Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Λίλα Μπακλέση έγιναν ο «Νικολής και η Μένια» πριν περίπου τέσσερα χρόνια και έκτοτε «ταξιδεύουν» μαζί στο θεατρικό συνεχές ως «Οι κάτω απ’ τα αστέρια». Η ιστορία τους μιλά για ένα νεαρό ζευγάρι που μεγαλώνει μαζί, χωρίζει, ξαναβρίσκεται, τσακώνεται, χορεύει, ταξιδεύει και τελικά «ενώνεται για πάντα» και γίνεται «μια λευκή κουκίδα στο ατελείωτο μπλε της θάλασσας».
Οι παραστάσεις ξεκίνησαν το 2019 και από την πρώτη στιγμή ήταν sold -out. Μετά τη διεθνή τους περιοδεία σε Λονδίνο και Άμστερνταμ, τα δεκάδες sold out σε παραστάσεις στην Αθήνα και την περιφέρεια, τις διθυραμβικές κριτικές και την μεγάλη αγάπη του κοινού, οι «Κάτω απ’ τα αστέρια» μάς υποδέχονται φέτος, και για λίγες ακόμη παραστάσεις, στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου στο Γκάζι.
Πώς γίνεται, όμως, μια παράσταση να γνωρίζει εξ αρχής τόσο μεγάλη επιτυχία και να συνεχίζει να κερδίζει τις καρδιές των θεατών, ακόμα και έπειτα από δύο χρόνια πανδημίας, με τις προτεραιότητες και τις ανάγκες να έχουν αλλάξει άρδην;
Δική μου γνώμη είναι ότι όλη αυτή η αγάπη και η σύνδεση με τον κόσμο, οφείλεται στην εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο σύνολο του έργου. Το κείμενο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, η σκηνοθεσία των Άρτεμις Γρύμπλα, Λίλα Μπακλέση και Κωνσταντίνου Μπιμπή, οι φωτισμοί της Σεσίλιας Τσελεπίδη, αλλά και η απόδοση των χαρακτήρων από τους δύο ταλαντούχους πρωταγωνιστές (Κων/νο Μπιμπή και Λίλα Μπακλέση) δεν γίνεται να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.
Άλλωστε και η ιστορία από μόνη της θυμίζει σε όλους μας κάτι. Οι περισσότεροι έχουμε μνήμες από καλοκαίρια δίπλα στη θάλασσα, με μεγάλες παρέες, ξενύχτια και ταξίδια. Ορισμένοι ίσως βρεθήκαμε στη θέση της Μένιας και του Νικολή, άλλοι μπορεί απλώς να βρισκόμασταν δίπλα τους. Όπως και να έχει σίγουρα γνωρίσαμε ένα ζευγάρι τόσο εκρηκτικό όσο αυτά τα δύο νέα παιδιά. Το μόνο που εύχομαι είναι η δική σας ιστορία (ή των δικών σας) να μην είχε το τέλος των «Κάτω απ’ τα αστέρια».
Παρακολούθησα την παράσταση στις αρχές της χειμερινής θεατρικής σεζόν και δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι τι πιστεύουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές για την επιτυχία της παράστασής τους. Η Λίλα Μπακλέση και ο Κων/νος Μπιμπής μάς μίλησαν τόσο για τους «Κάτω απ’ τα αστέρια», όσο και για τις συνθήκες που βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά και τις δυσάρεστες εξελίξεις στον χώρο του θεάτρου.
Πώς νιώθετε για την τόσο μεγάλη επιτυχία της παράστασης σε Ελλάδα και εξωτερικό; Περιμένατε τέτοια ανταπόκριση όταν ξεκινούσατε;
Λίλα: «Δεν το περίμενα είναι η αλήθεια ότι θα είχε τέτοια ανταπόκριση. Όταν, όμως, παίξαμε πρώτη φορά μπροστά σε κοινό νομίζω καταλάβαμε όλοι ότι κάτι συμβαίνει, πως κάτι συνδέει τον κόσμο με τη Μένια,τον Νικολή και τον έρωτα τους».
