Οι Άγριες Μέλισσες επιστρέφουν από αυτή τη Δευτέρα, στο καθιερωμένο ραντεβού τους με τους τηλεθεατές του ΑΝΤ1, για να συνεχίσουν από εκεί που μας άφησαν πριν την καραντίνα. Η ζωή στο Διαφάνι ακολουθεί τους ρυθμούς που ξέραμε, με όποιες ανατροπές, αλλά αυτή τη φορά η διαδικασία των γυρισμάτων είναι διαφορετική εξαιτίας της πανδημίας. Η πρώτη που βρέθηκε στο πλατό και βίωσε τη νέα, πρωτόγνωρη συνθήκη ήταν η Μαρία Πετεβή.
“Ξεκίνησα το πρώτο γύρισμα τη Δευτέρα, μαζί με τον Θανάση Κουρλαμπά. Με το που ξεκίνησαν τα γυρίσματα για τη σειρά, είχα την πρώτη μέρα κανονικά γύρισμα” λέει στο Marie Claire η τηλεοπτική Πηνελόπη. Η ηθοποιός υποδύεται την κόρη του Δούκα και της Μυρσίνης Σεβαστού και μας περιγράφει πώς κύλησαν τα πρώτα γυρίσματα, ποιες είναι οι σκέψεις της για όλα όσα γίνονται αυτές τις μέρες στον Πολιτισμό αλλά και ποιες ήταν οι πιο δύσκολες σκηνές μέχρι σήμερα στις Άγριες Μέλισσες.
Ήταν περίεργη η αίσθηση να είσαι ξανά στο πλατό;
Πάρα πολύ περίεργη αίσθηση ειλικρινά, ανάμεικτα τα συναισθήματα. Αρχικά είχαμε πάρα πολύ άγχος όλοι. Με το που πάτησα το πόδι μου στο πλατό άρχισαν να τρέμουν τα χέρια μου από το άγχος αλλά ένιωθα ταυτόχρονα μεγάλη χαρά που επέστρεφα, μου είχε λείψει πολύ. Είχα πάρα πολύ καιρό να υποδυθώ την Πηνελόπη και όταν έχεις αφήσει τώρα τρεις μήνες -γιατί εγώ είχα κλειστεί λίγο πιο νωρίς σε καραντίνα- το ρόλο και τη δουλειά σου, δυσκολεύεσαι να συνεχίσεις από εκεί που είχες μείνει καθώς και εσύ έχεις μεταβληθεί, έχεις αλλάξει μέσα σε αυτό το αρκετά συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα.
Γιατί ήταν τρεις μήνες για σένα;
Με το που ξεκίνησε η κατάσταση του κορωνοϊου να εξαπλώνεται είχα πάθει, όπως αποδείχθηκε τελικά, υπερκόπωση αλλά είχα πυρετό οπότε έμεινα πριν να σταματήσουν τα γυρίσματα σπίτι. Μέσα στο διάστημα της καραντίνας η αλήθεια είναι ότι ήθελα λίγο αποσυμπίεση κι έτσι το τελευταίο δεκαήμερο άρχισα να ξαναδιαβάζω τα επεισόδια και να προσπαθώ να ξαναμπώ σε αυτόν τον κόσμο που είχα πολύ καιρό αφήσει. Έπρεπε να θυμηθώ το ρόλο, σε ποια στιγμή ακριβώς βρίσκεται. Ο χαρακτήρας έχει αρκετές αλλαγές και ήθελα να δω σε ποια ψυχική κατάσταση είναι αυτή τη δεδομένη στιγμή που το ξαναπιάνω, δηλαδή στα τελευταία 15 επεισόδια και να προσπαθήσω να θυμηθώ πώς γίνεται. (Γελάει.) Οπότε διάβαζα αρειμανίως, είχα αγωνία καθώς την πρώτη μέρα του γυρίσματος είχαμε μια πάρα πολύ δύσκολη σκηνή. Δεν μας έβαλαν κάποιο δείπνο στην τραπεζαρία που είναι πιο εύκολες σκηνές συνήθως, μας έβαλαν σκηνές με το Θανάση που είμαστε οι δυο μας και υπάρχουν κλάματα και τέτοια. Οπότε ήταν δύσκολες σκηνές και ήμασταν και οι δύο πολύ “σκουριασμένοι”. Μετά ήρθαν κι άλλοι συνάδελφοι και τους λέω “Παιδιά εσείς έχετε άγχος ή μόνο εγώ;” και μου λέγαν “τρέμουν τα χέρια μου”, “έχω ξεχάσει πώς είναι ο ρόλος μου”, “δεν θυμάμαι τι κάνουμε εδώ”. Οπότε όλοι ξεψαχνίζαμε, ήμασταν λίγο σαν να είμαστε στην πρώτη μέρα γυρίσματος και είχα ακριβώς την ίδια αγωνία όπως όταν έκανα για πρώτη φορά γύρισμα με τους ανθρώπους αυτούς τους οποίους τότε δεν τους ήξερα βέβαια και ήταν λογικό να έχω άγχος. Τώρα, είχα πολύ περισσότερο άγχος από ότι θα έπρεπε. Χρειαζόμουν λίγο χρόνο να εγκλιματιστώ.
