Με τον Jef Maarawi θα με συνδέει πάντα μία φανταστική ανάμνηση από τις ημέρες που δοκίμαζε την τύχη του ως ηθοποιός σε μία παράσταση στην Επίδαυρο. Γεννημένος στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας και με καταγωγή από την Ελλάδα και την Συρία, γράφει μουσική και τραγουδά αντλώντας από τη μουσική παρακαταθήκη αγαπημένων του καλλιτεχνών όπως ο Bob Dylan, ο Bonnie ‘Prince’ Billy και ο Sufjan Stevens, χωρίς ποτέ να σταματά να εξερευνά τη Βραζιλιάνικη μουσική και τους καλλιτέχνες που τον διαμόρφωσαν όπως ο Jorge Ben Jor, ο Tim Maia, η Rita Lee και ο Caetano Veloso.
Terra Papagalli είναι ο τίτλος του δεύτερου προσωπικού δίσκου που ο Jef Maarawi υπογράφει με το όνομά του (είχε προηγηθεί το Comfort Food το 2017). Το Terra Papagalli (Inner Ear Records) κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2021 και τον αγάπησα από το πρώτο άκουσα. «Terra Papagalli, γη των παπαγάλων είναι το πρώτο όνομα που έδωσαν οι Ολλανδοί στη Βραζιλία όταν χαρτογραφούσαν τη Νότια Αμερική. Την ονόμασαν έτσι επειδή είχε πολλούς παπαγάλους και ο Jef ονόμασε έτσι το άλμπουμ του για πολλούς λόγους, μερικούς από τους οποίους εξηγεί στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Ο Jef αποφάσισε να γράψει μουσική στα 17 σε μια παραλία. Είχε ήδη γράψει μερικά τραγούδια, αλλά η απόφαση να γίνει τραγουδοποιός ήρθε όταν ο θείος του τον πήγε σε μία παραλία και άκουσε για πρώτη φορά το Construção του Chico Buarque. Αυτό θέλει να πετύχει με τη μουσική του, («είναι πολύ μεγάλο δώρο να αγαπούν τη μουσική σου», θα μου πει μεταξύ άλλων), είναι να κάνει τους ανθρώπους που την ακούν να νιώσουν αυτό που νιώθει κι εκείνος όταν ακούει τον Chico Buarque ή τον Sufjan Stevens, έναν άλλο σημαντικό τραγουδοποιό που υπεραγαπά.
Στον Jef αρέσει να δίνει χώρο σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «άκομψη περιπλοκότητα». Καθόλου περίεργο για ένα παιδί που μεγάλωσε σε μία πολυφυλετική οικογένεια και όταν τα άλλα παιδάκια έφευγαν για διακοπές στα χωριά των γονιών τους εκείνος έφευγε για υπερατλαντικό ταξίδι σε μία χώρα που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος μίας ολόκληρης ηπείρου. Μοιραία η κουβέντα μας ξεκινά και περιστρέφεται γύρω από τη μαγική γη της παιδικής του ηλικίας.
Ποια είναι η πρώτη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό για τη Βραζιλία;
Δεν ξέρω πώς να σου απαντήσω, η Βραζιλία δεν είναι για μένα μία εικόνα μόνο.
Ας πούμε ότι έντονα μου έρχεται στο μυαλό το ταξίδι, σκέφτομαι κατευθείαν αεροπλάνο, που ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου ταλαιπωρία. Βραζιλία για μένα σημαίνει εικόνες από τη γειτονιά μου, από την Itatiba, την κωμόπολη που έμενε ο καλύτερός μου φίλος, που βρίσκεται μιάμιση με δύο ώρες μακριά από το Σάο Πάολο. Είναι καθημερινά, μπανάλ πράγματα, γεύσεις, μυρωδιές, το να κάθομαι στο κρεββάτι της γιαγιάς μου το βράδυ και να βλέπω παιδικές εκπομπές…
Πες μου ένα ψέμμα και μία αλήθεια για τη Βραζιλία.