Κων/νος: «Ποτέ όταν φτιάχνεις μια παράσταση δεν καταλαβαίνεις πώς θα αντιδράσει ο κόσμος. Όταν είσαι μέσα στη διαδικασία το αισθητήριο σου είναι τόσο εμπλεκόμενο που στ’ αλήθεια δεν καταλαβαίνεις πως θα φανεί η παράσταση. Απ’ την πρεμιέρα, ήδη, όμως αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε. Αισθανόμαστε ευγνώμονες και τυχεροί για αυτό το δώρο – να αγκαλιάσει ο κόσμος τόσο αυτή την προσωπική μας και χειροποίητη δουλειά».
Παρά το κλείσιμο των θεάτρων το κοινό ανταποκρινόταν με μεγάλη και αμείωτη θέρμη σε κάθε παράσταση. Τι πιστεύετε ότι προκαλεί το τόσο ενδιαφέρον των θεατών και πώς βιώνετε την «ολοκληρωτική» επιστροφή στον κόσμο του θεάτρου και του πολιτισμού;
Λίλα: «Ήταν πολύ συγκινητικές οι παραστάσεις μετά την καραντίνα. Και για εμάς και για το κοινό. Όταν ανεβήκαμε πάνω στη σκηνή τέλος Μαΐου, έπειτα απο τόσους μήνες αποχής συνειδητοποιήσαμε πόσο σημαντική είναι αυτή η επαφή με τον κόσμο. Τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για τη μαγεία των στιγμών αυτών! Πλέον, προσπαθώ να ευχαριστιέμαι όσο περισσότερο μπορώ την καθημερινότητα στη δουλειά μας, ακόμα και αν τρέχω απο γυρίσματα σε παράσταση και μετά σε πρόβες. Δεν μπορώ να ξεχάσω την απόγνωση που ένιωθα κατα τη διάρκεια της καραντίνας».
Κων/νος: «Αν δεν ξεμπερδέψουμε εντελώς από αυτή την πανδημία δε θεωρώ οτι θα υπάρξει ολοκληρωτική επιστροφή. Τα πράγματα για τον κλάδο είναι οριακά και πολύ πολύ δύσκολα. Χρειάζεται γενναία στήριξη από την πολιτεία για να επιβιώσει ο κλάδος και αυτό πρέπει να γίνει σαφές. Ο κόσμος έχει βαθιά ανάγκη από συλλογικές εμπειρίες, από θέατρα, συναυλίες, live, χορό, μπαρ. Αυτή η ανάγκη του ανθρώπου είναι αρχαία. Δεν υποκαθίσταται».
Οι καταγγελίες για συναδέλφους σας σάς αγγίζουν; Έχουν υπάρξει στιγμές που νιώσατε πως απειλήστε; Κ. Μπιμπή έχετε και θεσμικό ρόλο στο ΣΕΗ, τι πρέπει να γίνει πιστεύετε για να τελειώσει όλο αυτό;
Λίλα: «Είμαστε εδώ και στηρίζουμε τους συναδέλφους που αποφασίζουν να μιλήσουν. Το θάρρος τους με πεισμώνει και πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να φέρουμε την πολυπόθητη αλλαγή στον τρόπο που μέχρι τώρα λειτουργούσαν τα πράγματα. Έχουμε ευθύνη προς τον εαυτό μας, αλλά και προς τους νεότερους συναδέλφους μας και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για τυχόν κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο εργασίας μας. Το ελπιδοφόρο είναι ότι έχουμε πλέον ένα πολύ ισχυρό όπλο στη φαρέτρα μας, το σωματείο μας».
Κων/νος: «Εμένα όλο αυτό το κύμα μου προκαλεί αισιοδοξία. Σπάει ο κύκλος του φόβου και της σιωπής. Κάτι κινείται, κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Και όποιος αισθάνεται να απειλείται σημαίνει ότι έχει φερθεί σκάρτα ή έχει λερωμένη κάποια φωλιά. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις πολύ καλά κάνει και αισθάνεται απειλή.
