Οι μέρες που προηγήθηκαν, αλλά κι αυτές που ακολουθούν μετά το τέλος της καραντίνας, επιβεβαιώνουν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στις ζωές των ανθρώπων η Τέχνη. Σε κάθε της μορφή. Έγινε ξεκάθαρο όσο καιρό ήμασταν αναγκασμένοι να μείνουμε σπίτι, βοηθώντας στον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας, αφού αναζητήσαμε παρηγοριά στις παραστάσεις που ανέβηκαν σε διάφορες πλατφόρμες, στις online περιηγήσεις σε μουσεία, στις live συναυλίες στο YouTube ή το Instagram και φυσικά στα βιβλία.
Κάναμε ανασκαφές στις βιβλιοθήκες μας, μιας και τα βιβλιοπωλεία παρέμειναν κλειστά τις ημέρες της καραντίνας, για να ανακαλύψουμε ένα ή περισσότερα βιβλία που θα μας έκαναν παρέα. Τα social media, περισσότερο από ποτέ, πλημμύρισαν από προτάσεις βιβλίων. Οι σταθεροί αναγνώστες βρήκαν την ευκαιρία να μικρύνουν τη λίστα με τα αδιάβαστα και οι περιστασιακοί αναγνώστες μπήκαν στη διαδικασία να διαβάσουν περισσότερο.
Το Mare Claire αποφάσισε να γεμίσει τη “βιβλιοθήκη” του με προτάσεις από τους ανθρώπους της Τέχνης -μιας και από σήμερα τα βιβλιοπωλεία είναι και πάλι ανοιχτά και μπορούμε να προμηθευτούμε ό,τι θέλουμε. Ποια βιβλία επέλεξαν να διαβάσουν τις ημέρες της καραντίνας;
Μίλτος Πασχαλίδης, Τραγουδοποιός
Λίγο πριν την καραντίνα ετοίμαζε την κυκλοφορία του νέου του δίσκου με τίτλο «Στη χώρα των αθώων» ο οποίος κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από το Ogdoo Music Group.
“Τις πρώτες μέρες της καραντίνας βρήκα καλή ιδέα να κατεβάσω μερικά βιβλία απ το ράφι με τα ‘αδιάβαστα’, αυτά που τα αγοράζω κι ύστερα τα βάζω στα υπ’ όψιν και δεν βρίσκω ποτέ το χρόνο να τα ξεκινήσω. Ιδού τα δύο με τα οποία πέρασα καλύτερα.
1. ‘Η Φυγή‘, του Χάρλαν Κόμπεν. Οικογενειακό θρίλερ. Ο τύπος είναι ο μάστορας των ανατροπών. Ακόμα κι όταν έχουν όλα τελειώσει, την ύστατη ώρα έρχεται μια αποκάλυψη που σε αναγκάζει να πας πίσω στην πλοκή και να την ξαναδιαβάσεις αλλιώς… Δείτε και τον “Ξένο” στο Netflix. Σειρά μιας σεζόν τόσο εθιστική που μπορεί να την τελειώσεις σε δυο μέρες.
2. ‘Το Ινστιτούτο‘ του Στίβεν Κινγκ. Παιδιά που κινδυνεύουν. Αυτό αρκεί για να είναι μια απίστευτα εφιαλτική ιστορία δίχως ίχνος μεταφυσικού τρόμου ή σπλάτερ. Ο Κινγκ, πάνω που νομίζεις ότι γέρασε και θ αρχίσει να αναμασάει τα ίδια και τα ίδια, αποδεικνύει γιατί παραμένει ένας απ τους μεγαλύτερους αφηγητές των τελευταίων 50 χρόνων.”
Νατάσα Τριανταφύλλη, Σκηνοθέτις
Λίγο πριν την καραντίνα σκηνοθετούσε την παράσταση “Χρονικού του χρόνου” στο Θέατρο Τέχνης.
