Μεγαλώνοντας σε μία επιχειρηματική οικογένεια, που έχτισε την αυτοκρατορία των κατεψυγμένων «Καλλιμάνης», θα μπορούσε κάλλιστα να ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι. Το δοκίμασε μάλιστα για μερικούς μήνες όταν η μητέρα της χρειάστηκε να αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης. «Το είχα σκεφτεί. Το αγαπάω το εμπόριο. Είμαι μέσα στο αίμα μου. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι ανθρώπων με όραμα, αυτοδημιούργητων, που κατάφεραν πράγματα. Αποποπειράθηκα κάποια στιμή να ασχοληθώ με την οικογενειακή επιχείρηση, αλλά η ζωή με πήγε αλλού» λέει στο Marie Claire η Μαρία Καλλιμάνη.
Το «αλλού» στην περίπτωσή της είναι μια 20ετια με συνεχόμενη παρουσία στο θέατρο. Φέτος, τη συναντάμε στην παράσταση «Ο θάνατος του εμποράκου» στο θέατρο Εμπορικόν. Η απόφασή της όμως να ασχοληθεί με την υποκριτική άργησε να πάρει μορφή μέσα της. Παρόλο που τα πρώτα δείγματα είχαν έρθει από νωρίς.
Στην Γ’ Γυμνασίου έκανε την πρώτη της παράσταση. Μία φιλόλογός της τής πρότεινε να παίξει στο έργο «Καληνύχτα Μαργαρίτα», τον ομώνυμο ρόλο. Η επιτυχία ήταν μεγάλη. Για καιρό μετά οι συμμαθητές αλλά και οι συντοπίτες της από το Αίγιο, που την είχαν παρακολουθήσει, της έδιναν συγχαρητήρια.
«Ούτε το είχα προσχεδιάσει ούτε ήταν κάτι που το ήθελα. Χάρηκα πάρα πολύ τότε για την συνεργασία. Το θέατρο είναι μια ομαδική δουλειά. Μου άρεσε όπως περνούσαμε. Ήταν κάτι έξω από τα μαθήματα και την κανονικότητα. Μέσα από τις πρόβες ήρθαμε πιο κοντά, μοιραζόμασταν πιο προσωπικά πράγματα.Έχω την ανάμνηση μιας ευχάριστης ατμόσφαιρας. Στη συνέχεια σπούδασα Αρχαιολογία, δεν μου είχε μπει ποτέ στο μυαλό ότι θα γίνω ηθοποιός», περιγράφει.
Η αρχαιολογία πώς προέκυψε;
Αν και αγαπούσα τα μαθηματικά, μου άρεσαν πιο πολύ τα θεωρητικά μαθήματα. Ήμουν ανάμεσα στη φιλολογία και την αρχαιολογία. Μπήκα στην αρχαιολογία και μπορώ να πω ότι την αγάπησα πολύ αυτή την επιστήμη. Σπούδασα με πάθος. Πήγαινα στις ανασκαφές,γιατί μου άρεσε πολύ το πρακτικό κομμάτι.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, η Μαρία Καλλιμάνη αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες:Ανασκαφές στη νότια Γαλλία, στο Περπινιάν, σε έναν γαλλορωμαϊκό οικισμό,στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Πάφο αλλά και στην αρχαία Μεσσήνη.
«Ήταν κάτι που το αγάπησα πολύ. Και στην επιστήμη της αρχαιολογίας βρήκα κάτι που έχει να κάνει με την ομαδικότητα. Σαν αυτό να το έψαχνα πάντα. Γιατί και στις ανασκαφές δε γίνεται χωρίς τη συνεργασία. Αυτό είναι κάτι που το αγαπώ σαν άνθρωπος» αποκαλύπτει.