»Θεσμικά δε θεωρώ ότι πρέπει να τελειώσει, ίσα ίσα πιστεύω πως είναι μόνο η αρχή. Πρέπει να μπουν κανόνες στη δουλειά μας, αλλά οι κανόνες αυτοί είναι αποδεκτοί και χρήσιμοι μόνο όταν βρίσκονται εντός μιας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Διαφορετικά δεν έχουν καμία ισχύ υπέρ των εργαζομένων».
Μιλήστε μας λίγο για τους ρόλους σας. Πώς αποφασίσατε να πείτε το «ναι» στον Νικολή και τη Μένια;
Λίλα: «Όταν ένας αγαπημένος συγγραφέας και φίλος σού στέλνει ένα έργο και σου λέει ότι έγραψε τον ρόλο έχοντας στο μυαλό του εσένα, είναι σχεδόν μονόδρομος το ναι. Όταν αυτό το έργο σε κάνει να γελάσεις και να συγκινηθείς με την πρώτη ανάγνωση, τότε κινείς γη και ουρανό για να καταφέρεις να το κάνεις παράσταση. Και αυτό κάναμε!».
Κων/νος: «Δεν είχα επιλογή. Το κείμενο του Τηλέμαχου ήρθε και με βάρεσε στο μεδούλι μου. Ταρακούνησε την ψυχή μου ισχυρά. Είναι ένας ρόλος-σταθμός για μένα ο Νικολής. Είναι μια πτυχή του εαυτού μου που αν δεν την “πενθούσα” τέσσερα χρόνια επί σκηνής δεν ξέρω πως θα μπορούσα να την αποχωριστώ και στη ζωή μου».
Ως Κων/νος και Λίλα «αγκαλιάζετε» τη ρουτίνα στη σχέση ή προτιμάτε την αδρεναλίνη και το άγχος των πρώτων ημερών;
Λίλα: «Με ενδιαφέρει το επόμενο επίπεδο σε μια σχέση, πως μπορείς να επανεφεύρεις τον εαυτό σου και το μαζί στην καθημερινότητα. Με εξιτάρει η πρόκληση αυτή».
Κων/νος: «Δεν πιστεύω ούτε ότι η τρέλα των πρώτων ημερών μπορεί με κάποιον να διατηρηθεί όυτε στη ρουτίνα. Πιστεύω στην εξέλιξη δύο ανθρώπων παρέα. Στη συμπόρευση. Στη συμμαχία δύο σωμάτων και δύο ψυχών. Πράγμα που θέλει διαρκή φροντίδα, κουράγιο και αγάπη φυσικά για να συμβεί».
Φιλία και έρωτας: Μπορούν αυτά τα δύο να συνυπάρξουν ή το ένα να μετουσιωθεί στο άλλο;
Λίλα: «Θέλω ο σύντροφός μου να είναι και ο καλύτερός μου φίλος. Δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να υπάρξω σε μια σχέση. Έχω επίσης υπάρξει αρκετά τυχερή στις φιλικές μου σχέσεις, έχω δίπλα μου ανθρώπους που εκτιμώ, θαυμάζω και αγαπώ».
Κων/νος: «Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου με μια σύντροφο που δε θα μασταν παράλληλα και φίλοι. Που δε θα κουβεντιάζαμε αυτά που μας απασχολούν, που δε θα κάναμε πλάκα συνέχεια, που δε θα μεθάγαμε μαζί».
Οι πρωταγωνιστές του έργου επηρεάζονται αρκετά από το τι λένε οι άλλοι. Εσάς σας ανησυχεί αυτό;
Λίλα: «Έχω κάνει αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου και δεν με απασχολεί πλέον η άποψη ανθρώπων που δεν είναι στον στενό μου κύκλο».
Κων/νος: «Μεγάλωσα στη χαοτική Αθήνα. Δεν έζησα ποτέ στο πετσί μου τι σημαίνει κλειστή κοινωνία. Συνεπώς, από τύχη, δε με απασχόλησε ποτέ».