Πριν επιστρέψεις είχες σκεφτεί πόσο δύσκολο θα ήταν πρακτικά;
Ευτυχώς η παραγωγή έχει λάβει όλα τα κατάλληλα μέτρα προστασίας και νιώθεις λίγο πιο ήσυχος στη δουλειά σου και εργάζεσαι χωρίς να φοβάσαι ότι είσαι απροστάτευτος. Μας έχουν προστατεύσει όσο καλύτερα μπορούν. Κάνουν απολυμάνσεις, έχουν βάλει πλεξιγκλάς και στο μακιγιάζ φοράνε όλοι μάσκες. Υπάρχουν αντισηπτικά σε κάθε καμαρίνι. Έχουν ανοίξει και καινούργια καμαρίνια για να μην συνωστιζόμαστε. Φοβόμουν την αλλαγή γιατί δεν είμαι και άνθρωπος της αλλαγής, θέλω λίγο χρόνο προσαρμογής στα πράγματα . Για αυτό νομίζω πώς όπως δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ στη συνθήκη της καραντίνας τώρα επειδή βγαίνουμε κάπως απότομα και μπαίνουμε στη συνθήκη της σκληρής δουλειάς, πάλι χρειάζομαι λίγο χρόνο για να ξαναμπώ σε ρυθμούς. Φοβόμουν πολύ πώς θα είναι.
Και πώς είναι τελικά;
Πρέπει να παίζεις με τον συνάδελφο σου και την μάσκα που φοράς να την βγάλεις λίγο πριν τη λήψη, να βάλεις αντισηπτικό στα χέρια σου ή αν δεν υπάρχει μάσκα να κρατάτε αποστάσεις, να περιορίζονται τα αγγίγματα κλπ. Κι όλο αυτό είναι λίγο δύσκολο και δεσμευτικό γατί δεν μπορείς εύκολα και ελεύθερα να παίξεις μαζί του όπως πριν. Είναι μια αλλαγή που απαιτεί χρόνο για να μάθεις να λειτουργείς μέσα σε αυτήν. Τώρα αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Να βρούμε τους χρόνους μας σε συνθήκες κανονικού γυρίσματος παρότι υπάρχουν κι επιπλέον παράγοντες όπως η απολύμανση που πρέπει να γίνεται, κανόνες για τα κουστούμια που απαιτούν λίγο παραπάνω χρόνο από ότι μας έπαιρνε να ετοιμαστούμε. Φυσικά με άγχωνε κι αυτό αλλά νομίζω, όπως έχει αλλάξει όλη η πραγματικότητά μας και η ζωή μας, εφόσον η δουλειά μας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ,θα αλλάξει και αυτή αναπόφευκτα, δυστυχώς. Νομίζω όμως ότι θα συνηθίσουμε και σε αυτό. Οι περιορισμοί καμιά φορά σε κάνουν και πιο δημιουργικό. Μπορεί να είσαι πιο προσεκτικός στη δουλειά. Γιατί καμιά φορά μπαίνεις σε μία φόρα και αρχίζει να σου είναι πιο εύκολο το να είσαι στη δουλειά. Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται αυτονόητα. Εκεί που μάθαινες τα λόγια πιο αργά ξαφνικά συνηθίζεις να τα μαθαίνεις πιο γρήγορα και όλα γίνονται γρήγορα και κάπως εύκολα και αυτό είναι παγίδα υποκριτικά . Σε αυτό το “πίσω” που μας δημιουργεί η συνθήκη με τον κορωνοϊό, προσπαθώ να βρω ένα θετικό και να πω ότι στη δουλειά μας,μας κάνει να ξεψαχνίζουμε λίγο περισσότερο τα πράγματα και να πηγαίνουμε πιο δειλά δειλά και αυτό ίσως κάτι καλό να μας αποφέρει. Η κρίση νομίζω μας κάνει λίγο πιο ευρηματικούς και προσεκτικούς .
Με όλα αυτά που γίνονται στον πολιτισμό, νιώθεις τυχερή που επέστρεψες στη δουλειά σου;
Είναι διττό και το συζητούσα και χθες με τον αδερφό μου που είναι και αυτός καλλιτέχνης. Από τη μία νιώθω τυχερή κι από την άλλη πολύ φοβισμένη γιατί ξέρω ότι πολύ λίγες δουλειές συνεχίζουν- ελάχιστες- και μία από αυτές είναι οι Μέλισσες. Αισθάνομαι τυχερή που είμαι σε αυτή τη δουλειά αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι το θέατρο δεν λειτουργεί, και ξέρω ότι αν δεν αλλάξει κάτι, του χρόνου και του παραχρόνου δεν υπάρχει δουλειά για εμάς. Προσπαθώ να κοιτάω μόνο το τώρα και να λέω ότι ούτως η άλλως δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γίνει μετά από ένα χρόνο. Απλά σίγουρα νιώθω δεσμευμένη από το ότι η αγορά εργασίας δεν είναι ανοιχτή. Αν εγώ θέλω να κάνω θέατρο, ψαχτώ και προσπαθήσω να βρω μια άκρη για να δημιουργήσω και να κάνω έστω και κάτι δικό μου δεν υπάρχει ο χώρος αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει ο τρόπος να γίνει. Οπότε το ότι υπάρχουν οι Μέλισσες είναι μια ανάσα μέσα στο χάος . Μετά υπάρχει σκοτάδι. Οπότε σίγουρα χαίρομαι αλλά από την άλλη φοβάμαι για το μέλλον! Νιώθω χαρά που μπορώ να επιστρέψω στη δουλειά μου.
Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις όταν έμαθες ότι επιστρέφετε;
Όταν μας ανακοίνωσαν ότι ξεκινάμε γυρίσματα ,καρδιοχτύπησα, λες και ερωτεύτηκα ένιωσα, τέτοια χαρά. Εγώ τρελαίνομαι με την δουλειά. Πέρα κι από το οικονομικό που ήταν μια ανακούφιση ότι θα συνεχίσουμε, γιατί βιοπορίζομαι από αυτή τη δουλειά, δεν έχω άλλη πηγή εσόδων, χάρηκα πολύ γιατί επιτέλους ένιωσα ξανά δημιουργική και θα μπορούσα να είμαι κάπως χρήσιμη στην κοινωνία με ένα τρόπο. Ήθελα να παράγω κάτι, να κάνω κάτι. Αλλά η χαρά δεν ήταν καθαρή, ένιωθα και τύψεις .
Τύψεις γιατί;
Γιατί δεν μπορώ να το χαρώ όσο θέλω καθώς ξέρω ότι άνθρωποι που είναι μεγάλοι σε ηλικία ή και άνθρωποι συνομήλικοί μου, αυτή τη στιγμή υποφέρουν. Δεν έχουν χρήματα, η κοινωνία είναι σαν να μας έχει πετάξει. Έχουμε σπουδάσει, έχουμε ξοδέψει λεφτά κι απίστευτο κόπο και διάβασμα και ούτως ή άλλος οι απολαβές από αυτό το επάγγελμα ήταν πάρα πολύ κακές αλλά τώρα έχει παραγίνει. Είναι σαν να μην υπάρχουν πουθενά οι καλλιτέχνες. Και οι φωτιστές και οι μακιγιέζ και οι μουσικοί, όλοι οι καλλιτέχνες. Στεναχωριέμαι και νιώθω από την μία μεριά τυχερή αλλά από την άλλη είμαι μαζί με αυτούς τους ανθρώπους. Το νιώθω κι εγώ πολύ έντονα γιατί φυσικά κι εμένα στο μέλλον θα με επηρεάσει .Μπορεί να μην με επηρεάζει αυτή τη στιγμή στο βαθμό που πλήττει άλλους συναδέλφους, αλλά στο μέλλον θα με επηρεάσει πολύ και επίσης στεναχωριέμαι για τους ανθρώπους που βιώνουν τέτοια αγωνία και φόβο, που νιώθουν ξεκρέμαστοι, που τους περισσότερους τους γνωρίζω και προσωπικά, τους θαυμάζω σαν καλλιτέχνες, που έχουν δουλέψει πάρα πολλά χρόνια για αυτό το πράγμα και έχουν πασχίσει και έχουν συμβάλει στον πολιτισμό αυτής της χώρας και τώρα είναι λες και ξαφνικά δεν υπάρχουν και δεν μπορεί κανείς να τους βοηθήσει, δεν τους προστατεύει κανείς. Νιώθω ότι είναι παιχνίδι επιβίωσης, ποιος θα τα καταφέρει να επιβιώσει μετά από όλο αυτό, το οποίο είναι πολύ στενάχωρο.
Στις κινητοποιήσεις συμμετείχες;
Κατέβηκα στην πορεία, θα ξανακατέβω και θα κάνω ότι χρειαστεί γιατί αφορά φυσικά και εμένα. Δεν είμαι κάπου απόλυτα βολεμένη αλλά και να ήμουν βολεμένη αυτό αφορά και άλλους ανθρώπους ,αφορά όλους μας. Κι ο αδερφός μου ας πούμε, είναι μουσικός και πλήττεται κι αυτός τρομερά αυτή τη στιγμή. Συναισθάνομαι αυτούς τους ανθρώπους και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω αλλά σίγουρα πρέπει να διεκδικήσουμε -θα έπρεπε βέβαια να είναι αυτονόητο ότι θα έπρεπε να μας παρέχουν μία κάλυψη- για να καταφέρουμε να βρούμε μία άκρη και να επιβιώσουμε γιατί είναι βάναυσο αυτό που συμβαίνει.
Η κοινή γνώμη όμως στήριξε τους καλλιτέχνες.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι εκεί έξω καταλαβαίνουν το τι κόπο καταβάλει ένας καλλιτέχνης για τη δουλειά του. Τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα από πριν είχαν πρόβλημα. Υπήρχε κορεσμός, ήταν λίγο περίεργο το ποιοι δουλεύουν και ποιοι δεν δουλεύουν. Επίσης, οι απλήρωτες πρόβες είναι απαράδεκτο πράγμα και συμβαίνει κατά κόρον. Οπότε πρέπει να διεκδικήσουμε και να κάνουμε κι ένα βήμα πίσω γιατί και πριν τον κορωνοϊό υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στο να είναι κανείς καλλιτέχνης και να βιοπορίζεται από αυτό. Ενώ δουλεύει πολλές φορές και 18 ώρες τη μέρα και καταβάλει πολύ δουλειά και ψυχική δουλειά και κόπο για όλο αυτό. Και ούτως ή άλλος από πριν κάπως αντιμετωπιζόμασταν σαν να είμαστε κάτι δεύτερο, κάτι που δεν χρειάζεται τόσο. Η δική μου άποψη είναι ότι όπως χρειάζεται η υγεία, χρειάζεται και ο πολιτισμός για να είναι υγιής μια κοινωνία. Δεν φτάνει να είμαστε μόνο υγιής στο σώμα, πρέπει να είμαστε και στην ψυχή και στο μυαλό κι αυτό το φροντίζει ο πολιτισμός της χώρας.
