Από τη Μάρα Θεοδωροπούλου
Με τα χέρια του γεμάτα πολύχρωμα προσωρινά τατουάζ και βραχιολάκια που έφτιαξαν τα παιδιά του, ο Κίραν Κάλκιν παρέλαβε προ ημερών τη Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Ένας Αληθινός Πόνος» (επιστρέφοντας στη σκηνή των συγκεκριμένων βραβείων ένα χρόνο μετά τη νίκη του για το τηλεοπτικό «Succession») με την αναμενόμενη χαοτική ενέργειά του. Τον παρακολουθούσε με συγκίνηση ο συμπρωταγωνιστής του και σκηνοθέτης-σεναριογράφος της ταινίας Τζέσι Άιζενμπεργκ, σίγουρα ανακουφισμένος που ο Κάλκιν δεν εκτροχίασε την παραγωγή με την πανικόβλητη απόφασή του να αποχωρήσει από το project ακριβώς μία εβδομάδα πριν από την έναρξη των γυρισμάτων για να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του.
Κάτι τέτοιο θα του προκαλούσε αληθινό πόνο (και αληθινούς νομικούς πονοκεφάλους), ενώ το μόνο που ζητούσε ήταν να αφηγηθεί μια προσωπική ιστορία με τη δική του φωνή, όπως είπε στο Marie Claire τον περασμένο Οκτώβριο στο Λονδίνο, με τον Κάλκιν στο πλευρό του. «Κυρίως σκεφτόμουν τα πράγματα που θα ήθελα να πω για τη γενιά μου και για το πώς νιώθω εγώ προσωπικά για την τραυματική ιστορία των προγόνων μου», μας είπε ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί διάσημους χαρακτήρες, φανταστικούς και πραγματικούς, όπως ο Λεξ Λούθορ ή ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ. Στο «Ενας Αληθινός Πόνος» υποδύεται έναν νευρωτικό Νεοϋορκέζο διαφημιστή που αποφασίζει να συνοδέψει τον ελαφρώς φευγάτο ξάδερφό του σε μια περιήγηση στην Πολωνία σε αναζήτηση του πατρικού σπιτιού της γιαγιάς τους που επιβίωσε από το Ολοκαύτωμα. Αυτό το αρχικά αμήχανο road trip φέρνει τα δύο ξαδέρφια αντιμέτωπα όχι μόνο με στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και με μια οικογενειακή ιστορία που τους έχει σημαδέψει βαθύτερα απ’ ό,τι περίμεναν.
«Ήθελα πιο πολύ να εξερευνήσω προσωπικά συναισθήματα παρά μεγάλες θεματικές», λέει ο Άιζενμπεργκ. «Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάνω ένα road movie, αν και μου αρέσουν πολλά, όπως το “Πλαγίως”. Η Έμα Στόουν είναι συμπαραγωγός της ταινίας ακριβώς γιατί μία από τις αγαπημένες της ταινίες είναι το “Αεροπλάνα, Λιμουζίνες και Τρένα”». Η Στόουν ήταν εκείνη που μετέπεισε τον Κάλκιν όταν εκείνος σκεφτόταν να αρνηθεί το ρόλο. Οι δυο τους ήταν ζευγάρι όταν εκείνη έκανε τα πρώτα της βήματα στο Χόλιγουντ, ενώ σήμερα είναι οικογενειακοί φίλοι.
«Ήθελα πιο πολύ να εξερευνήσω προσωπικά συναισθήματα παρά μεγάλες θεματικές. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάνω ένα road movie, αν και μου αρέσουν πολλά, όπως το “Πλαγίως”», Τζέσι Άιζενμπεργκ
Ο Κάλκιν αφοσιώθηκε στο χαρακτήρα του Μπέντζι, που ίσως τον οδηγήσει σε ένα Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. «Προσέγγισα την ταινία όπως ο Μπέντζι, που δεν ήξερε πώς θα συμπεριφερθεί από τη μια στιγμή στην άλλη», απάντησε σε ερώτηση του Marie Claire για τον τρόπο που κατάφερε να αποσυμπιεστεί μετά τις επισκέψεις του σε χώρους με τόσο φρικτό παρελθόν. «Δεν νομίζω ότι ήξερε πώς θα αντιδράσει σε οτιδήποτε. Στη σκηνή στο αεροδρόμιο που του δίνουν το πρόγραμμα του ταξιδιού, δεν έχει ιδέα πώς να το επεξεργαστεί. Λέει, λοιπόν, ότι θα ακολουθήσει την ομάδα. Αυτό μου άρεσε σε αυτόν το χαρακτήρα ήταν ότι δεν ήξερε τι θα κάνει ή τι θα πει την επόμενη στιγμή, πράγμα που ήταν διασκεδαστικό και απρόσμενο. Προσπάθησα να μην το προβάρω ούτε να το σκεφτώ πάρα πολύ, απλώς να το κάνω. Έτσι αντιμετώπισα και την όλη εμπειρία των γυρισμάτων. Δεν σχεδίασα τίποτα, γεγονός που ήταν απελευθερωτικό και καθόλου τρομακτικό».
