Βρισκόμαστε στα Καλάβρυτα, την 13η Δεκεμβρίου του 1943. Οι δυνάμεις της Βέρμαχτ βρίσκονται στο αχαϊκό χωριό κι εκτελούν σχεδόν όλους τους άρρενες κατοίκους, ως αντίποινα για την εκτέλεση Γερμανών στρατιωτών από τον ΕΛΑΣ. Πεντακόσιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα, 64 από αυτούς ήταν παιδιά. Ένα ολόκληρο χωριό ξεκληρίστηκε με εκείνους που έμειναν πίσω να μην μπορούν μέχρι και σήμερα να ξεχάσουν.
Σε αυτή τη θηριωδία των Ναζί βασίστηκε το σενάριο της ταινίας «Καλάβρυτα, 1943», σε σκηνοθεσία του Νικόλα Δημητρόπουλου, η οποία θα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από την Πέμπτη, 11 Νοεμβρίου. Πολύ πριν την προβολή της, η ταινία έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, λόγω μιας συγκεκριμένης σκηνής, στην οποία παρουσιάζεται ένας Αυστριακός στρατιώτης να ανοίγει τις πόρτες του σχολειου για να ελευθερωθούν οι γυναίκες και τα παιδιά που ήταν κλειδωμένα μέσα. Επισήζαντες και κάτοικοι του χωριού, αρνούνται πως κάτι τέτοιο συνέβη. Μάλιστα, τοπικές αρχές και σύλλογοι διατείνονται πως θα κινηθούν νομικά εναντίον της εταιρείας παραγωγής. Οι συντελεστές της ταινίας τονίζουν σε δηλώσεις τους πως πρόκειται για μυθοπλασία και στόχος της ταινίας είναι να καταδειχθούν οι φρικαλεότητες του φασισμού.
«Νομίζω πως μόνο αν δει κανείς την ίδια την ταινία θα έχει πραγματικά αίσθηση για την ουσία και το θέμα της», απαντά για το συγκεκριμένο ζήτημα η Δανάη Σκιάδη, η οποία στην ταινία υποδύεται τη Μαρία Ανδρέου, μία από τις γυναίκες που βρίσκεται κλειδωμένη στο σχολείο του χωριού, χωρίς να γνωρίζει τι συμβαίνει στον άνδρα της ή τα παιδιά της.
Εμείς μιλήσαμε μαζί της τόσο για την νέα ταινία στην οποία συμμετέχει και τα επαγγελματικά της σχέδια, όσο και για τις εξελίξεις στον χώρο της υποκριτικής μετά τις αποκαλύψεις των συναδέλφων της.
Η Σφαγή των Καλαβρύτων είναι ένα ζήτημα το οποίο, ακόμα και έπειτα από τόσα χρόνια, «πονάει», ιδίως τους απογόνους των θυμάτων. Μιλήστε μας για την νέα ταινία που συμμετέχετε και για το πώς αποφασίσατε να πείτε το «ναι» σε αυτήν την παραγωγή.
«Πρόκειται για μια ταινία που περιμένω να βγει στις αίθουσες με μεγάλη λαχτάρα και αγωνία. Μια τεράστια παραγωγή (Στέλιος Κοτιώνης και Foss Productions) που ξεπερνάει κατά πολύ τα μέχρι σήμερα ελληνικά δεδομένα.
Τα «Καλαβρυτα 1943» είναι μια ωδή στη μνήμη. Στη μνήμη που κρατάει τον άνθρωπο ζωντανό, γιατί τον συνδέει με το παρελθόν του. Δίνοντας στην οδυνηρή μνήμη λόγο και χώρο να αναπνεύσει, καταφέρνεις να προχωρήσεις και να λυτρωθείς μέσα από αυτήν. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που με έκανε να θέλω να είμαι κομματι αυτής της δημιουργίας. Και φυσικά ο συγκεκριμένος ρόλος. Η Μαρία Ανδρέου. Μια γυναίκα, της οποίας η πορεία μέσα στην ταινία, με ενέπνευσε. Μια ηρωίδα σύνθετη και απλή ταυτόχρονα. Αντιμέτωπη με το αδυσώπητο.
Και φυσικά ο Μαξ Φον Σίντοφ. Το ότι θα συνυπήρχα σε μια ταινία με τον θρύλο αυτό του παγκόσμιου κινηματογράφου ήταν από μόνο του αρκετό όχι απλώς για να με πείσει αλλά να με ενθουσιάσει, όταν μου πρωτομίλησε η Σοφία Δημοπουλου (casting director) και ο Νικόλας Δημητρόπουλος (σκηνοθέτης) -με τον όποιο παρεμπιπτόντως είχαμε ξανασυνεργαστεί πολύ όμορφα και στο παρελθόν (Alter Ego)- για την ταινία . Last but not least, ο Νικόλας Παπαγιάννης (σ.σ. σύντροφος της ηθοποιού)».
Πώς είναι να συνεργάζεστε επαγγελματικά με τον σύντροφό σας;
«Με τον Νικολα είχαμε ονειρευτεί την κινηματογραφική μας συνύπαρξη και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε ευχηθεί ένα πιο μαγικό κοινό ξεκίνημα απ’ αυτό. Τον Νικόλα τον θαυμάζω βαθιά και τον θεωρώ έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και έναν σπουδαίο συνοδοιπόρο. Είναι για εμένα τύχη και τιμή να παίζω μαζί του. Μια συναρπαστική εμπειρία».