Όλα αυτά τα προβλήματα που πάντα υπήρχαν, γιατί δεν σε απέτρεψαν από το να γίνεις ηθοποιός;
Ήταν κάτι που το ήθελα από όταν συνειδητοποίησα την ύπαρξή μου στον κόσμο. Προέρχομαι από μουσική οικογένεια και με έναν τρόπο πολύ παιδικό και αθώο είχα μπει από μικρή στο χώρο της μουσικής και της τέχνης. Ο πατέρας μου είναι κι εκείνος μουσικός, όπως ο αδερφός μου και ασχολούνταν όλη η οικογένεια με τη μουσική και η μαμά μου και η αδερφή μου… Ήμουν στη χορωδία του μπαμπά μου από τεσσάρων χρονών και δίναμε συναυλίες. Εγώ ήμουν η μικρότερη, ήμουν σαν μασκότ. Σκέψου ότι δεν ήξερα καν να διαβάζω και κρατούσα τα λόγια και τις παρτιτούρες ανάποδα και με κορόιδευαν όλοι και γελούσαν επειδή ήμουν πολύ μικρούλα. Ήθελα όμως κι εγώ να κρατάω παρτιτούρα κι ας μην ήξερα να διαβάζω, είχα μάθει απ’ έξω τα τραγούδια που τραγουδούσαμε. Επειδή το ζούσα, λοιπόν, από μέσα και μου άρεσε πάρα πολύ όλο αυτό ένιωθα την τέχνη σαν ανάγκη. Δεν ήμουν από τα παιδιά που ξαφνικά στα 18 τους έτυχε μια συγκεκριμένη συγκυρία στη ζωή τους που τα έκανε να θέλουν να ασχοληθούν με αυτό. Είχα από την αρχή ανάγκη, από πολύ μικρή ηλικία, να εκφράζομαι. Έχω αμέτρητες αστείες ιστορίες.
Τι ιστορίες;
Έκανα ότι λιποθυμάω στο σπίτι γιατί έκανα εξάσκηση και φοβόντουσαν οι γονείς μου και μου έλεγαν “Μαρία, είσαι καλά;” και τους έλεγα “παίζω θέατρο, αφήστε με”. Μιλούσα μόνη μου και είχαν φοβηθεί οι γονείς μου γιατί νόμιζαν ότι κάτι έχω κι εγώ τους έλεγα ότι απλά θέλω να γίνω ηθοποιός και δεν μιλάω μόνη μου, είναι ο συμπαίκτης μου απέναντι μου και τα λέμε και η μαμά μου έλεγε “Δεν είναι καλά το παιδί, κάτι έχει”. Εγώ φανταζόμουν, έγραφα παραμύθια… Από πολύ μικρή δεν έβρισκα άλλο τρόπο να υπάρξω. Θέλω να πω ότι ήταν μάλλον μονόδρομος για μένα παρά επιλογή. Παρόλα αυτά, επειδή και η οικογένεια μου είναι μια οικογένεια καθόλου εύπορη και ήξεραν τι πάει να πει είμαστε καλλιτέχνες δεν έχουμε λεφτά, προσπαθούσαν να με αποτρέψουν. Οπότε ήξερα από την αρχή με τι έχω να κάνω, κάτι που φυσικά ήταν ανασταλτικός παράγοντας και με έκανε να τραμπαλίζομαι πολύ εσωτερικά και να μη μπορώ να διαλέξω. Η ψυχή μου ήθελε πάρα πολύ να ασχοληθεί με την υποκριτική αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να αγνοήσω τη λογική, το πώς θα επιβιώσω δηλαδή και είναι πολύ σκληρή η επιβίωση ειδικά στα χρόνια που ζούμε. Κι εγώ όταν ήμουν παιδάκι είχαμε ήδη οικονομική κρίση οπότε ήξερα ότι δουλειές δεν υπάρχουν και κάπου στο Λύκειο, επειδή ήμουν και πάρα πολύ καλή μαθήτρια, είχαν πέσει όλοι πάνω μου να γίνω Φιλόλογος και να ασχοληθώ με τα γράμματα. Μου άρεσε πάρα πολύ, διάβαζα, μου άρεσε πολύ η λογοτεχνία, τα αρχαία και αυτό γιατί αυτά τα μαθήματα είχαν να κάνουν με το θέατρο την τέχνη και τον άνθρωπο, οπότε κάπου εκεί έπαθα μια κρίση και πολλά ψυχοσωματικά στην Τρίτη Λυκείου γιατί πιεζόμουν να αποφασίσω.