“Προσπαθώντας να σμιλεύσω τον χρόνο στο σπίτι, έγινε η συνειρμική σύνδεση με το ‘Σμιλεύοντας το χρόνο‘ του Αντρέι Ταρκόφσκι. Ένα βιβλίο στο οποίο επιστρέφω συχνά, και κάθε φορά, ανάλογα με το τι συμβαίνει στη ζωή μου, μου συμβαίνει να καταλαβαίνω άλλα πράγματα ανάμεσα στις λέξεις αυτού του πραγματικού δημιουργού, με το διαρκές ‘ξέσπασμα ζωτικότητας’. Αυτές τις μέρες, αυτής της εκούσιας απομόνωσης, υπογράμμιζα συνέχεια την φράση: ‘Με την τέχνη κατακτά ο άνθρωπος την πραγματικότητα μέσα από μια υποκειμενική εμπειρία’. Ίσως γιατί μου έλειψε η τέχνη του θεάτρου, ίσως γιατί αναγνώρισα και κράτησα προς χρήση μελλοντικά, μια διαφορετική υποκειμενική εμπειρία, με τόσο διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο. Εξιστορώντας σκέψεις και εμπειρίες από το έργο του και τη ζωή του, το βιβλίο αυτό καταλήγει να είναι ένα αυτεξούσιο έργο τέχνης που αποκαλύπτει αυτήν την τόσο ομολογητική ταρκοφσκική αλήθεια για τον κόσμο. Παραφράζοντας μια φράση του, ναι, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ολόκληρο το σύμπαν, κάποια βιβλία όμως, μπορούν να το εκφράσουν σίγουρα ολόκληρο.”
Λένα Παπαληγούρα, Ηθοποιός
Λίγο πριν την καραντίνα συμμετείχε στην θεατρική παράσταση «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» στο θέατρο Βέμπο.
“Όταν έχεις μικρό παιδί ο χρόνος δεν τρέχει απλώς …πετάει! Η δίκη μου καραντίνα, λοιπόν, περιλαμβάνει ατέλειωτες ώρες υπέροχου παιχνιδιού με τον γιο μου. Όταν αυτός κοιμάται όμως, απολαμβάνω μετά από καιρό το διάβασμα. Ξαναδιάβασα το ‘Περί τυφλότητας‘ του Ζοζέ Σαραμάγκου. Βιβλίο το οποίο αποδεικνύεται στη συνθήκη που ζούμε εξαιρετικά προφητικό. Η πλοκή ,οι χαρακτήρες, η ευαισθησία και η ιδιαίτερη πένα του συγγραφέα με συνεπήραν για μια ακόμα φορά. Όταν το είχα πρώτο διαβάσει ,κάποια χρόνια πριν ,μου είχε φανεί σχεδόν επιστημονική φαντασία τώρα όμως οι ομοιότητες που έβρισκα με την πανδημία του κορονωϊού με τρόμαζαν πολύ. Ευτυχώς έχει τέλος καλό… όποτε πήρα ανάσα!”
Γιώργης Τσουρής, Ηθοποιός
“Πολύ συχνά δίνω άθελά μου -ενίοτε και ηθελημένα- στους ανθρώπους, την εντύπωση του ‘διαβασμένου’, του ‘διαβαστερού’, αυτού που έχει διαβάσει πολύ σε κάθε περίπτωση. Όταν με ρωτάνε σχετικά, ποτέ δεν τους διαψεύδω. Λέω συνήθως ‘ναι, έχω λιώσει στο διάβασμα’. Αυτό που παραλείπω να αναφέρω, είναι ότι στην πραγματικότητα δεν διαβάζω πολύ, ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΩ. Διαβάζω ξανά και ξανά τα ίδια βιβλία. Είναι ένα περίεργο ραντεβού που δίνω με τα έργα αυτά (κυρίως ποιητικές συλλογές, μεγάλα σε έκταση έμμετρα κείμενα και θεατρικά -πολλά θεατρικά-) στο οποίο είμαι συνεπής ανάμεσα στα χρόνια. Κάτι αντίστοιχο κάνω και με την μουσική, αφού, ενώ ακούω