Ένα ταξίδι στο αχανές διάστημα υπόσχεται να μας πάει η Νεφέλη Φασούλη μέσα από μουσικές που μοιάζουν αταίριαστες, μα μπορούν να φέρουν κοντά τους πάντες. Στις 2 Μαρτίου παρέα με 5 τολμηρούς εξερευνητές ξεκινούν μια μουσική περιπέτεια που όμοια της δεν έχουμε ξαναδεί. Βασικός στόχος να ανακαλύψουν εάν υπάρχει ζωή και μουσική σε άλλους πλανήτες.
Λίγο πριν από το live της στο Gazarte, η Νεφέλη Φασούλη μάς μίλησε τόσο για τις εμφανίσεις της μουσική σκηνή της Αθήνας, τις συνεργασίες της, αλλά και για το κατά πόσο θα χρησιμοποιούσε τη θέση της ως τραγουδίστρια για να εκφράσει τις απόψεις της.
Τι να περιμένουμε από την μουσική παράσταση στο Gazarte;
Στο Gazarte θα γίνει μία συναυλία για ορθίους, γεμάτη συναισθηματικές εναλλαγές και τραγούδια που αποτελούν την παρηγοριά μου το τελευταίο διάστημα. Θα ακούσετε μια μπαντάρα να ενορχηστρώνει μαγικά την μουσική μου και ελπίζουμε να μην μείνει καρδιά ή σώμα ακούνητο μέχρι να φύγουμε!
Στη συγκεκριμένη παρουσία, αλλά και γενικά στις δουλειές σου, παντρεύεις διαφορετικά είδη μουσικής. Πώς καταφέρνεις να τα κάνεις να συνυπάρχουν μεταξύ τους;
Μέσα από τον ήχο τους, αλλά και από το νόημα τους. Μπορεί να προέρχονται από διαφορετικά είδη αλλά θα αποτελούν μέρη μιας ιστορίας που φτιάξαμε για να σας αφηγηθούμε στο live. Ο λόγος που γράφτηκαν και αυτά που λένε είναι ο συνδετικός κρίκος, και φυσικά εμείς δημιουργούμε το ηχητικό περιβάλλον και έρχονται όλα αυτά πολύ φυσικά.
Έχοντας επικεντρωθεί στη τζάζ – ήταν το αντικείμενο των σπουδών σου- έχει αυτή μεγαλύτερη θέση στην καρδιά σου;
Έχει σίγουρα πολύ μεγάλο μέρος από την πίτα, και κάθε φορά που ακούω κάτι όμορφο και γνώριμο, ανατριχιάζω και συγκινούμαι σαν να γυρίζω πάλι στην αρχή. Είναι όμως μουσική που γεννήθηκε αλλού, και εγώ πολύ μακριά από αυτό το μέρος. Ξέρω ότι αν ήμουν εκεί, θα ήταν σίγουρα αυτός ο δρόμος μου, αλλά εδώ κουβαλάμε άλλο πολιτισμό, εξ’ ανατολής, που επίσης είναι γεμάτος γοητεία και βαθειά ρίζα. Κι αυτό δεν θα το άλλαζα.
Η παράσταση χαρακτηρίζεται ως ένα «μουσικό ταξίδι στο διάστημα». Έχει η μουσική τη δύναμη να μας ταξιδέψει σε κόσμους άγνωστους;
Εντελώς. Όχι μόνο η μουσική, αλλά όλος ο πολιτισμός. Καμιά φορά δεν χρειάζεται να μπεις στο αεροπλάνο για να ανακαλύψεις άλλους κόσμους, μπορείς να εντρυφήσεις στον πολιτισμό τους. Έτσι και η μουσική, μας φέρνει κοντά στο άγνωστο και στο απρόσιτο.
Τι καινούριο να περιμένουμε καλλιτεχνικά από εσένα;
Θα κυκλοφορήσω σύντομα ένα δίσκο με τραγούδια του Αντώνη Απέργη, που έχει τίτλο “Ο Κήπος”. Είναι ένα μαγικό μέρος- ένας κήπος που μοιάζει με τον Παράδεισο. Ένας Κήπος αντίδοτο για την πραγματικότητα, μίαν όαση για όσους δεν αντέχουν την ζωή όπως είναι. Θα έχει δώδεκα καινούργια τραγούδια, και ελπίζω να έρθει πριν από το καλοκαίρι.