Η εικόνα ότι είναι ένα μαγικό μέρος όπου όλοι μέρα οι άνθρωποι παρτάρουν και ότι υπάρχουν πολύ όμορφοι, σέξι άνθρωποι που χαμογελούν συνέχεια ακόμη κι αν η ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη. Αλλά και η αίσθηση ότι είναι μία χώρα πάρα πολύ επικίνδυνη που μπορεί να πάθεις κάτι πολύ κακό. Η Βραζιλία είναι μία χώρα που δημιουργεί μυθολογίες. Είναι ενδιαφέρον πως εμείς, κι εγώ μέσα σε αυτό, συμβάλλουμε σε αυτή την εικόνα, ταυτίζουμε τη Βραζιλία με το εξωτικό. Είναι μια χώρα τεράστια και γεμάτη αντιθέσεις, εύφορο έδαφος για τέτοιου είδους παρεξηγήσεις. Σου περιγράφω κάτι που είναι και αλήθεια και ψέμμα για τη Βραζιλία. Υπάρχει ένα αδιανόητο παράπονο μέσα σε αυτή την περίπλοκη χώρα με τις διαφορετικές κουλτούρες, μια χώρα που είναι ένα σύμπαν από μόνη της. Πολλές φορές η σχέση σου με αυτό το επικίνδυνο και βίαιο τοπίο μεταβολίζεται σε ενέργεια, εγρήγορση και ζωντάνια. Είναι αυτή η αίσθηση ότι ζεις σε μια πόλη με 22 εκατομμύρια κατοίκους που είναι τόσο περίπλοκη πολεοδομικά. Είναι πολύ συναρπαστικό.
Τι χρωστάς σε αυτή τη χώρα;
Ό,τι χρωστάμε όλοι στα μέρη της παιδικής ηλικίας. Είμαι ευγνώμων για το σύμπαν της μουσικής, για το σύμπαν της οικογένειας που μόνο εκεί κατάφερα να βιώσω ολοκληρωτικά, θείες, γιαγιάδες. Χρωστάω τις καλύτερες αναμνήσεις. Φαντάσου μας εδώ με μπαμπά από τη Συρία και μισή Βραζιλιάνα μαμά, μία οικογένεια μεταναστών στην Κυψέλη και τα Πετράλωνα. Το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον ήταν μάλλον περιορισμένο, ενώ εκεί άνοιγε τόσο πολύ με ανθρώπους, ξαδέρφια, φίλους. Μια και τα τραγούδια μου είναι ιστορίες, αυτό χρωστάω στη Βραζιλία, την έμπνευσή μου για να πω ιστορίες. Θα ‘θελα μέσα από τα τραγούδια μου να πάρω όλους τους ανθρώπους που αγαπάω και να τους πάω να δούνε αυτό το τεράστιο τρελό μέρος.
Κινείσαι σε ένα folk μουσικό φάσμα. Τι έχει μεσολαβήσει από την εσωστρέφεια του Comfort Food στην εξωστρέφεια του Terra Papagalli;
Ήθελα να είναι πιο εξωστρεφής αυτός ο δίσκος, ένα άλμπουμ γεμάτο ιστορίες. Εκφράζω ένα πέρασμα που κάνω κι εγώ ο ίδιος μέσα από αυτό το μεταβατικό στάδιο που ζούμε όλοι. Είναι πολύ περίεργες οι μέρες, με πολλή πληροφορία και πολλές ειδήσεις, πολύ φασαρία όπως ακριβώς κάνουν οι παπαγάλοι. Μπορεί να είναι τρομερά ενδιαφέρον αυτό που ζούμε, αφορμή για δημιουργία, αλλά και για τρομακτικές καταστάσεις όπως τα fake news ή ο τρόπος που οι άνθρωποι διαχωρίζονται στα social media. Κι έτσι προκύπτει ένα άλμπουμ, όχι ακριβώς για τη Βραζιλία αλλά για την περίεργη αίσθηση του σπιτιού που έχουμε μέσα μας, αυτό το κομματάκι που πάντα μας λείπει και πάντα νοσταλγούμε. Είτε αυτό είναι η παιδική ηλικία, μια αγκαλιά, ένα ταξίδι, μία ανάμνηση… Στη δική μου περίπτωση συμβολίζεται από την Βραζιλία, αλλά ιδανικά θα ήθελα ο κάθε άνθρωπος που θα ακούσει να τραγούδια να συνδεθεί με το δικό του σύμβολο, με αυτό που του λείπει.
