Μίλησα με τον Κρις Ραντάνοφ ένα βράδυ, ανάμεσα στις πρόβες που κάνει, ως κασκαντέρ, για μία αμερικανική σειρά που γυρίζεται στην Ελλάδα αυτή την εποχή, το συντονισμό μιας σκηνής δράσης για μία γερμανική ταινία και τις παραστάσεις του “Οθέλλου”, στις οποίες υποδύεται τον Βενετσιάνο ευγενή Μοντάνο. Ο Κρις ήρθε στην Ελλάδα το 2001 από τη Βουλγαρία. Εκεί είχε σπουδάσει σε τεχνική σχολή, συντήρηση πυρηνικού αντιδραστήρα. “Δεν είχα σκεφτεί να αλλάξω χώρα, αλλά ήρθα σε αναζήτηση δουλειάς, να δω και πως είναι η ζωή εδώ. Ήρθα, χαλάρωσα και αποφάσισα να κυνηγήσω ένα παλιό μου όνειρο”, μου λέει καθώς του ζητάω να γυρίσουμε περισσότερο από μία δεκαετία πριν όταν πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο, στην παράσταση “Ένας στους δέκα”. “Ο Λαέρτης Βασιλείου μού έδωσε την ευκαιρία να είμαι σε αυτή τη δουλειά στο θέατρο του Νέου Κόσμου με τον Ένκε Φεζολάρι και τον Δαβίδ Μαλτέζε -υπέροχοι και οι δυο. Ήταν devised theater, έψαχνες μέσα σου να βρεις τον αυτοσχεδιασμό, έπρεπε να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, ήταν φοβερή εμπειρία. Σκέφτηκα, “τώρα ποιος θα έρθει να δει τρεις μετανάστες να μιλάνε για τα προβλήματά τους”. Κι όμως άγγιξε πολλούς ανθρώπους εκείνη η παράσταση”. Στο Υπόγειο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου παρουσίασε λίγο αργότερα έναν μονόλογο που έγραψε ο ίδιος, “Social Δομή”.
Πιστεύεις πως το θέατρο μπορεί να αλλάξει την κοινωνία και τον κόσμο;
Μπορεί αρκεί να είναι έτοιμος να αλλάξει ο θεατής. Αν κάποιος απλώς παρακολουθεί ένα σόου, αν ήρθε σε μια παράσταση επειδή τον έσυραν ως εκεί οι φίλοι του, μάλλον δεν θα αλλάξει. Όποιος όμως έρχεται στο θέατρο για να πάρει τροφή για την ψυχή του, για να απολαύσει αυτό που του προσφέρουν από σκηνής οι ηθοποιοί, ναι, μπορεί να αλλάξει. Εδώ αλλάζουμε εμείς οι ηθοποιοί, αφού διαβάζουμε τόσο σπουδαία κείμενα και παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όλα αυτά θα μας βοηθήσουν στη συνέχεια πάνω στη σκηνή, θα μας δημιουργήσουν ερεθίσματα να αλλάξουμε ακόμη και τις απόψεις μας. Εγώ δεν είμαι πια αυτός που ήμουν είκοσι χρόνια πριν, έχω μετακινηθεί, έχω γίνει λιγότερο εγωιστής, πλέον με ενδιαφέρει ο συνάνθρωπός μου, τι θα μου πουν οι άλλοι. Στα νιάτα μου και πριν ακόμη ασχοληθώ με την υποκριτική δεν με ένοιαζε αν ο άλλος είχε κάτι να μου πει.
Στην παράσταση που παίζεις αυτή την εποχή, στον “Οθέλλο”, θίγεται το θέμα του ξένου, αλλά και της γυναικοκτονίας. Είναι τραγικό πόσο λίγο έχει αλλάξει η κοινωνία μας από τη Βενετία του 16ου αιώνα.
