Αν Θεός είναι κάτι που οι άνθρωποι λατρεύουν μαζικά, δεν βρίσκω το λόγο να μην υπάρχει μία θεότητα της μόδας.
Μήπως η μόδα δεν είναι μία υπερδύναμη των ημερών μας, μαζί με την τηλεόραση, τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και κάποια σπορ όπως το ποδόσφαιρο;
Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξενύχτησα παρακολουθώντας στο twitter και στο Instagram τις αφίξεις στο περίφημο Met Gala. Πρόκειται για τη δεξίωση της χρονιάς που διοργανώνει για τους λάτρεις της μόδας (και για να ενισχύσει την πτέρυγα με τα κοστούμια του) το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης με «πρωθιέρεια» την ίδια τη βασίλισσα των περιοδικών μόδας, τη διευθύντρια της Αμερικανικής Vogue, Αγγλίδα, Anna Wintour, οικοδέσποινα της βραδιάς μαζί με τη Rihanna, την Donatella Versace και την Amal Clooney.
Το μεγάλο πάρτι έχει κάθε φορά ένα θέμα, που συνδέεται με σειρά εκθεμάτων που υπάρχουν ήδη στο μουσείο και άλλα που καταφθάνουν ειδικά για την περίσταση. Φέτος, για παράδειγμα, που το θέμα ήταν τα Ουράνια Σώματα όπως τα φαντάστηκε και τα έντυσε η Καθολική Εκκλησία, 50 αντικείμενα (τιάρες, σταυροί, άμφια) ταξίδεψαν από την Καπέλα Σιστίνα και το Βατικανό μέχρι το Μεγάλο Μήλο για να βρεθούν στις αίθουσες και τις προθήκες του Μουσείου μαζί με εξαίσια ρούχα-έργα τέχνης από τους Versace, Dolce & Gabbana, Valentino, Dior, Christian Lacroix και τόσους άλλους που εμπνεύστηκαν άλλοτε από την αυστηρότητα και άλλοτε από τη δύναμη και την πολυτέλεια που χαρακτηρίζει το πιο ισχυρό ιερατείο του κόσμου για να φτιάξουν ενδύματα αντάξια των εκπροσώπων του Θεού στη γη.
Τους προηγούμενους μήνες οι μεγάλοι οίκοι δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια: Πινακοθήκες ξεψαχνίστηκαν, εικόνες αντιγράφηκαν και βίοι Αγίων έγιναν φύλλο και φτερό προκειμένου οι σχεδιαστές που διαγωνίζονταν στο δημιουργικό τερέν να θαμπώσουν τους σταρ που ήθελαν να αποθεώσουν την εξτραβαγκάντζα και με τη σωστή αφορμή αυτή τη φορά: τον ίδιο το Θεό, τις απαγορεύσεις και τις υπερβολές που η παρουσία του υπαγορεύει. Κάπως έτσι, οι μετρ της υψηλής ραπτικής έντυσαν την αμαρτωλή showbiz και την έστειλαν να ανέβει τα σκαλιά του επιβλητικού μουσείου που δεσπόζει στην Πέμπτη Λεωφόρο μπροστά στα φλας των φωτογράφων ενώ διάφορες σαν εμένα καραδοκούσαν μπροστά σε οθόνες υπολογιστών και τηλεφώνων σε ολόκληρο τον πλανήτη με την αγωνία: Θα δούμε ράσα; Θα δούμε Pietà; (Προσοχή στον τόνο, κορίτσια, μην την μπερδεύετε με την πιέτα – το ένα είναι τσάκιση, το άλλο θλίψη, αλλά από κάτι τέτοιες παρεξηγήσεις γεννιέται η ποίηση). Θα δούμε φωτοστέφανα; Θα δούμε φτερά; Θα δούμε τον Θεό τον ίδιο;
Οι σχεδιαστές ξεσάλωσαν και δεν περιορίστηκαν στην Καθολική Εκκλησία -πως θα μπορούσαν άλλωστε όταν το Βυζάντιο ήταν τόσο πολύ πιο ενδιαφέρον; Την παράσταση έκλεψαν στο σύνολό τους οι Ιταλοί με νικητή κατά τη γνώμη μου πάντα τον Alessandro Michele και την Gucci.