Θέλεις να μιλήσουμε για το γεγονός ότι γράφεις στα αγγλικά;
Αισθάνομαι άνεση στα αγγλικά γιατί έχω χτίσει τη σχέση μου με αυτή τη γλώσσα από πολύ μικρός. Κανένας από τους δύο γονείς μου δεν μιλούσε μία γλώσσα που καταλάβαινα. Ο μπαμπάς μου μιλούσε σπαστά. Σπαστά ελληνικά, σπαστά πορτογαλικά. Δεν έμαθα αραβικά, οπότε υπήρχε πάντα ένας κόσμος που δεν είχα πρόσβαση. Η μητέρα μου μιλούσε σπαστά ελληνικά και πορτογαλικά. Βρήκα στα αγγλικά μία δίοδο για να βρω ένα δικό μου κόσμο, μία σταθερότητα μέσα στη γλωσσική αστάθεια που με τριγύριζε.
Ένα από πιο φανταστικά τραγούδια του άλμπουμ είναι το Senna. Αλλά δεν μιλάει ακριβώς γι’ αυτόν…
Όταν πέθανε ο Σένα δεν ήταν μία μυθική φιγούρα, ήταν ακόμα ένας άνθρωπος που έτρεχε στη φόρμουλα και έδινε συνεντεύξεις, με παπαράτσι να τον ακολουθούν στην κοινωνική του ζωή. Συμβόλιζε τον πόθο του βραζιλιάνικου λαού, ενός λαού εργατικού, ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Όταν πέθανε ο κόσμος έκλαιγε στο δρόμο.
Με το πέρασμα του χρόνου ο άνθρωπος αυτός έγινε θρύλος, ένας θεός στη Βραζιλία και συμβολίζει πια μία εποχή που όλα ήταν καλύτερα και όλοι έλπιζαν σε ένα καλύτερο μέλλον. Για μένα συμβολίζει την απίστευτη ευτυχία του να είσαι παιδί, αλλά και τη στιγμή που νιώθεις την πρώτη ρωγμή και ξέρεις πως όλο αυτό είναι εφήμερο κι αρχίζει να τελειώνει. To Senna είναι το αγαπημένο μου τραγούδι στο δίσκο, αλλά δεν μιλάει γι αυτόν ακριβώς. Μιλάει για την πρώην πεθερά του θείου μου, μία πολύ δυνατή γυναίκα που δούλεψε σκληρά και έχτισε μία δυνατή περσόνα της γυναίκας που κουβαλούσε στις πλάτες της την οικογένειά της. Εκείνη η φοβερή μητριάρχης άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα Πάρκινσον και Αλτσχάιμερ σε σχετικά νεαρή ηλικία και σταμάτησε να μιλάει. Σκεφτόμουν πολύ την Ντόνα Μαρία όταν έγραφα αυτό το τραγούδι και το πως το σώμα μας μπορεί κάποια στιγμή να κλείσει, να παραιτηθεί. Σκεφτόμουν ότι δεν τη νοιάζει πια μη τυχόν και απογοητεύσει την οικογένειά της, αλλά ήταν έτοιμη να λάβει επιτέλους και εκείνη με τη σειρά της κάποια φροντίδα. Κι εκεί έρχεται το ρεφρέν του κομματιού «I don’t mind to let you down». Το ωραίο είναι πως στο διάστημα που έγραφα το κομμάτι η Ντόνα Μαρία συνήλθε, άρχισε να μιλάει και να επικοινωνεί. Δεν είχε άνοια, είχε παραδοθεί στην θλίψη της. Το Senna είναι η Βραζιλία, μιλάει για το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή τη φαντασίωση που ορίζει την ταυτότητά μας.
Nalyssa Green x Jef Maarawi live
Την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου ο Jeff Maarawi θα παίξει στη σκηνή του six D.O.G.S τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο, “Terra Papagalli”, ενώ στη σκηνή μαζί του θα βρίσκεται ο πολύ αγαπημένος του φίλος και τραγουδοποιός Κώστας Σιδιροκαστρίτης. Εισιτήρια εδώ