Μήπως έπαιξε ρόλο και το ότι είσαι από μεγάλη οικογένεια;
Μπορεί! (Γελάει.) Η αλήθεια είναι ότι και στο σπίτι που ήμασταν 4 παιδιά είχα συνηθίσει να είμαι με πολύ κόσμο. Καταλαβαίνω όμως ότι είναι και στη φύση μου. Μου δίνει πάρα πολύ μεγάλη χαρά η έννοια της συνεργασίας και οι φιλίες που μπορεί να αναπτυχθούν.
Πίστευες ότι θα γίνεις αρχαιολόγος λοιπόν;
Ναι! Βέβαια πάντα μου άρεσε περισσότερο το πρακτικό κομμάτι, η ανασκαφή παρά η μελέτη η οποία έχει πάρα πολύ δουλειά και αφιέρωση. Μήνες, χρόνια αφιερώνουν οι αρχαιολόγοι για να μπορέσουν να βγάλουν συμπεράσματα. Το θέατρο ήρθε στη ζωή μου απρόσμενα.
Μου άρεσε να παρακολουθώ παραστάσεις. Η παράσταση που με συγκλόνισε και με καθόρισε ήταν ο Σωσμένος του Έντουαρντ Μποντ. ΗΉταν ηπρώτη δουλειά που έκαναν στο θέατρο «Εμπρός»ο Δημήτρης Καταλειφός, η Ράνια Οικονομίδου και ο Τάσος Μπαντής. Είδα αυτή την παράσταση και ήταν σαν τα κύτταρα του εγκεφάλου μου να κινούνται. Κάποιες στιγμές δεν καταλάβαινα αν αυτό που βλέπω είναι θέατρο ή είναι αλήθεια. Τόσο αληθινά έπαιζαν. Η σκηνοθεσία ήταν καταπληκτική.
Την επόμενη χρονιά ξεκίνησα ένα σεμινάριο για φιλολόγους στο «Εμπρός». Ένας από τους δασκάλους, ο γνωστός ηθοποιός Γιώργος Μπινιάρης, με παρότρυνε να δώσω στη δραματική σχολή που μόλις ιδρυόταν. Έτσι πήγα κάπως στα τυφλά και έτσι αισθανόμουν και τα δύο πρώτα χρόνια από τα 4 της φοίτησης. Ήταν σαν να μην πατούσα καλά στα πόδια μου. Το πρωί δούλευα σε ένα μουσείο, το Κέντρο Μελέτης Νεότερης Κεραμικής και μετά πήγαινα στη δραματική σχολή. Σιγά σιγά το πράγμα άρχισε να ωριμάζει μέσα μου και κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κάνω δύο πράγματα μαζί. Πήρα την απόφασή μου και άφησα τελείως την αρχαιολογία και δεν το έχω μετανιώσει ούτε στιγμή.
Όλη αυτή η θεωρητική γνώση σε βοήθησε κάπου;
Με βοήθησε γιατί απέκτησα έναν τρόπο σκέψης και μία μέθοδο. Επίσης και το θέατρο και η αρχαιολογία βασίζονται όχι μόνο σε αυτά που ανακαλύπτεις, αλλά και σε αυτά που φαντάζεσαι γιατί πέρα από το κείμενο, επιστρατεύεται η φαντασία του ηθοποιού για να ανασυνθέσει τον κόσμο του έργου. Γιατί τί είναι ο ηθοποιός κάθε φορά; Ο εαυτός του που εκφράζεται μέσα σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες.
Αυτό που με τράβηξε στο θέατρο ήταν, ότι μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως εργαλεία της δουλειάς μου, εμένα την ίδια, το σώμα, τη φωνή μου, τα συναισθήματά μου.
Το κομμάτι της δόξας σε απασχόλησε ποτέ;
Από τη στιγμή που έχω αποφασίσει να κάνω αυτό το επάγγελμα, φυσικά θέλω να αρέσει αυτό που κάνω. Να αγγίζει τους θεατές. Με αυτή την έννοια, έχω τη φιλοδοξία, μέσα από τη δουλειά μου, να μπορώ να επικοινωνώ με το κοινό. Βέβαια δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και οι ηθοποιοί δεν είμαστείδιοι κάθε μέρα.Αποκλείεται η μία παράσταση να είναι ίδια με την άλλη. Όσο χειροπιαστά είναι τα πράγματα στη δουλειά μας, άλλο τόσο είναι και άπιαστα.
