Η Νατάσσα Μουσάδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από πολύ μικρή αγάπησε τη μουσική σε κάθε έκφανσή και έτσι μέσα από τις σπουδές της και την ενασχόλησή της με αυτή έγινε μουσικός, βοκαλίστα, συνθέτρια και εκπαιδεύτρια φωνής. Φέτος, υπογράφει τη μουσική στην παιδική παράσταση «Το Γαϊτανάκι», της Ζωρζ Σαρή σε θεατρική διασκευή του Γιάννη Καλατζόπουλο.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση της Ζωρζ Σαρή, «Το Γαϊτανάκι», παρασύρει μικρούς και μεγάλους σε ένα ταξίδι που κάνει τη ζοφερή πραγματικότητά μας, ευχάριστη, αισιόδοξη και αγνή. Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία για την ειρήνη, την αλληλεγγύη και την αποδοχή, κόντρα στον πόλεμο, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Μια υπενθύμιση πως όλοι μαζί έχουμε τη δύναμη να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Το κείμενο ακολουθεί τον Κυρ Νικόλα Γαρύφαλλο, που στα βαθιά του γεράματα, ζει χωμένος στ’ αμέτρητα βιβλία του, ξαγρυπνώντας για να τα διαβάσει όλα. Το μόνο που τον κάνει ν’ αφήσει για λίγο τις λέξεις και τις σελίδες, είναι ο κήπος του. Λατρεύει να φροντίζει τα γαρύφαλλά του. Μια μέρα ακούει ένα παιδικό τραγούδι που του ξυπνά μια εκπληκτική ιδέα: Aν όλα τα παιδιά του πλανήτη έδιναν τα χέρια θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν τη Γη και να δημιουργήσουν ένα πελώριο Γαϊτανάκι; Να τραγουδήσουν και να χορέψουν, να παρασύρουν τα πουλιά, τα λουλούδια, ακόμη και τους μεγάλους. Γεμάτος πίστη στην Ιδέα, ο Κυρ-Νικόλας ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι για να αλλάξει τον κόσμο. Θα μπορέσει ο γέρος σοφός να βοηθήσει την ειρήνη να απλωθεί στη Γη;
Η παράσταση αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και πήρε παράσταση μέχρι και τις 13 Απριλίου. Μέσα από αυτή την ευχάριστη συγκυρία συνομιλήσαμε με τη Νατάσσα Μουσάδη τόσο για το Γαϊτανάκι και τις δικές της εμπειρίες, όσο και για το πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα ενός έργου που γράφτηκε πάνω από 50 χρόνια πριν.
Έχετε μνήμες να διαβάζετε «Το Γαϊτανάκι» όταν ήσασταν μικρή; Και αν ναι, τι είχατε ξεχωρίσει στο συγκεκριμένο βιβλίο;
Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με «Το Γαϊτανάκι» ήταν στη Β’ Δημοτικού. Θυμάμαι τη δασκάλα να μας το διαβάζει και να μας μαθαίνει το τραγούδι του και να κοιτάζω το εξώφυλλο του «Εμείς και ο κόσμος» με τα παιδάκια να χορεύουν γύρω από τη γη και να σκέφτομαι πόσο όμορφο θα ήταν να γινόταν κάτι τέτοιο!
Νομίζω μάλιστα πως τότε, μέσα στο κεφάλι μου, δημιουργήθηκε μία ρωγμή, από αυτές που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το τι άνθρωποι γινόμαστε μεγαλώνοντας. Γεννήθηκε μία αυτονόητη «ιδέα», όπως λέει και το έργο μας: Πως αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και να γίνει ένας κόσμος δίκαιος, όμορφος, γεμάτος αγάπη και καλοσύνη. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση…
Αν κάτι ξεχώρισα τότε, αυτό που με συγκινεί μέχρι και σήμερα, είναι το συγκλονιστικό θάρρος του κυρ Νικόλα, που ξεπέρασε κάθε δυνατό κι αδύνατο εμπόδιο προκειμένου να παλέψει για την ιδέα του και μαζί με τα παιδιά, τους απλούς ανθρώπους και τα όμορφα πλάσματα όλης της γης, να φτιάξουν το πελώριο γαϊτανάκι του κόσμου.
Διαβάζοντας το, ως ενήλικας πια, μ’ αφορμή την παράστασή σας, τι συναίσθημα κυριάρχησε; Ελπίδα ή ματαίωση;
Σίγουρα η ελπίδα! «Το Γαϊτανάκι», όπως και όλο το έργο της Ζωρζ Σαρή, ξεχειλίζει από αισιοδοξία, όνειρα και ζωντάνια. Μπορώ να πω με σιγουριά, πως όλα όσα με συγκίνησαν τότε, με συγκινούν στο ακέραιο και σήμερα. Ίσως μάλιστα και περισσότερο, αφού μεγαλώνοντας έμαθα πως το κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι υπαρκτό μιας και η αφόρμηση για «Το Γαϊτανάκι» είναι ο «Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο», δηλαδή ο Νίκος Μπελογιάννης.
