(Spoiler free εντυπώσεις για την ταινία που είδαμε τη Δευτέρα)
Λίγα χρόνια πριν, όταν ανακοινώθηκε το απίστευτο (;) νέο ότι ο Matt Reeves*, εμπιστεύτηκε τον Robert Pattinson για το ρόλο του Batman, υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη που μάζευαν υπογραφές για να μην συμβεί αυτή η συνεργασία.
* σκηνοθέτης που αγαπήσαμε για την αμερικανική εκδοχή του Άσε το κακό να μπει το 2010, με δύο τεράστιες εμπορικές επιτυχίες στο βιογραφικό του: Dawn of the Planet of the Apes το 2014 και War for the Planet of the Apes το 2017.
Ο χλωμός Άγγλος ηθοποιός με τη σκιά του ερωτευμένου βρυκόλακα στο Twilight (2008) πίσω από τον ώμο του, παρόλο που έδωσε αξιοθαύμαστες ερμηνείες σε δεκάδες ρόλους έκτοτε (δείτε τον χαρακτηριστικά στις ταινίες Cosmopolis, Good Time, High Life, The King, The Lighthouse, Tenet, The Devil All the time), παρέμενε στο μυαλό πολλών ένα όμορφο αγόρι ιδανικό για τα διαφημιστικά σποτ του Dior (μικρά αριστουργήματα, εντωμεταξύ).
Και φτάνουμε αισίως στον Μάρτιο του 2022 και η ταινία The Batman βγαίνει σήμερα στις ελληνικές αίθουσες και αύριο στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Και οι κριτικές είναι διθυραμβικές, όχι μόνο για τη σκηνοθεσία του Reeves ή την εξαιρετική δουλειά των υπόλοιπων συντελεστών, αλλά, κυρίως, για το πόσο ικανός στάθηκε ο Pattinson, ο (δεύτερος, όπως μας επισημαίνουν ολόσωστα) νεώτερος και ψηλότερος (ακόμη πιο ψηλός ο Μπεν Άφλεκ) ηθοποιός που υποδύθηκε τον Σκοτεινό Ιππότη της Γκόθαμ, να γεμίσει τη στολή του Batman, να τιμήσει το βαρύ κοστούμι.
To The Batman είναι μία σκοτεινή ταινία κυριολεκτικά και μεταφορικά, ελάχιστο χρώμα, ελάχιστο φως. O διευθυντής φωτογραφίας Greig Fraser που υπογράφει φέτος και το Dune, δεν φοβήθηκε το σκοτάδι. Ο Batman είναι ένα νυχτόβιο αγρίμι που κυκλοφορεί στις υγρές νύχτες μίας κατεστραμμένης μεγαλούπολης, η Catwoman της Zoë Kravitz ένα sexier than life itself κορίτσι που εκείνος θέλει αλλά δεν τολμά να ερωτευτεί.
Η ιστορία τους δεν είναι παρά ένα μικρό κομμάτι ενός άψογου νουάρ σε μία πόλη βυθισμένη στη διαφθορά και αφημένη στο έλεος των θυμωμένων ορφανών της, ανάμεσά τους κι ο ίδιος ο Batman, που ζητούν εκδίκηση. Γύρω τους στροβιλίζονται πιστοί φίλοι (o μπάτλερ Άλφρεντ – Andy Serkis, o αστυνόμος Γκόρντον – Jeffrey Wright) και ιδιαίτερα πειστικοί “κακοί”: ο Πιγκουίνος του Colin Farrell, ο Riddler του Paul Dano και o διαβολικός μαφιόζος Falcone του John Torturro.
Κι ενώ η ταινία είναι η τέλεια κινηματογραφική μεταφορά ενός κόμικ, την αδικείς αν υποθέσεις ότι είναι μόνο αυτό. Αν είσαι φαν του Batman, θα δεις την πιο άρτια μεταφορά μίας ιστορίας του στο σινεμά. Αν είσαι φαν των φιλμ νουάρ, θα δεις μία ταινία που ανανεώνει το είδος, το πιο ακριβό και αριστουργηματικά φροντισμένο detective story των τελευταίων 40 χρόνων. Αν είσαι φαν του Pattinson θα δεις τον Pattinson με ΤΗ στολή, την κάπα, τις βαριές μπότες, τη μάσκα με τα μυτερά αυτάκια. Α, και χωρίς μπλουζάκι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Τη φανταστική, ατμοσφαιρική μουσική του Μάικλ Τζακίνο (βραβευμένος με Όσκαρ, Έμμυ και τρία (!) Γκράμι) και το Something in the way των Nirvana σε αργόσυρτη ακουστική εκτέλεση να στοιχειώνει κάθε πλάνο και όλα τα voice over στην ταινία.
Κι ένα τόσο δα κομμάτι φως, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πάλι, στο τέλος του φιλμ: η εκδίκηση είναι ανώφελη, μόνο η δικαιοσύνη μπορεί να μας σώσει.
