Tο ενδιαφέρον του κόσμου για τη δικαστική διαμάχη του Johnny Depp και της Amber Heard δεν είναι ακριβώς αναπάντεχο. Καθώς στην ειδησεογραφία επικρατούν βομβαρδισμοί αμάχων, απειλές πυρηνικού πολέμου, φωτογραφίες παιδιών που δεν ζουν πια και φυσικά η ΔΕΗ, ο Johnny Depp στο δικαστήριο είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από την αίσθηση ότι η ημέρα της κρίσης είναι μάλλον αύριο.
Έχει όλα τα πλεονεκτήματα ενός ψυχαγωγικού προγράμματος: διάσημους πρωταγωνιστές, άπειρο ριάλιτι, κίτρινες αποκαλύψεις και το σασπένς μιας αληθινής ιστορίας σε εξέλιξη, που όμως είναι αρκετά μακριά μας ώστε να μην μας αγγίζει σε άβολο βαθμό.
Ένα διάσημο ζευγάρι χώρισε έπειτα από 15 μήνες γάμου και το σόου που παρακολουθούμε τώρα αποκαλύπτει ότι ακόμα και οι αστραφτεροί σταρ όταν τσακώνονται αποκαλούν ο ένας τον άλλο «χοντρό γέρο» και «χοντροκώ*α», γεγονός που προσφέρει προφανώς μια κάποια παρηγοριά στους μη πλούσιους και διάσημους θνητούς για την κοινή μοίρα ενός επεισοδιακού ρομαντικού ναυαγίου. Τέτοιες πικάντικες ένοχες απολαύσεις είναι κατανοητές, όπως και το ενδιαφέρον μας, όσο και αν δεν μας τιμά ιδιαίτερα.
Παράξενος είναι ο τρόπος που παρακολουθούμε αυτή την υπόθεση, έχοντας ήδη αποφασίσει με ποιον είμαστε, υποκειμενικά, επειδή π.χ. συμπαθούμε τον Johnny Depp ή αντίθετα, ταυτιζόμαστε με όσα λέει η Amber Heard. Έτσι, υποκειμενικά τελείως, κάνουμε κερκίδα σαν να μην πρόκειται για μια δίκη, αλλά περισσότερο για ένα ματς στο οποίο υποστηρίζουμε την ομάδα μας, γιατί έτσι. Άλλοι πιστεύουν τον άνδρα, άλλοι τη γυναίκα, άλλοι επηρεάζονται από το αν στηρίζουν ή σιχαίνονται το #metoo, άλλοι στηρίζουν τον Τζακ Σπάροου στο μυαλό τους, άλλοι καταδικάζουν το προνόμιο των κακομαθημένων πλούσιων και διάσημων κρίνοντάς τον ένοχο για όλα, όποιο και να είναι το αντικείμενο της συγκεκριμένης δίκης.
Εν τω μεταξύ, είναι απλώς ένα δικαστήριο μεταξύ δυο ανθρώπων, που δεν ενεργούν ως πληρεξούσιοι για τη μάχη των φύλων, δεν εκπροσωπούν κανέναν πέρα των εαυτών τους. Όταν βγει η απόφαση, κανένας, εκτός ενός εκ των δύο, δεν θα νιώσει δικαίωση, κανένα φύλο δεν θα κερδίσει συλλογικά, ο κόσμος δεν θα αλλάξει προς καμία κατεύθυνση. Ας το παρακολουθούμε με ενδιαφέρον, αν αυτό μας ξεκουράζει, όπως π.χ. θα βλέπαμε το σόου των Καρντάσιαν. Μπορεί οι διάλογοι να είναι απείρως πιο έξυπνοι, αλλά ο φανατισμός δεν έχει καμία απολύτως πρακτική αξία.
