Ballroom, house of Ninja, ball. Έχετε άγνωστες λέξεις; Η φανταστική Eλληνογαλλίδα χορεύτρια Λέα Βλάμος έχει όλες τις απαντήσεις για την Ballroom σκηνή, το δικό της «σπίτι» και το event το Σάββατο 16 Απριλίου στο Onassis Ready.
Γεννήθηκε στο Παρίσι από Γαλλίδα μαμά και Έλληνα μπαμπά, ένα ανοιχτόμυαλο ζευγάρι με καλλιτεχνικές ανησυχίες (ο μπαμπάς μάλιστα είναι φωτογράφος και θα είναι παρών στο Ball που διοργανώνει η κόρη του στην Αθήνα). «Νομίζω πως έχω ελληνικό ταμπεραμέντο. Είμαι πολύ αυστηρή και με τους δύο τόπους καταγωγής μου κι αυτό είναι ίσως αποτέλεσμα της γαλλικής μου πλευράς. Μου αρέσει να εκτιμώ τα καλά χαρακτηριστικά που κουβαλάω και από τις δύο κουλτούρες και να προσπαθώ να αποβάλλω τα όποια αρνητικά», μου λέει ένα ζεστό απόγευμα στο Παγκράτι, όπου τη συναντώ μαζί με τον Φίλιππο, που θα επιμεληθεί το styling στη φωτογράφισή της για το Marie Claire. Στο λογαριασμό της στο instagram βλέπω μία γυναικάρα, αλλά το κορίτσι που έχω απέναντί μου μού θυμίζει πρωθιέρεια σε αρχαιοελληνικό ναό αν όχι μία Ρωσίδα μπαλαρίνα βγαλμένη από τη Λίμνη των Κύκνων. «Μα ξεκίνησα το χορό με σπουδές μπαλέτου όταν ήμουν 5 χρονών και έμαθα πολλά από τον κλασικό χορό», λέει γελώντας όταν ακούει τα σχόλιά μου. «Ήταν μία σπουδαία βάση για μένα ως χορεύτρια, αλλά στη συνέχεια ένιωσα ότι βαλτώνω εκεί». Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές χορού στο Παρίσι η Λέα έζησε για ένα διάστημα στο Μιλάνο κάνοντας μόντελινγκ για να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη και να συνεχίσει τις σπουδές της στο χορό. «Εκεί βρήκα τον εαυτό μου στο free style και το voguing, βρήκα τρόπο να εκφράσω ποια είμαι, τη θηλυκότητά μου, μια βαθύτερη ανάγκη για καλλιτεχνική ελευθερία».
Λέα, εξήγησέ μας σε παρακαλώ τι είναι Climax Ball, γιατί αρκετός κόσμος που δεν έχει δει την ταινία του Γκασπάρ Νοέ, Climax, όταν ακούει Ball, μπορεί να σκεφτεί ballroom dancing όπως βαλς, ρούμπα, τσατσά κλπ.
Για όσους δεν τον ξέρουν, ο Γκασπάρ Νοέ είναι ένας πολύ γνωστός Γαλλοαργεντινός σκηνοθέτης που φέρνει στην οθόνη και συζητά, με ωμό τρόπο, αληθινές ιστορίες που είναι καμιά φορά πολύ δύσκολο να τις παρακολουθήσεις. Το Climax είναι η ιστορία μίας ομάδας χορευτών που κάνει πρόβες σε ένα απομονωμένο χώρο για μία παράσταση στη δεκαετία του ’90. Για να γιορτάσουν την ολοκλήρωση των προβών κάνουνε ένα πάρτυ και πίνουν σανγκρία. Όσο προχωρά η βραδιά, η χαρά δίνει τη θέση της στην παράνοια αφού κάποιος είχε ρίξει κάτι στη σανγκρία και τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Η ταινία προέκυψε από τον ενθουσιασμό του Γκασπάρ για τον κόσμο του Ballroom στο Παρίσι. Με είδε στο σετ ενός διαφημιστικού, του άρεσαν οι χορευτικές κινήσεις μου και βγήκαμε για καφέ γιατί ήθελε να μάθει περισσότερα για το voguing. Λίγες μέρες μετά, τον προσκάλέσα να δει ένα ball. Κατέφθασε με τον μετέπειτα παραγωγό της ταινίας και άρχισε να κρατάει σημειώσεις κατενθουσιασμένος. Εκεί συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Kiddy Smile στον οποίο έδωσε στη συνέχεια το ρόλο του DJ στο Climax. Ο Kiddy Smile βρίσκεται στην Αθήνα και θα παίξει μουσική στο «Climax Ball» στο Onassis Ready, ενώ όλοι οι χορευτές από την ταινία είναι και αυτοί στην Αθήνα και αποτελούν την κριτική επιτροπή του χορού.
