Μία Κινέζα – Αμερικανίδα εξομολογείται και κατακρίνει την κοινωνική κακοποίηση που έχει βιώσει τον τελευταίο καιρό από τους συμπολίτες της:
“Ποτέ δεν είχα μεγαλύτερη επίγνωση της εμφάνισής μου τόσο πολύ, όσο τις τελευταίες εβδομάδες. Είμαι Κινέζα-Αμερικανίδα. Είναι τόσο απλό όσο η μύτη στο πρόσωπό μου, τα μάτια μου, που μοιάζουν με μισοφέγγαρα, όταν γελάνε και τα μακριά μαύρα μαλλιά μου που παγιδεύουν το αεράκι σε μια θυελλώδη μέρα.
Όταν βγαίνω έξω για μια βόλτα ή για ψώνια, πιάνω τα μαλλιά μου ψηλά και τα βάζω μέσα σε ένα καπελάκι, φοράω γυαλιά ηλίου και μια μάσκα. Προσπαθώ να δείχνω όσο το δυνατόν λιγότερο τον εαυτό μου, για προστασία – όχι μόνο απέναντι στον ιό, αλλά και εναντίον των ανθρώπων που κατά κάποιο τρόπο με κάνουν να νιώθω υπεύθυνη για μια παγκόσμια πανδημία.
Δεν μπορείς να είσαι πολύ προσεκτική αυτές τις μέρες. Πρέπει να καλυπτείς. Ούτε καν ξεροκαταπίνω δημόσια. Δεν θέλω να δώσω σε κανέναν την λανθασμένη ιδέα ότι είμαι φορέας.
Μεταξύ άλλων, η μαμά μου είναι χειρουργός και κρατά τη ζωή των ασθενών της ,στα χέρια της. Ήρθε στις ΗΠΑ από το Ταϊβάν με μόλις δύο βαλίτσες και χρήματα ραμμένα στην επένδυση του παλτό της για να πάρει το δικτατορικό της, πάνω στην ανοσολογία του καρκίνου και στη συνέχεια ένα M.D.
Ο πατέρας μου μεγάλωσε στη Νέα Ορλεάνη κατά τη δεκαετία του 1950. Η στρατηγική επιβίωσης; Αντιμετώπισε τα πάντα χωρίς φόβο. Ως η επόμενη γενιά της οικογένειάς μου, ανέπτυξα μια διαφορετική μορφή αυτοάμυνας: την ολοκλήρωση. Οι γονείς μου με έκαναν να πιστεύω ότι η αριστεία ισοδυναμεί με προστασία. “Αν είσαι εξαιρετική, τότε δεν μπορούν να σε απαρνηθούν”, ανέφεραν πάντα. Όρισα λοιπόν τον εαυτό μου ως την καλύτερη φοιτήτρια και πρόεδρο του φοιτητικού σώματος. Αργότερα, προσδιορίστηκα στη Νέα Υόρκη, ως συγγραφέας και αρχισυντάκτρια. Νόμιζα ότι η επιτυχία θα μπορούσε να είναι η κάλυψή μου και μια νέα ταυτότητα από μόνη της. Αλλά εν μέσω όλων αυτών των προσπαθειών, ξέχασα ποια ήταν η προστασία.
Οι ιοί είναι δύσκολα πράγματα, μου είπε ο γιατρός μου. Μεταλλάσσονται και αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Επηρεάζουν τα άτομα, διαφορετικά. Έχουν έναν κύκλο ζωής. Στα πρώιμα στάδια μιας εκδήλωσης, όταν η αλληλουχία RNA / DNA που αποτελεί έναν ιό πρώτα εξαπολύεται, πεινάει και αρχικοποιείται για να εξαπλωθεί, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει σταδιακά.