Τελικά, τι αποφάσισες;
Έκανα μία μίνι επανάσταση και μπήκα στη Θεατρολογία. Επειδή οι γονείς μου δεν είχαν χρήματα για να στηρίξουν την επιλογή μου και ούτε να πληρώσουν μια δραματική σχολή σκέφτηκα να μπω στη θεατρολογία γιατί είναι το πιο κοντινό στο θέατρο που μπορώ να βρίσκομαι καθώς είναι δημόσιο πανεπιστήμιο . Εκεί κάπου στο πρώτο έτος της σχολής ενώ είχα περάσει πολλά μαθήματα και ήμουν πολύ καλή φοιτήτρια, δεν άντεξα και έμαθα ότι γίνονται εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών -που ήταν και η σχολή που ήθελα να περάσω- και είπα θα πάω να δώσω φέτος κι επειδή ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να μπεις, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσω. Είχα μάθει ότι ο μέσος όρος για να μπεις είναι να δώσεις κάπου τρεις φορές. Οπότε έλεγα θα δώσω τώρα μόνη μου να δω πως είναι οι εξετάσεις να πάρω την κρυάδα και μετά θα τελειώσω το πανεπιστήμιο θα μαζεύω λεφτά δουλεύοντας σε καφετέρια θα κάνω προετοιμασία με δάσκαλο και θα προσπαθήσω ξανά. Το είχα οργανώσει όλο, είχα βρει και τους μονολόγους που θα δώσω μετά από τρία χρόνια. Προς έκπληξη μου πέρασα στη δεύτερη φάση παρότι φαινόταν ότι δεν έχω προετοιμαστεί σωστά από δάσκαλο, πράγμα που τελικά δεν έχει και τόση σημασία και τέλος πέρασα με την πρώτη. Πήρα τους γονείς μου και την αδερφή μου για να τους το πω και μου λέγαν: “Μαρία μήπως δεν κατάλαβες καλά; Σίγουρα πέρασες;” Μετά βοήθησαν όλοι οι συγγενείς και κάπως τελείωσα τη σχολή που ευτυχώς είχε λίγα δίδακτρα. Με πήγαινε από πολύ νωρίς εκεί το ένστικτό μου και ξέρω ότι δεν θα ήμουν καλή σε τίποτα άλλο. Είπα θα το κάνω γιατί αλλιώς θα είμαι δυστυχισμένη. Οπότε καλύτερα να είμαι δυστυχισμένη επειδή δεν έχω χρήματα παρά επειδή δεν το έκανα ποτέ αυτό που ήθελα να κάνω. Διάλεξα, με λίγα λόγια, ποια δυστυχία θα ακολουθήσω.
Μετάνιωσες για την επιλογή σου;
Υπήρξαν φορές κι ακόμα υπάρχουν -γιατί δεν είμαι σε καμία άνετη οικονομική κατάσταση, είμαι καλύτερα από όταν ξεκίνησα αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι βιοπορίζομαι πανεύκολα- που λέω γιατί δεν γινόμουν κάτι άλλο. Το λέω βέβαια πιο πολύ μοιρολατρικά γιατί δεν θα γινόταν να γίνω κάτι άλλο νομίζω . Κάποιους από τους στόχους που είχα βάλει, για την ηλικία που βρίσκομαι, τους έχω καταφέρει και λέω ωραία, μάλλον είμαι στο σωστό δρόμο. Αν προχωρήσω με πολλή δουλειά, υπομονή και πολύ κόπο κάπως ίσως να καταφέρω να επιβιώνω από τη δουλειά αυτή. Ποιος ξέρει…
Την άλλη σχολή την τελείωσες;
Παρότι ήμουν φυτουκλάκι κι ακόμη με τρώει μέσα μου δεν κατάφερα να την τελειώσω. Γιατί είμαι τελειομανής και δεν μου αρέσει να πηγαίνω να γράφω 5 και να φεύγω ή να διαβάζω μόνη μου ότι βρω. Θέλω να πάω να παρακολουθήσω τη σχολή μου ,να το κάνω σωστά και ολοκληρωμένα όταν θα έχω χρόνο και να την τελειώσω τότε. Θα το κάνω κάποια στιγμή γιατί με τρώει, δεν μπορώ να μην ολοκληρώνω τα πράγματα που ξεκινάω. Απλά ξέρω ότι για να γίνει, πρέπει να είμαι άνεργη γιατί θέλει αφοσίωση η δουλειά όπως και η σχολή . Ακόμα και δύο μέρες να παίζεις στο θέατρο όλη την εβδομάδα το μυαλό σου είναι εκεί ,έτσι τουλάχιστον συμβαίνει σε εμένα λ . Επίσης, με ένα θέατρο δεν ζεις. Εγώ έκανα 4 δουλειές ταυτόχρονα φέτος για αρκετούς μήνες: ήμουν σε δύο θέατρα, προετοίμαζα ένα κορίτσι για να δώσει σε δραματική σχολή, ήμουν στις Μέλισσες. Δούλευα 18 ώρες την ημέρα και δεν υπήρχε χρόνος ούτε για να κοιμηθώ οπότε δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο. Ελπίζω όμως να μη μείνω άνεργη ακόμα κι αν χρειαστεί να μην τελειώσω τη σχολή. (Γελάει.) Αν και κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα γίνει οπότε κάποια στιγμή θα τελειώσω και τη σχολή.
Μου φαίνεσαι ένας άνθρωπος που έχει γενικά πρόγραμμα και το ακολουθεί πιστά.
Θέλει αφοσίωση. Παρότι δεν είμαι φιλόδοξη κι αυτό προσπαθώ να το βελτιώσω τώρα τελευταία. Φαίνομαι δυναμική γιατί έχω ένα κομμάτι μέσα μου που είναι με πρόγραμμα αλλά δεν είμαι πολύ φιλόδοξη και είμαι και πολύ ντροπαλή. Αυτή η συστολή καμία φορά με πάει πίσω στο να διεκδικώ πράγματα. Μου έκαναν μια πρόταση φέτος η οποία με ενδιέφερε αλλά από συστολή δεν απάντησα καν. Ντράπηκα γιατί ήταν κάτι που δεν το ξέρω και αναρωτήθηκα πώς θα το κάνω αυτό και δεν απάντησα καν. Μετά σκέφτηκα ότι δεν απάντησα από ντροπή επειδή πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω και θα νομίζουν ότι απλά δεν με ένοιαξε και δεν απάντησα επειδή το αμέλησα. Ναι μεν έχω πρόγραμμα σε σχέση με τη δουλειά -είμαι πολύ μελετηρή, πάντα κάνω το 110%- αλλά με πολύ κόπο και πολύ κλάμα κατάφερα μικρά μικρά βηματάκια γιατί στερούμουν αυτοπεποίθησης. Αλλά κάπως τα καταφέρνω. Η θέλεσή μου είναι και η δύναμή μου που καίει και κάθε αντιξοότητα. Είναι ανάγκη μου αυτή, δεν είναι κάποια άλλη φιλοδοξία, οπότε αυτό είναι που με κινεί και που με έχει κάνει να δουλέψω κιόλας.