Έχεις μεγαλώσει σε μια πολύτεκνη οικογένεια στο κέντρο της Αθήνας. Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο από τα παιδικά σου χρόνια στο Παγκράτι;
Θυμάμαι ότι το Παγκράτι σίγουρα δεν είχε την αίγλη που απολαμβάνει σήμερα. Ήταν πιο λαϊκή γειτονιά. Ήταν φοβερό όμως το πόσο κοντά ήταν στο κέντρο της πόλης, το έσκαγα συχνά προς τα εκεί και ένιωθα πως η Αθήνα μου ανήκει, την ήξερα απ’ έξω από την εφηβεία κι όλας. Θυμάμαι τις βόλτες στον λόφο του Αρδηττού μετά το σχολείο, κλέφτες και αστυνόμους στην πλατεία Βαρνάβα και αθλοπαιδιές στο Καλλιμάρμαρο.
Πώς ήταν να κάνεις τα πρώτα σου καλλιτεχνικά βήματα δίπλα στον αδερφό σου;
Ασφαλές και σίγουρα πιο εύκολο. Ένας άνθρωπος που είναι οικογένεια σε προστατεύει, τόσο καλλιτεχνικά αλλά και πρακτικά, να μην κάνεις βλακείες, να μην πιεις πολύ, ειδικά στην αρχή που η έπαρση μπορεί να έρθει εκεί που δεν το καταλαβαίνεις. Τον αγαπώ πολύ, και μακάρι να μην έπρεπε να μεταναστεύσει κι αυτός, για να παίζαμε κι άλλο μαζί.
Έχεις συνεργαστεί, από την αρχή της καριέρας σου, με μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής. Τι κρατάς από αυτές τις καλλιτεχνικές συνυπάρξεις και υπάρχει κάποια συνεργασία που θα ήθελες να επαναλάβεις;
Όλες θα ήθελα να τις επαναλάβω! Δεν έχω κακή εμπειρία. Κάθε συνεργασία μαζί και οι παραστάσεις δημιουργούν έναν μικρόκοσμο, μια μίνι-προσωρινή-οικογένεια, που τελειώνει γρήγορα και έχει τα πάθη της αλλά ξέρεις πως αν ξαναγυρίσεις εκεί έχει κάτι το οικείο και κάτι ζεστό. Σίγουρα, θέλω να βρεθώ ξανά με την Τάνια Τσανακλίδου και τον Γιάννη Κότσιρα γιατί και με τους δυο έκανα κάτι πολύ σύντομο. Δεν τους χόρτασα, αλλά μου έμεινε επίγευση γλυκιά και ζαχαρένια, εκεί δηλαδή που θες να ξαναγυρνάς.
Σε παλαιότερη κουβέντα που είχες με το Marie Claire δήλωσες πως οι καλοί μέντορες είναι όπως οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να ενηλικιώνονται. Στη ζωή σου ποιο άτομο έχει παίξει ή συνεχίζει να παίζει αυτόν τον ρόλο;
Σίγουρα καλλιτεχνικά ο Φοίβος Δεληβοριάς. Μαζί του ωρίμασα, και μου χάρισε αυτήν την δισκάρα και μου είπε “βγες να παίξεις, μπορείς”. Και φυσικά ακόμα είναι εκεί, να ακούσει κάθε μου χαζή ερώτηση και δίλημμα, είναι σπουδαίος άνθρωπος.
Πέρα από τον δίσκο, «Ο κόσμος σου», συνεργαστήκατε και στα τηλεοπτικά Νούμερα. Θα επιθυμούσες να κάνεις ξανά κάτι παρόμοιο; Να γράψεις, δηλαδή, μουσική για μια τηλεοπτική σειρά ή και να λάβεις μέρος σε αυτή ως ηθοποιός;
Νομίζω σαν ηθοποιός δεν μπορώ, για αυτό και επέλεξα και να δανείσω τη φωνή μου μόνο. Πιστεύω παίζω άθλια, ή τουλάχιστον όχι αρκετά καλά όσο τα εκατοντάδες παιδιά που σπουδάζουν σε δραματικές κάθε χρόνο. Να γράψω μουσική ή φωνές , το καλύτερο μου, με πολλή χαρά θα το έκανα!