καινούρια μουσικά έργα και τραγούδια, πάντα επιστρέφω στους ίδιους δίσκους. Σαν κάποια έργα τέχνης να τα νιώθω σαν σπίτι μου, ή σαν ένα σταθερό στέκι. Όταν δε στο στέκι αυτό συχνάζουν δημιουργοί όπως ο Καβάφης, ο Σολωμός, ο Εμπειρίκος, ο Κορνάρος, ο Τσέχωφ, ο Παπαδιαμάντης, ο Ευριπίδης, ο Χατζιδάκις και άλλοι θαμώνες αντίστοιχης διαχρονικής αξίας, συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον: Σε κάθε ηλικία, σε κάθε φάση της ζωής μου, μου μιλούν αλλιώς. Μου αποκαλύπτονται τα έργα αυτά με ίδιο πρόσωπο αλλά διαφορετικό βλέμμα. Οι λέξεις είναι ίδιες αλλά η φωνή που ακούω στο κεφάλι μου είναι διαφορετική, έχει άλλη θερμοκρασία, άλλο γρέζι… Ακόμη και κάποια ασφαλή συμπεράσματα που έβγαλα διαβάζοντας ένα ποίημα για το που το πάει ο ποιητής, δέκα χρόνια μετά ο Καβαφικός ‘Δαρείος’ με αιφνιδιάζει πάλι, με πετάει αλλού. Το Καρυωτακικό ‘Γράμμα σε Παλαιό Συμφοιτητή’ δεν με γδέρνει πια σαν δυσοίωνη μαύρη γάτα, με καταβροχθίζει σαν ανελέητη τίγρης και μετά μου σκάει κι ένα χαμόγελο τρυφερό. Το σύμπαν του ‘Μεγάλου Ανατολικού’ του Εμπειρίκου, αλλιώς το κατοικεί κανείς στα είκοσι κι αλλιώς στα τριανταπέντε. Σε ότι αφορά στο θέατρο, ο τρόπος που το ξαναδιαβάζεις αλλάζει δραστικά για έναν ηθοποιό, μέσα από τις εμπειρίες και τις ώρες πτήσεις που καταγράφει μέσα στα χρόνια.
Καραντίνα λοιπόν! Και τί να ξαναδιαβάσω; Είπα να θυμηθώ τον αναστάσιμο Τάσος Λειβαδίτη, που με λέξεις απλές και στίχο ελεύθερο, μίλησε για τις κλειστές πόρτες που ανοίγουν μια πύλη στο άπειρο. Δεύτερος και Τρίτος τόμος, με άντεξαν ένα μήνα. Έπιασα και λίγο Μπουκόφσκι, τα πιο δύσκολα βράδια (έχω κόψει τους τελευταίους μήνες το αλκοόλ αλλά όχι τον Μπουκόφσκι).
Μας βρήκε ο Μάης. Τώρα Εμπειρίκου ‘Οκτάνα’. Ξανά και ξανά και ξανά! Αφιερώνω στους αναγνώστες ένα ποίημα του Κ. Καρυωτάκη, που όπως ο ίδιος έγραψε ‘Τα χρόνια που περάσαν τον αφήσανε παράξενο παιδάκι, γερασμένο’.”
Παιδικό
Τώρα η βραδιά, γλυκιά που φτάνει, θα μου γλυκάνει και την καρδιά.
Τ’ αστέρια εκεί θα δω, θα νιώσω οι άνθρωποι πόσο είναι κακοί.
Κλαίοντας θα πω: «Άστρα μου, αστράκια τ’ άλλα παιδάκια θα τ’ αγαπώ.
Ας με χτυπούν πάντα κι ακόμα. Θα ’μαι το χώμα που το πατούν.
Άστρα, καθώς άστρο και κρίνο, έτσι θα γίνω τώρα καλός.»
Κ. Καρυωτάκης
Μιχάλης Οικονόμου, Ηθοποιός
“Μέσα στην περίοδο της καραντίνας δεν κατάφερα πολύ να συγκεντρωθώ, να μαζέψω το μυαλό μου, ούτε ενδοσκόπηση κατάφερα να κάνω, ούτε Πάσχα και Ανάσταση να αισθανθώ. Κατάφερα όμως πιάσω ένα βιβλίο που το ‘χα χρόνια να κάθεται στη βιβλιοθήκη. Είναι το ‘Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση‘, του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Ακόμα το διαβάζω, δεν έχω φτάσει καν στη μέση.
Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993) αποτελεί μια μοναδική λογοτεχνική φωνή. Ανήκει στην ομάδα των συγγραφέων που είναι γνωστοί ως ‘Σχολή της Θεσσαλονίκης’, μία από τις σπουδαιότερες λογοτεχνικές σχολές στα σύγχρονα ελληνικά γράμματα. Σε αυτό το βιβλίο, ο συγγραφέας πληροφορείται από τις εφημερίδες ότι ένας νέος αυτοκτόνησε και το γεγονός αυτό γίνεται η αφορμή να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί η περιπέτεια του βιβλίου. Όλο αυτό ντύνεται με σκηνές από τις προσωπικές ιστορίες του συγγραφέα, δραματικές μνήμες του, αλλά και του ήρωα του, χρησιμοποιώντας την ιδιαίτερη τεχνική του εσωτερικού μονολόγου και της συνειρμικής γραφής που εγώ τα νοιώθω σαν ένα τεράστιο κινηματογραφικό μονοπλάνο χωρίς cut, ένα ταξίδι ανάμεσα στην παράδοση και τη νεοτερικότητα, γραμμένο χωρίς συναισθηματισμούς, που όμως εμένα με πλημμυρίζει εικόνες και συναίσθημα. Καλή δύναμη σε όλους μας!”
Δημήτρης Πασσάς, Ηθοποιός
Λίγο πριν την καραντίνα συμμετείχε στις παραστάσεις “Χρονικό του χρόνου” και Edmond στο Θέατρο Τέχνης.
“Διαλέγω τα ‘Αχυρένια σκυλιά – Σκέψεις για τους ανθρώπους και άλλα ζώα’ αλλά και την ‘Σιωπή των ζώων’ του John Gray. Τα ξαναεπισκέφθηκα αυτές τις ημέρες και με βοήθησε να δω όλη την έκτακτη αυτή συνθήκη, σαν μικρο κομμάτι ενός μεγαλύτερου παζλ. Ένα προσιτό φιλοσοφικό κείμενο, που αναγκάζει τον αναγνώστη να αναθεωρήσει αυτά που θεωρεί δεδομένα.Η βαθιά κατανόηση του κόσμου στον οποίο ζούμε, μας βοηθά να ζούμε καλύτερα. Εκτός από αυτά, λοιπόν, ξαναδιάβασα και το ‘Χρονικο του χρόνου’ το οποίο ανυπομονώ να ξανανέβει στη σκηνή…”
Ιόλη Ανδρεάδη, Σκηνοθέτις
Λίγο πριν την καραντίνα σκηνοθετούσε την παράσταση “περηφάνια και προκατάληψη” στο θέατρο Αλκυονίς και το “Πόλεμος και Ειρήνη” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
“Για νιοστή φορά διάβασα τη ‘Σαββατογεννημένη‘ της Μαλβίνας Κάραλη. Κάθε φορά ανακαλύπτω άλλα στοιχεία και ξαναθυμάμαι ό τι με είχε ενδιαφέρει παλιά. Λόγω του ότι στην καραντίνα με βοηθά πολύ η γιόγκα, σωματικά και ψυχοπνευματικά, σήμερα στάθηκα στις πιο κάτω φράσεις: ‘Μια μικρή Ινδία μέσα στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Τυλιγμένη στο λευκό σεντόνι μου, οκλαδόν στο χαλάκι μου. Θα κάτσω εκεί. Να διαλογιστώ. Να αγαπήσω δίκαια. Να πεινάσω. Μέχρι να φύγουν οι Άγγλοι. Μέχρι να φύγουν οι δαίμονες. Με μια λευκή σημαία. Με λίγες σκέψεις παραπάνω. Παγιωμένες. Καθισμένη ακίνητη στο χαλάκι μου. Αν είσαι πραγματικά δυνατός, τίποτα δεν έχω να φοβηθώ. Αν είσαι πραγματικά εδώ και είμαι κι εγώ δυνατή, δίκιο έχεις, όλα τα μπορώ.'”