Σε μια πραγματικότητα, λοιπόν, που πολλές φορές μπορεί να με ματαιώνει, επιλέγω να κοιτάζω προς το φως. Προς τα εκεί που οι άνθρωποι ανθίζουν υπερβαίνοντας τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι ποτέ εύκολο, όμως είναι αναγκαίο, όμορφο κι ουσιαστικό.
Έχετε γράψει την πρωτότυπη μουσική της παράστασης. Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία αυτής της διαδρομής και πώς φτάσατε στο τελικό αποτέλεσμα;
Αρχικά, το να γράφεις μουσική για παιδιά είναι από μόνο του μεγάλη πρόκληση, καθώς είναι ένα κοινό ιδιαίτερα απαιτητικό και για μένα εξαιρετικά υπολογίσιμο. Τα παιδιά αγαπούν τον κόσμο με τον πιο ειλικρινή και ουσιαστικό τρόπο και ανάλογα ειλικρινής και ουσιαστική είναι και η ανταπόκρισή τους απέναντι σ’ αυτό που βλέπουν και ακούν.
«Το Γαϊτανάκι» απ’ την πλευρά του, είναι ένα έργο τρυφερό και βαθιά ειλικρινές και μέσα σ’ αυτή του την ειλικρίνεια μιλάει για πράγματα δύσκολα που ο καθένας μας μπορεί να δει στο σήμερα, όπως ο πόλεμος, η εκμετάλλευση ή η αδικία.
Στην παράστασή μας, επιλέξαμε αυτά να τα αντιμετωπίσουμε με θάρρος κι αισιοδοξία και σε αυτόν τον άξονα θέλησα να κινείται και η μουσική. Να είναι ζωντανή και να κρατάει αναλλοίωτη την ειλικρινή και δημιουργική ματιά του παιδιού απέναντι στον κόσμο, τη δίψα του για ζωή και ανακάλυψη. Ακόμα κι εκεί που η γλώσσα είναι σκληρή, αυτή να μένει αισιόδοξη, να φροντίζει, να δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Επικοινωνείτε θέματα σκληρά, μέσα από την παράσταση, όπως την ξενοφοβία και τον πόλεμο. Μπορεί το θέατρο να προετοιμάσει τα παιδιά για την ενηλικίωση και για όσα θα κληθούν ν’ αντιμετωπίσουν;
Δυστυχώς τα παιδιά έρχονται καθημερινά αντιμέτωπα με αυτά τα θέματα. Ζουν μέσα σε αυτόν τον κόσμο, βλέπουν, ακούν, συναναστρέφονται και αντικειμενικά γεννιούνται μέσα τους ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Παράλληλα, θέλουν πάντα να ξέρουν την αλήθεια και δε σταματούν αν δε τη μάθουν. Συνεπώς οφείλεις να τους την πεις. Όχι χυδαία και ωμά, αλλά πάντα με τη φροντίδα που απαιτείται όταν απευθύνεσαι σε παιδιά ανεξαρτήτου ηλικίας. Ο πιο απλός και όμορφος τρόπος, ο πιο άμεσος, είναι το παιχνίδι.
Και το θέατρο, όπως και η μουσική, είναι ένα υπέροχο μέσο σε αυτή την κατεύθυνση, καθώς μπορεί να πει τα πιο σπουδαία, τα πιο δύσκολα αλλά και τα πιο όμορφα και σημαντικά πράγματα, με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο.
Τα παιδιά, αγαπούν την απλότητα, αλλά όχι την απλοϊκότητα. Θέλουν να παίζεις δίκαια και με όλη σου την ψυχή και αν δεν το κάνεις, σε καταλαβαίνουν στο λεπτό! Έτσι και στο θέατρο, αν ακολουθήσεις αυτούς τους απλούς κανόνες, τότε μπορείς να πεις τα πάντα…
Μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε, πώς μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα;
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο πραγματικά δύσκολο, που το «ωραίο» κρύβεται καλά. Όμως αν ξέρεις πού να ψάξεις, μπορείς να το βρεις να ξετυλίγεται στα πιο απλά πράγματα: τη φιλία, την αγάπη, τη συντροφικότητα, τους ανθρώπους που βαδίζουν μαζί ξεπερνώντας τις ασήμαντες, φαινομενικές τους διαφορές όπως η θρησκεία, το χρώμα ή η καταγωγή και δίνουν τα χέρια καθημερινά στα μικρά και τα μεγάλα της ζωής, από την καθημερινότητα μέχρι τον αγώνα για την «ιδέα», την πεποίθηση ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.