Είναι λίγο σαν να ζωντανεύει η ταινία στην Αθήνα, το χορευτικό μέρος της, εξηγούμαι.
Ναι, για την ακρίβεια η διαδρομή ξεκινά από ένα Ball στο Παρίσι, γίνεται το Climax στο σινεμά και τώρα The Climax Ball στην Αθήνα. Ένας κύκλος.
Υπάρχει μία ωραία αναρχία στην ταινία του Νοέ όσον αφορά τη χρονολογική εξέλιξη του φιλμ, που ξεκινά με το φινάλε, δίνει credits στη μέση κλπ. Μπορούμε όμως να μιλάμε για αναρχία στο χορό στο free style και στο voguing ή ισχύουν όλα αυτά περί αυστηρότητας και πειθαρχίας όπως και στο κλασικό μπαλέτο;
Οι χορευτές στην ταινία προέρχονται από τις κουλτούρες του voguing, του hip hop, του free style, του electro, αλλά προφανώς υπάρχουν κώδικες και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μετά όμως μπαίνει το προσωπικό στοιχείο της έκφρασης, τα συναισθήματά μας, αυτό που βγαίνει στη στιγμή. Οπότε αυτό που συμβαίνει στο Βall είναι να βλέπεις πιο χορογραφημένα και αυστηρά κομμάτια και άλλα πιο ελεύθερα, όλα έχουν να κάνουν με την προσωπικότητα του χορευτή που θέλει να εκφραστεί. Στην ταινία υπάρχει ένα φοβερό δεκάλεπτο μονοπλάνο με χορό για το οποίο κάναμε πρόβες τρεις μέρες. Δουλέψαμε πολύ σκληρά με την εκπληκτική χορογράφο από το Λος Άντζελες, Nina McNeely. Υπάρχει λοιπόν χορογραφία, σκηνοθετικές οδηγίες, πρέπει να βρίσκεσαι σε ακριβή θέση σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά την ίδια στιγμή εκφράζεις απόλυτα τον εαυτό σου.
Ένα από τα πιο ωραία πράγματα στην ταινία του Νοέ είναι τα πλάνα με την κάμερα τοποθετημένη στο ταβάνι, που δίνουν στο χορό που βλέπουμε μία άλλη διάσταση.
Ξέρεις, ο Γκασπάρ ήταν αυτός που κρατούσε την κάμερα καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, δεν το κάνουν πάντα οι σκηνοθέτες αυτό.