Έπειτα από 4 χρόνια, ποιο σημείο του έργου σάς συγκινεί περισσότερο. Έχει αλλάξει από την πρώτη χρονιά;
Λίλα: «Είναι μια φράση που λέμε και οι δυο στο έργο: “Μου λείπεις πιο πολύ τα απογεύματα”. Η αλήθεια είναι ότι συγκινούμαι κάθε φορά που παίζουμε την παράσταση. Όχι μόνο από το κείμενο, αλλά και απο τη συνύπαρξή μας στη σκηνή. Νιώθω σαν παιδάκι κάθε φορά που αγκαλιαζόμαστε ένα λεπτό πριν βγούμε στη σκηνή. 4 χρόνια τώρα δεν πιστεύω στην τύχη μου! Όταν ειδικά καταφέρνουμε να βρεθούμε και οι τέσσερις μας, η Άρτεμις (σκηνοθεσία), ο Τηλέμαχος (συγγραφέας), ο Κωνσταντίνος και εγώ, η αγκαλιά που κάνουμε πριν την παράσταση είναι από τις πιο πολύτιμες στιγμές της πορείας μου στο χώρο».
Κων/νος: «Σ’ αυτή την παράσταση δεν υπάρχει ούτε μια φράση που να μη με συγκινεί. Ακόμα ανακαλύπτω φράσεις που με συγκινούν πολύ. Με συγκινεί ολόκληρη η ροή της παράστασης. Μια φίλη μου ‘χε πεί πως η παράσταση της φάνηκε σαν ένα λαϊκό τραγούδι που κρατάει απλώς μια ώρα. Νομίζω είναι ο, τι πιο εύστοχο έχει ειπωθεί γενικά για το έργο, αλλά και για το πώς βιώνω και’ γω την παράσταση αυτή».
Για πόσο πιστεύετε ή για πόσο θα θέλατε να συνεχίσουν οι «Κάτω απ’ τα αστέρια»;
Λίλα: «Αποφασίσαμε ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος κύκλος παραστάσεων. Ίσως να παίζουμε επετειακά μια παράσταση τη σεζόν για να δούμε πως μεγαλώνουμε παρέα με τη Μενίτα και τον Νικολή. Αυτό θα ήθελα!».
Κων/νος: «Πάντα είναι πολύ ευτυχές αλλά και πολύ ζόρικο να αποχαιρετήσεις μια παράσταση όσο υπάρχει κόσμος που γεμίζει το θέατρο. Έχουμε λίγες ακόμη παραστάσεις εδώ στην Αθήνα και μετά θα κάνουμε μια μικρή περιοδεία. Ίσως αυτό να είναι ένα πολύ όμορφο φινάλε».
Ποιο θα ήταν το ιδανικό τέλος για τον Νικολή και τη Μένια;
Λίλα: «Δεν πιστεύω στο ιδανικό τέλος. Θα ήθελα να ζήσουν τη σαπίλα της καθημερινότητας και να τους δω να παλεύουν για την αγάπη τους».
Κων/νος: Θα απαντήσω με τα λόγια του Νικόλη στο τέλος της παράστασης: «Έτσι τελειώνουμε εμείς, πάνω στη λευκή μας τη σανίδα, στη μέση του Αιγαίου, θα κάνουμε έρωτα Μενίτα μου, δύο ροζ ενωμένα σώματα πάνω στη λευκή σανίδα, μια λευκή κουκίδα στο ατελείωτο μπλέ, απ’ τα μάτια ενός περαστικού γλάρου δε θα ξεχωρίζουμε κάν απ’ τον αφρό, έτσι θα χαθούμε, θα γίνουμε αφρός».
Οι Κάτω απ’ τα Αστέρια
Σύγχρονο Θέατρο
Ευμολπιδών 45, Γκάζι, 210 3464380
Παραστάσεις:
Δευτέρα και Τρίτη ώρα 21.15