Όλος αυτός ο κόπος όμως δεν σε κάνει να νιώθεις περισσότερο δικαιωμένη από το αποτέλεσμα;
Δυο δουλείες πήρα μόνο χωρίς ακρόαση και αυτές ήταν για το θέατρο, μια “Ο Επιθεωρητής” που με είχαν δει τα παιδιά άλλου και με σκέφτηκαν για το ρόλο και μια “Οι Λουόμενες” που με είδε η σκηνοθέτης και μου είπε ότι γράφει ένα έργο για μια ηρωίδα που έχει έντονες αντιφάσεις όπως εγώ και έχει κλέψει δικά μου στοιχεία γράφοντάς το αλλά έχει προσθέσει και πράγματα πολύ έξω από εμένα. Ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου, συγκινήθηκα πολύ και ήταν τιμή μου που με διάλεξε για κάτι τόσο προσωπικό για ένα κείμενο δικό της, και γιατί μετά γίναμε και φίλες με την Κατερίνα. Εκεί ένιωσα το τυχαίο που έρχεται και σε βρίσκει χωρίς να έχεις κοπιάσει για αυτό. Καμία φορά παραπονιέμαι και λέω ότι είναι ωραίο να έρχονται και πράγματα από μόνα τους, σαν δώρο, χωρίς να κοπιάσεις. Γενικά στους ανθρώπους, όχι σε εμένα μόνο. Λες έχω κάνει τόσο κόπο, δεν μπορεί να έρθει και κάτι εύκολα; Πρέπει για όλα να δυσκολεύομαι τόσο; Από την άλλη, όταν έχεις δυσκολευτεί και κουραστεί είναι λίγο πιο γλυκιά η νίκη όταν τα καταφέρεις. Τώρα δικαίωση, δεν νιώθω. Γιατί δεν νιώθω, χωρίς να είμαι αγνώμων, ότι έχω κάνει ακόμα τα πράγματα που έχω στο μυαλό μου. Είμαι στην πολύ αρχή μου. Ίσως νιώθω καμιά φορά χαρά όταν δω μια σκηνή στην τηλεόραση και πω: το πέτυχα αυτό που ήθελα ή δω στο θέατρο κάποιον άνθρωπο που έχει μετακινηθεί πολύ εσωτερικά μετά την παράσταση, έχει βιώσει κάτι, έχει ανοίξει συναισθηματικά. Είναι ένα επάγγελμα προσφοράς και μοιράσματος γι αυτό το αγαπώ. Δεν εφησυχάζομαι όμως με το αποτέλεσμα, σχεδόν πάντα νιώθω πως κάτι λείπει ή δεν το κάνω καλά. Αρκούμαι στη μικρή απόλαυση η οποία έρχεται όταν νιώθω τον επικριτικό μου εαυτό να είναι ικανοποιημένος.
Συμβαίνει συχνά αυτό;
Όχι πάντα λέω μπορείς καλύτερα να πεις αυτή την ιστορία, πιο βαθιά, πιο αληθινά, πιο πυρηνικά, με μεγαλύτερη επιμονή στην λεπτομέρεια. Αλλά να σου πω και κάτι; Το χαίρομαι και λίγο. Ενέχει μια ταπεινότητα όλο αυτό η οποία εμένα μου ταιριάζει πολύ σαν άνθρωπο. Έτσι μεγάλωσα. Επίσης, δεν είμαστε και πυρηνικοί φυσικοί ή χειρουργοί, απλά κάνουμε τη δουλειά μας άρα συναισθήματα όπως η δικαίωση είναι λίγο άτοπα. Τέλος, εμένα με βοηθάει να μην σιγουρεύομαι γιατί η σιγουριά δεν είναι καλό πράγμα στη δουλειά, το να αρχίσεις να πιστεύεις δηλαδή ότι είσαι καλός,γιατί αν αυτό συμβεί, έχεις τελειώσει δημιουργικά και απλά ναρκισσεύεσαι και ένας εγωιστής καλλιτέχνης για μένα δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε κανέναν. Πρέπει να κρίνεις τον εαυτό σου εποικοδομητικά και να δουλεύεις γιατί μετά επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου πράγμα που είναι κακό και πολύ βαρετό.
Την επιτυχία που ήρθε από τις Μέλισσες την περίμενες από την αρχή;
Ο όρος επιτυχία εμένα με δυσκολεύει λίγο να τον αντιληφθώ. Υπάρχουν άλλες δουλειές οι οποίες εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ και δεν είχαν επιτυχία. Η επιτυχία είναι καμιά φορά και λίγο περίεργη παγίδα στην οποία πέφτουμε. Δεν το περίμενα, για να σου απαντήσω, αλλά κατάλαβα ότι θα είναι μια καλή δουλειά από τον τρόπο που δουλεύαμε κι από τους συναδέλφους που πλαισίωναν τη δουλειά κι από το πόσο πορωμένοι ήμασταν όλοι. Το καθημερινό με φοβίζει και με φόβιζε και τώρα δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα εύκολα γιατί είναι τρελοί οι ρυθμοί, όταν όμως πήγα στο κάστινγκ και είδα τον Λευτέρη Χαρίτο είπα κάτι έχει να μου πει αυτός ο άνθρωπος εμένα. Οπότε είπα ΟΚ θα δουλέψω με αυτό τον άνθρωπο και με εαυτούς τους συνεργάτες και περίμενα ότι θα έχει μια επιτυχία όπως κάθε σειρά. Όταν παίχτηκαν όμως τα πρώτα επεισόδια και είδα τι έγινε, χάθηκα λίγο. Δικαίως συμβαίνει όμως γιατί κοπιάζουμε όλοι για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και νομίζω ότι και το σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη είναι πολύ δυνατό. Είναι μια καλή δουλειά που κι εγώ θα την έβλεπα, θα με τράβαγε .