Με αφορμή αυτή τη διαφορετική οπτική, ήθελα να σε ρωτήσω πότε βρήκες το βλέμμα σου για τη ζωή και το χορό, την οπτική γωνία από την οποία βλέπεις τον κόσμο;
Αρχίζεις με μία γωνία από την οποία βλέπεις τα πράγματα, έχεις μία συγκεκριμένη οπτική και μετά αρχίζεις και συναντάς ανθρώπους και να αποκτάς άλλη οπτική. Έτσι συνέβη με εμένα και το Ballroom: συνάντησα ανθρώπους. Έτσι απέκτησα το βλέμμα μου για τη ζωή και το χορό, βλέποντας έργα τέχνης στα μουσεία, έναν πίνακα, ένα γλυπτό, αλλά και στους δρόμους, βλέποντας μόδα, βλέποντας άλλους καλλιτέχνες. Μένοντας όμως στο Ballroom θα πω ότι σου ανοίγει το μυαλό, μπορείς να γίνεις διάφοροι ρόλοι, να εξερευνήσεις άλλες περσόνες. Πρέπει ωστόσο να θέλεις να συναντηθείς με νέα πράγματα για να συμβεί αυτό, να θέλεις να καταλάβεις τους άλλους, να είσαι περίεργος, να είσαι ανοιχτόμυαλος. Αλλιώς θα μείνεις με μία οπτική γωνία για πάντα.
Τι θα δούμε στην Αθήνα;
Κλασική πασαρέλα, με το κοινό καθισμένο δεξιά και αριστερά. Όμως είναι αρκετά ελεύθερα τα πράγματα, είναι ζωντανό το Ball, κάποιοι μπορεί να στέκονται όρθιοι, άλλοι να κάθονται στο πάτωμα, όπως νιώθει ο καθένας. Είναι μία ζωντανή εκδήλωση, που θα ξεκινήσει στις 5 το απόγευμα και θα ολοκληρωθεί γύρω στις 11 τη νύχτα, σχεδόν έξι ώρες χορού με περίπου 50 χορευτές, που θα διαγωνίζονται σε 11 κατηγορίες, άλλες επικεντρωμένες στη μόδα, την ομορφιά, άλλες πιο performance, πιο χορευτικές.
Μίλησέ μου για το Ballroom, ένα χώρο αγάπης, ελεύθερης έκφρασης και ασφάλειας για την LGBTQ κοινότητα και τις Mothers του.
Το Ballroom γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη μέσα από την ανάγκη των μειονοτήτων να εκφραστούν και να νιώσουν ελεύθερα. Ήταν ένα underground κίνημα που είχε τις ρίζες του στην μαύρη και λατινοαμερικάνικη LGBTQ κοινότητα. Ο χορός είναι πάντα γιορτή εδώ, είναι το αντίθετο της βίας κι ας προέρχεται από τη βία της κοινωνίας, με την έννοια ότι στο χώρο του Βallroom ήρθαν να βρουν καταφύγιο άνθρωποι που βίωναν διάκριση, ρατσισμό, ομοφοβία, ξενοφοβία…Έχει σημασία να μην ξεχνάμε τις ρίζες του Ballroom. H μητέρα είναι εκείνη που παίρνει στα παιδιά, τους χορευτές, στο σπίτι της. Η δική μου μητέρα είναι η Lasseindra Ninja, που έφερε το Βallroom στο Παρίσι και θεωρείται πρωτοπόρος της ευρωπαϊκής σκηνής. Εκείνη με εκπαίδευσε, με στήριξε, ήταν μαζί μου όταν διοργάνωνα το Ball, είναι ο λόγος που το κάνω όλο αυτό. Και ευχαριστώ και τη Μητέρα της αθηναϊκής σκηνής, την Tila, που έφερε το Ballroom στην Ελλάδα και δημιούργησε τον πρώτο ελληνικό οίκο, το House of Kareola.
Πώς έγινες η Lea Ninja;
Ήμουν στη Νέα Υόρκη και αυτό που συνέβη ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, συνέβη μέσα μου μία αποκάλυψη. Μελέτησα voguing με τους Archie Burnett, Benny Ninja, Javier Ninja. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι ήθελα να ανήκω στο House Ninja, ότι αυτό μου ταίριαζε περισσότερο. Και μετά επέστρεψα στο Παρίσι και έψαξα να δω ποιος κάνει Ballroom, βρήκα τη Lasseindra, που έκανε μάθημα σε έξι χορευτές που στη συνέχεια έγιναν τα αδέρφια μου. Έτσι προκύπτουν τα σπίτια, φυσικά, από τους δεσμούς που δημιουργούνται μεταξύ των χορευτών. Έτσι έγινα House Ninja.
