(Απόσπασμα από τo γράμμα που έγραψε η Lena Dunham στους New York Times με αφορμή τις καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης που σκάνε η μια μετά την άλλη και αφορούν τον μεγαλοπαραγωγό του Χόλυγουντ)
Έφτασα στο Χόλυγουντ στα 23 μου. Είχα κάνει low-budget ταινία, είχα κερδίσει ένα βραβείο σε ένα μεγάλο φεστιβάλ, είχα βρει ατζέντη και είχα κλείσει μια συμφωνία στην τηλεόραση και όλα αυτά μέσα σε έξι μήνες. Ήταν ένα παραμύθι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να το ζήσουν και το ήξερα όσο καλά μπορεί να ξέρει μια 23χρονη οτιδήποτε. Εκσφενδονιζόμουν από συνάντηση σε συνάντηση με τον ενθουσιασμό που είχε η Σταχτοπούτα στο μεγάλο χορό με τον πρίγκιπα.
Αυτές οι συναντήσεις ήταν σχεδόν πάντα με άντρες, meeting γεμάτα σεξισμό και με την πεποίθηση πως εγώ θα έπρεπε να θέλω να κάνω μικρές ταινίες, κωμωδίες με κεντρικό θέμα την περίοδο των κοριτσιών και το πώς αυτές συγχρονίζονται με αποτέλεσμα οι γυναίκες να υστεριάζουν για περίπου μια εβδομάδα. Οι άνθρωποι αυτοί επέμεναν πως θα ήταν ακόμα πιο αστείο να συμπρωταγωνιστώ με ένα hot κορίτσι.
Υπήρξαν γεύματα που διαρκούσαν πολλές ώρες, μεσημεριανά με εκμυστηρεύσεις για το διαλυμένο γάμο του μεγαλοπαραγωγού ταινιών, ενώ παράλληλα μου επισήμαναν πως θα έπρεπε να κάνω αυτό που η δουλειά μου επιτάσσει, να είμαι «έτοιμη για όλα στο κρεβάτι». Την πήρα κάπως βαριά την αδικία που άκουγα εκείνη τη μέρα στον καναπέ της τότε νέας μου φίλης (τώρα είναι συνεργάτης μου), Jenni Konner, που μου είπε τρελές ιστορίες και δικές της εμπειρίες. Μαζί φτιάξαμε ιστορίες για έναν νέο κόσμο φτιαγμένο για εμάς. Φανταζόμασταν γυρίσματα στα οποία θα έκαναν κουμάντο οι γυναίκες, άνδρες που δεν θα ονειρεύονται να τις παρακάμψουν ή να τις κακοπληρώσουν και εταιρείες όπου θα έβλεπες κορίτσια ως εκεί που έφτανε το βλέμμα του, φανταζόμασταν ότι θα είχαμε την ευκαιρία να γράψουμε σενάρια που θα άλλαζαν τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να είσαι φεμινίστρια. Θα λέγαμε σε κάθε άνδρα που θα σκέφτονταν ότι κάθε μας κίνηση είναι μία πρόσκληση σε σεξ, να “πάει να φάει κανένα παπούτσι.”
Ανθρωποι με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί-σαν τον Judd Apatow, που είναι το λιγότερο αγαπημένο παιδί του Χόλυγουντ, μας έδειξαν υπερβολικό σεβασμό. Η μόνη τρομακτική εμπειρία που είχα σε δουλειά ήταν όταν αντιμετώπισα τη μανία ενός οργισμένου γκέι παραγωγού ο οποίος προσπάθησε να πάρει πίσω μια τσάντα που μου είχε αγοράσει. Κάναμε όλα όσα είχαμε ονειρευτεί και ακόμη περισσότερα.
