια κρύβει αυτό;
Μα φυσικά και είναι πολύ αληθινό. Σε καθετί υπάρχουν παράδοξα και σκοτεινές πλευρές. Μην ξεχνάμε ότι η μόδα είναι ένας εξαιρετικά επικερδής χώρος, με όλα τα αρνητικά που μπορεί να επιφέρει το κυνήγι του χρήματος. Αυτό δεν στερεί όμως από τη μόδα ούτε τη δημιουργικότητα που απαιτεί ούτε τη χαρά που προσφέρει. Στη Γαλλία λέμε πως καθετί περιέχει το αντίθετό του. Το ίδιο και στην τέχνη, το ίδιο και στη μόδα.
Για πολλούς οι Γαλλίδες αποτελούν υπόδειγμα κομψότητας και είναι πηγή έμπνευσης για τον τρόπο που ντύνονται και συμπεριφέρονται. Ποια είναι τα δικά σας πρότυπα, οι γυναίκες που ενέπνευσαν το στυλ σας και τη συμπεριφορά σας στη ζωή;
Προφανώς η μητέρα και η γιαγιά μου. Ήταν γυναίκες τόσο δυναμικές και την ίδια στιγμή κομψές. Η μητέρα μου θαύμαζε με τη σειρά της τη Loulou de la Falaise (σ.σ.: Αγγλίδα σχεδιάστρια κοσμημάτων και αξεσουάρ που συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον YSL). Ηταν πολύ φίλες. Η Λουλού ήταν μοντέλο του Ιβ Σεν Λοράν και είμαι σίγουρη πως υπήρξε και μια στιγμή που εκτός από φίλες ήταν και λίγο ανταγωνίστριες, αλλά ξέρετε πως δύο δυναμικές γυναίκες μπορούν να γίνουν ανταγωνιστικές και να παραμένουν φίλες. Η μητέρα και η γιαγιά μου ήταν ιδανικά πρότυπα. Τις παρακολουθούσα μαγεμένη να ντύνονται, ειδικά τη μητέρα μου, καθόμουν και τη χάζευα με δέος. (γελάει) Σκεφτόμουν «Μα πόσο όμορφη είναι!».
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για τις μαμάδες μας και τη μόδα με τις ώρες, αλλά θα επιστρέψω στο «Emily In Paris» για να συζητήσουμε λίγο και για το πώς «κοροϊδεύει», άλλοτε τους Αμερικανούς στο Παρίσι και άλλοτε τους ίδιους τους Γάλλους. Συμφωνείτε ότι συμβαίνει αυτό;
Φυσικά και συμβαίνει, η σειρά δείχνει τα στερεότυπα που σχετίζουμε είτε με την αμερικανική είτε με τη γαλλική κουλτούρα. Νομίζω πως η σειρά ασχολήθηκε με αυτά στην αρχή, αλλά τώρα, έπειτα από τέσσερις σεζόν, δεν βλέπουμε πια τους Γάλλους και το Παρίσι μέσα από τα μάτια της Αμερικανίδας Εμιλι. Γιατί πλέον έχει ζήσει στο Παρίσι και καταλαβαίνει ορισμένα πράγματα. Νομίζω πως όταν φτάνουμε κάπου και γνωρίζουμε μόνο τα προφανή, είναι αναμενόμενο να τα αναγνωρίζουμε σε κάθε μας βήμα. Αλλά καθώς η πρωταγωνίστρια της σειράς γνωρίζει τους ανθρώπους και τη χώρα όλο και καλύτερα, αφήνουμε τις αιχμές και γινόμαστε πιο υπαινικτικοί, το σενάριο αλλάζει ύφος. Στα τελευταία επεισόδια βλέπουμε να συμβαίνει κάτι ανάλογο στην Ιταλία. Στα μάτια της Εμιλι οι Ιταλοί μοιάζει να κουβαλάνε τα κλισέ που γνωρίζουμε γι’ αυτούς, για παράδειγμα ότι είναι φασαριόζοι. Νομίζω πως η πρώτη επαφή μας με μια διαφορετική από τη δική μας κουλτούρα μάς επιτρέπει συνήθως να δούμε μόνο τα προφανή.