Η συνεργασία με έναν ηθοποιό του βεληνεκούς του Μαξ φον Σίντοφ, πώς ήταν; *
«Με τον Μαξ Φον Σίντοφ δεν έχω σκηνή στην ταινία. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να κοιταχτώ μαζί του στα μάτια. Τον χρόνο που περάσαμε μαζί δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Το γεγονός πως συνυπάρχουμε στην ταινία με γεμίζει περηφάνια. Και είναι για μένα ένα δώρο της 7ης τέχνης».
Γίνατε μητέρα στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Συνέβαλε αυτή η νέα συνθήκη στο να αντιμετωπίσετε με μεγαλύτερη αισιοδοξία τα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια ή σας άγχωσε περισσότερο;
«Ήταν μια μαγική περίοδος και ομολογώ ότι για εμένα κύλησε με έναν μοναδικό τρόπο μέσα σε αυτές, τις κατά τα αλλά, τόσο παράξενες και πρωτόγνωρες συνθήκες».
Εκείνο το διάστημα ήρθαν στο φως και αρκετές δυσάρεστες ειδήσεις για τον χώρο του θεάτρου και της υποκριτικής. Πώς βιώσατε τη συγκεκριμένη κατάσταση και τι διαβλέπετε για το μέλλον τους θεάτρου, έπειτα από αυτό;
«Πραγματικά το λιγότερο δυσάρεστες. Αυτά, βέβαια, συμβαίνουν σε όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα, θα ήταν υποκριτικό να τα περιορίσουμε μόνο στον χώρο του θεάτρου. Είναι ένα σπουδαίο και σημαντικό βήμα το ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και εύχομαι να είναι η αρχή νέων, πιο δίκαιων, υγιών και ορθών συνθηκών εργασίας για όλους και να μην ξαναδοθεί ποτέ ο χώρος για να επαναληφθούν παρόμοιες πράξεις».
Έχετε έρθει ποτέ αντιμέτωπη με δυσάρεστες συμπεριφορές από συναδέλφους;
«Φυσικά και έχω έρθει. Αυτό είναι αναπόφευκτο για όλους μας, όποια δουλειά κι αν κάνουμε. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Οι δυσάρεστες συμπεριφορές είναι εντελώς άλλο πράγμα από την άσκηση βίας και την εκμετάλλευση. Αυτές είναι καταδικαστέες».
Έχετε χαρίσει τη φωνή σας σε αρκετούς ήρωες παιδικών ταινιών. Θα το ξανακάνετε και τι σας προσφέρει ως εμπειρία;
«Από πολύ μικρή ηλικία ασχολούμαι με αυτό. Όχι επαγγελματικά. Απλώς το έκανα πάντα. Από παιδί μου άρεσε να επινοώ ή να μιμούμαι τις φωνές των ηρώων που έβλεπα στις μεταγλωττισμένες ταινίες και σειρές. Είχαν για εμένα οι φωνές τους μεγάλη σημασία και συμβολισμό. Μεγαλώνοντας, μου έχει δοθεί η χαρά να το κάνω και επαγγελματικά πλέον.
Με λύπη, όμως, είδα ότι δεν αντιμετωπίζεται -εργασιακά- η τέχνη αυτή με τον σεβασμό που της αξίζει. Πρόκειται για ένα σημαντικό επάγγελμα που χρειάζεται μεγάλη φροντίδα. Οι ηθοποιοί που δίνουν τις φωνές τους στους ήρωες των παιδιών γίνονται οι εμπνευστές, οι φίλοι, οι δικοί τους άνθρωποι – ή υπεράνθρωποι! Θα πρέπει λοιπόν να βελτιωθούν πολύ οι εργασιακές συνθήκες και να γίνουν αντάξιές τους για να μπορούν και να συνεχίζουν τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με ποιοτικές δημιουργίες και να ταξιδεύουν μαζί τους».
Η τελευταία σας τηλεοπτική εμφάνιση ήταν το 2019 σε μία δραματική σειρά. Δεδομένου ότι αρκετοί από τους ρόλους σας στην τηλεόραση ήταν σε δραματικές σειρές, θα λέγατε το «ναι» σε μια κωμωδία; Σχέδια για θεατρικές εμφανίσεις υπάρχουν;
«Για εμένα αυτός ο διαχωρισμός δεν υπάρχει πραγματικά και, τελικά, αν υπάρχει σημαίνει ότι τα πράγματα είναι αρκετά μονοδιάστατα. Με ενδιαφέρουν τα καλά σενάρια. Οι καλές παραγωγές. Οι καλοί συνεργάτες. Οι συνθήκες. Θεατρικές εμφανίσεις δεν προβλέπονται για φέτος- όχι επί σκηνής τουλάχιστον».
*Σημειώνεται ότι ο ρόλος του Νικόλα Ανδρέου, ήταν ο τελευταίος για τον Σουηδό ηθοποιό, ο οποιος έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2020, σε ηλικία 90 ετών.