Νιώθεις ότι το Climax Ball έχει να κάνει και με την ορατότητα μιας ολόκληρης σκηνής στο πλατύ κοινό;
Όταν ξεκίνησε το Ballroom στο εξωτερικό, είχε να κάνει ακριβώς με αυτό, με την ορατότητα της LGBTQ κοινότητας. Χάρη σε πρωτοπόρους όπως η Lasseindra Ninja, που άνοιξαν δρόμους και δημιούργησαν ασφαλείς χώρους έκφρασης, που ύψωναν τη φωνή τους για την κοινότητα. Όταν βλέπεις τη μητέρα σου να μιλάει με θεσμούς και ινστιτούτα, καταλαβαίνεις ότι δεν ψάχνει απλώς να βρει ένα χώρο έκφρασης, αλλά να κάνει μία δήλωση για μία ολόκληρη underground σκηνή που βγαίνει στο φως, που γίνεται πιο ορατή στην κοινωνία. Ξέρω πως είμαι καλεσμένη σε αυτή τη σκηνή του Ballroom, γιατί δεν δημιουργήθηκε για cis γυναίκες. Αλλά μας αποδέχτηκαν, όχι μόνο γιατί αυτός είναι ένας ασφαλής χώρος για όλους, χωρίς διακρίσεις, αλλά γιατί και οι cis γυναίκες υφίστανται την καταπίεση της πατριαρχίας στην κοινωνία, υφίστανται σεξισμό. Εδώ θα εκφραστούμε ελεύθερα χωρίς να μας δουν ως αντικείμενα του σεξ ή να μας χαρακτηρίσουν τσούλες.
Έχουν να γίνουν πολλά ακόμη προς αυτή την κατεύθυνση, της αποδοχής, στην ελληνική κοινωνία.
Είναι μία σκληρή κοινωνία η ελληνική, έντονα πατριαρχική, οι γυναίκες στοχοποιούνται κι αυτές. Γι’ αυτό και events όπως το The Ball στο Onassis Ready μπορεί να σχολιαστούν. Αλλά το γεγονός ότι είμαστε εδώ, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους, είναι μία δήλωση.
Από το 1 ως το 10 πόσο αισθησιακό θα είναι το The Ball στο Onassis Ready;
Πώς μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από 10;
Ραντεβού στο The Climax Ball
Ιδέα & Επιμέλεια: Léa Vlamos
DJ: Kiddy Smile
MC: Matyouz Ladurée
Κριτές: Alaia Miyake Mugler, Thea Ninja, Mounia Gorgeous Gucci, Gigi Revlon, Claude Emanuelle Gorgeous Gucci, Kendall Miyake Mugler, Glastra Kareola
Special Guest: Gaspar Noé
Guest DJ: DJ Nonika
Σκηνογράφος: Δήμος Κλημενώφ
Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης
Ηχητικός σχεδιασμός: Κωστής Παυλόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Cultόpια
Trailer: Yopoosh
Παραγωγή: Onassis Stegi
Onassis Ready
Λεγάκη 7Α, Αγ. Ιωάννης Ρέντη
Σάββατο 16/4, 16:00-23:00
Εισιτήρια διαθέσιμα στην είσοδο του ball (Είσοδος με σειρά προτεραιότητας)
The Ballroom Code
Εάν είστε θεατές, αλλά όχι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είστε καλοδεχούμενοι, αλλά σας θυμίζουμε το ballroom code που πρέπει να ακολουθήσετε: δεν θα γίνει ανεκτή συμπεριφορά ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσφοβίας, σεξισμού, αρτιμελισμού, χοντροφοβίας ή οποιασδήποτε άλλης μορφής διάκρισης.