Στον “Οθέλλο”, η βενετσιάνικη κοινωνία προσπαθεί να σβήσει τον ξένο. Από την άλλη υπάρχει και ο καρκίνος του Ιάγου, αυτός ο ύπουλος άνθρωπος που θέλει να ανέβει με κάθε κόστος και εκμεταλλεύεται τους πάντες, τη γυναίκα, τους φίλους του… Ξαφνικά βλέπεις έναν πολεμιστή με τιμή και αξίες να χάνει κάθε αρχή του και να οδηγείται στο φόνο και την αυτοκτονία. Στις μέρες μας, οι περισσότεροι που σκοτώνουν γυναίκες δεν αυτοκτονούν. Δεν ξέρω από που πρέπει να πρωτοαλλάξει αυτό στις κοινωνίες μας. Από την οικογένεια, που θα μεγαλώνει τα παιδιά με μεγαλύτερη αγάπη και σεβασμό προς τις γυναίκες; Που θα τα μάθει να σέβονται το διαφορετικό; Γιατί βλέπεις ότι δολοφονούνται με ευκολία άνθρωποι για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, το χρώμα του δέρματός τους, τη θρησκεία, τη γλώσσα τους. Αλλά οι γυναίκες είναι πιο απροστάτευτες γιατί πολλές φορές δέχονται βία μέσα στην οικογένεια, στον κλειστό τους κύκλο, μία βία για την οποία δεν μαθαίνει ποτέ κανείς. Ακόμα και σήμερα ο άντρας θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να αφαιρεί μία ζωή. Δεν ξέρω από που έχει πάρει αυτό το δικαίωμα, πώς κανείς θεωρεί ότι μπορεί να σηκώνει χέρι και να ασκεί βία στη σύντροφό του. Είναι αδιανόητο για μένα, δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του. Αλλά δεν μπορώ παρά να ελπίζω ότι οι νέες γενιές θα συνειδητοποιήσουν ότι η βία δεν είναι σωστή αντίδραση.
Συμμετέχεις εδώ και μία δεκαπενταετία, σε έργα ρεπερτορίου, έπαιξες στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο (με τον “Φιλοκτήτη”, το 2014), αλλά και σε άλλα αρχαία θέατρα της χώρας. Τι ένιωσες πάνω στη σκηνή τέτοιων θεάτρων;
Είμαι τυχερός που συμμετείχα σε τέτοιες δουλειές και παίζω σε αυτά τα θέατρα. Κάθε ρόλος, και ο παραμικρός, έχει τη σημασία του για να προχωράει η πλοκή ενός έργου. Βεβαίως οι πρωταγωνιστές νιώθουν τη μεγαλύτερη πίεση και ευθύνη, αλλά πάνω στη σκηνή παίζουμε όλοι μαζί. Είναι απόλαυση να μοιράζεσαι τη σκηνή με σπουδαίους ηθοποιούς κι ακόμη μεγαλύτερη απόλαυση να περιοδεύεις με μία καλή παρέα σε σπουδαία θέατρα, σε χώρους γεμάτους ενέργεια όπως είναι η Επίδαυρος. Ειδικά στην Επίδαυρο, η ενέργεια έρχεται και σε αρπάζει με το που φτάνεις στο πάρκινγκ κι αρχίζεις να περπατάς προς το αρχαίο θέατρο. Νιώθεις να ανεβαίνει σε όλο το σώμα σου μία ενέργεια από τη γη. Κι έπειτα όταν βγαίνεις στη σκηνή και βλέπεις τον κόσμο απέναντί σου απλωμένο… είναι τρομερή η αίσθηση. Και θεατής, το νιώθεις αυτό το δέος, αλλά πάνω στη σκηνή σε θέατρα όπως αυτά της Επιδαύρου ή των Φιλίππων είναι μοναδική η αίσθηση.
Δίνεις μεγάλη σημασία στο σώμα, στην κίνηση.
Εξαιτίας της σχέσης μου με τον αθλητισμό, το σώμα μου είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά μου. Έχω καλή αίσθηση της κίνησης, έτσι νομίζω εγώ βέβαια, με βοηθάει και το επάγγελμα του κασκαντέρ. Νομίζω πως νιώθω κάθε δάχτυλο του ποδιού μου που πατάει στο έδαφος, το πέλμα μου, πού ακριβώς βρίσκεται το σώμα μου στο χώρο. Μου αρέσει να παρακολουθώ Ρώσους δασκάλους στο ίντερνετ να κάνουν αυτοσχεδιασμούς με το σώμα, χωρίς να μιλάνε. Τους παρακολουθώ και όταν βρω ευκαιρία, βάζω κάτι που έχω δει στη δουλειά μου.
