Μαζί με τις σκέψεις που κάνουμε για την εξουσία και την κατάχρησή της θα πρέπει να αναλογιστούμε και τα αφεντικά. Ειδικά τα κακά. Τι σημαίνει να ηγείσαι μιας επιχείρησης, ενός project ή μιας ομάδας και να έχεις δύναμη στα χέρια σου, να μπορείς να προσλάβεις και να απολύσεις, να έχεις ένα σύνολο ανθρώπων να αντιμετωπίζει προκλήσεις και να είσαι εκδικητικός, ευέξαπτος και κακός; Από τις αποκαλύψεις που προέκυψαν από το #MeToo κίνημα καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει επίγνωση των κακώς κειμένων στο εργασιακό περιβάλλον.
Οι παλαιότερες γενιές είχαν μια πιο ρομαντική διάσταση στο μυαλό τους, επηρεασμένοι από την τηλεόραση ή από αυτά που μάθαν από το σχολείο, για το τι συνεπάγεται να είσαι αφεντικό. Σκεφτόμασταν ότι όποιος έχει θέσει εξουσίας είναι και επιτυχημένος, έχει μια ωραία ζωή και αποτελεί έμπνευση. Οι συσχετισμοί τελευταία όμως δείχνουν ότι αυτού του είδους η εξουσία είναι παλιομοδίτικη και λάθος.
Υπάρχει ένα κλίμα επαναξιολόγησης για το τι κάνει έναν εργοδότη κακό. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά και με αυτό που φέρει η γενική ιδέα. Πώς αξιολογείται η εξουσία στις μέρες μας αλλά και αυτοί που την ασκούν με σκληρό τρόπο; Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την Αμερική χωρίς τέτοιες προσωπικότητες και ακόμα πιο δύσκολο να μην συναντήσεις πολλές από αυτές στον κινηματογράφο. Η τέχνη άλλωστε αντιγράφη τη ζωή. Το περιέργο είναι ότι αυτές τις ταινίες τις παρακολουθούμε με μία ευχαρίστηση.
Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του Donald Trump που εκλέχθηκε πρόεδρος της Αμερικής και έχει συγκεντρώσει, όχι άδικα, πολλές κριτικές για τη συμπεριφορά του. Η προσωπικότητά του ήταν γνωστή και στο παρελθόν. Επίσης, πριν στην Αμερική ανοίξουν τα στόματα των θυμάτων του Harvey Weinstein ήταν γνωστό ότι η συμπεριφορά του ήταν ιδιόρυθμη. Το ίδιο και ο Louis B. Mayer που ήταν παραγωγός του λεγόμενου παλιού Hollywood που αποδείχθηκε ένα απρακτικό τέρας.
Στην άλλη μεριά, υπάρχει το νούμερο ένα της Vogue, Anna Wintour που οι μικρές ιδιορυθμίες της παρουσιάστηκαν στο βιβλίο του Lauren Weisberger, με τίτλο “The Devil Wears Prada” αλλά λύανε τις γωνίες η ομώνυμη ταινία με πρωταγωνίστρια την Meryl Streep. Επίσης, στήθηκε μια ολόκληρη τηλεοπτική αυτοκρατορία πάνω στη συμπεριφορά του Βρετανού σεφ Gordon Ramsay.
Στα χρόνια που ήρθαν όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Ο Harvey Weinstein περιθωριοποιήθηκε με το κίνημα #MeToo και πολλά από αυτά που θεωρούσαμε χαριτωμένα ή ιδοτροπίες μπήκαν στη σωστή τους διάσταση. Η νεά γενιά έχει άλλα ιδανικά και άλλα οράματα. Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Αν θέλουμε να ζούμε σε υγιή εργασιακά περιβάλλοντα θα πρέπει να υπογραμμίζουμε τις λάθος συμπεριφορές, να έχουμε μηδέν ανοχή σε οποιαδήποτε είδους κακοποίηση και να παίρνουμε αυτό που αξίζουμε.
Ένα κίνημα, λοιπόν, για τα κακά αφεντικά ίσως βοηθούσε τους εργαζόμενοςυ που καταπιέζονται και κλείνουν τα μάτια είτε από φόβο, από ανάγκη ή και από άγνοια για το τι πραγματικά αξίζουν.