Την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύματα για τις σεξουαλικές επιθέσεις που διέπραξε ο Harvey Weinstein κατά γυναικών ήρθαν στο φως, κάνοντας απόλυτα σαφές πως δεν είχαν όλες οι γυναίκες του Χόλυγουντ την ευκαιρία να περπατήσουν στο δικό μας μονοπάτι. Παρενοχλήσεις, εκβιασμοί και εξαναγκασμοί, είχαν γίνει οι νόρμες στις υποβάλλονταν τόσες γυναίκες που προσπαθούσαν να μπουν στο χώρο. Ο κύριος Weinstein ίσως να είναι ο πιο ισχυρός άνδρας του Χόλυγουντ, να είναι γνωστός πια ως θηρευτής, αλλά δεν είναι ο μόνος που μπορεί και παίζει άγρια. Η συμπεριφορά του αποσιωπάται και συνυπογράφεται εδώ και δεκαετίες από εργαζόμενους και συνεργάτες του -είναι ένας μικρόκοσμος με όλα αυτά που ανέκαθεν συνέβαιναν στο Χόλυγουντ. Μιλάμε για επιθέσεις που συμβαίνουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο σε χώρους εργασίας σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Η επιρροή που ασκούσε ο ισχυρός αυτός άνδρας και η σιωπή των γυναικών είναι κάτι σαν αυτό που συμβαίνει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο τόσο σε ένα fast food, όσο και στα γυρίσματα μιας ταινίας. Τώρα το Χόλυγουντ έχει μια ευκαιρία να κάνει μια ηχηρή και δήλωση σε σχέση με όλα αυτά που παραβλέπει η κοινωνία μας. Μια βιομηχανία στην οποία εύκολα παραβλέπουμε τον Bill O’ Reilly, τον Roger Ailes και ναι, τον Πρόεδρο της χώρας. Τότε γιατί υπερασπιζόμαστε τη σιωπή για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο της βιομηχανίας; Και μάλιστα τη στιγμή που ξέρουμε ότι ο άνθρωπος αυτός αρέσκεται να εξευτελίζει και να τραυματίζει τις γυναίκες;
Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Ακόμα και τώρα νεαροί σταρ πάνε και δουλεύουν με τον Woody Allen, παρόλο που η κόρη του ισχυρίστηκε, παρά τις δικές του διαψεύσεις, πως την είχε παρενοχλήσει όταν ήταν παιδί. Ακόμα και τώρα μαθαίνουμε για νέα θύματα του Roman Polanski -είναι και αυτή μια μάχη που αξίζει δοθεί. Πρόσφατα ένας ηθοποιός μού είπε πως το να δουλέψει μαζί του θα ήταν το «απόλυτο» για εκείνον (βασικά, ο ίδιος ο κύριος Weinstein μάζεψε υπογραφές και ζητούσε την απαλλαγή του Polanski από τις κατηγορίες, και την άρση της απαγόρευσης εισόδου του στην Αμερική. )
Παρά την σύνδεση ονομάτων και υπόθεσεων το να αγνοούμε τις άσχημες συμπεριφορές αφήνει τους ανδρες του Χόλυγουντ να κάνουν τέτοιου είδους κινήσεις. Ακούω ιστορίες θυμάτων που βάζουν τον εαυτό τους να δουν με θετικό τρόπο αυτή την δυστοπία. Οι ισχυρισμοί ενάντια στον κύριο Weinstein είναι ξεκάθαροι και σκιαγραφούν κάτι τόσο τρομακτικό που μοιάζει απίθανο να το αγνοήσουμε. Αφελώς περίμενα πως η εχεμύθεια που υπέδειξαν οι ισχυροί του Χόλυγουντ θα συγκρούονταν μετωπικά με τις μαρτυρίες και την αποκάλυψη ενός μυστικού το οποίο σίγουρα και γνώριζαν. Ο λόγος που μηδενίζω τους άνδρες είναι γιατί, δεν είχαν τίποτα να χάσουν αλλά είχαν τη δύναμη να αλλάξουν την ιστορία και προφανώς αντιμετωπίζουν στον ίδιο βαθμό το συλλογικό και το προσωπικό τραύμα γύρω από όλους αυτούς τους ισχυρισμούς.