Είσαι εκπαιδευμένος κασκαντέρ. Δεν σε φοβίζει τίποτα λοιπόν;
Εννοείται ότι φοβάσαι, ο φόβος σε κρατά σε εγρήγορση, σε αναγκάζει να παίρνεις τα μέτρα σου, να προσέχεις. Αν δεν ξέρεις κάτι, δεν το κάνεις: Ο τρελλός λέει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, ο κασκαντέρ ξέρει τι μπορεί να κάνει. Για παράδειγμα εγώ δεν θα κάνω ποτέ γρήγορη οδήγηση με μηχανή. Αν κάτι δεν το ξέρω και μου το ζητήσουν, δεν θα το κάνω. Θα προτείνω έναν συνεργάτη μου που μπορεί. Πάνω απ’ όλη η ασφάλειά σου, η δική σου και των συνεργατών σου. Και βέβαια της ίδιας της παραγωγής. Αν κινδυνεύσεις να πάθεις ατύχημα εσύ, κινδυνεύει όλη η παραγωγή.
Στην τηλεοπτική και πολυαγαπημένη του ελληνικού κοινού σειρά, “Έτερος Εγώ”, εκτός από το ρόλο σου, ως γιατρός (μία πολύ Νοσφερατική φιγούρα), έκανες και τη δουλειά του χορογράφου των σκηνών πάλης;
Κάνω σκηνική μάχη κινηματογράφου κι έτσι χορογράφησα κάποιες τέτοιες σεκάνς στο έτερος “Εγώ -Κάθαρσις”. Ήταν τρομερή εμπειρία για μένα η συνάντησή μου με τον Σωτήρη Τσαφούλια. Αγαπάει πάρα πολύ τους ηθοποιούς του και κάνει πολύ ωραία δουλειά στο Έτερος Εγώ και στην ταινία και στη σειρά. Μου αρέσει και ο τρόπος που τοποθετείται σε ζητήματα επικαιρότητας.
Το καλοκαίρι ολοκλήρωσες τα γυρίσματα της τελευταίας ταινίας του Πάνου Χ. Κούτρα, “Dodo”. Τι μπορείς να μας πεις για την ταινία;
Σίγουρα δεν μπορώ να πω τι είναι το “Dodo”, είναι μυστικό! Στην ταινία είμαι ο Φλοριάν, ένας ήρωας με καταγωγή από την Αλβανία. Είναι η ιστορία 14 ατόμων που βρίσκονται σε ένα σπίτι όπου συμβαίνουν διάφορα παράδοξα. Είναι μία γαλλοελληνική παραγωγή στην οποία, μεταξύ άλλων πρωταγωνιστούν η Σμαράγδα Καρύδη, ο Άκης Σακελλαρίου, ο Άγγελος Παπαδημητρίου…
Μόλις ολοκληρώνεται η περιοδεία του Οθέλλου που σκηνοθέτησαν ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας. Πώς αποχαιρετάς τη συμμετοχή σου σε αυτό το χορό Βενετσιάνων ευγενών και στρατιωτών;
Είναι μεγάλη χαρά να δουλεύω με τον Αιμίλιο. Είναι η τρίτη δουλειά που κάνουμε μαζί, μετά τον “Φιλοκτήτη” και το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας”. Είμαστε φίλοι, τον νιώθω σαν αδερφό μου. Όλος ο θίασος είναι πολύ αγαπημένος. Βλέπουμε τον Γιάννη Μπέζο πάνω στη σκηνή και τον θαυμάζουμε και κάτω από τη σκηνή είναι ένας από εμάς. Είναι ένας άνθρωπος που έχει πάντα στο μυαλό του πως να προσφέρει. Ήταν μεγάλη τρίπλα η απόφαση να κάνει τον Οθέλλο! Και η Μυρτώ Αλικάκη είναι υπέροχη, όπως και κάθε ένας από τους ηθοποιούς της παράστασης. Χαίρομαι πολύ που είμαι μαζί τους, απόλαυσα αυτή την περιοδεία. Έχει σημασία οι καλλιτέχνες να είναι ωραίοι άνθρωποι σε κάθε περίπτωση.
Θα κρατήσω για πάντα τη σκηνή που ο Ιάγος αρχίζει και υποβάλλει τις σκέψεις του στον Οθέλλο. Είναι έτσι στημένη η σκηνή, μία στο φως ο ένας κι ο άλλος στο σκοτάδι και μετά ανάποδα, έρχεται μπροστά ο Ιάγος και μένει στο σκοτάδι ο Οθέλλος, ενώ ο υπόλοιπος θίασος παρακολουθεί επί σκηνής σαν χορός αρχαίας τραγωδίας.