Η Rihanna, δεν νομίζω ότι το σχεδίασε, αλλά ήρθε ντυμένη Πάπισσα Ιωάννα. Ο Ροϊδης θα ήταν υπερήφανος για τη στιλιστική επιλογή της πανέξυπνης καλλονής από τα Μπαρμπέιντος που πάτησε στο κόκκινο χαλί ντυμένη Πάππας με Maison Margiela Artisanal, όχι με τα λευκά άμφια και την κοντή, χαριτωμένη μπέρτα της Κοκκινοσκουφίτσας, αλλά ένας αδαμάντινος απαστράπτων Πάπας, λίγο Βοργίας, λίγο αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, ένας θηλυκός αρχιερέας με λευκή μαργαριταροπoίκιλτη αρχιερατική μίτρα και μίνι φόρεμα από την ίδια στόφα, σιφόν ζακάρ κεντημένο με ασημένια κλωστή. Με βαθύ ντεκολτέ, τα μπούτια έξω και μακρύ πανωφόρι με πιέτες που, όταν εκείνη στριφογύριζε, έδιναν την εντύπωση περιστρεφόμενου δερβίση, η Rihanna ήταν ο πιο όμορφος λευκός εφιάλτης κάθε θεοσεβούμενης θεούσας και τη λάτρεψα γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο!
Άκυρες εμφανίσεις υπήρχαν αρκετές, όπως και άστοχες κινήσεις. Τι δουλειά είχαν, για παράδειγμα, η αγαπημένη της διευθύντριας του ελληνικού Marie Claire Kate Moss, η Amber Valletta και η δική μου αγαπημένη Zoe Isabella Kravitz σε μια αυτοσχέδια πασαρέλα για τρεις στην αίθουσα των Ευρωπαίων Ζωγράφων που είδα σε video με μουσική υπόκρουση το Personal Jesus των Depeche Mode; Λάθος ρούχα, λάθος ύφος, λάθος κίνηση, όλα ένα μεγάλο λάθος από μίνι μαύρο τσίτι και δαντέλα σε ένα πάρτι που είχε τη λέξη «ουράνιος» στην αρχή του θέματος και «φαντασία» στο τέλος: «Heavenly Bodies: Fashion and the Catholic Imagination». Καθόλου ουράνια δεν μου φάνηκε εξάλλου η Frances Mcdormand, μού φάνηκε ωστόσο ιδαζόντως τρελλή και καταχάρηκα όταν την είδα να χορεύει Basement Jaxx με το εξωπραγματικό Valentino της, ένα ρούχο με το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να συμμετέχει στο Πέμπτο Στοιχείο τoυ Luc Besson, ειδικά με αυτή την στην στέκα/τιάρα/αναρριχώμενο φυτό στο κεφάλι της.
https://twitter.com/twitter/statuses/993867781841047554
Ως συνήθως οι άντρες που πάτησαν στο χαλί του #metgala υπέπεσαν στο θανάσιμο αμάρτημα της βαρεμάρας. Φωτεινές εξαιρέσεις ο Μαύρος Πάνθηρας (κυριολεκτώ) Chadwick Boseman (Wakanda Forever) εδώ με ιερατική κάπα που πιθανώς δανείστηκε από κάποιον Έλληνα ορθόδοξο ιερέα (εντάξει, Versace είναι)
και ο ένας ο μοναδικός, ο #ThisIsAmerica Donald Glover, o αγαπημένος μου Childish Gambino, που εδώ βλέπουμε την πλάτη από το Gucci σμόκιν του, κεντημένη με το Μάτι του Ώρου, τον παντεπόπτη οφθαλμό ή αλλιώς το μάτι της πρόνοιας, που απαντάται παντού από την αρχαία Αίγυπτο και τον βουδισμό μέχρι την Αγία Τριάδα, τους Μασόνους και τη Μεγάλη Σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ας αρχίσουν οι θεωρείες συνομωσίας!
Αφού κάνω μία ειδική μνεία στην KatyPerry που εμφανίστηκε ως άγγελος Θεού με Versace (Sorry Katy, θα προτιμήσω την Claire Danes στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Baz Luhrmann με ανάλογο, λιγότερο εκκεντρικό look),
θα κλείσω με την εξής πληροφορία: Το #metgala2018 συγκέντρωσε χτες βράδυ για τις ανάγκες του Μουσείου 13,5 εκατομμύρια δολλάρια. Μπράβο, Rihanna. Και του χρόνου.
Φωτογραφίες: visualhellas.gr, Shutterstock.com.