Σε φωνάζουν στο δρόμο Πηνελόπη;
Εννοείται! Μου αρέσει πολύ να μιλάω με τον κόσμο. Βέβαια τώρα με την καραντίνα που πέρασα δύσκολα δεν ήμουν για πολλές κουβέντες οπότε έβγαινα με τη μασκούλα μου για τα ψώνια μου και ήμουν πιο ήσυχη που δεν με πολυναναγνωρίζαν. Βέβαια και με τη μασκούλα με αναγνώριζαν κάποιοι και γέλαγα. Που με ξετρυπώνουν σκεφτόμουν .Είναι πολύ καλός ο κόσμος. Εγώ τους βάζω να μου εύχονται συνέχεια. Μου λένε θέλουμε φωτογραφία και τους λέω βεβαίως αλλά να μου ευχηθείτε κάτι για καλό: να έχω υγεία και τέτοια. Μετά τους εύχομαι κι εγώ. Ανταλλάσσουμε ευχές και είναι πολύ ωραίο. Και τίποτα να μη γίνει και να μη πιάσει η ευχή, κάπως του φτιάχνεις τη μέρα του άλλου. Τον κάνεις να αισθάνεται το “μαζί” και όχι το “μόνος”. Εγώ εύχομαι όλη την ώρα. Όχι μόνο σε όποιον έχει γενέθλια ή γιορτή. Όλη την ώρα δίνω ευχές. (Γελάει.)
Με τους άλλους στη σειρά έχετε γίνει φίλοι;
Είμαστε πολύ δεμένοι. Είναι πολύ ωραίο γιατί είμαστε κάπου 30 ηθοποιοί και κάπως έχουμε μια περίεργη ομοιογένεια. Έχουμε κοινές απόψεις, είμαστε παρόμοιοι άνθρωποι, είμαστε όλοι θεότρελοι. Δεν υπάρχει άνθρωπος φυσιολογικός από το κάστινγκ. Αφού λέγαμε στον σκηνοθέτη είσαι θεότρελος κι εσύ κι έκανες κάστινγκ τρέλας, δεν έκανες φυσιολογικό κάστινγκ. Δεν μας πήρες με βάση το “ταλέντο” και πόσο κάνει κάποιος για το ρόλο αλλά με βάση την τρέλα. Είσαι θεότρελος; Έλα στη δουλειά. (Γελάει.) Κάνουμε πολύ πλάκα, κάνουμε σαν 2 χρονών. Ακόμα και με τους μεγαλύτερους σε ηλικία δεν υπάρχει καμία απόσταση. Είμαστε πολύ κοντά παρότι είμαστε και διαφορετικοί .Εγώ είμαι μάλιστα η μικρότερη από όλους και παίρνω πολύ αγάπη όπως κάθε μικρό παιδί σε μια ‘’οικογένεια’’.
Μοιραζόμαστε και προσωπικά πράγματα πολύ. Είμαστε ίσοι, υπάρχει μια ισότητα. Κι αυτό μου αρέσει πάρα πολύ εμένα. Δεν είναι ο καθένας μόνος του και για αυτό πάει και το καράβι καλά. Η μοναξιά και ο εγωκεντρισμός σε αυτό το επάγγελμα φέρνει πρώτον δυστυχία και δεύτερον κάνει το συνολικό αποτέλεσμα μη αρμονικό και δεν πετυχαίνει το πράγμα. Εδώ έχουμε όλοι έννοια ο ένας τον άλλο δίνουμε και παίρνουμε . Οπότε δουλεύουμε αρμονικά όλοι και είναι μια συλλογική δουλειά. Δεν ασχολείσαι μόνο με την Πηνελόπη. Για να είναι καλή η Πηνελόπη πρέπει να είναι καλή και η Μυρσίνη και ο Δούκας. Οπότε όλοι δίνουμε ο ένας στον άλλο συμβουλές για τον ρόλο του όταν χρειάζεται.
Θυμάσαι κάποια σκηνή που να θυμάσαι έντονα ή να σε ζόρισε;
Με είχε συγκινήσει μια σκηνή με τον Προύσαλη και τη μητέρα του που τη χόρευε ενώ δε μπορούσε να χορέψει με τις πατερίτσες. Εκεί δάκρυσα παρότι το είχα διαβάσει και στο σενάριο αλλά να το βλέπεις να το κάνουν αυτοί οι δύο ηθοποιοί μαζί είναι κάτι πολύ συγκινητικό. Είναι πολύ συγκινητικό δίδυμο ο Σουξές και η Αλεξανδράκη.