Όμως, κι ο φόβος είναι ιός. Το μονοπάτι για να τον αντιμετωπίσεις είναι το ίδιο. Ο φόβος, όπως ο ιός, ήταν πάντα εδώ, περιμένοντας το σωστό περιβάλλον, τον σωστό ξενιστή. Ο φόβος και ο άσχημος σύντροφος του, ο ρατσισμός, έφτασαν στις ακτές αυτής της χώρας με τους πρώτους εξερευνητές και τους εποίκους.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο χάρτης του κόσμου έγινε κόκκινος με κρούσματα λοίμωξης. Δεκάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει. Πολλοί περισσότεροι αρρώστησαν. Οι δρόμοι των πόλεων είναι άδειοι, οι άνθρωποι είναι προστατευμένοι στα σπίτια τους. Οι αγορές έχουν μειωθεί. Ζούμε από το Netflix και το FreshDirect. Σε όλη τη χώρα, στις στάσεις των λεωφορείων, στα σχολεία, στους διαδρόμους και στις θέσεις στάθμευσης του σούπερ μάρκετ, εκτός των σπιτιών και των επιχειρήσεων, η Αμερική έχει γίνει ναρκοπέδιο για ανθρώπους με πρόσωπο όπως το δικό μου. Στο κράτος της Νέας Υόρκης, όπου ζω, ο Γενικός Εισαγγελέας έχει δημιουργήσει ακόμη και μια ανοιχτή τηλεφωνική γραμμή για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη παλίρροια επίθεσης εναντίον της ασιατικής-αμερικανικής κοινότητας.
Ούτε στο φαρμακείο δεν φοβόμουν να πάω, όχι επειδή είμαι γενναία, αλλά λόγω της δικής μου τυφλής κοσμοθεωρίας. Ήταν προφανής σε όλους, εκτός από μένα αυτή η αντιμετώπιση. “Γεια σου, Joyce, είσαι Κινέζα!” Μου μιλούσαν σαν να ήμουν φορέας. Ήθελα να με αγαπάνε, ακόμη κι αν είναι κατά τη διάρκεια της πανδημίας. “Δεν είμαι άρρωστη”, είπα με αυτοπεριορισμένο γέλιο. “Απλά προνοώ! Θα ήθελα να αγοράσω αυτά τα φάρμακα σε περίπτωση που γίνει κάτι.”
Μετά από αυτό το περιστατικό σκέφτηκα: Αν δεν ήμουν Ασιάτισσα, θα ένιωθα την ανάγκη να το εξηγήσω; Κανένας από τους άλλους πελάτες δεν δικαιολόγησε τις αγορές τους.
Είμαι πάντα ευγνώμων για τα προνόμια που είχα στη ζωή μου: την υποστηρικτική οικογένειά μου, την εκπαίδευσή μου, τις ευκαιρίες κάτα τη διάρκεια της σταδιοδρομίας μου.
Προέρχομαι από μια οικογένεια μαχητών και επιζώντων. Σκέφτομαι τη μητέρα μου που, παρά την εκδήλωση και την ευαισθησία της ηλικίας της, πηγαίνει καθημερινά στο νοσοκομείο για να φροντίζει τους ασθενείς της. Ο καρκίνος δεν αναβάλλεται από τον κορωνοϊό. Σκέφτομαι τη γιαγιά μου στην Κίνα, που βίωσε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για όλη την αβεβαιότητα, τον κίνδυνο και τις δυσκολίες των εμπειριών τους ως μετανάστες, ποτέ δεν τις άκουσα να εκφράζουν φόβο. Ή τουλάχιστον όχι με το όνομα. Δεν υπάρχει φόβος. Σκέφτομαι τις θυσίες τους και την καθημερινή γενναιότητα τους, όταν πρέπει να διοχετεύσω τη δική μου δύναμη.
Επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: φοβάμαι. Γνωρίζω ότι αυτό το λέω δυνατά και είναι ένα σκληρά κερδοφόρο προνόμιο για μένα, το οποίο δεν είχαν οι γονείς μου. Φοβάμαι για την οικογένειά μου. Φοβάμαι για όποιον μοιάζει με εμένα. Φοβάμαι για τους ισχυρούς και τους ευάλωτους. Η πολιτεία δεν πρόκειται να μας προστατεύσει.
Ο κορωνοϊός ήταν για μένα μια κλήση αφύπνισης, μια υπενθύμιση μιας σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης, αλλά και ένα νέο τρεμόπαιγμα της αυτογνωσίας. Μπορώ να είμαι περήφανη και να χρειαστώ υποστήριξη. Μπορώ να είμαι Ασιάτισσα και Αμερικανίδα. Δεν μπορώ να ελέγξω τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μου, αλλά μπορώ να αναλάβω την ευθύνη για τις δικές μου σκέψεις και ενέργειες.”