Ελεάνα Καυκαλά, Ηθοποιός
Λίγο πριν την καραντίνα βρισκόταν σε γυρίσματα με τη σειρά “Μην ψαρώνεις” του Αντ1 και πρωταγωνιστούσε στην θεατρική παράσταση «Περηφάνια και προκατάληψη» στο θέατρο Αλκυονίς.
“Ξαναδιάβασα το ‘Για την Αρχιτεκτονική’ του Άρη Κωνσταντινίδη. Γιατί ήταν το πρώτο βιβλίο που πήρα στα χέρια μου όταν έγινα φοιτήτρια και είχα ανάγκη να το διαβάσω με το βλέμμα του παρόντος. Γιατί με κάνει να σκέφτομαι ότι όταν ο κόσμος γκρεμίζεται έχει έρθει η ώρα να τον ξαναχτίσουμε. Γιατί – εδώ θα δανειστώ μια φράση του ίδιου του Κωνσταντινίδη: ” ο αληθινός αρχιτέκτονας ό,τι έχει να πει το λέει με ό,τι χτίζει και όπως το χτίζει.. Τα λόγια είναι τις πιο πολλές φορές κόπος χαμένος και περιττός”.
Γιώργος Δ. Λεμπέσης, Δημιουργός φαντασίας & θεατρικός συγγραφέας
Λίγο πριν την καραντίνα ετοιμαζόταν για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο “Ελέφαντες με τιράντες” που θα κυκλοφορήσει τελικά μέσα στον Μάιο.
“Μέρες καραντίνας, μέρες σκέψης, αναθεώρησης και αναζήτησης για το αύριο. Πώς όμως να χτίσεις το αύριο αν δεν πατήσεις γερά στην ιστορία σου; Γι αυτό κι εγώ, περισσότερο ενστικτωδώς ομολογώ, διάβασα ένα υπέροχο βιβλίο που αν και εξ όψεως θυμίζει επιστημονική έρευνα, σε εκπλήσσει ευχάριστα μιας και τόσο η προσέγγιση όσο και η γραφή του σε ταξιδεύουν σε μια αδιαμφισβήτητα αληθινή ιστορία. Αυτή του ανθρώπου, που με την εσωτερική εντολή για επιβίωση και την έμφυτη περιέργεια, κάνει τον κόσμο να προχωράει και να εξελίσσεται. Άλλωστε πως να μη με συνεπάρει αυτή η καταγεγραμμένη στο DNA μας ιστορία, όταν σε πολλά μου κείμενα έχω αναφέρεις πως, ‘ομορφότερος γίνεται ο άνθρωπος, τις στιγμές που προσπαθεί’. Είτε για τα μικρά είτε για να σπρώξει τον κόσμο, λίγα μέτρα παρακάτω. Σας το προτείνω.” “Sapiens” του Yaval Noah Harari από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Εύα Νάθενα, Ενδυματολόγος & Σκηνογράφος
“Χρειάστηκε να διαβάσω πολλά βιβλία για να νιώσω ικανή να αντιμετωπίσω, αυτό το θαύμα που λέγεται να ζεις με παιδιά. Όμως, αυτό που άνοιξα και διαβάζω ακόμη, στις μέρες της καραντίνας, είναι το ‘Πειθαρχία χωρίς τιμωρία‘ της Judy Arnall. Εξαιρετικό, διεισδυτικό, απόλυτα συμβατό με την ιδιοσυγκρασία μου. Για τη δική μου τέρψη, τα βράδια όταν σβήνουν τα φώτα και ηρεμεί το τοπίο, διαβάζω το ‘Ένας να με ακούσει…‘ του Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Δεν περνά καν από τη σκέψη. Μπαίνει κατ´ ευθείαν στην καρδιά.”