Από την πλευρά του, ο Άιζενμπεργκ χρησιμοποίησε την όλη ιδέα ως αφορμή για ψυχανάλυση, διοχετεύοντας την ειλικρίνεια και τις ανασφάλειές του στη διαδικασία συγγραφής του σεναρίου (σε αυτό το σημείο έχει γίνει σαφές, νομίζουμε, ότι οι δύο ηθοποιοί μοιάζουν υπερβολικά ως χαρακτήρες). «Τα πιο προσωπικά πράγματα στην ταινία αφορούν τις σκέψεις μου για τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους – συγκεκριμένα, για ένα φανταστικό πρόσωπο το οποίο ζηλεύω και στο οποίο θέλω ταυτόχρονα να μοιάσω, αλλά και να μη συναναστρέφομαι. Είναι κάποιος που αγαπώ και μισώ», λέει αναφερόμενος στο χαρακτήρα του Κάλκιν, ένα άτομο χωρίς φίλτρο σε μια λεπτή κατάσταση που περιλαμβάνει άγνωστους Εβραίους συνταξιδιώτες με εξίσου επώδυνα οικογενειακά ιστορικά. Στο καστ συναντάμε τους Γουίλ Σαρπ («The White Lotus») και Τζένιφερ Γκρέι (είδωλο των 80s) σε εντυπωσιακό comeback.
«Προσπάθησα να μην το προβάρω ούτε να το σκεφτώ πάρα πολύ, απλώς να το κάνω. Έτσι αντιμετώπισα και την όλη εμπειρία των γυρισμάτων. Δεν σχεδίασα τίποτα, γεγονός που ήταν απελευθερωτικό και καθόλου τρομακτικό», Κίραν Κάλκιν
«Ο χαρακτήρας του Κίραν είναι κάποιος που θέλει να ζήσει έντονα τα πάντα. Όταν βρίσκεται σε επώδυνα μέρη, έχει ανάγκη να πονάει και ο ίδιος, αλλά όταν βρίσκεται σε κάτι πιο ανάλαφρο ή εορταστικό, θέλει να το ζήσει εξίσου έντονα. Ο Κίραν παίζει με πολύ όμορφο τρόπο. Μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κάτι που φαινομενικά μοιάζει ενοχλητικό ως σωστό. Έχει γοητεία, ταλέντο. Ήταν ανοιχτός σε όλα, σαρκαστικός απέναντί μου, αυθόρμητος και συναισθηματικά γενναιόδωρος. Ως σκηνοθέτης, είσαι ευγνώμων όταν ένας ηθοποιός είναι τόσο διαθέσιμος συναισθηματικά. Δεν θα έλεγα ότι έκανε method acting, αλλά ο αυθορμητισμός του χαρακτήρα του διασταυρώθηκε με το πώς βίωσε ο ίδιος τους μήνες γυρισμάτων στην Πολωνία».
Πώς βίωσε αυτούς τους δύο μήνες ο Κάλκιν; Πολύ πιο πεζά απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. «Η γυναίκα και τα παιδιά μου ήταν μαζί μου τις πρώτες 12 μέρες, οπότε όταν δεν είχα γύρισμα, έτρεχα να τους βρω. Δεν μπορώ να πω ότι είδα τη Βαρσοβία. Οταν έφυγαν, ξεκινήσαμε την περιπλάνηση, όμως είχαμε γυρίσματα έξι μέρες την εβδομάδα και την έβδομη ταξιδεύαμε προς τον επόμενο προορισμό, οπότε δεν είδα πολλά μέρη. Οταν είχα ρεπό, ήμουν τόσο κουρασμένος που έμενα στο ξενοδοχείο και έβλεπα τηλεόραση». Ο Κάλκιν γελάει και συνεχίζει: «Μου συνέβαινε και στο “Succession” αυτό. Με ρωτούσαν όλοι “πώς είναι η Κροατία;”. Δεν ξέρω! Ήμουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Η γυναίκα μου βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη τότε και ήταν Ιούλιος στη Νέα Υόρκη και παραπονιόταν ότι σκάει από τη ζέστη, ενώ εγώ ήμουν σε μια θαλαμηγό στην Κροατία. (γέλια) Της έλεγα “όχι, είμαι σε ένα πλατό και το κολύμπι και η ηλιοθεραπεία είναι μέρος της δουλειάς, δεν το απολαμβάνω με τον τρόπο που νομίζεις”».