Νομίζω εκεί γεννιέται η ελπίδα, σε αυτά τα μικρά, αλλά σπουδαία. Φυσικά, για να της μείνεις πιστός, χρειάζεται απόφαση και γνώση, όπως έκανε ο κυρ Νικόλας. Όμως, υπάρχει! Οι τελευταίες μέρες, το αποδεικνύουν περίτρανα…
Τι ιστορίες θέλετε να ειπωθούν μέσα από τη μουσική σας, είτε αυτή απευθύνεται σε παιδιά, είτε σ’ ενήλικο κοινό;
Με ρωτάτε σε μία ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο, που έχω μόλις ολοκληρώσει το πρώτο μου προσωπικό album «Mediterranee», το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει και που επιχειρεί να ανοίξει ένα διάλογο επάνω στη σημερινή πραγματικότητα που βιώνει η ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, με το βλέμμα στραμμένο στην αισιοδοξία και την ομορφιά που βρίσκεται κρυμμένη ακόμα και στα πιο δύσκολα και ακατανόητα της ζωής. Όπως αντίστοιχα κάνει το «Γαϊτανάκι» με τη σκηνοθεσία του Γιώργου Τσαγκαράκη, αλλά και την προσέγγιση του υπέροχου Θιάσου MATICAPI.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που με παρακινούν στο να γράψω μουσική· μία εικόνα, ένα κείμενο, μία ιστορία, ένα γεγονός… Η μουσική για μένα είναι βασικός τρόπος επικοινωνίας, συνεπώς προσπαθώ πάντα να καταθέτω την άποψή μου καθαρά και με ειλικρίνεια. Αν κάτι με ενδιαφέρει περισσότερο είναι, μέσα από τη μουσική μου, να φωτίζω πλευρές του κόσμου που ζούμε, να θέτω ερωτήματα και να ανοίγω ένα γόνιμο διάλογο με τους ανθρώπους που ακούν, ανεξαρτήτου ηλικίας. Δε θέλω μόνο να θέτω τον προβληματισμό μου, αλλά να παίρνω θέση, να ψάχνω πάντα απαντήσεις στα τεράστια ερωτήματα που βασανίζουν και εμένα. Αυτό που με συγκλονίζει πάντα και προσπαθώ να περιλαμβάνω στην τέχνη μου, είναι η δύναμη και η ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί και να εξελίσσεται σε όλες τις συνθήκες.
Άλλαξε ο τρόπος που προσεγγίζετε την τέχνη σας από τότε που γίνατε μητέρα;
Όπως και όλα, έτσι και αυτό άλλαξε καθοριστικά. Αρχικά, από τότε που έγινα μητέρα έχω κάνει πολλά περισσότερα πράγματα. Είναι σίγουρα η πιο ουσιαστική και παραγωγική περίοδος της ζωής μου. Πλέον, με αφορά πολύ περισσότερο το περιεχόμενο αυτών που κάνω, παρά το να κάνω απλά για να υπάρχω. Δε με ενδιαφέρει καθόλου η αυτοαναφορικότητα στη μουσική μου, αλλά η κοινωνική της διάσταση. Ζούμε και υπάρχουμε μέσα σε αυτή την κοινωνία, σε αυτό τον κόσμο και όλα μας επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα. Αντίστοιχα κι εμείς επηρεάζουμε τα πάντα με τη στάση μας. Πρακτικά, γράφω για τον κόσμο που θα ήθελα να ζει το παιδί μου και για τον «άνθρωπο», με τη συλλογική έννοια του όρου, που θα ‘θελα να είμαστε. Δύσκολο, μα πραγματικά πολύ ουσιαστικό και ενδιαφέρον.
Πληροφορίες παράστασης:
«Το Γαϊτανάκι» της Ζωρζ Σαρή
Από το Θίασο Λαϊκού Θεάτρου MATICAPI
Για παιδιά από 6 ετών
- Θεατρική διασκευή: Γιάννης Καλατζόπουλος
- Σκηνοθεσία: Γιώργος Τσαγκαράκης
- Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Σταυρίδη
- Σκηνικά / Κοστούμια: Βικτώρια Νταρίλα
- Πρωτότυπη μουσική: Νατάσσα Μουσάδη
- Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Ζιώγαλας
- Μουσική διδασκαλία: Νατάσσα Μουσάδη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Γουγής, Γιώργος Ζιώγαλας, Φαίδρα Παπανικολάου, Γιώργος Τσαγκαράκης, Αλεξάνδρα Χριστοδουλέα (Α’ Διανομή), Δέσποινα Σταυρίδη (Β’ Διανομή)
Μουσικοί επί σκηνής: Αντώνης Γουγής, Γιώργος Ζιώγαλας
Κάθε Κυριακή στις 11:30 μέχρι Κυριακή 13 Απριλίου και καθημερινές για σχολεία και συλλόγους.
Εισιτήρια: 12€ (γενική είσοδος), 10€ (προπώληση), 8€ (Άνεργοι, ΑμεΑ, άνω των 65 ετών). Βρείτε τα εδώ.
Διάρκεια: 75’ (χωρίς διάλειμμα)
Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Κεραμεικός (Μετρό Κεραμεικός)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6934654289
Ο Θίασος MATICAPI αφιερώνει την παράστασή του στον «Άνθρωπο με το γαρύφαλλο», που ενέπνευσε και την ίδια τη Ζωρζ Σαρή, αλλά και σε όλους εκείνους που θέλησαν να αλλάξουν τον κόσμο μένοντας έτσι για πάντα νέοι.