Τι μηνύματα λαμβάνεις από το κοινό για τον συγκεκριμένο δίσκο και, γενικά, ποια η σχέση σου με τον κόσμο που ακούει τα τραγούδια σου;
Ξέρω πως μπορεί το κοινό μου να μην είναι τεράστιο, αλλά είναι ζεστό και ζωντανό και μοιράζεται μαζί μου όπως και εγώ. Συνήθως μου εκμυστηρεύονται προσωπικές ιστορίες η φάσεις που τους έχει συνοδέψει αυτή η μουσική, και στα live έρχονται να τα φωνάξουμε όλοι μαζί αυτά τα στιχάκια. Τους αισθάνομαι όλους σαν φίλους, και στο βαθμό που μπορώ, απαντάω σε όλους.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες ως τώρα στην καριέρα σου και ποια θεωρείς τα πιο σημαντικά εμπόδια που βρίσκουν οι νέοι καλλιτέχνες στη χώρα μας;
Νομίζω το οικονομικό, όπως όλοι. Είναι αδύνατον να επιβιώσεις από την μουσική σου αν δεν δουλεύεις και με κάποιον καλλιτέχνη ήδη εγκαθιδρυμένο, που παίζει πολύ και συνέχεια. Γενικά, κανείς δεν δείχνει εμπιστοσύνη στον νέο άνθρωπο, όχι μόνο στα καλλιτεχνικά, γενικά στη χώρα. Όλοι θέλουν το γνώριμο, αυτό που ξέρουν ήδη, το σίγουρο- με αποτέλεσμα εσύ ως νέος για να πετύχεις να πρέπει να δεις τον εαυτό σου μέσα από αυτό που υπάρχει ήδη, προσαρμόζεσαι και δεν τολμάς το αιχμηρό, το πρωτόγνωρο, γιατί αυτό δεν θα έχει κόσμο και μετά δεν θα έχεις να πληρώσεις το νοίκι.
Ποια η γνώμη σου για τους καλλιτέχνες που καταπιάνονται με τέχνες πέρα από τη δική τους;
Ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο. Να ικανοποιεί την ανάγκη του και το όραμα του. Αν είναι να πετύχει, θα φανεί στο χειροκρότημα, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη πως οι καλλιτέχνες είναι πλάσματα με ανοιχτές κεραίες και μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα όχι μόνο σε εκείνα για τα οποία έγιναν γνωστοί. Άσε που, για εμένα, το ζητούμενο είναι να παράγεται συνεχώς καινούργια τέχνη, να βγαίνουν πράγματα.
Τον τελευταίο καιρό πολύς ντόρος έχει γίνει γύρω από δηλώσεις ορισμένων καλλιτεχνών για την πολιτική και την κοινωνία. Πού στέκεσαι σε αυτό; Θα χρησιμοποιούσες ποτέ το μικρόφωνο για να εκφράσεις τις απόψεις σου και, πιστεύεις, τελικά υπάρχει όριο στο τι μπορεί να λέει ένας καλλιτέχνης από τη σκηνή;
Φυσικά και θα το χρησιμοποιούσα, και θα το κάνω όταν το νιώθω. Εκείνη την ώρα θα αισθάνομαι πως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Είναι σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, σαν το οικογενειακό τραπέζι που κρατάς ένα πράγμα και δεν το λες γιατί φοβάσαι πως θα αντιδράσει κάποιος. Το θέμα είναι να είσαι έτοιμος να κριθείς, όταν παίρνεις το βήμα και όταν εκτίθεσαι. Και να είσαι σίγουρος για αυτά που λες, γιατί η δράση θα έχει αντίδραση. Πάντως αν το καλοσκεφτείς όλοι γράφουν καθημερινά τη γνώμη τους στα social media, όλη την ώρα, δεν είναι όπως παλιά που η σκηνή ήταν ο μόνος τρόπος.
Η Νεφέλη Φασούλη στο Gazarte
Σάββατο 2 Μαρτίου 2024,
Gazarte Ground Stage (Βουτάδων 32-34)
Προπώληση εισιτηρίων εδώ.