Από δικές μου, έχω πολλές. Τη μέρα που έπαθα την κρίση πανικού λίγο πριν τον γάμο μου ας πούμε. Δεν δυσκολεύτηκα στη λήψη απλά αγχώθηκα. Ήταν να μη γίνει η σκηνή εκείνη τη μέρα κι επειδή κάτι έγινε με το πρόγραμμα βάλαμε έξτρα σκηνές κι εγώ δεν είχα προετοιμαστεί. Ξαφνικά άκουσα “ετοιμάστε τη, πάμε τώρα σκηνή”. Ήταν δύσκολες αυτές οι σκηνές πριν το γάμο. Είχα πολύ λίγο χρόνο να μάθω τα λόγια, να δω τι γίνεται σε αυτή τη σκηνή, πού βρίσκεται η Πηνελόπη ποιος είναι ο εσωτερικός της παλμός . Ευτυχώς βγήκε και είναι μία από τις αγαπημένες μου σκηνές. Παρότι ήταν κρίση πανικού και υποτίθεται μια δραματική σκηνή με ένταση, με την Έλλη Τρίγγου τη βλέπαμε μετά και πεθάναμε στα γέλια. Μας φαινόταν ότι έχει κάτι πολύ κωμικό αυτή η σκηνή γιατί εγώ επίτηδες είχα προσθέσει και μια δυο ατακούλες μικρές δικές μου . Τους έλεγα αφήστε με λίγο μόνη μου, έφευγαν και τους έλεγα που πάτε, γιατί με παρατάτε έτσι ,κανείς δεν μ αγαπάει .Το απόλυτο παράλογο .Αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους όταν βρίσκονται σε μία τέτοια κατάσταση αλλά είναι αστείο όταν το βλέπεις απ’ έξω.
Με δυσκόλεψαν επίσης οι σκηνές του Σέργιου, όταν πέθανε, γιατί ήταν πάρα πολλές οι μέρες που κλαίγαμε. Εγώ είχα αποφασίσει ότι η Πηνελόπη που είναι και 17 χρονών και πρώτη φορά της συμβαίνει κάτι τόσο δύσκολο στη ζωή της αφού έχει μεγαλώσει σε μια φαινομενικά απλή και εύκολη ζωή,θα καταρρεύσει .Πρώτη φορά έρχεται αντιμέτωπη με κάτι τόσο δραστικό και σαν μαχαίρι κοφτερό οπότε θα λυγίσει, θα σπάσει, θα φρικάρει. Οπότε ήταν πολλές οι μέρες που εγώ δάνειζα το σώμα μου και τα αισθήματά μου σε αυτό και υπήρχαν φορές που εξοντωνόμουν. Γυρίζαμε τις σκηνές αυτές κι εγώ ήμουν συνέχεια κατηφής και στεναχωρημένη και πλάνταζα. Οπότε γύρναγα στο σπίτι και ΟΚ δεν το παίρνεις μέσα σου αλλά όπως και να το κάνεις εκείνες τις στιγμές δεν υποκρίνεσαι. Κλαίω δεν το κάνει κάποιος άλλος οπότε κάπως γυρνούσα βαριά γιατί από το τόσο κλάμα ο οργανισμός δεν καταλαβαίνει αν είναι αλήθεια ή ψέμα. Και με πονούσε το στομάχι μου, ήμουν αποκαμωμένη. Ήταν δύσκολες όχι γιατί δυσκολευόμουν να τις παίξω αλλά γιατί μετά έφερα ένα βάρος κι ένιωθα μια πλάκα στο στήθος.
Είναι κάποιες άλλες σκηνές που φαίνονται δύσκολες. Τότε που είχα κάνει έρωτα με τον Μελέτη μου έστελναν μηνύματα συνέχεια για το πώς κάναμε τη σκηνή και τη δυσκολία που είχε. Καμία φορά νομίζουν οι θεατές ότι επειδή είναι ερωτική σκηνή και έχει λίγο γυμνό είναι πανδύσκολη. Είναι πιο δύσκολο το να πλαντάζεις η να κανείς ακραίες πράξεις από το να κάνεις μια κοπέλα που είναι ερωτευμένη και ενδίδει σε έναν έρωτα. Ήταν δύσκολη τεχνικά γιατί τη γυρίσαμε μόνο μία φορά κι έπρεπε να γίνει. Τέλεια. Ήταν όλη κάπως χορογραφημένη οπότε είχε μια δυσκολία αλλά όχι παραπάνω από τις σκηνές της κηδείας και του πένθους .
Όπως και η σκηνή με τον βιασμού με τον Κλεομένη. Είχα τον Θανάση που είναι από τους καλύτερους συνεργάτες που θα μπορούσα να έχω και συνεννοούμαστε σε δευτερόλεπτα. Ήταν μια σκηνή που ήταν αστείο γιατί εγώ έκλαιγα, υπέφερα, είχα γεμίσει κοκκινίλες από τα χέρια του Θανάση, τη γυρίζαμε και στις 9 το πρωί που λες ότι εγώ τώρα μόλις έχω πιει καφέ και θα κάνω ότι με βιάζουν. Μετά από αυτή τη σκηνή κι εκεί που κλαίω και είμαι χάλια και με κοκκινίλες με βλέπει ο Θανάσης και μου λέει “Πω πω σε κοκκίνησα” κι εγώ του λέω “Θανάση βγήκε τέλεια”. Έγινε το κατ κι ενώ ήμασταν στεναχωρημένοι, περνάει ένα λεπτό να ηρεμήσω εγώ από τα κλάματα και μετά τελειώνει και κάνουμε κόλλα το, αγκαλιαζόμαστε, στριφογυρνούσαμε. Χαρήκαμε και οι δυο για το αποτέλεσμα που βγάλαμε .