Η κριτική σε πτοεί;
Είναι σαν να έχουμε μνήμη χρυσόψαρου εμείς οι ηθοποιοί. Από τη μία μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις μία κριτική, ένα κακό σχόλιο ή να κάνεις μία κακή παράσταση. Κάτι τέτοιο μπορεί να σε καταβαραθρώσει. Όμως από την άλλη, αυτή η ψυχολογική αιώρηση μπορεί να σου ανοίξει δρόμους που δεν φαντάζεσαι. Εμέις οι ηθοποιοί έχουμε στο θέατρο τη δυσκολία αλλά και το πλεονέκτημα της επανάληψης. Κάτι που δεν πέτυχες τη μία μέρα, την επόμενη μπορεί να το κατάφέρεις.
Βασικά είναι μία διαρκής πορεία.
Εσύ είσαι ο πιο αυστηρός σου κριτής;
Και ναι και όχι. Η κριτική είναι απόσπαστο κομμάτι της υποκριτικής. Αν και πολλές φορές δεν μας αρέσει, αν είναι γόνιμη μπορεί να σου ανοίξει δρόμους.
Πόσο δημιουργικό μπορεί να είναι ένα τόσο αγχωτικό περιβάλλον;
Το άγχος δεν είναι πάντα δημιουργικό. Όμως ο ηθοποιός καλείται να κάνει δουλειά με τον εαυτό του, ώστε η αγωνία του να μη γίνεται μπούμερανγκ. Πέρα από το καθημερινό άγχος για την παράσταση, ο ηθοποιός, έχει και την αγωνία για την επόμενη δουλειά. Στη μικρή χώρα που ζούμε, εμείς οι ίδιοι είμαστε και το τελικό προϊόν και η ομάδα προώθησης και marketing.
Τι σε κάνει να ανεβαίνεις ψυχολογικά;
Όταν κάνω μία καλή παράσταση, αλλά και όταν παίρνω τις αποστάσεις μου από το άγχος της δουλειάς. Όταν βλέπω αγαπημένους μου φίλους και μιλάμε για άλλα θέματα, όταν ασχοληθώ με άλλα πράγματα και ανοίξω λίγο το βλέμμα μου σε αυτό που συμβαίνει γύρω μου. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι τόσο απαιτητικό που μπορεί να απορροφήσει όλη σου την ενέργεια. Χρειάζονται ισορροπίες, γιατί από την άλλη υπάρχει και η ζωή.
Την επόμενη χρονιά μετά τη σχολή, ξεκινάς την πρώτη παράσταση κι έκτοτε δεν σταμάτησες ποτέ. Τα τελευταία 10 χρόνια όμως κάνεις και πολύ σινεμά.
Έχω χαρεί πολύ γι΄αυτό γιατί ήταν για μένα ένας κόσμος που νόμιζα ότι δεν θα τον γνωρίσω και όχι μόνο τον γνώρισα, έχω κάνει και πολύ ωραίες ταινίες. Είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ καλούς σκηνοθέτες. Αγαπώ πολύ το σινεμά και θα ήθελα να κάνω ταινίες και στο μέλλον. Το λατρεύω το σινεμά. Πολλές φορές δουλεύοντας στο θέατρο είναι σαν να εξασκώ τα μέσα μου για να είμαι έτοιμη για την επόμενη ταινία. (Γελάει.)
Χρόνια ονειρευόμουν να παίξω σε μία ταινία αλλά τα πρώτα χρόνια που έπαιζα στο θέατρο δεν είχε προκύψει. Είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πρόσωπο μου δεν ήταν κινηματογραφικό.Μέσα από τις ταινίες που έκανα, διαπίστωσα ότι το σινεμά –ευτυχώς – με αγαπάει και το αγαπώ κι εγώ. (Γελάει.)
