«Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από τους λόφους απέναντι από το σπίτι του Σαμ στο Κεντάκι και τα ράφια στις βιβλιοθήκες που ξεχείλιζαν από βιβλία. Καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας και απλώνω το χέρι μου για να πιάσω το δικό του, εκείνο με το τατουάζ που χτυπήσαμε μαζί»
Η σπουδαία Patti Smith δεν άφησε τον Σαμ Σέπαρντ να φύγει χωρίς έναν δημόσιο αποχαιρετισμό. Σε ένα συγκινητικό κείμενο στο περιοδικό New Yorker η Pattie θυμάται το φίλο και συνεργάτη της, με τον οποίο συνέχισε να είναι σε επαφή, πολλά χρόνια αφού έπαψαν να είναι ζευγάρι στη Νέα Υόρκη των 70ς. H ίδια βρισκόταν στη Λουκέρνη της Ελβετίας όταν έμαθε για το θάνατό του. Είχε ήδη αναφερθεί στη γνωριμία της με τον Σέπαρντ στην αυτοβιογραφία της, Just Kids (2010). Γνωρίστηκαν στα 70ς όταν εκείνος ήταν ντράμερ σε ένα συγκρότημα της folk, τους Holy Modal Rounders –αν και εκείνες τις μέρες η ίδια δεν γνώριζε ότι εκείνος ήταν ήδη επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας. Έγιναν γρήγορα φίλοι, ζευγάρι και συνεργάτες δουλεύοντας μάλιστα από κοινού στο έργο Cowboy Mouth, ενώ ο Σέπαρντ την ενθάρρυνε να συνεχίσει να γράφει όχι μόνο μουσική αλλά και ποίηση.
Με αφορμή το θάνατό του θυμήθηκε τις πολύωρες συζητήσεις τους αργά τη νύχτα σε υπεραστικά τηλεφωνήματα με θέμα την τέχνη, την οικογένεια, την Ιστορία, τα αγαπημένα τους βιβλία και τους αγαπημένους τους συγγραφείς. Και νοστάλγησε τον λάτρη της περιπέτειας φίλο της που «τα μάζευε κι έφευγε στα καλά καθούμενα με κατεύθυνση προς τα δυτικά. Του άρεσε ακόμη να παίζει ρόλους που τον οδηγούσαν σε μέρη που δεν ήθελε να είναι, αλλά όπου θα κατέληγε να μάθει κάτι, σα να αποθήκευε γνώσεις για μελλοντική χρήση». Από τις πιο ωραίες στιγμές που αναφέρει η Smith ήταν τα σημειώματα που της έστειλε ο Σέπαρντ από τα βουνά της Βολιβίας όταν γύριζε το Blackthorn, ή η ανάμνησή του να περπατάει σε γέφυρα του Δουβλίνου απαγγέλλοντας Σάμιουελ Μπέκετ. Της είχε εξάλλου υποσχεθεί να την πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι στις νοτιοδυτικές Πολιτείες της Αμερικής – κάτι που δεν στάθηκε δυνατό αφού λίγο μετά διαγνώστηκε με ALS (αμυοτροφική σκλήρυνση).
«Από τότε που σταμάτησε τα ξαφνικά ταξίδια που τόσο αγαπούσε, άρχισα να τον επισκέπτομαι εγώ», έγραψε η Smith. «Διαβάζαμε και μιλούσαμε, αλλά κυρίως γράφαμε μαζί. Καθώς επεξεργαζόταν το χειρόγραφό του έδειχνε να έχει ένα ρεζερβουάρ γεμάτο από τρομερές αντοχές, έτοιμο να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση που η μοίρα έφερνε προς το μέρος του. Το χέρι του, με τατουάζ ένα μισοφέγγαρο ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη, παρέμενε στο τραπέζι μπροστάς του. Το τατουάζ ήταν ενθύμιο από τις παλιότερες μέρες μας μαζί –το δικό μου ήταν ένας κεραυνός στο αριστερό γόνατο».
