Για πολλούς σχεδιαστές μόδας, η πρώτη τους επαφή με την αισθητική και την έκφραση ήρθε μέσα από τον κινηματογράφο. Πριν ακόμα μπουν στα ατελιέ και τα στούντιο, ήταν παιδιά που απορροφούσαν κάθε λεπτομέρεια από τις ταινίες: τις χρωματικές παλέτες, τις σιλουέτες, την κίνηση των ρούχων, την ατμόσφαιρα. Ενώ το ευρύ κοινό επικεντρωνόταν στην πλοκή, εκείνοι μαγνητίζονταν από τις λεπτομέρειες του κοστουμιού, τη σκηνογραφία, την αισθητική.
Σήμερα, ως καθιερωμένοι πια δημιουργοί και καλλιτέχνες, επιστρέφουν ξανά και ξανά σε εκείνες τις ταινίες που διαμόρφωσαν το γούστο και τη σχεδιαστική τους ταυτότητα. Παρακολουθούν τις ίδιες σκηνές αναζητώντας έμπνευση για τις νέες τους συλλογές, επηρεάζοντας έτσι και τη σύγχρονη μόδα.
Παρακάτω, παρουσιάζουμε τέσσερις σχεδιαστές μόδας που έχουν μιλήσει ανοιχτά στην Emilia Petrarca και στο The NYTimes Style Magazine, για τις αγαπημένες τους ταινίες και το πώς αυτές συνεχίζουν να επηρεάζουν το έργο τους μέχρι και σήμερα.
View this post on Instagram
Michael Kors, «Eyes of Laura Mars» (1978)
«Είναι ίσως η απόλυτη ταινία μόδας. Τα ρούχα της Faye Dunaway – σχεδιασμένα από τη Theoni Aldredge – είναι εξαιρετικά. Η σκηνή όπου φωτογραφίζει το μοντέλο Lisa Taylor στο Columbus Circle φορώντας culottes και μια πολυτελή μπλούζα ήταν για μένα η πρώτη πραγματική επαφή με τον κόσμο της μόδας. Η ταινία έχει όλο το glam της Νέας Υόρκης στα τέλη των ’70s, με disco soundtrack, τη Barbra Streisand να τραγουδάει, και styling από κορυφαίους επαγγελματίες της εποχής. Ήταν ένας κόσμος που με μάγεψε και επηρέασε έντονα τον τρόπο που βλέπω τη μόδα».
Colleen Allen, «The Color of Pomegranates» (1969)
«Όταν ήμουν στο κολέγιο στο Central Saint Martins, κάποιος μοιράστηκε μαζί μου ένα στιγμιότυπο από τη σκηνή του γάμου της ταινίας και το ερωτεύτηκα. Η ταινία βασίζεται στη ζωή ενός Αρμένιου ποιητή, απεικονίζοντας τις τελετουργίες της καθημερινότητάς του και κάθε πλάνο, μοιάζει με αναγεννησιακό πίνακα. Το πρώτο κιόλας καρέ είναι ο χυμός που αιμορραγεί από τα ρόδια πάνω σε ένα μπεζ τραπεζομάντιλο και είναι απίστευτα πλούσιο αλλά και φυσικό – έτσι μου αρέσει να δουλεύω με τα χρώματα».
Simone Rocha, «In the Mood for Love» (2000)
«Η κινηματογράφηση και ο φωτισμός είναι απίστευτοι, και ο πατέρας μου είναι από το Χονγκ Κονγκ όπου διαδραματίζεται η ταινία, οπότε μου άρεσε αμέσως. Επηρέασε κάποιες από τις συλλογές μου, όπως την άνοιξη του 2015, η οποία επικεντρώθηκε στην γιαγιά μου. Τα λουλούδια στον χαρακτήρα της Maggie Cheung, τα οποία έχουν αυτή την ευθραυστότητα που έρχεται σε αντίθεση με τη δύναμη και τον στωικισμό της, με ενέπνευσαν, αλλά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, με συνεπήρε ο ρυθμός της ταινίας, ο τρόπος με τον οποίο οι χαρακτήρες μιλούν και κοιτάζονται μεταξύ τους και η συνολική αυτοσυγκράτηση».
Rachel Scott, «Teorema» (1968)
«Υπάρχουν τόσα πολλά σε αυτή την ταινία που με αγγίζουν. Μιλάει για μια τυπική μιλανέζικη οικογένεια, και έζησα στο Μιλάνο για τεσσεράμισι χρόνια. Έχει επίσης να κάνει με μια αστή γυναίκα που καταρρέει εξαιτίας της επιθυμίας, και το βλέπεις αυτό στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τον εαυτό της. Το πώς οι άνθρωποι ντύνονται είναι ένα είδος γλώσσας, και αυτό εκφράζεται τόσο όμορφα αλλά και αμφισβητείται σε αυτή την ταινία. Το στυλ είναι πολύ αρχετυπικό: η μητριάρχης ντύνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως και η κόρη και η οικονόμος. Αλλά είναι το πνεύμα των γυναικών και η πολυπλοκότητά τους που πάντα επιστρέφω. Όταν σχεδιάζω, σκέφτομαι πολύ την αστική Τζαμαϊκανή γυναίκα που παρουσιάζεται πολύ σωστά».