Πιστεύεις ότι κάποια πράγματα είναι τύχη ή προκύπτουν από μια σειρά επιλογών;
Νομίζω ότι είναι ένας συνδυασμός.Κάποιες φορές δεν ξέρω αν εγώ πρέπει να διεκδικώ και να κυνηγάω τα πράγματα ή αν απλώς πρέπει να τα αφήσω να έρθουν. Σημαντικό ρόλο παίζει αυτό που λέμε τύχη. Επίσης πιστεύω στις συναντήσεις με τους ανθρώπους, γιατί πολλές φορές μία συνάντηση με κάποιον άνθρωπο μπορεί να σου ανοίξει δρόμους. Στο σινεμά ξεκίνησα γιατί μια αγαπημένη σκηνογράφος που δουλεύαμε μαζί στο θέατρο με σκέφτηκε και με πρότεινε στην πρώτη ταινία, που ήταν του Σύλλα Τζουμέρκα «Η Χώρα προέλευσης». Αισθάνομαι ότι χρειάζεται κι ένα μέτρο στο πόσο κανείς διεκδικεί και επιδιώκει τα πράγματα. Βέβαια είναι σημαντικό να ξέρεις τι θέλεις.
Είσαι καλός μάνατζερ του εαυτού σου;
Καλύτερος απ΄ό,τι στην αρχή.Σε μια συνεργασία μπορώ με μεγαλύτερη σαφήνεια και αποτελεσματικότητα, να διεκδικώ αυτό που πιστεύω ότι μου αναλογεί.
Σε μια συνέντευξη είχες πει ότι οι μπίζνες θέλουν τέχνη, η τέχνη θέλει μπίζνες;
Φυσικά, όπως κάθε δουλειά το θέλει. Είναι μία σχέση αμφίρροπη.
Έχουν υπάρξει στιγμές που έχεις πει τα παρατάω;
Φυσικά και το έχω πει. Είναι μια δουλειά που παίζει με το νευρικό σου σύστημα και έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο. Δεν τα παράτησα όμως… Η ανάγκη έκφρασης μέσα από την υποκριτική τέχνη παραμένει ακόμα ζωντανή μέσα μου.
Η Μαρία Καλλιμάνη δεν είναι όμως η μοναδική καλλιτέχνης της οικογένειας. Έχει και μια αδερφή χορογράφο και χορεύτρια και πολύ πρόσφατα η μητέρα της συμμετείχε στη νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς».
«Ο Γιάννης γνωρίζει τη μητέρα μου εδώ και αρκετά χρόνια και της πρότεινε να παίξει στην καινούργια του ταινία. Η μητέρα μου αρνήθηκε στην αρχή αλλά εμείς την πείσαμε. Καινομίζω δεν το μετάνιωσε. Η ταινία θα βγει τον Μάρτιο. Δεν είναι απίθανο τι σου επιφυλάσσει η ζωή; Το περίμενε ότι θα παίξει σε μία ταινία; Περιμένουμε λοιπόν να τη δούμε στη μεγάλη οθόνη» μας λέει με καμάρι.
Εκείνη σε καμαρώνει, όπως κάνεις εσύ τώρα;
Από τα πρώτα χρόνια που ερχόταν στις παραστάσεις χαιρόταν πολύ. Έχει πάντα άποψη γι’ αυτό που βλέπει, αλλά πίσω από αυτή, νιώθω πάντα την αγάπη της.
Φαντάζομαι ότι είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή σου.
Ναι, είναι. Απ΄ ό,τι λένε της μοιάζω πολύ. (Γελάει). Είναι μία δυνατή γυναίκα. Ένας άνθρωπος που έχει πολύ μεγάλη όρεξη για τη ζωή.