Φαίδρα Γιαννέλου, Μαέστρος
“Ένα εργοστάσιο υποδημάτων στέλνει δύο ανιχνευτές μάρκετινγκ σε μια περιοχή της Αφρικής για να μελετήσει τις προοπτικές επέκτασης της επιχειρηματικότητας του εργοστασίου. Ο πρώτος στέλνει πίσω ένα τηλεγράφημα λέγοντας: ‘Η κατάσταση είναι απελπιστική. Κανείς δεν φοράει παπούτσια’. Ο δεύτερος γράφει πίσω θριαμβευτικά: ‘Εντυπωσιακή επιχειρηματική ευκαιρία. Δεν έχουν καν παπούτσια.’ Αντλώντας αυτό το παράδειγμα από το βιβλίο, προσπάθησα να το προσαρμόσω στην κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας κατα τη διάρκεια της καραντίνας. Όχι αντιμετωπίζοντάς την επιχειρηματικά, αλλά με ψύχραιμη ματιά και ως μια ευκαιρία για περισσότερο ποιοτικό χρόνο. Είχα επίσης την τύχη να γνωρίσω τον έναν εκ των δυο συγγραφέων, τον μαέστρο Benjamin Zander, προσωπικά το 2016 σε ένα σεμινάριο Διεύθυνσης Ορχήστρας στο Manchester. Ο άνθρωπος αυτός, αν και 77 ετών τότε, ήταν μονίμως χαμογελαστός, γεμάτος ενέργεια και θέληση για επικοινωνία, πράγμα το οποίο με εντυπωσίασε. Οι συμβουλές του μου άλλαξαν τη ζωή!” “The art of possibility” των Benjamin Zander και Rosamund Stone Zander από τις εκδόσεις Penguin.
Πολίνα Σαπουνά Έλις, Δρ Αρχαιολογίας & Σχεδιάστρια κοσμημάτων
“Ο λόγος που επέλεξα αυτό το βιβλίο είναι γιατί με ενδιαφέρει όταν διαβάζω πάντα να αποκομώ κάτι που να αφορά την πραγματικότητα, να σχετίζεται με την ζωή μας σήμερα, να μπορώ να κάνω αυτή την σύνδεση που με απασχολεί ιδιαίτερα με το παρελθόν μας και το μέλλον. Χαίρομαι γιατί με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα το πόσο σημαντικό θα ήταν για όλο τον κόσμο να μπορεί να γνωρίζει καλά το παρελθόν του για να βαδίσει μπροστά με σωστές επιλογές για το μέλλον του. Με αυτή την ευκαιρία να πω ότι η μινωική κοινωνία ήταν ένα παράδειγμα προς μίμηση. Είναι ένα βιβλίο που επιβεβαιώνει ότι πρέπει να ανοίξει πάλι ο δρόμος για μια κοινωνία όπου η ποιότητα καθορίζει την ποσότητα και όχι η ποσότητα την ποιότητα… Πρέπει να ανταμώσει πάλι ο άνθρωπος τον εαυτό του -και την φύση.” “Μινωική θρησκεία: η μυστική διάσταση” του Αιμίλιου Μπουρατινού από τις εκδόσεις Αρσενίδη.
“Tις 50 αυτές μέρες του πιο παράδοξου εγκλεισμού, είχα συντροφιά τον ‘Κολοσσό του Μαρουσιού‘ του Χένρι Μίλερ, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ο Χένρι Μίλερ βρέθηκε στην Ελλάδα το 1939 καλεσμένος του Άγγλου συγγραφέα Λόρενς Ντάρελ στην Κέρκυρα. Γοητευμένος από τη χώρα και τους ανθρώπους της, σύντομα παρέτεινε τη διαμονή του. Κινήθηκε χωρίς πρόγραμμα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, από Αθήνα, Μαρούσι, Ύδρα, Σπέτσες, Μυκήνες, Ναύπλιο, Επίδαυρο, μέχρι Πάτρα, Κρήτη, Δελφούς, Λεωνίδιο, Μυστρά. Συνοδοιπόροι του, ενίοτε, ο Γιώργος Κατσίμπαλης, ο Γιώργος Σεφέρης ή ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας… Πρόσωπα, συζητήσεις, γεύσεις, μυρωδιές σε μια ιδιότυπη περιήγηση στην Ελλάδα του 39, μέσα από την πένα του και την ματιά του Αμερικανού συγγραφέα. Αυτό το τυχαίο, ανέμελο, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό ή ημερομηνία επιστροφής ταξίδι, είναι ό,τι λαχτάρησα περισσότερο αυτή την περίοδο… ‘Η Ελλάδα με ελευθέρωσε, με ολοκλήρωσε… Το φως της μου άνοιξε τα μάτια, διαπέρασε τους πόρους μου, διεύρυνε την ύπαρξή μου.'”