«Είναι όμορφο να είναι κανείς sex bomb, λατρεύω ένα δροσερό, σέξι 20χρονο κορίτσι στην οθόνη»
Υπάρχει μια νοοτροπία, μια ιδέα, μια συμπεριφορά που θα σας φαινόταν «πολύ γαλλική» για να την αντιληφθούν, για παράδειγμα, οι Αμερικανοί;
Σίγουρα θα υπάρχει κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να πάρω απόσταση αυτή τη στιγμή από τις δύο γλώσσες και να το σκεφτώ, δεν μπορώ καν να το εξηγήσω. Και σίγουρα θα ισχύει το ίδιο και για εμάς τους Γάλλους, θα υπάρχει κάτι «πολύ αμερικανικό», μια νοοτροπία ή συμπεριφορά που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Αλλά, ξέρετε, είναι θέμα κοσμοθεωρίας τελικά, ακόμη και γλώσσας και των εννοιών που περικλείει, τρόπου που λέμε ή δεν λέμε κάτι. Κάθε γλώσσα βλέπει τον κόσμο με έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι κάτι χτισμένο μέσα στο λεξιλόγιό μας και στον τρόπο που εκφραζόμαστε, ακόμη και σε επιφωνήματα ή χειρονομίες. Αλλά να σας πω κάτι; Πόσο φανταστικά όμορφο είναι να συναντιούνται δύο διαφορετικές κουλτούρες; Πόσα μαθαίνουμε από αυτό, πόσο καλύτεροι άνθρωποι γινόμαστε; Λατρεύω τις διαφορετικές κουλτούρες και στ’ αλήθεια ελπίζω να μη γίνουμε μια μεγάλη παγκόσμια κοινότητα. Δεν θα ήθελα να μας καταπιεί η παγκοσμιοποίηση. Πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή μας χωρίς διαφορετικότητα. Λατρεύω τις διαφορές ανάμεσα στις κουλτούρες των λαών, αυτές μας κάνουν ξεχωριστούς και ενδιαφέροντες. Είναι πολύτιμο το να υπάρχουν διαφορετικές συνήθειες και παραδόσεις, διαφορετική Ιστορία. Γι’ αυτό αγαπώ τα ταξίδια. Λατρεύω να συναντώ διαφορετικούς ανθρώπους και να προσπαθώ να μάθω την κουλτούρα και τον τρόπο σκέψης τους. Με κάνει ευτυχισμένη και πιο πλούσιο άνθρωπο.
Πρόσφατα περάσατε κάποιο διάστημα στη Βραζιλία για τα γυρίσματα της δραματικής περιπέτειας «100 Days», που βασίζεται στο πραγματικό ταξίδι ενός πλοηγού στον Νότιο Ατλαντικό το 1984. Πρωταγωνιστείτε και είστε επίσης συμπαραγωγός της ταινίας. Απολαύσατε το ρόλο της παραγωγού; Πώς έχουν αλλάξει τα πράγματα για τις γυναίκες στην κινηματογραφική βιομηχανία;
Πρόκειται για μια παραγωγή που έγινε με λίγα χρήματα και πολλή αγάπη. Περιμένω με ανυπομονησία να τη μοιραστώ μαζί σας. Υποδύομαι τη μητέρα του αγοριού που θέλει να διασχίσει τον ωκεανό με κουπί! Παρακολουθούμε σε flashback τις οικογενειακές συγκρούσεις πριν από αυτό το ταξίδι (η μητέρα στηρίζει το παιδί, ο πατέρας όχι) και είναι μια αληθινά συναρπαστική ιστορία που σκηνοθετεί ο ταλαντούχος και συναρπαστικός Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Κάρλος Σαντάνια – «Η Εποχή των Παγετώνων» και το «Ρίο» είναι μερικές από τις πολύ μεγάλες επιτυχίες του…
Όσο για τις αλλαγές στη δουλειά μας, τι να πρωτοπώ; Προφανώς και τα πράγματα έχουν καλυτερεύσει. Χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε όλες τις γυναίκες του επαγγέλματος, οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό είναι η Κέιτ Μπλάνσετ και η Νικόλ Κίντμαν, που πίεσαν όσο μπορούσαν και διεκδίκησαν ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον και μέλλον για όλες μας. Έχουμε βέβαια μεγάλα περιθώρια να αναπτυχθούμε γιατί πρέπει κι εμείς οι γυναίκες να γίνουμε πιο τολμηρές, ίσως στο παρελθόν να φοβόμασταν και λίγο να ρισκάρουμε, να πάμε εκεί όπου καμιά γυναίκα δεν είχε φτάσει πριν από εμάς. Από τη μία λογικό, γιατί μας είχαν καταπιέσει και περιορίσει επί δεκαετίες ολόκληρες. Σκέφτομαι λοιπόν ότι με ενδιαφέρει πολύ ο ρόλος της παραγωγού, είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία κι έχω πολλά σχέδια στο μυαλό μου.
Κλείνοντας, να επισημάνω πόσο ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι βλέπουμε όλο και περισσότερες γυναίκες μεγαλύτερων ηλικιών να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής. Είναι κάτι που σας κάνει να νιώθετε αισιόδοξη;
Βέβαια έχουμε διευρύνει τα όρια και ηλικιακά, βλέπουμε όλο και περισσότερες ώριμες γυναίκες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έχουν ευτυχώς αυξηθεί οι παραγωγές που λένε τις ιστορίες ώριμων γυναικών που έχουν περάσει τα 40 ή τα 50 και έχουν κάτι άλλο να επικοινωνήσουν, δεν είναι απλώς sex bombs. Και είναι όμορφο να είναι κανείς sex bomb, λατρεύω ένα δροσερό, σέξι 20χρονο κορίτσι στην οθόνη. Απλώς οι ώριμες γυναίκες έχουν τόσα πολλά πράγματα να σου πουν για τη ζωή και χαίρομαι που τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να το κάνουμε.