Αλλά εδώ είμαστε μέρες μετά, περιμένοντας τον κύριο Weinstein, τον πιο ισχυρό άνδρα της βιομηχανίας να πει κάτι. Οτιδήποτε. Δεν θα ήταν απλά ένα δώρο στις γυναίκες που υπήρξαν θύματα του, αλλά ένα μήνυμα στις γυναίκες που παρακολουθουν στενά τη βιομηχανία μας. Χρειάζονται ένα σημάδι να καταλάβουν πως δεν εγκρίνουμε την παρενόχληση που στηρίζεται στη δύναμη και το μίσος ενάντια στις γυναίκες και σε οποιαδήποτε δύναμη οδηγεί και κρύβεται πίσω από τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Το φθινόπωρο του 2016 είχα τη τιμή να παίξω μπροστά στη Hillary Clinton. Το event είχε οργανωθεί από την εταιρεία του Weistein. Είχα ακούσει τις φήμες. Ένιωσα πως βγαίνοντας επί σκηνής, η οποία ήταν υπό την αιγίδα του, ήταν μια προδοσία των ίδιων μου των αρχών. Αλλά ήθελα τόσο πολύ να τη στηρίξω που έκανα μια υποχώρηση. Όλοι μας κάνουμε υποχωρήσεις και το να λέμε πως λυπόμαστε για αυτές τις υποχωρήσεις δεν είναι πράξη δειλίας. Είναι μια σημαντική αλλαγή θέσης και μια ευκαιρία να αλλάξουμε τον τρόπο που η βιομηχανία συμπεριφέρεται στις γυναίκες και στον τρόπο που οι γυναίκες στέκονται στο εργασιακό περιβάλλον. Λυπάμαι που έδωσα το χέρι μου σε κάποιον ενώ ήξερα πως δεν ήταν φίλος των γυναικών στον χώρο όπου εργάζομαι.
Άνδρες του Χόλυγουντ, για ποιο πράγμα λυπάστε; Τι αρνείστε να αποδεχθείτε; Τι θα πείτε για να καταφέρετε και να αλλάξετε τα δεδομένα; Φοβάστε γιατί ακούσατε τους ψίθυρους αλλά δέχεστε ένα ρόλο ή μια θέση ή ένα ποτήρι σαμπάνια και χτυπάτε ο ένας τον άλλο φιλικά στον ώμο; Ντρέπεστε γιατί υπάρχει φωτογραφία που σας δείχνει μαζί με εκείνον να χαμογελάτε ή επειδή βγάλατε χάρη σε αυτόν χρήματα ή γιατί σας σύστησε στο κορίτσι σας, ή του χρωστάτε το Οσκαρ σας; Σκέφτεστε πως αυτό είναι πάρα πολύ λυπηρό στη βάση του “δεν είναι δικό μου πρόβλημα;” Είναι δυστυχώς ένα ζήτημα που αφορά τους πάντες. Είναι πρόβλημα των ατζέντηδων που στέλνουν τους πελάτες τους να συναντήσουν έναν άνθρωπο που ξέρουν πως είναι θηρευτής, που τους έβαζε χέρι στα γυρίσματα. Είναι πρόβλημα των παραγωγών που κλείνουν τα μάτια. Είναι πρόβλημα των ηθοποιών που ακούνε τους ψίθυρους αλλά πήγαν. Είναι πρόβλημα της βιομηχανίας των μίντια που δεν βγάζει στην επιφάνεια αυτά που μαθαίνει επειδή φοβάται πως θα χάσει την εύνοια του Harvey Weinstein.
Η σιωπή του Χόλυγουντ και ειδικά των ανδρών που δούλεψαν κοντά στον κύριο Weinstein το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει την κουλτούρα που θέλει τις γυναίκες να μένουν σιωπηλές. Όταν μένουμε βουβοί, βάζουμε φίμωτρο στα θύματα. Όταν σωπαίνουμε, ανεχόμαστε συμπεριφορές που κανείς δεν πιστεύει πως είναι Οκ (εκτός και αν το πιστεύουμε). Όταν δεν μιλάμε, βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι που μας έφερε σε αυτό το σημείο. Κάνοντας θόρυβο φέρνουμε την αλλαγή. Λέμε τις εμπειρίες μας για να αλλάξει κάτι. Δεν θέλουμε να ξαναπούμε ιστορίες σαν και αυτές ξανά και ξανά. Μιλήστε πιο δυνατά.