Δήμητρα Ραφτοπούλου, Ειδική Συνεργάτης Καλλιτεχνικού Διευθυντή της Λυρικής Σκηνής
“Είναι ένα βιβλίο που πραγματικά μπορεί να σου αλλάξει την οπτική για τη ζωή. Πόσα πράγματα θεωρούμε εμείς δεδομένα, την ελευθερία…την ήσυχη ζωή. Είναι μία αυτοβιογραφία που δε θα ήθελες με τίποτα να είσαι πρωταγωνιστής της όμως με ενέπνευσε πολύ η Μουράντ. Όλα όσα πάλεψε και κέρδισε. Έχοντας ασχοληθεί με το προσφυγικό τα προηγούμενα χρόνια και έχοντας γνωρίσει πολλές Μουράντ οφείλω να πω πώς πρέπει να τις θαυμάζουμε, να τις στηρίζουμε και να γίνουμε εμείς η φωνή τους.” “Είμαι η φωνή τους” της Nadia Murad από τις εκδόσεις Πατάκη.
Για το τέλος, κρατήσαμε δύο διαφορετικές βιβλιοπροτάσεις.
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Τραγουδίστρια
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας μοιράστηκε μέσα από το κανάλι της στο YouTube μια ξεχωριστή ανάγνωση.
“Παρ’ όλο που πρόκειται για ένα παραμύθι, μπορώ να σας αποκαλύψω πως τα ταξίδια του και ο τρόπος που ανακάλυπτε τα μυστικά και τις αξίες της ζωής, άρχισαν να με συγκινούν, να με απασχολούν και να με καθορίζουν πολύ μετά από την πρώτη φορά που έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο. Έννοιες όπως η ματαιοδοξία, η πλεονεξία, η φιλία, η εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη φύση, η αγάπη, ο πόνος του αποχωρισμού, η ύπαρξη μας σε ένα σύμπαν, ακόμα και η προσωπική διαδρομή του καθενός καθημερινά εμφανίζονται στη ζωή μου και με φέρνουν αντιμέτωπη με πολλά ερωτηματικά. Όλα αυτά λοιπόν που μέσα στην ταχύτητα της καθημερινότητας έρχονται και φεύγουν πότε απαντημένα και πότε αναπάντητα, τώρα μέσα σε αυτή την προσωπική μου μοναξιά, άρχισαν να μου φωνάζουν πιο δυνατά και να με καλούν ίσως να γίνω λίγο ακόμα πιο συνειδητή απέναντι στη στάση ζωής μου.” “Ο μικρός Πρίγκιπας” του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερί.
Κατερίνα Διδασκάλου, Ηθοποιός
Λίγο πριν την καραντίνα βρισκόταν σε γυρίσματα για τη σειρά «Άγριες Μέλισσες» του Αντ1 και πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Η πόρνη από πάνω» που ετοιμαζόταν να ανέβει στη Θεσσαλονίκη. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας ξεκίνησε μια σειρά από αναγνώσεις για τους διαδικτυακούς της φίλους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
“Κρατώντας την υπόσχεσή μου, διαβάζω για σας το πρώτο ποίημα. Ο πληθυντικός αριθμός. Της μεγάλης μας ποιήτριας Κικής Δημουλά. Κι ας μην ξεχνιόμαστε: Η πιο επικίνδυνη αρρώστια είναι η ανοσία στον πόνο του διπλανού μας.” Από την ποιητική συλλογή “Το λίγο του κόσμου“.
